Wat een flutzomer is me dat geweest zeg ? Binnen enkele dagen begint het nieuwe schooljaar en de kinderen werden deze keer niet ontzien. Enerzijds het lamentabele weer en anderzijds de beperkingen en regels die corona met zich meebracht. Ik kan ondertussen het woord Covid of Corona niet meer horen. Het kwakkelweer op zich was niet uitgesproken uitnodigend om grote plannen te maken en last minute ideetjes moesten hieraan wat tegengewicht bieden. Met onze Staf ben ik zo naar de zee getrokken voor een fikse strandwandeling. Naar Oostende met de trein, hapje aan de viskraampjes (bucht 1ste klas en schandalig duur), een overval overleefd van een kingsize zeemeeuw die het gemunt had op dit hapje, overzetbootje 'De Roger Raveel' naar het grote strand genomen, wandelen, knikkeren, vliegeren, pootjebaden, overzetje terug, 'dijk'-promenade met crème-glaceke en tot afsluiter als de beste kameraden met een pintje een toast uitbrengen op een gezellig terrasje. Vervolgens terug de trein op. Geluk vind je in de kleine dingen. Amen.
Aan mijn kleinzoontje had ik een kampeervakantie beloofd. Hopend op wat treffelijk weer ben ik met hem naar de Hoge Venen getrokken. In Weismes kon ik een kindvriendelijke camping versieren. Een standplaats aan een beekje leek me ideaal voor hem als te verkennen speelterrein. Lol dat hij daarin beleefd heeft. Kletsnat tot op de graat en in zijn bottekes kon je vis kweken. Het ventje beleefde veel lol aan een dergelijke nooit ervaren vrijheid. En we hebben samen enkele korte tripjes kunnen maken. Het meer van Robertville en zijn stuwdam stonden op het To Do wandellijstje. Voor de Staf vallen waterplassen, rivieren en meren allen onder de noemer van 'De Zee' te inventariseren. Het weer was tegen alle verwachtingen in prachtig te noemen. Wel koud 's nachts maar dat is daar in de Hoge Venen wel geweten Ik heb veel plezier beleefd aan dat ventje. Enig minpuntje was mijn tent. De laatste nacht begon het tegen de morgen aan te regenen. Die was zo lek als een zeef. Niet moeilijk na 25 jaar gebruik. Gelukkig was het op de laatste dag. Ik heb ze daar op de vuilcontainer achtergelaten. Aangezien dit avontuur voor herhaling in aanmerking komt zal ik me een nieuwe tent moeten aanschaffen. Mijnen beste maat beloofde me om er mee voor te sparen. Ik denk niet dat hij zich verveeld heeft. Dat venteke wil dat nog doen.
Gisteren ben ik dan, ook weer last minute en onverwacht, een toerke gaan presteren in Bornem. Het zou ondanks de lelijk dreigende wolken droog blijven. Iets na de middag vertrok ik aan het station van Bornem voor een wandeling. Het grondgebied waar Bornem zich situeert was al bewoond in de Gallo-Romeinse tijd. In het jaar 1101 werd Bornem als Burnehen gespeld. Als verklaring geldt "verblijf bij de bron" of "woonplaats aan de grens". Bornem kent wel enige uitstraling over haar gemeentegrenzen heen. In de Nederlandse stad Breda werd een straat, de Bornemstraat, naar de gemeente genoemd en in de stad Gent is er een kroeg die de oude naam van de gemeente draagt : café Bornhem. Ik stapte via de dorpskern richting De Breeven uit. In het dorp was er best wel wat bedrijvigheid te merken. De terrasjes zaten al goed vol. En, er moet daags te voren een of ander optreden geweest zijn want podiumbouwers waren bezig met hun spullen op te breken. Bornem, ook alom bekend vanwege haar jaarlijkse 100km lange dodentocht, kent vele evenementen. Chants, bals van de burgemeester, vis en palingfestivals, processies, grote en kleine kermissen, fakkeltochten enzovoort enzovoort. Het moet er alleszins aangenaam resideren zijn. Goed, ik stapte richting De Breeven. De Breeven is een gigantisch park met een uitgebreide waaier aan recreatieve mogelijkheden. Een overdekt zwembad , ruime sporthal met 2 squashlokalen en indoorklimmuur, minigolf, speeltuin, lig- en speelweiden, sportterreinen (voetbal, tennis en atletiekpiste), klimmuur met gletsjerwand en hengelgelegenheid, minigolf, zwembad, sportterreinen, klimmuur. Moest ge u vervelen, daar weet je wat doen.
