Een etappe uit het Floris V pad. 30K Dordrecht - Numansdorp (NL)

Een beetje op de wipstoel gepland dit trippeke waardoor ik niet meer kon oplijnen met de andere stapmaten. De Ronny en de Catsjoe wilden en konden nog mee aanpikken voor deze last-minute walk. Heel vroeg er uit vandaag met een wekker die om halfvijf afliep want er stond een lange trip op de agenda. Van Dordrecht naar Numansdorp aan het Hollandsch Diep in Zuid-Holland. Broodjes bakken, 3 schoofzakken maken, het snoepke voor de Catsjoe niet vergeten en weg. Om halfzeven stond de koffie al klaar bij de Ronny en enkele tellen later waren we ribbedebie richting Holland. Om 8 uur hadden we in Numansdorp afspraak met Els. Die zou meestappen en ons oppikken in Numansdorp en met ons terugkeren naar Dordt het vertrekpunt. Dordt want zo ligt Dordrecht daar in de mond. Via een stukje uit het Floris V LAW-pad dat loopt van Muiden tot in Bergen op Zoom konden we dan terug naar Numansdorp tenen. Goed voor 30 paaltjes en een prima voorbereiding voor volgende week. Het idee voor deze wandeling kwam van Els. Ze meende nog wat inloopoefeningen te moeten doen voor het Pieterpad want ze stapt immers een weekje met me mee. 1ste klas gezelschap als je het me moest vragen. 

De scoutskes zitten daar nog in Numansdorp op hun zomerkamp en na afloop van de wandeling zouden we hen even gaan bezoeken en tegelijkertijd mee aan kunnen schuiven voor de kampkost. Altijd tof als je weet dat je je daar welkom voelt. Ze waren al verwittigd van onze komst.

Numansdorp is een dorp en voormalige gemeente in de provincie Zuid-Holland, gelegen in de Hoeksche Waard aan het Hollandsch Diep. Gelegen in de Numanspolder kreeg Numansdorp in 1642 haar naam. Voorheen sprak men van Buitensluis. Onenigheid tussen de heren van Cromstrijen en de eigenaren van Zuid-Beijerland was de oorzaak dat de bedijking van deze polder lang op zich heeft laten wachten. De eerste bebouwing van het dorp vormde zich rond een uitwateringssluis aan de Numanspoldersedijk (nu Molendijk) en van daaruit verder langs de Binnenhaven. In 1647 werd er begonnen met de bouw van een kerk. In 1780 werd de toren van deze kerk vervangen omdat deze dusdanig bouwvallig was, dat men vreesde dat hij bij een volgende storm in zou storten. Rond de eeuwwisseling van de 19e op de 20e eeuw werd de bebouwing stevig uitgebreid. De uitwateringssluis was tot 1662 een houten sluis. Hierna is de sluis van steen gemaakt. Aan het Hollandsch Diep in de zeedijk van de Torensteepolder heeft Numansdorp een sluisdeur. Deze stamt nog uit de tijd van eb en vloed van voor 1970 toen het Haringvliet en het Volkerak nog niet afgedamd waren met de stormweringen. Het zijn echte artiesten die Hollanders in het beheersen van het hen omringende water. Afsluitdijken, sluizen, afwateringskanalen, pompgemalen, enz enz.... stuk voor stuk waterbouwkundige meesterwerken. 

In de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 werden grote delen van Zeeland, de Zuid-Hollandse eilanden en delen van Noord-Brabant overstroomd. Ook Numansdorp werd door deze watersnood geraakt. Het hoge water en de sterke noordwesterstorm veroorzaakten verschillende dijkdoorbraken. Die nacht vonden 56 inwoners de dood. Numansdorp had met dit aantal het hoogste aantal doden van het hele eiland. De meerderheid van deze doden, 54, vielen op de Ambachtsheerlijkheid Cromstrijen, waar hele huizen en gezinnen waren weggeslagen. De laatste lichamen werden pas in juni dat jaar gevonden. Daarnaast verdronken ongeveer 500 paarden, koeien, varkens en veel pluimvee. 136 huizen en boerderijen waren volledig vernield, ongeveer 850 huizen hadden waterschade en meer dan 2.800 inwoners werden geëvacueerd. Daarnaast hadden de akkers ongeveer 14 dagen onder water gestaan. Door het zilt dat achterbleef op de akkers, werd er dat jaar weinig geteeld. 

