Langs Trage Wegen (06) - De Kruibeekse Polder

Het werd voor vandaag een gemakkelijke keuze : Ik zou hier nog maar eens rond de kerktoren toeren. Om er toch nog enige afwisseling aan te koppelen opteerde ik om eens naar de Schelde te tenen. Ik kwam wat enigszins bedrogen uit. Ik heb 'Den Machtigen Stroom' niet gezien. Mijn invalshoek om er te geraken had ik wat verkeerd gekozen en eens de dijk over bleek dat het paadje dat ik ernaar had uitgetekend niet toegankelijk was wegens 'natuiurgebied'. Zoiets moet je respecteren, de vogeltjes moeten op hun gemakske aan het broedseizoen kunnen beginnen nietwaar ? 

Voilà zie, een toerke van 22 paaltjes is dan toch nog uit de bus gekomen. Verharde weg kenmerkte de eerste kilometers wandelpret. Deze liepen over de Heirbaan en de Kruibekesteenweg. Pfft, ze hadden nog weinig geheimen. En toch, de mooie weidse akkers blijven me nog altijd bekoren. Halverwege deze steenweg heb ik de contouren van de Kruibeekse woonkern gevolgd. Onverharde wegeltjes boden toch wat zicht op enkele mooie weidelandschappen. Op het veld gonst het van de bedrijvigheid. Tractors ploegen het veld, met in hun zog een zwerm meeuwen op zoek naar hetgeen een omgewoelde moeder aarde aan eetbaars te bieden heeft. Klepelmaaiers wieden het opgeschoten onkruid in de bermen en naast de sloten. Hooiharkers leggen lange banen hooi klaar voor de opraapkar en enorme beerkarren getrokken door machotractoren daveren door de straten. De lente brengt leven in de natuur. Plezant is het om dat af te zien. Links en rechts een ezeltje of wat geiten, schapen die nog dik in de wol zitten, boerenpaarden met hun wijze en vertederende blik dat zo contrasteert met hun kolossale lijf. Hier een blaffende hond, daar een luie poes in het zonnetje ... Een fladderende vlinder die je de weg wijst, jawel ! Wat is de natuur toch schoon. Er werden onderweg veel fotokes getrokken en ik vermoed dat het landschap ondertussen al wel bekend zal zijn. Zo belandde ik aan de Bazelstraat ofte N419 die ik schrijlings overstak. Aan het monument voor het eerbetoon aan de Kruibeekse brandweer ging het richting dijk uit. Helaas, hier werd ik geconfronteerd met m'n vergissing. Het gesloten pad !  Dan maar verder langs de dijk gewandeld tot aan de Kemphoekstraat. De politie was hier ijverig aan het controleren op de social distancing. Veel werk hadden ze niet want de mensen hielden zich gezagsgetrouw aan de regels. Alle zitbanken waren trouwens met politielint bespannen om te beletten dat je er op zou gaan zitten. Net alsof ze in afwachting van het parket onderwerp waren in het onderzoek naar een gruwelijke moord. Ik zie in het zitverbod nu echt het nut niet in, maar goed het is nu éénmaal de regel. Iets verder in deze Kemphoekstraat tref je op de rechterkant een magnifiek natuurpareltje.  Je duikelt er via, opnieuw, een Laarzenpad de Kruibeekse Kreken in. Sublieme plek, een afgeschermde biotoop in een groter natuurgebied als het ware. Er was geen mens te bekennen op deze prachtige lokatie. Het was echt de moeite waard om de tot hier toch overwegend verharde weg getrotseerd te hebben. Ik ga er zeker nog eens langs ! 

