Hulst : Het meest Bourgondische stadje in Nederland

En voilà, we zitten bij de Noorderburen. Veeleer een kwestie van wat balans te houden in de tochtjes. De vorige keer Frankrijk, nu Nederland. Ver moet ge hier in België niet reizen om in het buitenland te zitten. Het is een groot verschil met de ons omringende landen en de overzeese gebieden. Daar moet je dikwijls honderden kilometers afleggen om afwisseling te zien in landschap of stedebouw. Op amper zakdoekgrootte vind je hier van alles en nog wat. De zee, mooie steden, gezellige dorpjes, mooie bossen alhoewel geen giganten, heuvel- en rivier landschappen ... ga maar door want er is keuze genoeg. We trekken vandaag naar Hulst, vlak over de grens.

Hulst ontstond in de 11e eeuw als de nederzetting 'Hulust' ter hoogte van de huidige Grote Markt. Hulst kreeg in 1180 stadsrechten van de Vlaamse graaf Filips van den Elzas en ontwikkelde zich tot een belangrijke vesting- en havenstad. Aanvankelijk was de Saxvliet de belangrijkste toegang tot de haven. De stad bloeide op door de aanwezigheid van de haven en de moernering die ten noorden van de stad plaatsvond. Nadat het omliggende gebied in 1585 was geïnundeerd, schuurde het Hellegat uit en werd dit de nieuwe haven. In 1645 belegerden prins Frederik Hendrik van Oranje de stad Hulst en heroverden deze op de Spanjaarden. Onder zijn bewind was handel op de Schelde verboden en verloor Hulst zijn betekenis als handelsstad. Hulst maakte formeel tot 1648 (Vrede van Münster) met de rest van Zeeuws-Vlaanderen deel uit van het Graafschap Vlaanderen en was een dochterstad van Gent. In haar duizendjarig bestaan werd de stad meerdere malen verwoest of vonden er belegeringen plaats. . Waren het geen Gentenaren dan waren het Spanjolen of Fransmannen en wanneer ook niet de dezen, dan kwamen de Oostenrijkers wel eventjes langs om er wat ambras te maken. Een zeer bewogen geschiedenis waar de imposante vestingswallen over kunnen getuigen. De stad Hulst zelf heeft nu een beschermd stadsgezicht en is daarmee één van de zeventien Beschermde stads- en dorpsgezichten in Zeeland. De stad zelf telt 68 rijksmonumenten. Om die allemaal te gaan bezichtigen was er helaas te weinig tijd. 

Een middellang toertje daar in Hulst en bijkomend niet te ver van huis kon er voor garant staan dat den Hugo 's avonds zijn laatste biljartverplichtingen nog kon naleven vooraleer hij de wijde wereld intrekt. Om 9 uur pikte den Hugo mij thuis met zijn auto op en om halftien stonden we al op de parkeerterreinen van Nederland's grootwarenhuispark waar profijtminnend Vlaanderen op zaterdag en zondag massaal haar inkopen gaat doen. Een kort stukje tot aan de imposante vestingwallen en de wandeling kon beginnen. Bij wijze van training had den Hugo zijn rugzak waar hij maandag mee vertrekt al bij. 16kg, is een ideaal gewicht om mee te sleuren. Toch is het telkens weer een beetje wennen aan zulk een gewicht op je bult. Morgen zal ik wel een beetje stijf zijn merkte den Hugo nog droogjes op. Deze keer geen St. Jacobsschelp of de sleutels van Sinte Pieter aan zijn rugzak, deze symbolen een pelgrim kenmerkend, maar wel een een mooi kaartje met de afbeelding er op van de Zwarte Maagd van Polen.

We moeten schoorvoetend toegeven dat de zorg voor milieu en landschap in Nederland een latje hoger ligt dan bij ons. Als je daarboven op die aarden vestingswallen wandelt stel je vast dat de gehele omgeving toch maar netjes en proper oogt. Ikzelf kan me niet van de indruk ontdoen dat het net is alsof je naar de afbeelding kijkt op een Playmobil speeldoos. Keurige voortuintjes, netjes gemaaide grasvelden, opgeboende straatjes, mooi onderhouden monumenten en ga maar door. Hier en daar een Nederlandse driekleur, met de oranjekleur boven, wapperend aan een gevel want het was immers koningsdag. Een mooi zicht op de gehele omgeving daar op die wallen is het wel. Vroeger moet er nog een volledige stenen muur boven op die wallen gestaan hebben en waren er 9 poorten die toegang gaven tot het stadje. De muur is verdwenen en van die poorten zijn er nog 3 overgebleven.  Na een uurtje waren we rond daarboven op die wal en stapten we richting Nederlandse Clinge. Het aperitief, den Hugo had een lekker fleske witte wijn bij en ik een kokosspeculaas, was al wijlen gemaakt op een bankje aan de vest rond Hulst. Daaropvolgend doken we een prachtig stukje bos in dat aansluiting gaf op het Belgische Stropersbos. De friste van de morgen accentueerde de gezonde boslucht. Over brede bospaden stapten we richting grens. De grensovergang kwam me bekend voor. Ik was er immers al eens geweest bij het stappen van de smokkelaarsroute. De  grenspaal, het oude stationnetje, de dodendraad die in WO I de overlopers moest tegenhouden op risico van 2000 Volt door het vege lijf te krijgen, het treinstelletje, de bareel, het klompenverleden ... Herkenbaar.

