Corona heeft onder de stapmaten de wandelbehoeften flink getemperd. De persoonlijke agenda's worden te bepalend waardoor de vanzelfsprekendheid verdwijnt om iedereen nog op een lijn te krijgen en bijkomend de drive tot initiatief nemen gaande te houden. Voor elkeen wordt het moeilijk om met deze uiteenlopende agenda's rekening te houden. Het ontbreekt me geenszins aan goede wil maar de spirit die nodig is om dit enigszins in gang te houden raakt hierdoor wat vermoeid. En het is helemaal geen kwestie van zich verplicht te voelen om telkens er mee op uit te trekken, daar niet van. De persoonlijke belangen van eenieder primeren nu éénmaal uiteraard. Maar zo wordt het moeilijk voor me om nog regelmaat te vinden en het enthousiasme hoog te houden. Nu, we zien wel. Que sera sera ! De woorden van Doris Day ! Ook al dood ondertussen , volgend jaar zou ze 100 kaarsjes ....
En dat geschipper resulteerde deze week in een solotrippeke dat al een geruime tijd voor me op stapel stond. Herentals, de Parel der Kempen was het doel. Ik had daar dus nog een trackje liggen. Het was bijeengesprokkeld uit verschillende puzzelstukjes van streek GR's en een koppel eigen brouwsels.
Afgestapt in Herentals om 11 uur was het al vrij laat om nog wonderen te verrichten. Maar gewapend met 2 nieuwe fototoestellen en 2 GPS'en, waaronder 1 nieuwe waarop ik m'n trackjes had gedownload stapte ik het station van Herentals buiten. De kroegen aan de overkant van de statie waren al open. Geen probleem om daaraan te weerstaan. De eerste stappen gingen richting noordwaarts, te beginnen bij het natuurgebied 'De Roest'. Daarin volgde ik de Vuilvoort, een beekje, dat zich in een lappendeken van hooilandjes en moerassige stukken met verschillende houtkanten een weg zocht naar de vallei van de Kleine Nete. Daarin kwam ik weldra toe. Verdomme toch, waarom doet Vlaanderen niet meer moeite om zulk een prachtig gebied te promoten ? En dit is zeker niet de enige parel die ons patrimonium aan waardevol natuurgebied te bieden heeft. Ik volgde de Kleine Nete langs haar zanderige jaagpad. Prachtige wandelweg. Op de rivier vermaakten gezinnen zich met een kajaktochtje. Vette leut leverde dat op. Veel moeite kwam er aan dat gekajak niet te pas. Ze lieten zich meedrijven met de stroming. Een dikke madam, vaarde zich vast op een boomstronk. Hilariteit alom bij de mede-opvarenden van haar gezelschap. Ze pieste in haar broek van het lachen. Dat hoorde ik haar toch brullen. En bijgevolg deelde ook haar kajak in de gevolgen. Het leverde me een waardevolle hint op om met de Staf dit kajaktrajectje eens te verkennen. Naar de foto te oordelen die ik hem voorschotelde had hij er wel zin in. Heb al gekeken ... voor 20€ verzeker je je van een dagje waterpret.
Ik volgde dat jaagpad zo een goeie 3-tal km. Sjiek hoor ! En buiten die kajakkers kwam je er bijna niemand tegen. Met honderden op elkaar geplakt en gesandwiched liggen te zonnen op de beach van één of ander tot de verbeelding sprekend exotisch resort lijkt de mensen meer aan te spreken. Ola Jan, je hebt onlangs nog maar een waarschuwing gekregen dat je je veel te negatief opstelt. Opletten dus.
Ik werd gedwongen om door te stappen tot aan de brug van het Heiken. Daar verzamelden de kajakkers zich voor hun pendelbus die hen terug naar het startpunt zou brengen. Ik had iets eerder het pad moeten inkorten maar het pad was helemaal met doornen overwoekerd, er was geen doorkomen aan. En nu begon ik kennis te maken met de muggenzwermen die de laatste tijden overal opduiken en de mensen het leven zuur maken. Als dit ook al een gevolg is van de klimaatverandering dan ontbreekt het ons aan geen zoveelste waarschuwing. En ze waren venijnig die beesten. Ze prikten gewoon door je kleren heen. Met duizenden zwermden ze rond je lijf. Ik bekloeg de enkele wandelaars in korte broek en T-shirt die ik tegenkwam. Molenwiekend met de armen baanden dezen zich een weg vooruit. Ikzelf was min of meer beschermd met lange mouwen en broek maar toch ... mijne kop .. enkele bulten ... mijn handen ... gestoken tot in de vingergewrichten ... mijn T-shirt een slagveld van bloedplekken ten gevolge van de uitgedeelde meppen. Ik lig nu nog te krabben maar het gaat al beter. Er zijn ergere dingen. Volgende keer Deet meepakken.
Ik liep richting de '7 geitjes', een camping. Veel animo was daar niet te bespeuren, ik wilde er een stop inlassen voor een pintje maar het leek me daar niet al te vrolijk aan toe te gaan. Dan maar verder stappen. En regelmatig moest ik m'n trajectje bijsturen. Vele paden waren afgezet uit voorzorg voor het natuurbehoud. Het zorgde voor wat extra kilometertjes maar so what ? Ik bevond me in een prachtige idyllische omgeving. Lover - zon - een vlinder - muggen en een prachtig bos zorgden voor een schilderachtig accentje. Ondertussen had ik al voor een airke muziek gezorgd. Oortjes in en alhoewel nog volop zomer luisterde ik naar Vivaldi zijn 4 jaargetijden. Muziek verzacht de zeden. Met al dat overweldigende groen rondom je heen en de pracht aan wilde bloemen die men er aantreft zou men zich in het Aards Paradijs wanen. Over de muggen zwijg ik eventjes want naar de kledingoutfit van Adam en Eva te oordelen vlogen er in het Aards Paradijs nog geen muggen rond.