En dan ging het nu in de richting van het fort van Bornem uit. Om en rond de vestingsgracht van dit fort staan er vakantiehuisjes die hier en daar wel omgebouwd werden tot een visserschaletje. Het panorama rondom het fort doet je zo een beetje denken aan een alpenweide in Zwitserland. Mooie hellingen, netjes gemaaide velden, kleurige chaletjes, het oogt er mooi. Nu was ik me helemaal niet bewust dat bungalowtjes en chaletjes zich op het portretrecht kunnen beroepen. Ik had me even aan de waterkant gezet om een fotootje te nemen van de mooie met huisjes omzoomde vestingoever. Stopt er daar een auto naast me en wordt ik er door een kerel aangesproken en op de hoogte gebracht dat ik me op privédomein bevind. De infoborden aan het begin van het gordelpad rond het fort brachten dit helemaal niet aan het licht en ik geloofde hem voor geen haar. Het zinde hem niet dat ik een fotootje nam en beweerde dat ik de privacy schond van de eigenaars. Oh ja, ik mocht rustig doorwandelen ! Wat een blijk van vergevingsgezindheid toch ! Op Facebook vind je een levensgrote foto van wat die halve zool een privédomein noemt. Op die FB-account worden er bovendien kwa privacy waterdichte garanties geboden voor de bewoners. Ik lig in een breuk ! Nu, met idioten ga ik niet in discussie. Listen, smile, agree and then do whatever the f*ck you were gonna do anyway, is m'n devies en ik trok er enkele kiekjes. Toch had ik graag m'n stapmaat, de Ronny, in een zelfde situatie geplaatst en zijn reactie gekend. Dat zou schaterlachen worden. Die heeft evenzeer een enorme bloedhekel aan zulke zichzelf superieur wanende regelnichten.
In het ganse hemelspan dat tot dan toe in een eentonig asgrauw tintje was gekleurd kwam er wat afwisseling. Na enkele schuchtere inbraakpogingen van Laura kwamen er stilletjesaan gaten in die couche grijze verf. Hier en daar kwamen wat blauwe vegen tevoorschijn en nog wat later was heel het zwerk beklad met vederwolkjes, dondertorens, cumulus en stratusexemplaren. Een compleet assortiment aan wolken met andere woorden. Mooi, met wat fantazie kan je er figuren en gezichtien in herkennen. Pareidolie wordt het genoemd. Het is een psychisch verschijnsel waarbij men in alledaagse voorwerpen gezichten herkent. Dat komt omdat het menselijk brein nu eenmaal sterk geneigd is overal iets herkenbaars van te maken. Ikzelf kon er enkel een hoop regen bij fantaseren. Het bleef gelukkig nagenoeg de ganse trip droog alhoewel er hier en daar de natuur pogingen ondernam om een regenboog te toveren. Ik had van al dat wolkengeweld geweldige dorst gekregen en trakteerde mezelf in Café De Blauwe Koe op een Bornem Tripel. Die liep vlotjes en smakelijk binnen en toen het opeens tot me doordrong dat er nog 15 paaltjes moesten afgedweild worden ontzegde ik me met spijt in het hart een tweede traktatie. Met loden benen wandelen valt niet aan te raden.
