Langs Trage Wegen (06) - De Kruibeekse Polder

Het werd voor vandaag een gemakkelijke keuze : Ik zou hier nog maar eens rond de kerktoren toeren. Om er toch nog enige afwisseling aan te koppelen opteerde ik om eens naar de Schelde te tenen. Ik kwam wat enigszins bedrogen uit. Ik heb 'Den Machtigen Stroom' niet gezien. Mijn invalshoek om er te geraken had ik wat verkeerd gekozen en eens de dijk over bleek dat het paadje dat ik ernaar had uitgetekend niet toegankelijk was wegens 'natuiurgebied'. Zoiets moet je respecteren, de vogeltjes moeten op hun gemakske aan het broedseizoen kunnen beginnen nietwaar ? 

Voilà zie, een toerke van 22 paaltjes is dan toch nog uit de bus gekomen. Verharde weg kenmerkte de eerste kilometers wandelpret. Deze liepen over de Heirbaan en de Kruibekesteenweg. Pfft, ze hadden nog weinig geheimen. En toch, de mooie weidse akkers blijven me nog altijd bekoren. Halverwege deze steenweg heb ik de contouren van de Kruibeekse woonkern gevolgd. Onverharde wegeltjes boden toch wat zicht op enkele mooie weidelandschappen. Op het veld gonst het van de bedrijvigheid. Tractors ploegen het veld, met in hun zog een zwerm meeuwen op zoek naar hetgeen een omgewoelde moeder aarde aan eetbaars te bieden heeft. Klepelmaaiers wieden het opgeschoten onkruid in de bermen en naast de sloten. Hooiharkers leggen lange banen hooi klaar voor de opraapkar en enorme beerkarren getrokken door machotractoren daveren door de straten. De lente brengt leven in de natuur. Plezant is het om dat af te zien. Links en rechts een ezeltje of wat geiten, schapen die nog dik in de wol zitten, boerenpaarden met hun wijze en vertederende blik dat zo contrasteert met hun kolossale lijf. Hier een blaffende hond, daar een luie poes in het zonnetje ... Een fladderende vlinder die je de weg wijst, jawel ! Wat is de natuur toch schoon. Er werden onderweg veel fotokes getrokken en ik vermoed dat het landschap ondertussen al wel bekend zal zijn. Zo belandde ik aan de Bazelstraat ofte N419 die ik schrijlings overstak. Aan het monument voor het eerbetoon aan de Kruibeekse brandweer ging het richting dijk uit. Helaas, hier werd ik geconfronteerd met m'n vergissing. Het gesloten pad !  Dan maar verder langs de dijk gewandeld tot aan de Kemphoekstraat. De politie was hier ijverig aan het controleren op de social distancing. Veel werk hadden ze niet want de mensen hielden zich gezagsgetrouw aan de regels. Alle zitbanken waren trouwens met politielint bespannen om te beletten dat je er op zou gaan zitten. Net alsof ze in afwachting van het parket onderwerp waren in het onderzoek naar een gruwelijke moord. Ik zie in het zitverbod nu echt het nut niet in, maar goed het is nu éénmaal de regel. Iets verder in deze Kemphoekstraat tref je op de rechterkant een magnifiek natuurpareltje.  Je duikelt er via, opnieuw, een Laarzenpad de Kruibeekse Kreken in. Sublieme plek, een afgeschermde biotoop in een groter natuurgebied als het ware. Er was geen mens te bekennen op deze prachtige lokatie. Het was echt de moeite waard om de tot hier toch overwegend verharde weg getrotseerd te hebben. Ik ga er zeker nog eens langs ! 

Op weg naar de verkortingsdijk die naar het Kasteel Wissekerke leidt waren er in de berm nieuwe boompjes geplant in de geest van een geboortebos. Een naamkaartje van de boreling was bevestigd aan de stam. Uiteraard kon je ook hier het werk bewonderen van niksnutten die hier en daar die naamvermeldingen er hadden afgescheurd. Wat bezielt zo iemand toch ? 
Het terrein rond het kasteel van Wissekerke in Bazel heb ik eens langs de andere kant verkend. Hier krijg je een verrassend stukje erfgoed annex natuurdomein en vijverpartijen te zien. Het punt van terugkeer was bereikt eens ik op het dorpsplein van Bazel stond. In normale tijden zitten de terrasjes van de kroegen hier boordevol. Nu bood de aanblik van het eens tot 'Mooiste van Vlaanderen' gekroonde dorp een ronduit triestige aanblik. Lege terrassen, verduisterde cafés en restaurants, geen ziel te bespeuren. 
Verdorie, ik was niet van plan om veel te schrijven vandaag. Ik ga dus afronden zie. De terugweg langs de Donkweg en Sint Pietersdoorn verliep voorspoedig 😁😁😁. Nog even heb ik de kronkels van de Barbierbeek met een bezoekje vereerd om dan via de Beekstraat en de Lange Heihoekstraat - Perstraat de huiselijke haard te vervoegen. Enig minpunt aan deze Beekstraat is wel dat er 2 jonge mensen in verongelukt zijn. Een gedenktuintje in de berm brengt hen in herinnering. Triest en onmetelijk verdriet, ze komen nooit meer terug. En zo zie je maar dat een ongeluk op een klein plaatsje ligt.