Hamme en het Beneden-Scheldegebied

Vandaag trokken we naar Hamme. Op den Angelo na iedereen present voor een wandelingetje aan de Beneden-Scheldeloop waarin de Durme uitmondt. Ik vermoed dat onze maat Angelo het niet meer durft te zeggen dat hij nog altijd aan zijn schilderwerk bezig is. Niet dat daar ooit om gevraagd werd maar een reden om forfait te geven gaf hij deze keer niet op 💤💦. We zullen eens op een zondag een benefietwandeling organiseren in Willebroek en met de opbrengst ervan een schare schilders bekostigen. Of het tv-programma 'Help mijn man is een klusser' eens aanschrijven met een verzoekje kan ook. Met de andere 4 stapmaten een weekje mee een handje gaan toesteken is een andere valabele optie. Dit uiteraard tegen kost, drank en inwoon.  Het valt alleszins te overwegen. Ach, een beetje gekheid op een stokske is goed voor de lachrimpels van onze maat. 

Alhoewel een groot gedeelte op Hams grondgebied zou verlopen was de start gepland in Elversele. Dit lag iets gemakkelijker om zonder te veel omwegen Hamme aan te lopen en tegelijkertijd den Hugo op te pikken in Temse. In Hamme zelf, een in de 7de eeuw ontstaan dorp uit een Frankische nederzetting valt er veel te bezien. De driebeukige classicistische kerk van Sint-Pieters Banden met een 12e-eeuwse westertoren met laatromaanse galmgaten is nog maar een begin. Een Spaans Huis met tuin, de oude Mirabrug, een pastorie genaamd 'De Grote Napoleon'. Verder nog de enige resterende windmolen zonder wieken 'De Groten Dorst', een beschermde Kapel genaamd Tweebruggen, en een authentieke getijden-watermolen aan de Oude Durme. Maar er valt in de omtrek nog zoveel meer bekijks te bewonderen. De moeite is het wel.

In de deelgemeente Moerzeke rust in de Pius X-kapel het stoffelijk overschot van de zaligverklaarde priester Edward Poppe. Op het grondgebied van Hamme zelf ligt ook het Lippenbroek. Dit gebied maakt onderwerp uit van een experimenteel project voor het herstel van een intergetijdengebied in het Schelde-estuarium. Aan de monding van de Durme herinnert een monument ons aan Filip De Pillecyn, de illustere Hamse schrijver. Of er ooit een monument komt te staan voor de hedendaagse schrijver Herman Brusselmans, ook een Hammenaar, valt nog af te wachten. Een Archeologisch Museum met méér dan 5.000 voorwerpen van de prehistorie tot de 17de eeuw tref je daar in Hamme ook al aan. Keuze genoeg dus wanneer je wat volkscultuur wil gaan snuiven. Maar de bedoeling was om hier de wijdse omgeving in te trekken. Er op af dus ! 

Elversele, Hamme, Driegoten Veer, Branst, Mariekerke,  Moerzeke Veer en terug naar af. Dat moest het worden. Alleszins een fermbelegd boke. Het weer zat mee, wel overwegend grijs maar droog, dus op weg.

Aan de Mirabrug autootje gestald. Deze draaibrug over de Durme kreeg haar naam van het vrouwelijke hoofdpersonage uit het plattelandsepos van filmregisseur Fons Rademaekers. De opnamen voor  de Vlaamse film Mira, of 'de  teleurgang van de Waterhoek' werden daar gedraaid. Plattelandsnostalgie met als blauwdruk onze vaderlandse geschiedenis. Het boerenleven van weleer of sociaal drama waren doorgaans de hoofdingrediënten in onze Vlaamse films. Je moet natuurlijk wel van zulk een genre houden maar jarenlang waren dit de enige genres die als representatief golden voor onze Vlaamse filmkunst. 
Rond 11u liepen we deze beroemde brug over richting Hamme. Langs polderwegeltjes ging het in een wijde boog rond Hamme richting het veer Driegoten. De aanleg van overstromingsgebieden, potpolders en nieuwe dijken maken deel uit van de Sigmawerken en eventjes zag het ernaar uit dat deze werken onze wandelplannen in de war zouden sturen. Zo'n grote bedrijvigheid werd er nu ook niet aan de dag gelegd en bijgevolg maakten de afsluitingen rond de werken geen al te grote indruk en hindernis om op koers te blijven. Kort daarop werd het veer Driegoten - Weert genomen. Een onderdeel van het parcours waar de Catsjoe niet zo happig op is. De veerman kwam er stipt om 12 uur aangereden met z'n veloke. Enkele minuutjes later konden we voortstappen richting Branst, eveneens een gezellig Scheldedorpje. De Ronny heeft er zijn avondsoep kunnen bijeenrapen. Enorme preivelden lagen er juist gerooid bij en de preistengels die van de kar gevallen waren verhuisden naar  zijn rugzak. Niks mis mee, verser kon je niet vinden. 