Aangekomen in het Nonnenbos ben ik even het spoor kwijtgeraakt. Een wandel GPS-ke biedt daarbij vlug een oplossing. Op de zandpaadjes kunnen paarden daar voluit draven. De sporen van hoefijzers tekenden zich scherp af in de zandbodem. Onderweg naar de De Oude Scheldearm kwam ik een schat tegen. Mijn kleindochtertje is stapelzot van een stokpaardje. Ik wandelde voorbij een huis waar er een kist aan de deur stond waar allerlei speelgoedspullen in lagen. 'Gratis mee te nemen', en lag er daar toch zo geen stokpaardje in zeker ? Hop hop hop, paardje in galop en weeral een kinderhandje gevuld.
De Oude Schelde is een 6 km lange zijarm van de Schelde met een oppervlakte van 115 ha. In de 13e eeuw werd dit deel afgesloten omdat de bedding van de Schelde zich verplaatste. De Oude Schelde ligt in de gemeente Bornem en is vooral bekend bij de bezoekers aan de deelgemeente Weert. Tot 1950 werd de Oude Schelde nog bevaren door kleine schepen. Het Sas van Bornem is een afwateringssluis tussen de Oude Schelde en de Schelde tegenover Temse. Het is op één na het oudste waterbouwkundige waterwerk in België, en het oudste in Vlaanderen. Het dateert uit 1592. In het jaar 2000 werd dit sas gerestaureerd. De gemeente heeft de omgeving heraangelegd zodat het aantrekkelijk is als recreatieve omgeving. Aan deze Oude Schelde ligt ook het Kasteel de Marnix de Sainte-Aldegonde. Bij vriesweer is de Oude Schelde ook zeer geliefd bij schaatsers. Helaas, aan deze kant van die arm viel er niet veel van te zien want ook hier was de oever volgebouwd met chalets en vissershuisjes. Daar waar er geen stonden was de toegang afgesloten met hekken of ondoordringbaar struikgewas. Ik begon me te storen aan de vele bordjes 'Verboden Toegang' - 'Hier waak ik, betreden op eigen risico' - 'Privaat Domein' - 'Camerabewaking'. Ik kreeg er rode boebelen van in mijn nek en onderzocht de mogelijkheden van een binnenweg te nemen. Helaas de paden liepen door een Graafschap dat afgezet was met prikkeldraad. Daar mocht je dus ook al niet in. Qu'est-ce la propriété ? C'est le vol ! Deze tijdloze quote poneerde de 19de eeuwse anarchist-socialist Pierre-Joseph Proudhon. Bij momenten geef ik die mens groot gelijk. Wat heeft een graaf nu aan een immens domein waarin hij waarschijnlijk nooit een voet zal zetten ? Nee, het is daar wel een mooi maar helemaal geen sympathiek wandelgebied. Nu restte er nog een rechte lijn naar de statie. Deze laatste horde werd vlug genomen temeer daar de regendreiging toenam. In de omgeving van de Onze Lieve Vrouwe en Leodegariuskerk en het mooie oude stadhuis werd er druk geparadeerd en de terrasjes lokten nog vele dorstigen. Ja, er was best wel wat ambiance daar in het centrum maar helaas, het was wat te laat geworden om nog nog een tripeltje te forceren. Ik zocht samen met m'n stokpaardje m'n karretje op. De wandeling zat er op. Mooie dag weeral !
Corona heeft onder de stapmaten de wandelbehoeften flink getemperd. De persoonlijke agenda's worden te bepalend waardoor de vanzelfsprekendheid verdwijnt om iedereen nog op een lijn te krijgen en bijkomend de drive tot initiatief nemen gaande te houden. Voor elkeen wordt het moeilijk om met deze uiteenlopende agenda's rekening te houden. Het ontbreekt me geenszins aan goede wil maar de spirit die nodig is om dit enigszins in gang te houden raakt hierdoor wat vermoeid. En het is helemaal geen kwestie van zich verplicht te voelen om telkens er mee op uit te trekken, daar niet van. De persoonlijke belangen van eenieder primeren nu éénmaal uiteraard. Maar zo wordt het moeilijk voor me om nog regelmaat te vinden en het enthousiasme hoog te houden. Nu, we zien wel. Que sera sera ! De woorden van Doris Day ! Ook al dood ondertussen , volgend jaar zou ze 100 kaarsjes ....