Op weg naar de verkortingsdijk die naar het Kasteel Wissekerke leidt waren er in de berm nieuwe boompjes geplant in de geest van een geboortebos. Een naamkaartje van de boreling was bevestigd aan de stam. Uiteraard kon je ook hier het werk bewonderen van niksnutten die hier en daar die naamvermeldingen er hadden afgescheurd. Wat bezielt zo iemand toch ? 
Het terrein rond het kasteel van Wissekerke in Bazel heb ik eens langs de andere kant verkend. Hier krijg je een verrassend stukje erfgoed annex natuurdomein en vijverpartijen te zien. Het punt van terugkeer was bereikt eens ik op het dorpsplein van Bazel stond. In normale tijden zitten de terrasjes van de kroegen hier boordevol. Nu bood de aanblik van het eens tot 'Mooiste van Vlaanderen' gekroonde dorp een ronduit triestige aanblik. Lege terrassen, verduisterde cafés en restaurants, geen ziel te bespeuren. 
Verdorie, ik was niet van plan om veel te schrijven vandaag. Ik ga dus afronden zie. De terugweg langs de Donkweg en Sint Pietersdoorn verliep voorspoedig 😁😁😁. Nog even heb ik de kronkels van de Barbierbeek met een bezoekje vereerd om dan via de Beekstraat en de Lange Heihoekstraat - Perstraat de huiselijke haard te vervoegen. Enig minpunt aan deze Beekstraat is wel dat er 2 jonge mensen in verongelukt zijn. Een gedenktuintje in de berm brengt hen in herinnering. Triest en onmetelijk verdriet, ze komen nooit meer terug. En zo zie je maar dat een ongeluk op een klein plaatsje ligt.

Langs de Trage Wegen van Haasdonk (05)

Ik zet de trend nog even verder. Geheel in de lijn met de vorige wandelingetjes volgt er nu éénthe, het 5de. Deze keer werd het een mélangeke met stukjes uit de vorige wandelingen. Wel werd er iets dieper Kruibeke binnengewandeld en voor de rest was er niets nieuws onder de zon. Opnieuw langs de trage weg met de omwalde hoeve, stukje Melselestraat in, linksaf de Bosstraat in en terug de trage weg naar de Kruibekesteenweg. Onderweg een brood scoren in de broodautomaat, daarna de heirbaan in en langs de Botermelk binnendoor naar de Perstraat. Viaduct E17 over, langs de andere kant via  de Pismolenstraat de Barbierbeek opgezocht, het kreupele kluppelpad kwam eraan om vervolgens in een grote boog de E17 te volgen om dan de viaduct over de E17 in de Steendonkstraat te nemen. Tot slot via een laatste trage weg, deze tussen de  Bergstraat en de Luiseek en langs het Fort via de Vestingstraat naar huis. 

Stralend weer, en een fris windje maar niet storend dus puik weer. Veel ga ik niet kunnen vertellen. De hele trip lag kwa belevenis volledig in lijn met de vorige toertjes. 

Wat valt er dan wel te vermelden ? Héwel vandaag werd het tripje van 20km. Iets meer dan de vorige dagen. Ik heb de afstand dus wat omhoog getrokken. Een mooie afstand om het lange afstandslopen niet te ontwennen. Ik vrees dat er voor dit jaar geen LAW of Camino in het vet ligt. Graag had ik de Camino del Norte gelopen in september maar ik vrees er echt voor. Er zijn momenteel te veel onzekerheden vanwege het virus dus is het wat voorbarig om plannen te koesteren. Ook mijn soulmate Els zag onlangs haar droomreis deels in het water vallen. Na een goeie 14 dagen te hebben rondgetoerd in Namibië moest ze het land verlaten en gerepatrieerd worden. Dat is wel jammer maar bij zulk een pandemie is het toch maar veiliger als je in je thuisland bent. In Afrika is het ronduit triest gesteld met de medische voorzieningen. Daar wil je niets ernstigs voorkrijgen. 

Wat me vandaag wel opviel is dat er vele chauffeurs van de weinige auto's die er dan toch nog rijden een erg zware voet moeten hebben. Nu dat de natuur een break krijgt heb ik de indruk dat er nog steeds mensen zijn die er niet aan toe zijn om van de gelegenheid gebruik te maken om hun jachtige levensstijl wat te temperen. Het is een gemiste kans om te ervaren dat het even rustiger aan doen je wat meer levenskwaliteit bezorgd. Pfft, ik kan het me eigenlijk niet aantrekken. Ze doen maar op,  maar in m'n binnenste vloek ik al wel eens wanneer zo een gehaaste gek met hoge snelheid me rakelings voorbijraast. Vroeg of laat komen die mannen wel eens in de gazet te staan. Met een fotoke doorgaans. 

Het meest vermeldenswaardige voor vandaag was het spotten van de eerste zwaluwen. Jawel ! In de Haagdam, ze waren met z'n drieën. Het zullen boerenzwaluwen zijn geweest. 

