Rust roest, dat geldt ook voor het wandelen. Ik moet diep graven in m'n memorie om m'n laatste mooie wandeling, het was er één met de 4 vrouwelijke stapmaten, in herinnering te brengen. Op 8 maart begot, bijna 3 maanden geleden, stapte ik m'n laatste toereke in Aarschot. Ik vind het zelf een beetje raar dat ik daarover niet eerder rapporteerde maar het moet zijn dat allerlei fontonten stokken in de wielen van de verslaggeving staken. Het werd nadien op de koop toe nog meer windstil maar dit had een andere reden. Ik kom er nog op terug. Maar goed, Greet trok aan de bel om de stilte in die 'doldrum' te verbreken. En met succes maar daar kom ik sebietekes op terug.
Naar Aarschot nu : dd 8 maart 2025. Greet kwam me oppikken aan de statie. Leen kwam me al wandelend tegemoet, een knuffel, we stapten in Greet haar bolide en vervolgens reden we verder naar het eindpunt zijnde het Italiaanse restaurant genaamd Bello Cosi. Greet dropte haar karreke daar in de geburen. Bello Cosi, ik kan me echter in de naam vergissen maar een etentje aldaar zou de afsluiter worden van een mooie wandeling.
Samen met Inge, Leen, Liliane en Greet gingen we dus van start in Aarschot. Het startpunt was enigszins gewijzigd en om nu terug op het uitgestippelde pad aan te sluiten was het zaak om de oever van den Demer op te zoeken aan de achterkant van de statie van Aarschot. Die oever werd een klein kilometertje gevolgd in westelijke richting om vervolgens met een kwartdraai naar rechts naar het Meetshovenbos op te stomen ! Na het begrip 'doldrum' blijf ik voor de fun nog wat nautische beeldspraak hanteren 😏.
Het uitgestippelde pad was een grote lus ten Noordwesten van Aarschot. Na het verlaten van dit bos wendden we de steven naar de oostgrens van Betekom. Aangenaam weertje, niet te warm of koud, de wandelgoden waren ons deze dag goedgezind waardoor we verder zeilden op het kabbelende ritme van den Demer. Op het grondgebied van Balen aangekomen bevonden we ons ineens op een gigantisch mountainbikeparcours. Boven op een stuifduin temidden van het MTBparcours bemerkten we tot onze verbazing een afspanning waar er iets te consumeren viel. Een treffer eigenlijk want wie vermoedt er nu een horecazaak bovenop een duin in de Balense hei ? Verkennen dus en een sanitaire stop drong zich trouwens ook al op. Velo Food & Drinks is gelegen op de Balenberg in het Sven Nys Cycling Center., te midden van een oase van rust en groen. Het was de ultieme droom van Sven Nys om zoveel mogelijk kinderen het plezier van offroad fietsen te laten beleven. Op de diverse kampen in de schoolvakanties leren ze er daar beter en behendiger te fietsen om er daarna alleen maar meer plezier aan te beleven. Even mooi als de zaak is wel het initiatief. Soit, we hebben daar toch een uurtje gezeten in het gezelschap van een goeie tripel.
Nu ging het verder richting Begijnendijk uit. In een grote boog langs de noordrand wandelden we via de Bieheide nu terug naar het eindpunt, de Bello Cosi. Onderwerp van gesprek tijdens het wandelen moet ongetwijfeld de nakende Schotlandtrip geweest zijn waar de dames al zo lang naar uitkeken. De voorbereiding had wel een hele serie voeten in de aarde. Vooral de documenten voor toegang daar in de UK baarde zorgen. Malafiede figuren hadden reeds nepsites opgezet om deze documenten te verkrijgen en zo de reizigers in spé te misleiden en geld af te truggelen. Nu, dienen Italiaan ... ik kan me niet meer herinneren wat er op m'n telloor lag, het moet zonder twijfel Italian food geweest zijn, maar het was alleszins erg lekker. Ik herinner me nog wel dat er tijdens het tafelgesprek wat emotionele kantjes ten berde kwamen. Ook mijnentwege. Het is fijn en volgens mij een teken dat er een vertrouwensband aanwezig is in het gezelschap. Dat het zo mag blijven.