In Mariekerke zijn we een cafeetje binnengeduikeld. Er bleek een scheepvaartmuseummeke in gehuisvest. Niet verwonderlijk wanneer je weet dat Mariekerke ooit een vermaard vissersdorp is geweest. Gezellige kroeg vol foto's van vissers met die typerende karakterkoppen. In de tuin van de kroeg stond de stuurhut van een spits opgesteld.  Prompt kregen we van een klant, blijkbaar de prins van de visfeestvierderij, een uitnodiging voor de visfeesten in juni volgend jaar. De cafébazin, een dame van een reeds respectabele leeftijd,  speelde sjoelbak met haar man. Er heerste een gemoedelijke sfeer in dat kroegje. Na onzen tweede tripel nam ze de microfoon en begon ze oude visserliedjes te kwelen van achter haar toog. De onderwerpen die in deze liedjes aan bod kwamen waren mijns inziens nu wel niet onmiddelijk voor kinderoortjes bestemd maar niettemin erg amusant. Ondertussen hadden we de cafévloer lelijk begaaid met de opgedroogde modder die aan onze bottienen was blijven plakken. Het deerde haar niet maar ze stelde het zichtbaar op prijs dat we om borstel en vuilblik vroegen om het vervolgens zelf op te vagen. Rare klanten moet ze gedacht hebben. Dat kon ik uit haar oogskes aflezen. Het was een klein moeite om dat even op te lossen. 
Nog wat verder stappen nu langs de scheldeboord tot aan het veer van Mariekerke dat ons naar Moerzeke-Kastel zou brengen. Dat verliep ook vlot. Daarna ging het terug binnendoor naar Hamme uit. Overwegend leverde dit lusje van een 20-tal km'tjes een prachtige wandeling op in een veelzijdig gebied. Poldergrond, dijken, moerassen, taluds, jaagpaden, rietkragen, wielen, een sleper op de stroom, smalle kronkelpaadjes slingerend in de vette poldergrond, wandelwegen voor de zondagsrecreant, pittoreske dorpjes, kortom een hele brede waaier in het natuuraanbod krijg je daar op je bord. Maar het begon al te donkeren ondertussen en bijgevolg liep de wandeling op haar einde. 

Er werd weeral heel wat bijgepraat onderweg. Zelfs de leerstellingen van de kerk passeerden even de revue. Niet dat het religieuze ons zo bezighoudt, het was meer een kwestie van wat er nog te herinneren viel van de 10 geboden en de 7 werken van barmhartigheid. De Ronny riep de hulp in van zijn smartphone om de gaten in zijn geheugen aan te vullen. Een schande feitelijk en dit als recentelijk ingewijde Compostela-pelgrim. De aanwezige kennis viel nog mee. Niet moeilijk als je je herinnert dat dit er vroeger bij wijze van spreken door de pastoors werd ingeklopt. Van m'n 6 jaar al 😠, afgaand op m'n eerste communieboekje. Die zwartrokken verdomme,  uit wel verdomd vaatje lagen die eigenlijk wel te tappen ?   Op een paar overbodige geboden uit die stenen tafelen na hoef je eigenlijk niet veel meer te weten om als een goed mens door 't leven te stappen. Althans, dit is mijn mening maar evengoed met het nodige respect voor degenen die daar anders over denken. 
De straten van Hamme lagen er maar verlaten bij. Den Hugo speelde op die laatste kilometertjes nog even als stadsgids.  Hamme bleek een tweede thuis voor hem te zijn. Een boeiend en stijlvol brochureke over Hamme vind je via deze link : Toeristische Brochure Hamme . Moest het jou interesseren uiteraard. 

Na nog een korte stop aan een cafeetje in Hamme zelf was het al volledig donker. Bij aankomst aan de Mira brug was deze al geheel in duisternis gehuld. Een mooie wandeling werd weeral opgeschreven.  Deze mening werd unaniem gedeeld met de andere stapmaten en de Catsjoe.