Ik ga hier nog even wat fotokes plaatsen zie en daar hou ik het bij. Ik heb nog een 6de toerke klaar liggen. Deels lopend over het terrein van het recreatiepark De Ster maar dit park blijkt gesloten te zijn vanwege het virus. Ik zal een alternatief moeten zoeken. Misschien wel meerdere want hoelang gaat dit viruslolleke nog wel duren ? Het is wat het is en nog veel geduld zal er aan te pas moeten komen vrees ik. 

Langs de Trage Wegen van Haasdonk (04)

Voilà zie, m'n 4de editie 'Trage Wegen'. Héwel, het is ondanks heel dat coronagedoe  helemaal geen kwelling om in je habitat te blijven. Stay home, blijf in je kot blijft nog even het leitmotiv. De aanbevelingen van de overheid in deze barre tijden, ttz de benen strekken of een fietstochtje ondernemen doe je dan in de buurt van je kot. Daarom kan ik nog even de lijn aanhouden met het thema van de Trage Wandelingen. Deze keer zocht ik een hapje uit het grondgebied van St. Niklaas en de Velle/Temse, beide grenzend aan Haasdonk te verkennen. Het heeft me zo dicht bij huis maar weer eens aangenaam verrast. Ook deze keer werden er weer wegeltjes bewandeld waarvan ik het bestaan niet eens wist. Deze ineens ontdekken maakt het zo geweldig plezierig. De schoonheid van Het Land van Waas werd al in meerdere geschriften bejubeld, ik ga het daarom niet overdoen, maar onlangs kreeg ik een boekje in handen uitgegeven in  1905. De Vlaams Nationalistische accenten die er welig in tieren hoeven niet te verbazen wanneer het Willem Fonds de auteur blijkt te zijn. Ik geef even een passage uit het boekje mee :

  

Zo, de schoonheid van ons Vlaanderenland en meer ter zake voor deze post : 'Het Land van Waas' werd in dit boekske in het begin van de vorige eeuw al in de verf gezet. Ondertussen al meer dan 100 jaar geleden. Toen kwamen de mensen nog amper hun huis uit. Verder dan hun dorp was een uitzondering en dan werd er al in termen van een reis gesproken. Het Noordzeestrand ... de zee ... hoeveel mensen uit het Waasland, en niet alleen het Waasland hadden die gekend van horen zeggen maar hadden deze nog nooit gezien ? Nu ben je in 24u aan de andere kant van de wereldbol maar wat er iets verder dan je straat of dorp te zien valt , daar heb je dikwijls het raden  naar. Veel mensen zijn daar onwetend in. Maagdelijke stranden in de Caraïben of de wuivende palmbomen van Honolulu, de kleurige plaatjes van tropische oorden of de azuurblauwe baaien van idyllische eilandjes in de Stille Zuidzee zijn datgene wat de doorsnee mens voor ogen heeft wanneer je het over de schoonheid van de natuur hebt.  Je moet het echter zo ver niet zoeken, ook niet in die exotische paradijzen. Nee, zover hoef je echt niet te gaan. Dichterbij huis is het ook best knap. Je moet er alleen oog voor hebben en je tijd er voor nemen om het te willen zien. 