Na deze fijne wandeling viel er dan die windstilte. Ik kwam er niet toe om over deze wandeling te rapporteren. Ik stelde het telkens uit, vraag me niet waarom, en de windstilte zou aanhouden want op 19 maart kreeg m'n echtgenote een levensbedreigende aandoening. Ik was van oordeel dat ik het enthousiasme omtrent hun nakende Schotlandtrip niet mocht verzuren met slecht nieuws. En dat was geen opbeurend nieuws. Na een volle maand ziekenhuis waarvan 2 weken op intensive care en waarin 3 zware operaties plaatsvonden kon m'n bezorgdheid plaats maken voor hoop op herstel. Ik vond opeens ook een goed motief om te pelgrimeren : Ik kan m'n dankbaarheid uitdrukken voor haar genezing en daardoor aan m'n toekomstige Camino Mozarabe het bestaansrecht verlenen. Immers m'n echtgenote heeft in de ogen van Magere Hein gekeken en het mag als ik de dokters en professoren mag geloven een mirakel genoemd worden dat ze er door gesparteld is. In september zoek ik te vertrekken maar de voorwaarde geldt : Enkel als de toestand van m'n echtgenote het toelaat. Het zal wel lukken !
Het was Greet die me een berichtje stuurde omtrent m'n low profile, me wakker schudde omtrent die radiostilte, en me de bezorgdheid meedeelde van zichzelf en de stapmaten Leen, Liliane en Inge. Mooi is dat, hartverwarmend, maar ook de andere stapmaten Ronny, Michel, Marc en den Hugo inclusief hun respectievelijke wederhelften betuigden hun medeleven en hun bezorgdheid na kennisname van de feiten om een volledig herstel toe te wensen. Even nog m'n dankbaarheid naar hen toe uitdrukken en voila zover staan we nu en na een goeie maand verder kan ik me terug verdiepen in de wandelqueeste en de bottinnen aantrekken.
En terwijl de dames vrolijk rondhuppelden in Schotland beet onzen Hugo de kilometers één na één weg op een sjieke trip in Ierland. Noodgedwongen moest hij ietske inkorten. Barslecht weer bij tijden, trobbels met de overnachtingen - niet alleen duur maar ook schaars en verder de ultrazware etappes met ontelbare hoogtemeters waren een beetje de stoorzenders. Relativeren is een deugd volgens den Hugo en voldaan en tevreden keerde hij weer. De Ronny dan weer zit ergens in het zuiden van Frankrijk met zijn mobilhome. 'Sous le pont d'Avignon on y dance on y dance' Daar ergens in de geburen. Ik hoor hem zingen tot hier. Die heeft het luisterend, naar zijn laatste tekenen van leven, ook naar zijn zin. Ikzelf had en heb nog m'n handen vol met allerlei akkevietjes in de nasleep van Annick haar hospitalisatie
Eindelijk kon ik deze week de bottinnen nog eens van het schap halen. Ik koos deze keer voor de treinstapper. Gemakkelijk te vinden en zo te plukken op de website van de Grote Routepaden. 22 paaltjes tussen Mol en Geel zouden het worden en de Marc zou meetenen. Ik was benieuwd of ik na 3 maanden wandelinactiviteit bij 22 km geen problemen zou ondervinden. Het viel mee. Van vermoeidheid was er geen sprake maar de voeten voelden wel pijnlijk aan na afloop. 's Anderendaags bij het ontwaken en opstaan was het nog iets meer uitgesproken maar na een tiental minuutjes rond te hebben gepikkeld was de sores voorbij.
