vrijdag 14 april 2017

La France ! Bray-Dunes sur la côte d' Opale.

Verleden week werd er geen wandelingetje gepland. Ieder op zich van ons stappersclubke had wel iets aan de hand. Ikzelf nam een voorbeeld aan den Angelo en ben beginnen te schilderen maar dan wel met een verfborstel en echte verf. Dat moet ook al eens gebeuren wil je je huis niet laten degraderen tot een krot of kraakpand. 
Met onze pelgrim de Ronny die daar ergens midden in Frankrijk op de St. Jacobswegen rondwaart wilden we onze solidariteit tonen. Hij heeft ondertussen al meer dan '400 bornes' bijeengestapt en stelt het goed. Daarom zochten we een toerke uit op Franse bodem. Bray-Dunes, Brayduinen in 't Vlaams, ligt aan de Franse opaalkust en is de meest noordelijke gemeente van Frankrijk. Het ligt tegen de 'Schreve' aan, de grenslijn tussen België en La Douce France. Ginderachter zullen de Westvlamingen dat met hun volksmond wel als Skreve uitspreken. Soit, ik weet nu ineens van waar het gezegde 'over de schreef gaan' komt. Bray-Dunes werd in de 19de eeuw door de Duinkerkse reder Alphonse Bray gesticht en was oorspronkelijk een gehucht van Gijvelde tot het in 1883 een zelfstandige gemeente werd. Tussen Bray-Dunes en De Panne bevindt er zich een mooi ongerept duingebied : het natuurreservaat De Westhoek. Het is 565 ha groot. De regionale bevolking daar, ook wel eens smalend 'Les Ch'tis' genoemd, spreken over Le Perroquet wanneer ze het over dit reservaat hebben. De overeenkomsten tussen een natuurreservaat en een papegaai lijken me echter heel ver zoek. In alle geval, het brede zandstrand is er een belangrijke toeristische trekpleister. We zullen eens over de schreef gaan, stappen in dit geval en dat daar even gaan verkennen zie.




Eerst nog eens vlug checken hoe de wind staat. Op een strand loop je best met de wind mee. Noord-West 3 tot 4 Beaufort voorspelt het KMI. Een stevige bries met andere woorden. Dat wordt dus met de klok meelopen willen we de wind een beetje in de rug hebben op dat strand.  Een zuidwester ware ideaal geweest maar tja, daarin heb je nu helemaal niet te kiezen.