Kom we zijn er mee weg. Ik dacht te starten aan de Mosterdwegel. Als de Bunderwegel een Trage Weg is dan moet dat Mosterdwegeltje er ook ééntje zijn. Het is een uiterst smal wegeltje dat de Willem Van Doornyckstraat verbindt met de Ropstraat. Omgekeerd kan ook. Nee, dit paadje  moet de ijverige gemeenteambtenaar op het kadaster ontgaan zijn. De Mosterdwegel mag zich geen Trage Weg noemen. Bovendien kon ik er niet in want hij was afgesloten. Ik vermoed vanwege de social distancing regel. Je zou niet voldoende afstand kunnen houden wanneer er een tegenligger zou opdoemen. In de Ropstraat werd dan de 1ste Trage Weg geregistreerd : De Hoogeindewegel, 861m lang tussen de Ropstraat en de Stuurstraat. En omgekeerd eveneens, dit logischerwijze geredeneerd 😀. De panoramische banner in hoofding werd daar getrokken. Een prachtig uitzicht op de weidse velden werd daar uitgerold. Het zat dus al direct mee. Bovendien zorgde het zonnetje voor de magnifieke contrasten in het ontluikende lentegroen van bos, weiland en beemden.  Wat koetjes in de verte, een boerenpaard, een zoemende hommel, kwintelierende vogeltjes ... wat ben ik toch jaloers op de Schrijfkunst van Felix Timmermans zaliger. Let op de hoofdletter. 
In de Stuurstraat naast het Dierencentrum Waasland bood  een 2de Trage Weg zich vervolgens aan : Deze Voetweg Nr. 54 is een 860 meter lang groen lint dat je langs een diepe beek tot in de Kruisstraat voert. Ook een mooi stukje waarbij ik, op het eind gekomen, op het Sint Niklaas' grondgebied aanbelandde. Geen erg en nu diende ik de Gentse Weg, later Grote Baan, te volgen tot voorbij de kazerne van de Westakkers. Niet zo direct een mooie weg langs die anders zeer drukke hoofdbaan maar er was weinig verkeer dus dat scheelde in het verteren van de 'Goudron'. Iets na de Kazerne werd 'Peleton links links !' in dril uitgevoerd waardoor ik in de verharde Jagersdreef verzeilde. Na een kleine 600m maakt deze een hoek en loopt onverhard als Trage Weg tot aan de Tassijnslaan. Het is een onverharde weg die een goeie 500m dwars door het bos en door een recreatiezone loopt. Op het einde van deze Jagersdreef kwam ik zelfs de Flecha Amarilla del Camino tegen. De Gele Pijl, het symbool van de St. Jacobsweg. Straf dat hier ook een pelgrimspad zou lopen. Ik denk echter dat deze pijl een andere lading dekte. 

Nu volgde er een gezellig stukje bos van Haasdonk waar ik een paadje in koos dat me min of meer in de geburen van de Beeldstraat bracht. Jawadde, de Beeldstraat, kwa bestrating mag je dit nog eens een kasseibaantje pur sang noemen. Ik moest direct denken aan de eerste tracks na de stad Porto op de Camino Portugués.  Dat waren tientallen kilometers achtereen onafgebroken kasseiwegen. Ik hoor Lynn m'n Yankee-stapmaatje het nog zeggen ... I've seen all the cobblestones of Portugal. Ach ochgot, dit even terzijde. Ook deze Beeldstraat had een overschot aan charme. Vele statige villa's met gemillimeterde tuinen, dubbele carports, waarschuwingsborden voor alarmsystemen, manèges, overduidelijk des nouveaux riches die hier resideerden met andere worden. Niettegenstaande maar een goeie 800 meter dat ik haar volgde heb ik in de bermen wel een stuk of 6 siervelgdoppen zien liggen. Losgebotst op de kasseikoppen. Het punt van terugkeer naar huis was bereikt. Ik zat ondertussen op de Velle. Een laatste onverkende Trage Weg lag daar nog voor het rapen : Voetweg 57 landwegel naar Haasdonk - Luiseekstraat. Dit werd weeral een zoveelste verassing. Ik volgde een schilderachtig parcourstje tussen knusse achterhofjes, miniboerderijtjes met beestjes,  sparrebossen en malse grasveldjes.  Eens in de Luiseekstraat diende zich opnieuw de Trage Weg van de Vestingstraat aan. Ik liep deze keer niet naast het Fort van Haasdonk maar er rond. Geen vissers, geen wandelaars. Buiten de koeien en wat ganzen ben ik nog welgeteld 1 koppeltje tegengekomen dat in het zonnetje lag op een visserspontonnetje. M'n toerke zat er zo goed als op. Het was prima vertier en opnieuw verrassend geweest. De Noord Oostenwind zorgde voor het stevige briesje tussen de zonnestralen, ideaal stapweer zou je zeggen en dat was het ook. 16 paaltjes werden er op het gemakje omgelegd. Meer hoefden dat er niet te zijn. 

Langs de Trage Wegen van Haasdonk (03)