Rond 10u en een sjiek stapten we af in Geel. Het stukje te doorlopen agglomeratie, verhard pad met andere woorden, zou niet hinderen. We schaften ons traditiegetrouw al na enkele stappen een koffie aan. De Irish Pub op de Grote Markt leek me daartoe erg geschikt. Geloof het of niet maar we werden er verdorie aangesproken in het Engels ! Two coffees please ma'am. How much do I owe you ? De koffie was perfect, het uitzicht op de markt rustgevend ! Geel lijkt me een gezellig provinciestadje te zijn.Bovendien zou een stukje stadspark een mooi accentje aan de wandeling kunnen geven. Helaas de toegang tot dit naar het schijnt mooie park was afgesloten met nadarhekken wegens de één of andere sportactiviteit. We wandelden dan maar verder en weldra zaten we al in het groen. Een reden voor de Marc om zijn rijstvlaaikes te voorschijn te halen. Jaren geleden brandde de zaak uit waar de Marc zich gewoontegetrouw zijn vlaaikes aanschafte. Heel die tijd moest hij het stellen met een mindere vlaaikeskwaliteit. Maar nu dat zijn vroegere rijstvlaaikesbakker letterlijk uit zijn as is herrezen wordt hem terug vertrouwen in de toekomst gegeven. Deze bakker zijn marchandise was immers onovertrefbaar. We stapten verder en na het oversteken van de ring rond Geel zochten we de boorden van de Nete op. We zaten volop in de natuur en tot aan de stadsgrens met Mol zou dat zo blijven.
Het weer zat mee. Droog, geen al te hoge temperatuur en af en toe een stevige wind. Prima stapklimaat. De lente is zo te zien al goed gevorderd. Voortuintjes vol bloemen, de bomen volop in het blad, het groen voert wijd in de omtrek de boventoon. In het gebied Scherpenbergen - De Hutten waar we ondertussen in waren aanbeland sneden we het éne na het andere wandelpad aan. Vlak aan de oever van de Nete tussen de boompartijen en akkers vonden we een plaatske dat men daar in de volksmond de Verloren Hoek noemt. We troffen er een picknicktafeltje aan. De bokes werden aangesproken en ik was eigenlijk blij even te kunnen neerzitten. Daar werd ik gewaar dat 3 maanden wandelinactiviteit toch zijn tol had geëist. Opkomend zeer aan de voeten maar geen bleinen ! We zetten ons terug in gang en iets verder werden we door het één of ander plaatje er aan herinnerd dat we op het grondgebied van Meerhout zaten. Hola ! Verleden week werd er in deze regionen nog een dame aangevallen door een wolf ! 't Zou me verwonderd hebben moest dat beest hier nog ergens rondhangen maar het zou wel tof geweest zijn deze te mogen spotten. De Ronny zou er zelfs geld voor geven ! Op 1 van mijn trippen door Spanje heb ik het geluk gehad dat te mogen beleven. Het stukje heidegebied in Bel volgde op de rustpauze. Aansluitend volgde er een uitgestrekt wandelgebied dat het 'Verloren Schaap' genaamd wordt. Akkers afgewisseld met grote bosgebieden waarin prachtige wandelpaden lopen bieden een unieke kijk op het Antwerpse Kempenland. Na het Verloren Schaap kwam het natuurgebied Heidehuizen aan de beurt en daar loopt de Rode Landduinenroute door. Die volgden we totdat we aan de stadsrand van Mol kwamen. Zo kwam stillekesaan het eindpunt in zicht. Het pad liep langs de Sint Pieter en Pauwelkerk op naar het Santo Tomasplein. Van daaruit was het nog een 10 tal minuutjes stappen tot aan Mol statie maar we kozen eerst nog voor het consumeren van een trippeltje in Café 'Het Wassalon'. Zo de 22 paaltjes zaten er op en de trein naar huis zou er zo aankomen ! Fijne dag, fijn gezelschap en blij dat ik de wandeldraad terug heb mogen en kunnen opnemen.