 Een beetje stappen nu. Rond halftien zijn we  dan vertrokken in Dordt. Els stond op scherp  en zette er al van in den beginne een stevige  pas in. Enkele straatjes in het voorstedelijk  gebied doorgestapt en we zaten al aan de  Biesbosch. Eveneens een prachtig, tja  natuurpark zal ik het noemen, doorspekt met  kreekjes, eilandjes, zandstrandjes en voor de  rest badend in het groen. De Amer en de  Nieuwe Merwede vloeien iets onder  Dordrecht  en versmelten in het Hollandsch  Diep. Tussen de 2 rivieren loopt de  Biesbosch  verder. Het ganse natuurgebied is  wel bijna 100 km² groot. We hebben er maar  een klein stukje van gezien want we zaten zo  in de Hoeksche Waard. Even de tunnel onder de Dordtse Kil en verder een groot stuk langs de dijken tussen het water van de Kil en de polder. Oorverdovende herrie van razende auto's en vrachtwagen daar onderin die tunnel. Eens buiten heb je dat contrast met de natuur. Op de dijken lopen er ontelbare schaapjes met lammetjes rond dus je moet goed de hekjes sluiten wil je er op wandelen en goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Als je nog nooit schapenkeutels hebt gezien ... this is the place to be ! Maar wat een magnifiek decor door dat weids uitzicht op de polder daar boven op die dijken ! Komt daar nog bij, en dat wist Els ons dat te vertellen, de boeren worden gesubsideerd door het bestuur om rond hun akkers veldbloemen te zaaien. Vele velden zijn daardoor omzoomd met een 3 meter breed bloementapijt. Het is gewoon onvoorstelbaar al die pracht. 
Van de Kiltunnel tot aan het Diep is het wel 7 km dijkpad maar na een 3-tal kilometertjes noopte een aanpassing van de wandelweg ons dit pad te verlaten. Binnenlandwaarts, dwars door de polders zijn we zo naar Strijensas afgedaald. Halverwege en ondertussen hoog tijd voor de picknick aan te spreken. Op een bankje aan een charmant havengeultje, kan het idyllischer ? Dat smaakte weeral zie ! 

Op een paar dreigingetjes na was het al droog gebleven maar nu begon er een scherpe wind op te steken en zwelden er in de verte opnieuw grijze donderwolken aan. Tijd om door te gaan. We konden de Hoekse Waard binnenduikelen. Vlak buiten Strijensas ligt een natuurgebied genaamd de 'Oeverlanden'. Nog nooit heb ik zo een schoon opgewaardeerd natuurgebied gezien. Waterplassen, houten bruggetjes van eilandje naar eilandje, vlakke terreinen, de bodems hiervan bestrooid met een onovertroffen kleurpalet aan miljoenen bloemen en lage struikjes. Enkele voorhistorische runderen grazen er op hun gemakske of nemen een badje in de glasheldere plassen en poelen. Ik heb er zelfs een witte reiger gespot. Kortom, het was daar een lust voor het oog en een voor mij ongekende ervaring daar rond te kunnen wandelen. Er waren daar trouwens geen andere wandelaars te bespeuren. We hadden het kot voor ons alleen. 

Nog een goeie 10km tot aan de eindmeet vielen er te stappen. Els ging er nog steeds een gat van door terwijl de Ronny al stilletjes fata morgana's begon waar te nemen. In plaats van luchtkastelen zag hij overal luchtkroegen. Waarschijnlijk vanwege het gebrek aan het gebruikelijk kroegstopje onderweg. Hij vroeg of Els haar achternaam soms 'Zweep' was. Pittig madammeke dat serieus wat vaart zette achter het wandelwerk. Een gemiddelde van 5,4 km/u wil al wat zeggen. Toch is dat voor langere afstanden een goeie techniek. Je wordt er minder moe van. Overdrijven mag je natuurlijk niet want dan komen de blaren en blijnen om de hoek kijken. Tegen 5 uur waren we op het scoutskamp aangekomen. De Ronny kon er eindelijk zijn lang ontbeerde Duvel bemachtigen en de Catsjoe haar bullepees. Een gezellig klapke werd er gedaan met de daar aanwezige kookouders en daarna konden we mee aanschuiven aan de kampdis. De pot verschafte verse soep, aardappeltjes, bloemkolen en boerenworst. Een smakelijke en gezellige afsluiter van een sjieke wandeldag. 
Els werd terug naar Dordrecht gebracht, de Ronny en de Catsjoe thuis afgezet. Het werd al donker buiten. Jazeker, de dagen beginnen al opnieuw te korten. 