En dat geschipper resulteerde deze week in een solotrippeke dat al een geruime tijd voor me op stapel stond. Herentals, de Parel der Kempen was het doel. Ik had daar dus nog een trackje liggen. Het was bijeengesprokkeld uit verschillende puzzelstukjes van streek GR's en een koppel eigen brouwsels.
Afgestapt in Herentals om 11 uur was het al vrij laat om nog wonderen te verrichten. Maar gewapend met 2 nieuwe fototoestellen en 2 GPS'en, waaronder 1 nieuwe waarop ik m'n trackjes had gedownload stapte ik het station van Herentals buiten. De kroegen aan de overkant van de statie waren al open. Geen probleem om daaraan te weerstaan. De eerste stappen gingen richting noordwaarts, te beginnen bij het natuurgebied 'De Roest'. Daarin volgde ik de Vuilvoort, een beekje, dat zich in een lappendeken van hooilandjes en moerassige stukken met verschillende houtkanten een weg zocht naar de vallei van de Kleine Nete. Daarin kwam ik weldra toe. Verdomme toch, waarom doet Vlaanderen niet meer moeite om zulk een prachtig gebied te promoten ? En dit is zeker niet de enige parel die ons patrimonium aan waardevol natuurgebied te bieden heeft. Ik volgde de Kleine Nete langs haar zanderige jaagpad. Prachtige wandelweg. Op de rivier vermaakten gezinnen zich met een kajaktochtje. Vette leut leverde dat op. Veel moeite kwam er aan dat gekajak niet te pas. Ze lieten zich meedrijven met de stroming. Een dikke madam, vaarde zich vast op een boomstronk. Hilariteit alom bij de mede-opvarenden van haar gezelschap. Ze pieste in haar broek van het lachen. Dat hoorde ik haar toch brullen. En bijgevolg deelde ook haar kajak in de gevolgen. Het leverde me een waardevolle hint op om met de Staf dit kajaktrajectje eens te verkennen. Naar de foto te oordelen die ik hem voorschotelde had hij er wel zin in. Heb al gekeken ... voor 20€ verzeker je je van een dagje waterpret.
Ik volgde dat jaagpad zo een goeie 3-tal km. Sjiek hoor ! En buiten die kajakkers kwam je er bijna niemand tegen. Met honderden op elkaar geplakt en gesandwiched liggen te zonnen op de beach van één of ander tot de verbeelding sprekend exotisch resort lijkt de mensen meer aan te spreken. Ola Jan, je hebt onlangs nog maar een waarschuwing gekregen dat je je veel te negatief opstelt. Opletten dus.
Ik werd gedwongen om door te stappen tot aan de brug van het Heiken. Daar verzamelden de kajakkers zich voor hun pendelbus die hen terug naar het startpunt zou brengen. Ik had iets eerder het pad moeten inkorten maar het pad was helemaal met doornen overwoekerd, er was geen doorkomen aan. En nu begon ik kennis te maken met de muggenzwermen die de laatste tijden overal opduiken en de mensen het leven zuur maken. Als dit ook al een gevolg is van de klimaatverandering dan ontbreekt het ons aan geen zoveelste waarschuwing. En ze waren venijnig die beesten. Ze prikten gewoon door je kleren heen. Met duizenden zwermden ze rond je lijf. Ik bekloeg de enkele wandelaars in korte broek en T-shirt die ik tegenkwam. Molenwiekend met de armen baanden dezen zich een weg vooruit. Ikzelf was min of meer beschermd met lange mouwen en broek maar toch ... mijne kop .. enkele bulten ... mijn handen ... gestoken tot in de vingergewrichten ... mijn T-shirt een slagveld van bloedplekken ten gevolge van de uitgedeelde meppen. Ik lig nu nog te krabben maar het gaat al beter. Er zijn ergere dingen. Volgende keer Deet meepakken.