Halfnegen den Hugo opgepikt, die had zich overslapen. Druk in de weer met zijn weg uit te stippelen was het 3 uur in de morgen geworden toen hij ging slapen. Toch waren we nog net op tijd om de trein van 9 uur in Sint Niklaas te pakken. De Marc zat hier al op. 11 uur was het toen we aankwamen in De Panne. 't Is Paasvakantie en vele mensen met hun kroost stapten hier uit om een dagje Plopsaland te regelen. Het ligt vlakbij het station van Adinkerke. Het gekrijs van uit de jeugdige kelen op de railway kon je honderden meters ver horen. Al vlug zaten we in de duinen. 
De Panne is omringd door het strand en prachtige natuurgebieden. Een uniek decor voor de mooiste wandelingen, kort of lang. Eén probleem, je moet wel goed te been zijn. Met een rolkarretje of een kinderbuggietje moet je er niet aan beginnen. Je kan er in het uitgestrekte Westhoekreservaat, de fossiele duinen van Cabour of in de Oosthoekduinen volop de benen strekken. Het Calmeynbos of de vijvers van Markey in Adinkerke bieden je dan weer de rust waar je misschien naar op zoek bent.
Wij hebben ons beperkt tot het Westhoekreservaat. Op Belgische bodem een 340 hectare groot is dit reservaat het eigendom van de gemeente. Het westelijke deel behoort tot het Calmeynbos. In 1957 opgericht is het tevens het oudste Vlaamse natuurreservaat. Zeereep- loop- en paraboolduinen, duinpannen, grijze en blonde duinen, duingraslanden en kalkmoerassen getuigen van een levendig landschap. Het gebied is eveneens befaamd om zijn archeologische resten van uit de IJzertijd tot de vroege middeleeuwen. 
Prachtige natuur, en het weer was tegen alle verwachtingen in subliem. Weinig wind en een stralend zonnetje in een azuurblauw zwerk. Daar willen we nog voor tekenen. Maar het werd behoorlijk zwoegen daar in dat mulle duinzand. Je verliest veel energie met vooruit te komen. Bovendien verkorten je passen met gemiddeld 15 cm per poot omdat je telkens terugschuift in dat zand. Snel kom je er dan niet in vooruit. Op het ganse traject hebben we wel zo een 10km liggen ploeteren. Op en af, op en af die duinen. Een groter verschil dan 20 meter hoogte viel er niet te klauteren maar toch dat konstant op en neer over al die duinrichels is zeer vermoeiend.
Een beetje uit de wind achter een hoge duin zaten we al vlug aan het aperitief gevolgd door de schoofzak. Neergevleid onder die mooie hemel zou je daarna zo in slaap gevallen zijn. Den Hugo deed beroep op een korte siësta en viel zowaar in slaap. Languit uitgestrekt in een duinpan bracht hij zelfs een klein snurkconcertje ten berde. Het stoorde geenszins. 
Halverweg het reservaat kwamen we 2 politieagenten te paard tegen. Waarschijnlijk met de opdracht om eventuele vluchtelingen vanuit Frankrijk te onderscheppen. De Marc riep hen toe dat ze verdorie een mooie job hadden. "En jij durft dat te zeggen ?" repliceerde zo'n paardezwaan met een zwanske. Hij zag de Marc zijn zin voor wat humor in en bedoelde hiermee dat de Marc zichzelf ook aan het onledig maken was. Dat is juist zei de Marc maar ik moet er dan ook een dag verlof voor nemen. Het paard van die agent scheen de Marc zijn visie te delen en bij wijze van akkoord scheet het enkele flinke keutelbollen ter plaatse. Ze vertrokken die mannen !
Verder nu richting Frankrijk. Den Hugo herinnerde er ons aan dat we ons geen Piconke konden ontzeggen nu we Frankrijk gingen binnenlopen. Een indrukwekkende politiemacht stond daar de grensovergang naar België te bewaken. Alsof die vluchtelingen over een wagen zouden beschikken. Vlak over de grens zijn we er enkele gaan snoepen. Heerlijk ... Je neemt een glazeke witte wijn, een sec ... wat citroensiroop, een geut Amer Picon en een schijfje citroen. De waard vertrouwde ons het recept toe. We zaten dus degelijk in Frankrijk. De machtsontplooing van de politie daar aan de grensovergang stond in schril contrast met de afwezigheid van blauw op het strand aan de landsgrens. Vanuit Bray-Dunes zijn we langs het strand tot terug in België gestapt. Geen enkele grenswacht tegengekomen. Ik zou het wel weten moest ik een vluchteling zijn en de grens willen oversteken. 
Het was ondertussen zo warm geworden dat wat pootjebaden niet zou misstaan. Hop de bottienen uit en 4km door de vloedlijn tot in België. Ik moet toegeven, het was frisjes dat zeewater. Den Hugo maakte de opmerking dat je geen betere peeling kon bedenken voor je voeten. Ook langs die vloedlijn was het bij wijlen strompelen omdat je voeten tot aan de enkels in het slijk verzakten. Maar het was zalig stappen. Onbewust werd er je een vakantiegevoel ingegeven. De geur van de Marc zijn zonnebrandolie versterkte dit gevoel nog een beetje meer. 
Vlak over de grens duikelden we terug de duinen in. Noodgedwongen moesten we ons trajectje wat bijsturen want een troep Konikpaarden eiste een deel graasland op in de duinen. De weg was daardoor afgesloten. Opnieuw dat geploeter over die duinrichels langs de smalle zandwegen. Vermoeiend maar eindeloos mooi die natuur. De vegetatie zou er wel uit zo een 400 verschillende planten, struiken, heesters of grassoorten bestaan. Zelfs de Marc zijn botanische kennis schoot tekort om deze allemaal te benoemen. 
Door die wegversperring moesten we ons richten op de hoge draaimolen van Plopsaland om op ons eindpunt te raken.  Die was nog een eindje weg, zo een 6-tal kilometer in vogelvlucht. Als je je focust op een punt in de verte dan kom je precies niet vooruit. Tegen 7 uur bereikten we dan toch de statie. De trein reed juist de statie uit. Een ander uurtje wachten kon geen kwaad en dat kon best vanop een terrasje. Ter nagedachtenis van een bekende dorpsfiguur, Pier Kloef de klompenmaker van weleer, wordt er een pittig streekbiertje gebrouwen. Op een terraske nog wat nagepraat met zo'n Pier Kloef als compagnon en we konden deze dag weeral op een zeer vruchtbare manier afsluiten. Het zal één van de laatste zijn voor een geruime tijd. De Ronny onderweg, binnenkort den Hugo .. we zullen hen missen. Maar we stappen voort ! 
In Gent St. Pieters tijdens de overstap belden we nog even de Ronny op. Na enkele vruchteloze poging overdag gaf hij nu teken van leven. Hij had een hele tijd buiten het bereik gelopen van een zendmast, vandaar. Hij doet dat wondergoed en we werden uitvoerig gebriefd over zijn wedervaren. Ongecensureerd deze keer want in zijn bijdragen die ik publiceer in de longlists hiernaast voel ik wel aan dat hij zorgt voor een gekuiste versie van zijn avontuur. Onder maten heerst er nu éénmaal een ander woordgebruik. Sjappoo, hij heeft er al 400 km opzitten ondertussen en hij beweert van nog geen seconde spijt gehad te hebben van zijn onderneming. Geregeld horen of lezen we wel dat het onmogelijk blijkt om die ervaring in woorden te vatten. Het is iets uniek. Ik en den Hugo snappen hem wel. De Marc daarentegen wordt curieuzer en curieuzer en het zou ons niet verwonderen dat hij ook die stap zet. Stap ze nog Ronny ! 



Created with flickr slideshow.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Plaats een reactie als je wil.