Het was ondertussen tijd voor het schaft op een bankje. Een Hollander kwam er aan gereden en trok er wat fotootjes. Hij verwachtte familie uit Groningen en kwam even de streek verkennen om een rondleiding met hen voor te bereiden. Hij had geen al te lovende woorden over ons rechtssysteem. Ooit had hij in België een boete van 300€ opgelopen omdat hij 'maar' 10 km te snel reed. Die weigerde hij te betalen en de bewoordingen waarmee hij zijn mening wat meer overtuigingskracht wilde bijzetten viel niet in goede aarde bij de politierechtbank van Dendermonde. De politierechter daar is een icoon voor onze rechtspraak. Uiteindelijk kwam er een tweede dagvaarding aan te pas voor de rechtbank van Sint Niklaas. Hier kreeg hij bovenop zijn 300€ boete nog 6 jaar het verbod om zich in België te vertonen. Smaad aan het gerecht was het bijkomende verdict.  Aan deze veroordeling veegde hij vervolgens eveneens vierkantig zijn Hollandse sjokkedijzen. 'Een bankje van 50€ tussen je papieren wanneer de Belze jutten er naar vragen en ze kijken wel effe die andere kant op' zo redeneerde hij. Volgens hem had deze werkwijze al haar vruchten afgeworpen bij een controle op de weg. Een vermakelijke tiep was het wel. Tot ziens maat !

Een pintje in café 'De oude Statie' op Belgisch grondgebied was nu, na al dat gewandel, dringend aan de orde. 2 Poezen, een nieuw streekbiertje gingen er met veel smaak binnen. De vriendelijke ober verontschuldigde zich vanwege het feit dat hij nog niet over de juiste bierglazen beschikte. Schol, dat waren smakelijke poezen. Tot een volgende keer maar weeral !

In het opgeknapte ouderwetste treinstelletje volgden leerlingen van de één of andere basisschool een uiteenzetting over de klompenmakerij. Of moeten we het workshop noemen ? Dat staat wat moderner al staat het haaks op de outfit van de vrijwilligers uit de lokale heemkring die deze educatieve taak op zich namen. Op klompen en in lokale klederdracht, lees boerenplunje, probeerden deze brave mensen aan den Hugo het voordeel van klompen ten aanzien van goeie stapbottienen in de verf te zetten. Misschien wel een uitdaging waard ? Een LAWke op blokken, waarom niet ? Den Hugo konden ze alleszins niet overtuigd krijgen. Mij ook niet trouwens. 

Nog een beetje stappen, nu richting Heikant en St. Jansteen. Het bos herleeft nu in de lente. Het groen is aan haar offensief begonnen. Oogstrelend mooi wanneer de zon er met vlagen door de stratocumuluswolken doorbreekt. We zaten al in het stropersbos. Opnieuw een leuke ontmoeting midden op het bospad. Een schaapherder op doortocht met zijn schaapskudde inclusief herdershonden. Een idyllisch plaatje met een hoog nostalgisch gehalte en ongewild trek je de vergelijking naar onze jachtige samenleving waar rust, peis en vree gezocht moet worden in dure hotels en exotische bestemmingen. Enkele kilometers verder razen de auto's en vrachtwagen over de expressweg ... Minder mooi om naar te kijken alleszins.

Een jong meisje op wandel met haar bordercollie stond een praatje te maken met de herder bij zijn kudde. Ze merkte den Hugo zijn zware backpack op. 'Ga je naar Compostela ?' vroeg ze toen we haar passeerden. Ik herkende de pelgrimsblik in haar guitige oogskes. Nee repliceerde den Hugo, daar ben ik al geweest. Ik train nu voor Polen vervolgde hij. We vertelden van de Ronny die nu onderweg was en in Vézelay was gestart. Zij had die tocht ook gelopen maar dan vanuit de Puy en Velay. Zij had ook overnacht in de pelgrimsgite van Arlette daar in Le Puy waar ik verleden jaar met den Angelo heb gelogeerd. Een tof joenk was dat zeg ! Ik mocht een fotoke van haar trekken. De herder bleef liever buiten beeld. Misschien iets te werelds voor hem die fototrekkerij. Haar vriendinnetje was er ook bij. Hare papa had ook de tocht gemaakt. Te paard ! 
Aan de Tromp staken we de baan over en weldra, na nog een 6-tal kilometertjes konden we onze dorst lessen in 'De Kroon', een volkskroeg in St. Jansteen waar uitsluitend Belgisch gerstennat te verkrijgen viel. Waarschijnlijk oordelen ze dat onze bieren iets beter aanslaan dan hun brouwsels. Een heilsdronk op de komende tocht van de Hugo met een Palmke werd een mooie afsluiter van een sjieke wandeling. Een Palmke, onze Brabants Trots. De wandeling zat er op. 
Maandag is den Hugo ook pleite. Ik stap een heel stuk mee en maak er ineens een dagtochtje van.  Elle est belle la vie !  N' est-ce-pas ?

Created with flickr slideshow.