Ik liep richting de '7 geitjes', een camping. Veel animo was daar niet te bespeuren, ik wilde er een stop inlassen voor een pintje maar het leek me daar niet al te vrolijk aan toe te gaan. Dan maar verder stappen. En regelmatig moest ik m'n trajectje bijsturen. Vele paden waren afgezet uit voorzorg voor het natuurbehoud. Het zorgde voor wat extra kilometertjes maar so what ? Ik bevond me in een prachtige idyllische omgeving. Lover - zon - een vlinder - muggen en een prachtig bos zorgden voor een schilderachtig accentje. Ondertussen had ik al voor een airke muziek gezorgd. Oortjes in en alhoewel nog volop zomer luisterde ik naar Vivaldi zijn 4 jaargetijden. Muziek verzacht de zeden. Met al dat overweldigende groen rondom je heen en de pracht aan wilde bloemen die men er aantreft zou men zich in het Aards Paradijs wanen. Over de muggen zwijg ik eventjes want naar de kledingoutfit van Adam en Eva te oordelen vlogen er in het Aards Paradijs nog geen muggen rond.
Ik stapte voort naar de Kleine Springberg alwaar er picknicktafeltjes stonden. Prima plek om te schoven. Iets verderop tegen de heuvel aan hadden 5 dames plaatsgevat om te picknicken. Alhoewel ze wel zeker 100 meter van me af zaten kon ik hen horen kleppen. Plezier dat ze hadden. De rode draad en daarmee ook het onderwerp van hun conversaties was overduidelijk de relatie met hun respectievelijke wederhelft. Een Hollandse dame voerde daarbij het hoogste woord. Gezeten op een frigobox declameerde ze haar visie op het matrimoniale bestel aan haar gezelschap. Als man zijnde kwamen we er volgens haar levensbeschouwelijke visie er maar bekaaid van af. Het zal me worst weze. Ik was blij dat die Hollandse suffragette niet mee aan mijn picknicktafel zat !
Nu nog maar wat verder struinen. Wat verderop belandde ik te midden van een scoutskamp. De kookvaders en -moeders waren volop bezig met de kampboel draaiende te houden. Een voldoening schenkende maar vermoeiende job. Ik heb verschillende kampen al kokend, wassend en plassend met de echtgenote meegedraaid met de scouts. Tot in Engeland, Nederland en Denemarken toe. Hier in 'De Brink' botste ik op een indrukwekkend kompleks van scoutshemen, speelpleinen, sportinfrastructuur en noem maar op. Zo indrukwekkend groot, dat moet een hele boel aan logistiek met zich meebrengen. Ik maakte me de bedenking of ik nog dezelfde voldoening zou halen in de zorg voor het eten maken voor een hoop jong geweld. Waarschijnlijk wel maar de coronaperikelen hebben er voor gezorgd dat het contact met de scoutsjeugd vervaagde. Nu, moest men me vragen om nog eens mee de kar te trekken, ik zou niet twijfelen. Je maakt je nuttig.
Eens die Brink uit was ik de weg kwijt en moest ik mijn route aanpassen wilde ik het spoor door het Kempens Heuvellandschap niet missen. Wat me opviel in dat scoutsgebied was dat er overal de reuzenbereklauw welig woekerde. Deze uitheemse plant dient niet alleen vanwege zijn exotisch karakter maar ook vanwege zijn gevaarlijke toxische eigenschappen uitgeroeid te worden. Dit zou mijn inziens toch wat aandacht mogen krijgen. Niet alleen lelijke brandwonden maar eveneens blindheid kunnen het gevolg zijn van aanraking met het sap van deze plant. In combinatie met de UV straling van het zonlicht ontstaan er lelijke brandwonden. Op een terrein waar kinderen spelen vergt dit tot enige aandacht. Het is me ook opgevallen dat er de laatste tijd vanuit bestuurlijk niveau weinig gedaan wordt om bermen, spoorwegbeddingen en wandelpaden netjes te houden. Is het een nieuwe tendens om de natuur ongebreideld haar gang te laten gaan ? Het lijkt me veeleer weeral een situatie van uitersten te worden.