Vandaag was lus nr3 aan de beurt. Het weer was opperbest bijgevolg moet je daar op inspelen.  Ik besloot om nog wat verder te borduren op het thema van de Trage Wegen. Nu, veel Trage Wegen op het grondgebied van Haasdonk kwamen er deze keer niet aan te pas. Wel kwamen er enkele knappe wandelweggetjes aan bod gelegen op het grondgebied van Bazel en Kruibeke, zijnde onze buurgemeenten. Welgeteld vielen er 2 trage wegen  in de prijzen, te beginnen met de Bunderwegel. Het betreft hier een aardeweggetje tussendoor de velden dat van de Perstraat naar de Bergstraat leidt. Deze wegel trok waarschijnlijk de aandacht van de één of andere gemeenteambenaar die hem in zijn ijver opwaardeerde naar een Trage Weg. De brave man  mag zich hiervoor eervol op de borst kloppen.  Aan de overkant van de Bergstraat bood zich Trage Weg nr. 2 aan : De Fortwegel. Dit 1425m lang pad begint haar bestaan als een hobbelig kasseibaantje, de Vestingstraat genaamd. Dit baantje loopt tot aan de ingang van het Fort, verdwijnt een kleine 400m onder het gebladerte van een bomenrij naast de  vestinggracht en sluit daarna aan op een veldweg die in de Luiseekstraat eindigt. Op die kasseistrook kwam ik de buurman tegen. Als bestuurslid van het Haasdonks vissersclubje houdt hij toezicht op het naleven van het visverbod tijdens de coronaperikelen. Regelmatig houden jonge gasten op de vispontonnetjes feestjes, zo meldde hij. Ze maken er vuurtjes en houden er barbecue's wat ik best wel gezellig vind maar het past nu éénmaal niet in tijden van crisis. Politie komt er regelmatig eens checken om orde op zaken te stellen. Ook bekloeg de buurman zich over de bergen afval die er gedumpt werden door de door coronamaatregelen gedwongen 'natuurherontdekkers'. Een dag geleden waren er 2 volle zakken zwerfvuil opgeraapt en hij kon nu al opnieuw een 3de vullen.  Het moet zijn dat er veel meer mensen een wandelingetje maken. Als dit uit verveling zou zijn kan dit mee aan de basis liggen voor de nonchalance waarop zwerfvuil ontstaat.  Zou het ? Genoeg gezaagd Jan, begint nu maar al wat te stappen.  Op die tijd dat je ligt te zeveren zwaaien de piotten af 😋.

Een goeie 600m voorbij het viaduct over de E17 begint er op je rechterkant een pad dat dwars door de velden loopt en wel tot op de grens van Temse met Steendorp. In deze veldweg, de Landmolenstraat genoemd,  kom je 2 schansen tegen uit het begin van de vorige eeuw. De Schans van Landmolen werd samen met de Schans van Lauwershoek gebouwd tussen 1909 en1912. Gelegen tussen het Fort van Steendorp en het Fort van Haasdonk fungeerden deze schansen als ondersteuningsbatterijen voor beide forten. Vandaag is de Landmolen schans privé-eigendom en staat er een woning en een bos op het domein. Het domein was voorheen niet toegankelijk maar ik vermoed dat er grote werken gaan plaatsvinden. De omheining werd deels gesloopt en je kan er dus een kijkje gaan nemen. Het kan al eens interessant zijn om zich te verdiepen in de literatuur over het ontstaan van de fortengordels. Het is een dankbaar onderwerp voor het uitstippelen van mooie fietstochtjes of wandelingen. 
Kijk maar eens : De fortengordels in België

Zo, het was zalig wandelen in deze Landmolenstraat. Iets voorbij de schans Lauwershoek stapte ik voorbij een siertuin. Het was eerder een sierpark. Het was me niet duidelijk of dit het grondgebied van een sierteler was maar ik vermoed het niet. Het geluid van een heggeschaar in de verte  verstoorde enigszins de rust . Ik vrees dat dit lawaai  hier alle dagen te horen moet zijn.

Keurig getrimde heggen, honderden in rare vormen gesnoeide bomen en opgebonden struiken waren het resultaat van iemands grenzeloze bezieling en waanzinnig geduld om de natuur naar diens hand te zetten.  Als je tussen de haag doorkeek waande je je zo in de voortuin van een 17de eeuws Angelsaksisch kasteel. Ik gaf mijn ogen de kost en niet alleen m'n zicht werd geprikkeld. Ook de neus kreeg haar deel ! Wanneer je langs de geploegde velden stapte rook je de doordringende beerlucht van de aal die kwistig over het maagdelijke landschap uitgestrooid werd. Akkers golvend in brede voren, andere grof omgewoeld en nog andere zo vlak als een biljarttafel. Mooi afgelijnde bolle vorm, de typische waterpoeltjes op de hoeken ... prachtig om zien is het.  De voorhofkes aan de vele hoeves lagen er tevens keurig bij. Netjes gewied en gerijfd. Mensen hebben de tijd nu om het tuinwerk in de plooi te leggen. De geur van de lentebloesems bood hier en daar wat weerwerk aan het parfum van de gepasseerde beerkar.  De lente is ontploft in geuren en kleuren. Het is fascinerend om te kijken naar het geweld waarmee de natuur nu volop zich ontluikt. 

