Kapellen - Maria ter Heide ('t Polygon)

Zo dit toereke zit er op. Ook deze keer heb ik op het goed vallend uit een wandelingetje uitgestippeld ten Noorden van de Koekestad. Het loonde ! Vreemd genoeg is dat een wandelgebied waarmee ik, laat het me ootmoedig bekennen, wat stiefmoederlijk omsprong. Buiten het Peerdsbos waar ik verleden jaar met m'n pelgrimsvriendinneke  Tiziana uit Melbourne, down under, tot in den treure naar geocaches zocht en die ook vond en nog een tram-3 reisavontuur  van enkele weken geleden is deze regio nog maar amper aan bod gekomen. Een dwaling is het !

Het uitstippelen mocht deze keer een waar succes genoemd worden. Met de Marc onze stapmaat gold er afspraak om 10u aan de statie van Kapellen. Er plakten dus bij het weerzien al 3 stapkilometertjes onder zijn bottinnen. Hij woont er immers in de geburen en kwam per pedes apostolorum naar de statie. Ik was wreed content om nog eens met een stapmaat te kunnen optrekken. Ik schudde hem de hand en go !

Eerder op de ochtend scheen de zon vollen bak en was de hemel mooi blauw gekleurd met hier en daar een onschuldig toefje wolk. Echter kort na het vertrek betrok de hemel en veranderde van kleur zoals een kameleon dat kan. Grijze regenwolken trokken samen en wat later volgde het geplens. Geen erg, regenjasje aan en stappen maar. Dat regenfrakske droogt wel op. De Marc kende hier de weg. We volgden nog even de spoorlijn en daarna de Zwarte Beek tot aan het natuurgebied 'De Uitlegger'. Ooit woonde hier een landmeter. Zo een landmeter werd vroeger een 'uitlegger' genoemd. Vandaar de benaming. Nu, landmeter is een beroep dat de Marc niet vreemd zal zijn. Maar over de herkomst van de benaming 'Uitlegger' daarentegen heb ik m'n twijfels. 

Dit gebied  beslaat delen van het grondgebied van de gemeenten Kapellen en Brasschaat. Ze is een onderdeel van het historisch domein Oude Gracht en grenst ten oosten aan het militair domein Klein Schietveld dat een belangrijk Europees beschermd natuurgebied is. Voor mij was het tot nu toe een onbekend bosgebied. Het is om en bij de 90 hectare groot. Metershoge rododendrons en azalea's zomen de wandelpaden af. Volgens de Marc wordt de rododendron, een uitheemse exoot in feite, hier vruchteloos bestreden. Je mag die tot op de grond rooien en enkele jaren later staan die er terug. Naast het bos, waar naaldsoorten domineren, kun je ook genieten van de vijver. Bankjes bieden er rustplekken en je mag hier gerust spreken van een stiltegebied. Die vijver zou op een wel erg unieke manier ontstaan zijn en wel uit bunkers van de Eerste Wereldoorlog waarvan er vele op het domein staan. De toenmalige eigenaar van het domein bedekte die bunkers netjes met zand waardoor het vijvercomplex werd uitgegraven. Die vijvers geven een sfeervolle toets aan dit boslandschap en het traditionele rijstvlaaike van de Marc zorgde dan weer voor de culinaire omkadering.  We volgden nog even de Antitankgracht die de Uitlegger doorkruist. Rond die gracht ontstond er met de jaren een bijzondere biotoop met heel wat zeldzame dieren en planten. Na het oversteken van de Historische Spoorlijn iets verderop verlieten we De Uitlegger en stonden we voor de vliegplein van Brasschaat. Aan die spoorlijn bengelt er een rijke geschiedenis. Indien interesse, lees maar : Het rijke Militair verleden van de spoorlijn ! . En nu stelt die spoorlijn zich ten dienste van het toerisme. Je kan er op spoorfietsen. Het vertrekpunt ligt vlakbij het fort van Kapellen. 