Both Sides - Roch Voisine
In dat Kempens Heuvellandschap staat er een toeristentoren. Die mocht ik, ondanks dat ik mijn weg kwijt was, niet missen. Al meer dan een halve eeuw staat deze toren op het hoogste punt van Herentals. De constructie telt 112 houten treden die je naar een hoogte van 22 meter voeren. Op het einde van de klim word je beloond met een adembenemend uitzicht op de omgeving.
Op de hoogste vloer staat een oriëntatietafel waarop de richting en de afstand tot ruim honderd kerktorens kan afgelezen worden. Sommigen beweren dat men bij helder weer zelfs de bollen van het Atomium kunt zien blinken. Nog indrukwekkender dan het uitzicht is de oorverdovende stilte die je overvalt eens men boven de kruinen van de bomen uitkomt. Deze keer werd de toren bovenaan bemand door een paar para-commandos. Deze mannen hadden een kabel gespannen vanuit de nok tot aan de begane grond. Jonge meisjes moesten hun durf tonen en zich aan die kabel tot op de grond laten neerglijden. Joni, een wicht van - ik schat een jaar of 12 - werd door haar vriendinnetjes aangemoedigd om de glijvlucht te starten. Wel, die 100 kerktorens kon je misschien niet zien maar ik garandeer je dat je Joni haar gekeel en gekrijs tot aan die 100 torens kon horen. Het schaapke was nog zo fier dat ze het gedurfd had ! Bravo Joni !
Ik nam afscheid van de Kempense Heuvelrug met een vlug bezoekje aan de 'Beêweg van den Kruisweg op Goeden Vrijdag'. Hier op de Kempense Heuvelrug wandel je in Herentals langs de oudste kruisweg van het land. De kruisweg bestaat uit de zeven kapelletjes van de Weeën van Onze-Lieve-Vrouw. De grote kapel, de Heilige Kruiskapel, werd gebouwd voor 1534 en heropgericht in 1841. De kapel van de graflegging (veertiende statie) dateert van 1761. Maar dit is niet de eerste keer dat ik hier langs wandelde. Dorst kwelde me. 2 Omerkes werden er soldaat gemaakt in de Kluis. Dit etablissement is een fiets- en wandelcafé op de Lichtaartsesteenweg in Herentals. Ondertussen was ik dus vanuit Vorselaar terug Herentals binnengeduikeld. Nog 8 km van de 25km moesten er gevloerd worden. Na die 2 Omerkes zou dit kinderspel zijn. Deze laatste paaltjes werden geveld in het Olens Broek. Wederom een prachtig natuurgebied waarin de Kleine Nete zich al kronkelend haar bestaan opeist. Het was al laat, rond 6 uur en toch waren er nog kajakkers te zien op het water. Dit Olens Broek is terug van weggeweest. Het maakte als natuurgebied langs de Kleine Nete een mooie comeback. Het was bijna volledig verwoest door landbouwontginning en verdroging maar staat vandaag opnieuw in volle bloei. Het Olens Broek bestaat uit verschillende deelgebieden die samen één groen/blauw lint vormen langs de Kleine Nete en ongeveer 185 hectare groot zijn. Samen zijn ze een gevarieerd landschap met elzenbroekbossen, hooilanden, rivierduinen en houtwallen. Een knap stukje natuur als dessert op het wandelmenu kon ik wel smaken. Voilà zie, het zat er op. De laatste meters van de wandeling liepen door het centrum van Herentals. De terrasjes waren goed gevuld en ik overwoog een afsluitend bezoekje. Maar tussen al dat schoon volk zou ik me niet op mijn gemak gevoeld hebben in mijn wandeltenueke. Bovendien had ik er geen idee van hoe al die muggenbetenboebels mijn voorkomen hadden 'geregeld'. Ach, de trein liet niet lang op zich wachten. Het werd een erg mooie dag.