Aangekomen in de Heiputstraat/Kruibeke liep ik door tot aan de St Pietersdoorn. Dit is een smalle landweg, een repel asfalt in het midden maar onverhard op de zijkanten, die dwarsdoor de velden tot aan de Groendam in Bazel leidt.  Hier bots je op een kluppelpad dat je naar de vallei van de 3 beken voert, zijnde de Groendambeek, de Barbierbeek en de Kleine Pismolenbeek. Wie zich vragen stelt bij de benaming 'Pismolen' vindt hier een verklaring : De Pismolen van Bazel . Het kluppelpad zelf is slecht onderhouden. Op meerdere plaatsen waren er al mensen doorgezakt.  Opmerkelijk is wel dat de Barbierbeek hier in vele kleine bochtjes en hoekjes door het weiland kronkelt. Kwa panorama zag je hier een landelijk juweeltje. Het paadje naast de Barbierbeek wordt hier het laarzenpad genaamd.  En ik miste mijne stapmaat de Marc. Meer bepaald zijn botanische kennis. Op een informatiebordje stond er te lezen dat er langs de oevers van de Barbierbeek zeldzame planten en kruiden te vinden zijn. Marc onze maat zou hier zeker een woordeke over hebben kunnen placeren. Dat kronkelend paadje vond ik heel knap. Een boer op z'n tractor ploegde de voor de streek kenmerkende bolle akkers naast dit pad. Duizenden meeuwen pikten de pilleweuters (pieren, regenwormen) uit de omgewoelde aarde. Agrarische tafereeltjes in dit coulissenlandschap dwongen me om er even stil bij te blijven staan. Het einde van de wandeling kwam in zicht, ik was bijna terug thuis. M'n 16 kilometertjes zaten er bijna op en ik mocht met m'n hand op het hart zeggen dat het een tof toerke was. Een vertrouwd landschap maar evengoed toch verrassend. Eens thuis wachtte er een smakelijk tripeltje. Het zou zeker smaken. Ook dat gezamenlijk pintje met de stapmaten is een gemis. Geduld is een mooie deugd, het gezamenlijk toasten op de kameraadschap tussen stapvrienden zal nog niet voor morgen zijn. Helaas, maar ook dit gaat voorbij  😥😁😂. 

Langs de Trage Wegen van Haasdonk (02)

Dat toerke van gisteren was me zo goed bevallen dat ik me er niet kon van weerhouden er nog een mouw van een kilometerke of 15 aan te breien.  Terug op zoek naar nog wat trage wegen werd dus weer het thema van de uitstap. Ik voel me met deze tripjes precies een ontdekkingsreiziger in eigen streek. En daar voel ik me heel goed bij. Ik heb bijkomend niet het flauwste idee van hoe laat ik vertrokken ben. Ik schat een uur of 1, het kan evengoed 2 uur geweest zijn. De ogenschijnlijke rust die het coronagedoe me oplegt ontnemen me elk gevoel voor plaats en tijd. Zit ik hier op het Noordelijk of Zuidelijk halfrond ? Geen idee en waarschijnlijk zal het donderdag zijn vandaag. Maar vrijdag zou ook wel eens kunnen, so what ?

Het eerste stukje van de wandeling tot aan het Hof ter Saksen waren identiek aan het toerke van gisteren. In de Melselestraat werd een eerste horde genomen. Met Voetweg 49 wordt de trage weg aangeduid tussen de Melselestraat en de Bosstraat. Voor onwetenden is het een beetje opletten in de Melselestraat om het bordje niet voorbij te lopen. Dit pad loopt dwars door het weiland tot aan het kasteel. Zo halverwege dit pad maak je kennis met onze nationale trots : Het Belgische Wit Blauw. Wel 50 koebeesten + 1 uit de kluiten gewassen stier gapen je aan terwijl je rakelings aan hen voorbij wandelt. Dit ras dat in 1989 werd ontwikkeld levert smaakvol vlees tegen een schappelijke prijs en is bovendien gemakkelijk te fokken. Ik vermoed dat de beesten  die gedomicilieerd zijn op deze Voetweg 49 niet op de hoogte zijn van hun weinig rooskleurige toekomst, zijnde T-bone steaks, stoofvlees, fricassé en rundsworsten.  Deze imposante kudde, de kolossale stier incluis,  zag er me daarvoor veel te gedwee uit.

