Walk4Charity - Laakdal

5 mei 2024, deze zondag organiseerde Cunina haar jaarlijkse Walk4Charity. Wandelen voor het goede doel met andere woorden. Op voorstel van Greet, een ex-collega zou ik meestappen in deze sponsortocht. Cunina stuurt kansarme kinderen in het Zuiden naar school via persoonlijke peterschappen. Daarnaast realiseren ze ook educatieve projecten in zeven landen: Nepal, Haïti, Brazilië, Peru, Oeganda, Zuid-Afrika en de Filipijnen. De opbrengst van deze editie zal gebruikt worden voor projecten in hoogste nood.  Als Cuninapeetouder betaalt men maandelijks 35 euro voor de schoolkosten van een petekind. Via de Cuninawebsite kan er ingeschreven worden indien er interesse is om peetouder te worden of er als vrijwilliger aan de slag te gaan.  De visie van Cunina is deze van de rotsvaste overtuiging dat onderwijs de sleutel naar een betere toekomst is. Een kolfje zaar de hand zou het zijn van onzen Hugo. Maar die mens heeft zijnen hemel al verdiend vanwege zijn veelzijdige inzet in talloze caritatieve projecten. Wie onderwijs kan volgen, kan een beroep leren. Dat betekent evenveel als een weg uit de vicieuze cirkel van armoede. Voor Cunina is niet alleen de toegang tot onderwijs belangrijk, maar ook de kwaliteit ervan. Onderwijs is noodzakelijk voor individuele en maatschappelijke ontplooiing en leidt tot duurzame ontwikkeling. Als Vlaamse onafhankelijke ontwikkelingsorganisatie ijveren ze in hun 7 partnerlanden voor een betere toegang tot- en een betere kwaliteit van- basis- en secundair onderwijs, onafhankelijk van politieke, religieuze of maatschappelijke overtuiging. 

Stapdag op een zondag ! Vroeg eruit weeral want op zondag is er bij het openbaar vervoer maar een schaars aanbod. Een trein om 6u42 in Sint Niklaas en rond 9u stapte ik uit op het perron in Testelt. Daar zou Greet me oppikken. Aan het Domein 'De Vesten' was het vertrek. Deze afspanning zag er me een heel sjiek spel uit en helemaal niet vergelijkbaar met de startplaatsen van andere georganiseerde wandelingen. Doorgaans gaan die van start in een voetbalkantine, een schoolrefter of zaaltje van de gemeente. Niks mis mee maar het verschil viel me op. Met 5 zouden we van start gaan daar in Laakdal. Leen en Inge uit de vrienden-/kennissenkring van Greet, Timmy een collega van Inge, ikke en Greet.  Een gezelschap van gepassioneerde wandelaars. Timmy, zo vernam ik later, draaide zijn hand niet om om toerkes van 100km uit z'n mouw te schudden. Leen en Inge gingen ook regelmatig op wandel en schuwden het buitenland niet om er te gaan wandelen. Kortgeleden keerden ze nog terug uit de Cevennen, een natuurgebied ten zuiden van het Centraal Massief. Greet dan weer zoekt de ruige landschappen op van de Angelsaksische streken. Uit een 5-tal afstanden koos Greet voor de 27 paaltjes. Dit is een mooie afstand om op het gemakske uit te lopen. Een toereke van 50km was ook voorradig maar niet haalbaar gezien het te vroege vertrek daarvoor en bovendien zou m'n lijf daar veel te veel tegen gepreuteld hebben.

Nog even de inschrijving regelen, polsbandjes in ontvangst nemen en bij een kommeke koffie was het nog heel even wachten op Leen, Inge en Timmy. Die kwamen er al vlug aan en we gingen van start. We zijn het ondermaatse weer ondertussen al  zo gewoon geworden dat ik er deze dag  niets anders verhoopte. En alhoewel Timmy voor een zomerse outfit had gekozen met korte mouwen zag het hemelzwerk er niet naar uit dat we tropische toestanden konden verwachten. De eerste stappen gingen in de richting van het jaagpad  aan het Albertkanaal. Het ritme zat er al vlug in. Triest was de vaststelling  om ook hier op het kanaal zwerfvuil aan te treffen. Plastieken rommel en allerlei vuiligheid ontsierde de kanaalboorden. Dat hebben we nog gezien ! 