Nu maandag is het de zoveelste grote dag. Het vertrek naar Pieterburen boven Groningen voor mijn Pieterpad. Toch weer een beetje die plankenkoorts die komt opzetten. We weten ondertussen al dat dit vlug verdwijnt en plaats maakt voor de verwondering van het onderweg zijn. We gaan alvast ons best doen en er proberen ten volle van te genieten. 

Created with flickr slideshow.

* Naar het Steentjesbos in Boortmeerbeek

Met z'n drietjes vandaag. Ik, de Ronny en de Catsjoe. Mijn nieuwe stapschoenen moesten dringend ingelopen worden tegen dat ik volgende week aan mijn Pieterpad begin. Dat is altijd een risico, stapschoenen kunnen je wel goed passen maar oordelen of ze werkelijk okee zijn kan je enkel na enkele tientallen kilometertjes non stop. Men geeft ook de raad om nieuwe stapschoenen niet te passen in de vroege ochtend. Tijdens de dag zwellen je voeten op en dat scheelt in de maatvoering. Een beetje lastig en voor een goed deel een gok. Bovendien kan je moeilijk vragen aan de schoenverkoper of je er eerst eens een dagje mee mag rondlopen. Ook al is het een investering van rond de 200€, ik denk het antwoord te kunnen raden. Maar goed, ze werden goed bevonden want ze passen als gegoten. Geen blaren of blijnen, dat is al veel waard.

Deze keer werd er nog maar eens geopteerd voor een toertje niet te ver van huis en niet te lang. 20 paaltjes was meer dan genoeg. Met de trein naar Weerde, een halte verder dan Mechelen en dan te voet in een achtvormige lus rond Elewijt richting Schiplaken voor een verkenning van het Steentjesbos. Even kwam er een onweerdreiging opzetten maar dat was loos alarm. Het werd al vlug een prachtig zomerweertje. De eerste kilometers waren vrij saai langs de grote baan en ik vreesde een beetje dat er veel beton moest doorgedraaid worden. Onterecht. Eens we Elewijt waren gepasseerd zaten we volop in het groen. Een mooie omgeving maar vergeven van de verbodsborden die je er moesten voor behoeden om private eigendommen te betreden. Het zijn geen arme stumperds die daar wonen en zoals de beesten overal hun poot opheffen om met hun geurvlaggen hun territorium af te bakenen, zo plaatsen die grootgrondbezitters hun verbodsborden om hun domein te vrijwaren van ongenode gasten.  Het Steentjesbos leunde vlak tegenaan die privaatdomeinen. Dit 42 ha grote bos ligt in het noorden van de gemeente Kampenhout en vormt de grens met Hever-Schiplaken en Elewijt. Onlangs kwam dit bos nog in het nieuws omdat er met strychnine vergiftigde worstjes werden aangetroffen. Her en der werden die in het landschap op een stokje geprikt. Men had het sterke vermoeden dat dit het werk was van snode jagers die op deze manier de concurrentie van vossen wilden counteren. Stel je voor dat de Catsjoe er zo eentje zou gevonden hebben ! 