Eens het Hof ter Saksen de rug toe gekeerd bood de horde nr 2 zich aan. Voetweg 46 tussen de Piet Stautstraat en het Fietspad naast de spoorweg.  Dit pad loopt gewoon tussen landbouwgrond in en is weinig spectaculair. Je hebt wel een voortreffelijk uitzicht op de voorbijsnellende treinen. Het viel me op dat deze treinen vrijwel leeg waren. Eens op het fietspad terechtgekomen volgde ik op mijn gemakske de spoorweg tot aan het station van Melsele wat meteen het keerpunt van de wandeling betekende. 

Al tientallen keren heb ik het trajectje Melsele Station - Thuis afgelegd met de auto.  Rijdend door de Beekmolenstraat, vervolgens de Dweerse Kromstraat, kom je voorbij de Zakdam, een doodlopende straat voor gemotoriseerd verkeer. Het was dus het uitgelezen moment om er een kijkje te nemen. Het verharde gedeelte van de Zakdam bracht niet veel nieuws aan het licht. Hier en daar wapperden er witte doeken uit een vensterraam als blijk van waardering en respect voor het zorgend personeel dat in deze coronacrisis in de vuurlinie staat. Het paadje dat op de verharde weg aansluit mag best charmant genoemd worden. Het is een smal kronkelend paadje dat je inkijk geeft in enkele achtertuinen van de mensen. Sommige zijn echte juweeltjes, veredelde junk yards. Allerlei afgedankte rommel zie je opgestapeld staan tot een onwankelbare constructie.  Golfplaten geschraagd door volgestouwde paletten die op hun beurt afgedekt werden met verweerde zeildoeken in een poging om de onderliggende buit aan het oog te ontrekken. Een lading, wachtend op wat ? Mensen kunnen er soms geen afstand van doen. Hier en daar groeien er mooie kleurrijke bloemen of sierlijke struiken tussen die junk. Het zorgt wel voor een charmant contrast. 

De volgende trage weg die zich aanbood wurmde zich door de velden tussen de Kruibekesteenweg en de Bosstraat. In de geburen van de watertoren op de Kruibekesteenweg duikel je de velden in. Eerst volg je een breed tractorspoor, dan versmalt dit waarna je een brugje moet oversteken om vervolgens op de boord van een maïsveld in aanleg naar de Bosstraat te pikkelen. Een heel mooi stukje veldweg. Ook hier op het einde kreeg je een gratis inkijk op de verzamelwoede van de eigenaar-hoevebewoner. Potten, tonnen, kapotte wielen, scheefgezakte houtstapels met onkruid doorregen ...  Vreemd genoeg, de aanblik van al dat verroest schroot en afgedankt materiaal is helemaal niet storend. Het bepaalt zelfs in grote mate het ruraal karakter van de omgeving. 

Iets verder in de Melselestraat kwam de laatste trage weg in beeld. Deze die naar de Heirbaan leidde. Hier in dit pad is het Hof Ter Snoecke gelegen. De schone hofstede "Ter Snoecke" is omgeven door brede wallen (hier ontspringt de Beverse Beek). Het is een vroegere grenspost van "Het Land van Beveren". Het juiste bouwjaar van deze omwalde hoeve is niet gekend. Binnen in een moerbalk staat 1574 gegrift, buiten op de zijgevel staat 1650 geankerd. In 1949 werd deze eeuwenoude woning, die zwaar beschadigd was door enkele dichtbij neergevallen V-bommen, gerestaureerd. Steen voor steen werd onder handen genomen. Het dak is er altijd bovenop gebleven. 
Voilà, dit was het voor vandaag. Ik hou het voor vandaag rustig. 

Langs de Trage wegen van Haasdonk (01)

----

----

Ik voel het aan mn voeten. Na bijna een maand het advies 'Blijf in uw kot' te hebben gerespecteerd wilde ik vandaag dan toch maar eens de benen strekken. Een kleine 15km stapperderij  en het moesten er echt niet meer zijn want er zouden bleinen uitgedeeld worden. Het is toch straf dat op enkele weken tijd je voeten zo degenereren. Ik zal er iets meer moeten op uit trekken om de voeten in conditie te houden. Niet alleen de voeten maar ook het waarschuwingslampje van mijn BMI begint al te flikkeren. Het is een irritant rood lampje.