Tijd om te schoven ! Afspanning Perron Noord was een 500 tal meters uit de richting en bij een Oude Caert, de lokale tripel, konden we daar onze bokes binnenspelen. Een groepje kookouders van een chirokamp was met zulke spoorfietsen naar hier afgezakt en hielden er een break. Verder was er bijna geen volk te bespeuren op het ganse Perron Noord. Na het schof trokken we dan verder. Een toer rond het vliegplein volgde. Grotendeels is dit militair domein en valt onder de benaming 'Klein Schietveld' zoals ik eerder al aangaf. En volgens de Marc waren er op een luchtfoto stukken van mijn uitgestippeld toerke geblurred. Een floe beeld zo benoemde hij het en het zou spannend worden gezien de talrijke borden 'Militair Domein' en hekkens en slagbomen die opgesteld waren aan de toegangswegen. Maar het lukte om ongestoord verder te wandelen. De meeste hekkens stonden open en er ontvouwde zich voor onze ogen een uniek wandelgebied. Die hekkens en afsluitingen werden er geplaatst met het oog op het plaatsen van grazers in de toekomst. De omgeving in z'n geheel viel erg te vergelijken met de Kamthoutse Heide. De eeuwenoude militaire aanwezigheid heeft er voor gezorgd dat dit 19de-eeuwse heidelandschap afgeschermd en dus mooi bewaard bleef. Natte heide en vennen, droge heide, landduinen en schrale graslanden lopen hier naadloos in elkaar over. We zaten in de grootste heischrale graslandvlakte van Vlaanderen. Dit heidelandschap is het leefgebied voor vele beschermde amfibieën. Ook vogels zoals de boomleeuwerik en nachtzwaluw houden ervan. We werden onderweg zelfs getrakteerd op een unicum. Op één van die zandpaden, een 50-tal meters verderop, wees de Marc me een vogel aan. Ik dacht eerst aan een kieken vanwege de witte pluimen. Maar het was verdorie een witte buizerd. Een prachtig beest. 
Zeer zeldzaam en aan het verschijnen van zo een vogel zitten er consequenties ! Wat betekent het als je een buizerd ziet ? -deze vraag stelde ik aan AI en het antwoord luidt :

De buizerd is een krachtige boodschapper. Met zijn scherpe blik houdt hij het overzicht en ziet hij tegelijkertijd geen detail over het hoofd. De buizerd kruist jouw pad omdat hij je wil laten weten dat er meer is dan jij nu ziet. Dat kan te maken hebben met ontrouw in de allerbreedste vorm.

Lap, wie had nu zoiets gedacht ! !

Een goeie 10km aan onbezorgd wandelen werd ons daar in dat fantastisch mooie heidelandschap in de schoot geworpen. Er was op een stel mountainbikers na geen mens die we tegenkwamen. De Marc was aanvankelijk van oordeel geweest van het daar allemaal al gezien te hebben. Het was voor hem dan ook een leuke verrassing om maagdelijk wandelgebied te ontdekken in zijn achtertuin. De wandeling zat er op. Ik had de wandeling zo uitgestippeld dat ik na afloop even zou binnenwippen bij een nichtje van me. Dat kwam mooi uit. Gezien het hele woon- en leefgebied waar we tijdens de wandeling kennis mee maakten  baadde in een militaire kontekst verwonderde het me niet dat ik aanbelde aan een prachtige officierswoning. Een prachtig huis in een bouwstijl erg kenmerkend voor het interbellum, zijnde het tijdperk tussen de 2 wereldoorlogen. Dat moet een geweldige tijd zijn geweest van grand chique, luxe, weelderige buffetten en decadent gedoe. Tenminste toch voor de begoede klasse. M'n nichtje en haar man, wars van al deze opgesomde ondeugden, zorgden voor een hartelijke ontvangst en we werden al direct uitgenodigd om plaats te nemen aan een tafel in de gigantische tuin.  Wel eerst goed de bottinnen afvegen aan de deurmat 😀😀😀. Een toffe babbel over reisavonturen, familie, wel en wee bij kroost en gezin volgde al gauw. Bij een gebakje en drankje zorgde dit voor een aangename afsluiter van de wandeling. Ik moest beloven om eens een keer meer binnen te wippen. Tof  koppel ons Evelien en hare Guy ! Toffe kroost ook ! Ik vind het jammer dat de familiebanden mede door de ver verspreide woonplaatsen zich nooit ten volle hebben kunnen ontwikkelen. Tja, spijt komt altijd te laat maar nu ik weet dat er daar zo'n prachtige wandelingen kunnen aaneengebreid worden zullen volgende bezoekjes me zeker lukken. 

De Marc keerde naar huis zoals hij gekomen was. Te voet maw ! Een 5-tal paaltjes konden er nog gerust aan z'n bottinnen bijgeplakt worden. En ik, ik nam de bus 64 die vanuit Loenhout naar Antwerpen bolde. Daar stapte ik om 6u op de trein naar St. Niklaas. Maar Loenhout begot ... de naam alleen al geeft me een hint voor een volgend toerke.

Ik kan terugblikken op een fijne dag. Welgevuld met een overheerlijke wandeling en een fijn bezoekje. Mijne stapmaat zal wel m'n mening delen  en ik kom tot de conclusie :  't Leven is weer draaglijk 😄😄😄 !