Trip 7 Solignac sur Loire - Le Puy en Velay

De laatste 10 km waren een makkie en al vlug waren we op ons startpunt in de camping. Stillekesaan naar beneden maar toch duurde het wel even. La Sainte Vierge du Puy en Velay zagen we al op een goeie 7 km afstand. Dan komt er geen eind aan, zo is althans het gevoel. Aangekomen in Le Puy zag ik dat mijn karretje dat ik op de parking had gestationneerd er nog heelhuids stond. Ik was nog op de koop toe vergeten de kofferklep te sluiten. Alles kon er zo uit gepikt worden. De campinguitbaatster had me echter verzekerd dat het een heel veilig plekje was. Nog vlug het middageten in elkaar geflanst. Wat overgeschoten appelen gebakken en deze overgoten met de honing van onze apiculteur. Met wat cracotjes smaakte dat voortreffelijk. Voor de gelegenheid al vlug even terug de grote tent ineengestoken om op ons gemakske even te kunnen uitblazen op een vouwstoeltje. Een fijne wandeling was het, dit na beschouwing. Niet te vergelijken met een camino want de toertjes, alhoewel veel korter waren toch een stuk zwaarder dan de gemiddelde camino-etappe. Klimmen, jongens dat was niet van de poes. Den Angelo heeft dat heel goed gedaan op zijn eerste bergwandelingen. In de wetenschap dat je je door je ongemakken zoals stramheid, krampen, kuitpijn en rugpijn van de zware rugzak moet doorbijten wordt je pijn en vermoeidheidsgrens wel een heel stuk verlegd en dat merk je al snel. Ik heb het even uitgeteld, 4562 hoogtemeters en 4649 meter afdaling. Ik sta er zelf een beetje van versteld. En dat voor een kleine 200 km wandelpad.

In de namiddag zijn we dan woensdag het dessertje gaan kopen voor de hospitaleros in de gîte van Arlette. Nog een Affligem op het terras in Le Puy en voor het thuisfront enkele flessen Birlou. Dat is een lokaal aperitiefke op basis van perziken en kastanjes. Zeer lekker spul.
's Avonds in de gîte was de ontvangst weeral hartverwarmend. Angèle was er niet maar liet zich vervangen door Françoise. Ook al een schat van een mens. We moesten weeral mee aanschuiven aan tafel. Een soort tartiflette maar op basis van pasta, een flan, een aperitiefke, salade ... 't kon weer niet op. Een Frans pelgrimmeke kwam er nog binnengeduikeld en dat schaapke kon ook nog mee aan tafel. Nog veel verteld die avond en gegrapt. Viannais, een naam die ik nog nooit had gehoord was er ook als hospitalero. Zijn hond was daags tevoren doodgereden en dat stemde hem iets minder vrolijk. Toch blijft dit vrijwilligerswerk voor me wat onbegrijpelijk. Zoveel onbaatzuchtige inzet voor volslagen vreemde mensen.
Rond 10 uur het bed in. Vroeg eruit 's anderendaags want we waren zinnens om Gil, ook al een stapmaat van op de via de la Plata, een bezoekje te brengen. Die woont in Brive La Gaillarde, een kleine 300 km westwaarts.
Lekker ontbijt met al de pelgrims tesamen, een stuk of 25. Vooraleer al die pelgrims met de Viannais, een heel gelovige mens, naar de pelgrimsmis vertrokken hebben ik en den Angelo nog mee het Ultreia pelgrimslied meegezongen.

Ultreia

Tous les matins nous prenons le chemin
tous les matins nous allons plus loin
Jour après jour la route nous apelle
C'est la voie de Compostelle

Ultreia - Ultreia
E sus eia
Deus adjuva nos

Chemin de terre et chemin de foi
Voie millenaire de l'Europe
La voie lactée de Charlemagne
C'est le chemin de tous les jacquets

Et tout là-bas au bout du continent

Messire Jacques nous attend

Depuis toujours son sourire fixe

Le soleil qui meurt au Finistère

Ge krijgt er kiekenvel van als ge zo tussen al die pelgrims staat en weet wat hen te wachten staat.

Afscheid nemen is altijd moeilijk maar ons uitstapje zat er bijna op. We kregen boven de kussen en knuffels van de hospitalero's nog elk een fleske Birlou van Arlette om thuis aan moeder de vrouw kado te doen. Au revoir mes chers et chères, 't was een wondermooie ontmoeting. Zoiets vergeet je nooit. Je krijgt er de tranen van in je ogen. Een afscheid hou je best zo kort mogelijk.

Hop naar de Gil nu. Een flitsbezoekje want we zouden in de namiddag nog richting huis keren. Fantastisch weerzien weeral. Dominique zijn vrouw had voor ons al de lekkernijen uit de Périgord op tafel getoverd. Confit de canard met foie gras en zwarte truffels. Daarna een Pomme Dauphinois met magret de canard gedoopt in een saus bereid met ganzenvet en honing. Nog een lekker stuk kaas en we konder er tegen voor de terugtocht van nog 850 km.

Eerst wilden we ergens ter hoogte van Orléans nog overnachten maar we besloten om toch maar verder te rijden en het stuur te delen. Rond 22 uur zaten we rond Parijs en het was er verdorie nog vervaarlijk druk met al die Franse kamikazechauffeurs. Om 1 uur 's nachts was het liedje uitgezongen. Den Angelo zijn vrouw zou hem opwachten en oppikken in Temse. Ze had hem gemist ocharme. Om halftwee 's nachts was ik eindelijk thuis. Mijn vrouw sliep al zachtjes ... zij is al vertrouwd met de uitstappen, annex langere afwezigheden van manlief. Weeral een ervaring rijker ... zo mogen er nog komen.

Ik ga hier al de fotokes nog eens plaatsen. Beetje hier en daar geretoucheerd want ik heb me nog altijd geen nieuw camerake aangeschaft.