Ik had helemaal niks uitgetekend, gewoon de neus achterna en ik rekende hiermee een goed uurtje met wandelen op te vullen. Onderweg kwam ik op het simpele idee om elke trage weg die ik tegen zou komen te verkennen. Het werd een aangenaam toerke. Na de afklop was ik verbaasd dat ik 15 paaltjes en een kleine 4u had gestapt. Stralend lenteweer, tegen het zomerse aan en dan blijf je maar stappen. En stappen moet je in dit geval doen op het gemakske zodat je voor jezelf de tijd kunt nemen om het mooie van fauna en flora om je heen  tot je door te laten dringen. Bovendien heerste er een nooit geziene rust in veld en beemden vanwege de coronarestricties. Het viel op, de wereld stond precies stil. De wegen zo goed als verlaten, geen vliegtuigen in het wijde zwerk en enkel de vogeltjes zorgden voor wat lawaai. Aangenaam lawaai welteverstaan. Hier en daar zag je een fietsend koppeltje, een jogger, een wandelaar.

Moeder Natuur heeft behoefte aan een break en dit beschouw ik wel als positief aan heel dat COVID 19 verhaal. Bovendien zijn er nu veel mensen ongewild verplicht hun drukke leventje een beetje te temperen waardoor je hier en daar  al stemmen hoort opgaan die laten vermoeden dat er opnieuw oog komt voor de meest simpele dingen des levens. En daar zie ik toch wel een paar raakvlakken met een lange pelgrimstocht. Tijdens zo een tocht krijg je opnieuw oog voor die essentiële dingen. Dit essentiële wordt in onze materialistisch ingestelde maatschappij volledig overschaduwd. Men weet zelfs niet meer dat het bestaat. Psychologen, mind-fulness, yoga, Ki-workshops ... ga het rijtje maar af, zijn de wonderremedies die je er aan moeten herinneren om je zo weerbaarder te maken in onze dolgedraaide maatschappij. Een pelgrimstocht biedt mijn inziens meer soelaas. En het is raar maar deze periode van gedwongen retraite bevalt me wel. Ze zet de factor tijd in een ander perspectief en dit leidt voor mij tot bezinning. En natuurlijk, de keerzijde van de medaille, is het erg jammer van het immense verdriet en de miserie waaronder vele mensen nu moeten lijden maar beterschap, die komt wel. En hopelijk worden er ogen geopend zodat er inzicht volgt. Het zal weliswaar wishfull thinking blijken maar ik hoop toch dat er over het mondiale neoliberale gedachtengoed eens een grondige polemiek gevoerd wordt. Zo vlug mogelijk als het kan. 

Het in kaart brengen en markeren van die trage wegen vind ik een prachtig initiatief van de gemeente.  Hopelijk heeft dit initiatief nu enkele mensen de natuur doen herontdekken. Ik ben er wel een stuk of 5 tegengekomen op m'n tripje. Een heel mooi stukje was de verlaten spoorwegbedding tussen de Kruisstraat en de Dennenlaan. Ik vermoed dat dit een vroegere aanvoerlijn was voor het Fort Westakkers. Prachtig stukje naast een verwilderde sloot. Ook heel knap is het stukje tussen de Bankstraat , langszij het fort van Haasdonk tot aan de St. Amalbergakapel in de Luiseekstraat. Het is een stukje traject uit de Groene Halten Route van Temse. Subliem en morgen zall ik het in tegenoverstelde zin stappen. Die bleinen wil ik geen kans geven. Nu hetgeen ik wel gemist heb is m'n tripeltje, m'n vloeibare medicamenten voor onderweg. Nog meer gemist was het gezelschap van de stapmaten, dat moet ik bekennen. Geen kroegje dus en bijgevolg heb ik dit euvel omzeild met mezelf te voorzien van een troostprijs. Hierzie : Een Tripel Karmeliet !!! Schol vanonder de olijfboom in m'n bescheiden hofke.  De foto was wel van gisteren maar bij het ter redactie stellen van deze blogpost was m'n glas juist leeg 😊😊😊