Aan het kasteel van Schiplaken toegekomen, iets voor het bos in zicht kwam, was er weeral zo een bord met verboden toegang neergepoot. Fotootjes moesten door het hek genomen worden. Dit kasteel is een oud-middeleeuwse burchtsite met het kenmerkende hooghof en neerhof. Dit 18de-eeuwse neoclassicistische kasteel werd in 1914 door de Duitsers in brand gestoken. Na de oorlog werd het in zijn oorspronkelijke stijl herbouwd. De in losse U-vorm er rond opgestelde dienstgebouwen dateren uit de 18de en 19de eeuw. In de nabijheid liggen een half ommuurde moestuin en oranjerie. Restanten van de oorspronkelijke motte, een middeleeuwse kunstmatige heuvel, waarop meestal een verdedigingswerk was aangebracht, zijn nog herkenbaar aanwezig. De slotgracht rond het neerhof is nog grotendeels aanwezig. De gracht rond het kasteel zelf is gedempt. In het domein zelf bevindt er zich een grote ijskelder. Jammer dat we er geen bezoekje konden brengen. Nog een beetje stappen en we zaten middenin het Steentjesbos. Dit gebied bestaat uit een gemengd loofbos. In het voorjaar is de flora er erg gevarieerd. Bosanemoon, dalkruid, donkersporig bosviooltje, sleutelbloem en eenbes worden er overvloedig aangetroffen. Ook vogelspotters kunnen rekenen op een uitgebreid assortiment gevederde vrienden zoals onder andere de grote bonte specht, middelste bonte specht, kleine bonte specht, groene specht, zwarte specht, boomklever, boomkruiper, buizerd, matkop, sperwer en havik. Ree, konijn, haas en de gewone dwergvleermuis worden ook regelmatig waargenomen in het bos. De paden in het bos zijn net zoals tunnels. Onder een zwaar bladerdak gedragen door uitgroeiende takken slingeren de paadjes zich een weg tussen de bomen. Prachtig om wandelen !
Aan de rand van het bos hebben we een bankje kunnen versieren om te schoven. Merkwaardig dat we op het ganse traject tot dan toe geen enkel picknicktafeltje of bankje hebben aangetroffen. Opvallend ook de afwezigheid van wandelaars of andere recreanten. Kinderen en hun ouders vinden hun weg niet meer naar de natuur. Het is nochthans de grote schoolvakantie ... 
Daar op dat bankje hadden we zicht op de aanvliegroute naar Zaventem. De Ronny begon tussen de slokskes wijn, hij had een fleske meegebracht, de trafiek te timen. Elke 2 minuten kwam daar een vlieger naar beneden. Soms kwamen ze zelfs nog vlugger achter elkaar. Hou houden ze het in godsnaam veilig ? 
Er moest nog teruggekeerd worden naar het station. Deze keer langs de rijkbegroeide oevers van de Zenne en deze volgend tot aan de Weerdse vijvers. Een mooi natuurgebied maar ik vond dat die Zenne maar kwalijk rook. Nochthans zwommen er eenden en zwanen in rond. 
Terug in Weerde passeerden we Het Steen of ook wel het Rubenskasteel genoemd. De oudste gekende bewoning situeert zich in de 13de en 14de eeuw. Het kasteel had lang een belangrijke strategische rol, waardoor het ook sterk te lijden had. In 1635 werd het eigendom van Pieter Paul Rubens en Hélène Fourment, die het tot buitenverblijf lieten in inrichten. 
Nog een klein stukje en de wandeling zat er op. Nog een pintje als afsluiter in de 'Rut' een gezellige statiekroeg tussen de 2 spoorbermen in die de NMBS daar rijk is. De Catsjoe werd er direct aangehaald door een dame die zich liet aanspreken met Christel. Een kleurrijke sympathieke volksfiguur. Ze woonde in een bungalow iets verderop. Ze wachtte op het terras haar dochter en schoonzoon op. In afwachting trakteerde ze ons nog op een pint terwijl het mens het toch zichtbaar niet al te breed had. Tijd voor een grapje vond ze ! De Catsjoe had zich al naast haar neergevleid op de terrasbank. Waarschijnlijk als gevolg van de snoepkes die er aan haar zijde te verhapscharen vielen. Toen dochter er aankwam vroeg die wat die hond daar naast haar deed. Die heb ik gevonden aan een boom zei ze droogweg. Een volleerde actrice die Christel en dochterlief tuinde er met open ogen in. Jaja, ze hield het nog een heel poosje vol vooraleer dochter en schoonzoon de grap inzagen. De Ronny lag ondertussen ook al dubbel. 
Vooruit nu maar, de trein naar huis was in aantocht. In Berchem viel er nog meer dan een uur te wachten op een verbinding naar huis. Die kon nuttig verbeid worden in de Lijmstok. Een afsluiterke die we consumeerden in compagnie van een jonge kerel die juist was vrijgelaten uit het prison. 't Zag er helemaal geen bandiet uit en het deed hem zichtbaar goed dat hij zijn verhaal eens kwijt kon aan onbevooroordeeld volk. En dat hij zijn les geleerd had ! We hoopten het voor hem en we wensten hem succes. Alleszins zal hij het niet makkelijk hebben want ze hadden hem na het uitzitten van zijn straf zonder 1 cent op straat gezet. Het is weeral een heel bewogen dag geworden. Een gebalanceerde mix van natuurschoon en verhalen uit het leven gegrepen.