Ondertussen was het al meer dan 2 jaar geleden dat ik nog eens een bezoekje had gebracht aan de Weert gelegen tussen de Schelde en Bornem. Naar het schijnt staat dit plekje vaderland mee in de top 100 van de mooiste natuurlandschappen in Vlaanderen. Een wandelingeske van rond de 20 km in dit mooie gebied uitgestippeld en hop op stap.
Startschotgevers van dienst waren den 'Tuysscher' gezeten op zijn stenen sokkel en den Azijnzeker op zijn ton aan de scheldekaai in Temse. Nooit geweten dat dat standbeeldje er stond als ode aan de Temsenaar zijn 2 spotnamen. In de Middeleeuwen werd het 'tuysschen' of dobbelen in en rond het kerkportaal verboden. De Temsenaar was gekend om zijn verwoed dobbelen om grof geld. Vandaar hun bijnaam. Later rond de 18de eeuw ontstonden er in Temse meerdere azijnbrouwerijen en gaandeweg werd 'Tuysscher' vervangen door 'Azijnzeker' wat azijnpisser of zuurpruim betekent.
Een uitgelezen lokatie daar bij die Azijnpisser om onder een grijs bewolkt zwerk een rondje van 20 km te stappen. Een rondje dat wel, waarbij het veerbootje Tielrode-Hamme over de Durme en het veerbootje Driegoten-Weert over de Schelde voor wat afwisseling zorgde. Het eerste stukje, een 2 kilometertjes langs de scheldekaai is vrij saai maar dan wandel je een stukje over de Roomacker wandelroute naar het veer in de durmevallei te Tielrode. Een piepklein veerbootje zet er jou de Durme over. Ocharme hooguit 50 meter moet dat schuitje varen naar de overkant. Aanbeland in het domeinbos 'Het Driegoten' en 'de Bunt' wordt het wel een erg mooi landschap. Moerassen en schorren waar de wissen groeien voor de mandenvlechters. Een paar mooie horecazaken kom je ook wel tegen en daar kan je natuurlijk niet achteloos voorbijlopen. Zo halverwege het domeinbos staat er een gezellig cafeetje met een uniek terras en vijver waarin zwaantjes sierlijke toerkes zwemmen. Naar binnen dus daar en meteen weer buiten op het terras een tafeltje aangesproken. De cafébaas, een heel sympathieke klepper, had zijn hond eventjes binnen gezet. De eigendom van voornoemde viervoeter, een zalig matraske op het terras, werd rustig geconfiskeerd door de Catsjou om zijn gerookte varkensoor met alle gemak naar binnen te kunnen spelen. Een lekkere Grimbergen met een alcoholpercentage identiek aan de buitentemperatuur op het terras smaakt altijd.
Onderweg naar het veer Driegoten - Weert heeft mijne maat me een beetje onderwijs gegeven over trainingstechnieken in de sport. Niet dat stappen nu direct als topsport moet aanzien worden maar een beetje inzicht is lekker meegenomen. Zo ben ik te weten gekomen dat je maar 1 keer per week een serieuze toer moet stappen om je conditie op peil te houden. 2 keer om deze te verbeteren en slechts meerdere keren om je naar je eigen hoogste niveau te brengen. Goed dat ik dat weet.
Na het overtochtje met het veer kom je dan uiteindelijk in de Weert terecht. Sjieke plaats. De veerman die in geen uren te bespeuren viel kwam plots opdagen. Ik vermoed dat hij uit verveling een kroegje had opgezocht van waaruit hij zijn cruiseschip en de aankomende passagiers enigszins in't oog kon houden. Soit, binnen de kortste keren had hij ons overgevaren. Bokes opgegeten op een bankje. Geen kooktoestanden deze dag.
Terug richting Temse uit maar nu dus aan de overkant door de Weert. Eigenaardig is het wel te vernemen dat Weert ooit aan de andere kant van de Schelde lag in het Graafschap Vlaanderen. Met het verleggen van het stroomgebied van de Schelde ontstond de Oude Scheldearm waarbij Weert sindsdien tot het hertogdom Brabant behoort. Ken je vaderlandsche historiën :-) !
Prachtstuk in de ganse Weert is het kasteel van Philips de Marnix de Sainte Aldegonde (1540-1598). Deze kerel was een Zuid Nederlands schrijver, geleerde en de beste kameraad van Willem van Oranje. Van het Nederlandse volkslied het Wilhelmus was hij de auteur. Genen tijd echter om het kasteel te bezoeken, dat zal dus een andere keer worden.
Weert zelf is een klein dorpje. Rustgevende omgeving met huisjes die rustig opgelijnd staan langs de Oude Scheldeoever. Een Mekka voor onze hengelende medemens. Gewoon mooi.
Toch regelmatig wat slijkpaden en modderpoelen tegengekomen onderweg wat me al heeft doen besluiten om toch maar eens de wandelstokken mee te nemen. Als je in zo'n blubberbad op je 10 geboden stuikt, wel ik wil het niet meemaken. De inwoners daar in Weert worden trouwens de Slijkneuzen genoemd. Er is daar een heuse gilde van de Slijkneuzen opgericht. Enig zoekwerk hoe ze aan die naam zijn geraakt spreekt mijn vermoeden tegen. Ik dacht dat ze regelmatig op hun neus stuikten in de modderpoelen maar het blijkt dat ze die naam te danken hebben aan het oogsten van de wijmen of wilgetakken. Daarvoor stonden ze dikwijls tot aan hun neus in de modder van de scheldeoever. Voor alles is er een uitleg toch ?
Eens de Weert door nog een stukje op de scheldedijk gelopen tot aan het Oude Sas. Daterend van 1592 en de oude met de nieuwe Schelde verbindend meteen het oudste waterbouwkundig kunstwerk van het land. Vandaar naar de brug van Temse en erover en daarmee was het toerke afgelopen. De traditionele afsluiter was, geheel in lijn met de bezochte kasteelomgeving, een kasteelbiertje in een prachtig art deco café op de scheldekaai in Temse. Dat spul kwam zeker niet uit onze Azijnzeker zijn tonneke !