Ik stapte voort naar de Kleine Springberg alwaar er picknicktafeltjes stonden. Prima plek om te schoven. Iets verderop tegen de heuvel aan hadden 5 dames plaatsgevat om te picknicken. Alhoewel ze wel zeker 100 meter van me af zaten kon ik hen horen kleppen. Plezier dat ze hadden. De rode draad en daarmee ook het onderwerp van hun conversaties was overduidelijk de relatie met hun respectievelijke wederhelft. Een Hollandse dame voerde daarbij het hoogste woord. Gezeten op een frigobox declameerde ze haar visie op het matrimoniale bestel aan haar gezelschap. Als man zijnde kwamen we er volgens haar levensbeschouwelijke visie er maar bekaaid van af. Het zal me worst weze. Ik was blij dat die Hollandse suffragette niet mee aan mijn picknicktafel zat !
Nu nog maar wat verder struinen. Wat verderop belandde ik te midden van een scoutskamp. De kookvaders en -moeders waren volop bezig met de kampboel draaiende te houden. Een voldoening schenkende maar vermoeiende job. Ik heb verschillende kampen al kokend, wassend en plassend met de echtgenote meegedraaid met de scouts. Tot in Engeland, Nederland en Denemarken toe. Hier in 'De Brink' botste ik op een indrukwekkend kompleks van scoutshemen, speelpleinen, sportinfrastructuur en noem maar op. Zo indrukwekkend groot, dat moet een hele boel aan logistiek met zich meebrengen. Ik maakte me de bedenking of ik nog dezelfde voldoening zou halen in de zorg voor het eten maken voor een hoop jong geweld. Waarschijnlijk wel maar de coronaperikelen hebben er voor gezorgd dat het contact met de scoutsjeugd vervaagde. Nu, moest men me vragen om nog eens mee de kar te trekken, ik zou niet twijfelen. Je maakt je nuttig.
Eens die Brink uit was ik de weg kwijt en moest ik mijn route aanpassen wilde ik het spoor door het Kempens Heuvellandschap niet missen. Wat me opviel in dat scoutsgebied was dat er overal de reuzenbereklauw welig woekerde. Deze uitheemse plant dient niet alleen vanwege zijn exotisch karakter maar ook vanwege zijn gevaarlijke toxische eigenschappen uitgeroeid te worden. Dit zou mijn inziens toch wat aandacht mogen krijgen. Niet alleen lelijke brandwonden maar eveneens blindheid kunnen het gevolg zijn van aanraking met het sap van deze plant. In combinatie met de UV straling van het zonlicht ontstaan er lelijke brandwonden. Op een terrein waar kinderen spelen vergt dit tot enige aandacht. Het is me ook opgevallen dat er de laatste tijd vanuit bestuurlijk niveau weinig gedaan wordt om bermen, spoorwegbeddingen en wandelpaden netjes te houden. Is het een nieuwe tendens om de natuur ongebreideld haar gang te laten gaan ? Het lijkt me veeleer weeral een situatie van uitersten te worden.
Both Sides - Roch Voisine
Ik nam afscheid van de Kempense Heuvelrug met een vlug bezoekje aan de 'Beêweg van den Kruisweg op Goeden Vrijdag'. Hier op de Kempense Heuvelrug wandel je in Herentals langs de oudste kruisweg van het land. De kruisweg bestaat uit de zeven kapelletjes van de Weeën van Onze-Lieve-Vrouw. De grote kapel, de Heilige Kruiskapel, werd gebouwd voor 1534 en heropgericht in 1841. De kapel van de graflegging (veertiende statie) dateert van 1761. Maar dit is niet de eerste keer dat ik hier langs wandelde. Dorst kwelde me. 2 Omerkes werden er soldaat gemaakt in de Kluis. Dit etablissement is een fiets- en wandelcafé op de Lichtaartsesteenweg in Herentals. Ondertussen was ik dus vanuit Vorselaar terug Herentals binnengeduikeld. Nog 8 km van de 25km moesten er gevloerd worden. Na die 2 Omerkes zou dit kinderspel zijn. Deze laatste paaltjes werden geveld in het Olens Broek. Wederom een prachtig natuurgebied waarin de Kleine Nete zich al kronkelend haar bestaan opeist. Het was al laat, rond 6 uur en toch waren er nog kajakkers te zien op het water. Dit Olens Broek is terug van weggeweest. Het maakte als natuurgebied langs de Kleine Nete een mooie comeback. Het was bijna volledig verwoest door landbouwontginning en verdroging maar staat vandaag opnieuw in volle bloei. Het Olens Broek bestaat uit verschillende deelgebieden die samen één groen/blauw lint vormen langs de Kleine Nete en ongeveer 185 hectare groot zijn. Samen zijn ze een gevarieerd landschap met elzenbroekbossen, hooilanden, rivierduinen en houtwallen. Een knap stukje natuur als dessert op het wandelmenu kon ik wel smaken. Voilà zie, het zat er op. De laatste meters van de wandeling liepen door het centrum van Herentals. De terrasjes waren goed gevuld en ik overwoog een afsluitend bezoekje. Maar tussen al dat schoon volk zou ik me niet op mijn gemak gevoeld hebben in mijn wandeltenueke. Bovendien had ik er geen idee van hoe al die muggenbetenboebels mijn voorkomen hadden 'geregeld'. Ach, de trein liet niet lang op zich wachten. Het werd een erg mooie dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.