Na een kleine 1,5km begon de pret ! We doken het bos in. 70% zou immers over onverharde wegen gaan zo vermeldde de organisatie. Alhoewel het nauwelijks impact had op de wandelpret werd er vastgesteld dat het voor 70% slijk- en modderpaadjes betrof.  Daarin is het ploeteren geblazen. Ik bekloeg de wandelaars die met lage schoenen stapten. Die hebben hun voeten niet droog gehouden. Hoe vettiger hoe prettiger wordt er al eens beweerd. Schuiven en oppassen dus om niet tegen de vlakte te gaan. Toch overkwam het me 1 keer. Gelukkig viel ik in de vegetatie en kon m'n kostuum gespaard blijven van een slijklaagje. Geen erg , het zal de laatste keer niet zijn. 

Wandelend door het bos kon de loop van de Kleine Laak gevolgd worden. We zaten in het Pidpabos.  Daar waar het glibberig padje stopte bogen we af naar de Borgtloop, een beek. Die volgden we op een 100m afstand evenwijdig aan die beek. Na dit pad een 2km gevolgd  te hebben kwam het Trichelhof, een stoeterij  en paardenmelkerij, in zicht. Hier worden er ren- en sportpaarden gefokt. Iets verderop aan de St Bavokapel vonden we de 1ste rustpost. Prima service ! Sandwiches met beleg, frisdrank, koekjes, speculaas, energierepen .... Af ! 

We konden verder, we zaten op 12km afgelegde afstand. Ondertussen was er al een sprankeltje zon en een veegje blauw tussen de wolken door opgedoken en kon er bijgevolg een laagje kleren afgepelst worden. Door het Tichelbroek stapten we richting de Grote Nete uit. Die stroomde vrij vlug door zijn bochtig parcours en Leen wist me te vertellen dat er vroeger vlottenraces voor de jeugd werden gehouden. Onschuldig volksvermaak dat nu helaas vervangen werd door gameboys en nintendos. Leen kende net als Greet de omgeving en haar bewoners op haar duimpje. Met naam en bijnaam passeerden ze de revue.  Gezellige gesprekstof trouwens en het Kempische dialect stoffeerde aangenaam de conversatie. 😊 De Hond Heet de Hele Halve Hesp opgeHeten 😊. Van Leen kwam ik ondermeer te weten dat ze vrijwilliger is bij bos en natuur. Het Agentschap voor Natuur en Bos koestert, beschermt en ontwikkelt ruim 90.000 hectare aan natuurgebieden, bossen en parken in Vlaanderen. Volgens Leen komen ze daar helpende handen tekort. Een mooie site met waardevolle informatie vind je hier : Agentschap voor natuur en bos

Er volgde 3km intense modderpret op het wandelpad langs de Nete-oever.  Een stapper met zijn teerbeminde die ons voorbijstak stelde voor om hier en daar waar de modder de weg versperde een boom voor ons om te zagen en deze over de modder te leggen. Ik maakte stillekes maar zonder enige boze bedoeling de opmerking ... zijn zaag heeft hij al bij ... maar Leen had m'n vrouwonvriendelijke scherts gehoord 😏😏😏. Lol !  In Oosterloo, halverwege dit te volgen Netepad was er opnieuw een stop voorzien aan een rustpunt. Koekske, koffieke er werd zelfs een pastaschotel aangeboden. Opnieuw verdiende dit rustpunt m'n volle waardering voor de aangeboden service. 

Na het verlaten van de rustpost aan dit Netepad ging het zuidwaarts door het stroomgebied van de Hoefkensloop. Met een boog wandelden we onder Eindhout door om na amper 3,5km opnieuw aan een rustpost van het Schuitbroek te belanden. Opnieuw tip top ! Langs de oostelijke dorpsgrens van Eindhout wandelden we het bossencompleks Eindhoutberg binnen. Ooievaars hadden er hun broedplaats gevonden. Leen vertelde dat enkele jaren geleden een ooievaarspaar daar in de geburen hun nest had gebouwd op een schoorsteen van een leegstaand huis. Jammer genoeg moesten de vogels uitzien naar een ander plekje aangezien het huis verkocht en dus terug bewoond zou worden. Een collecte werd gehouden om de beestjes tegemoet te komen. Met het opgebrachte geld kon er voorzien worden in palen met een nestkorf. Niettegenstaande de beste bedoelingen om met dit initiatief de ooievaars schadeloos te stellen wensten ze er geen gebruik van te maken. Ondank is werelds loon zou men kunnen zeggen. Nu hebben ze hun nesten gebouwd in de kruinen van hoge takkenloze dode boomstammen. 

Het zat er op. 28 paaltjes werden het en zoals gewoonlijk zat het venijn in de staart. Nu overdrijf ik wel maar de eindkilometertjes waren erg slijkerig en ook een beetje bergop. Rond 18 uur wandelden we het domein 'De Vesten' binnen. Ik geloof nooit dat de vloer van dit prachtige etablissement er ooit eerder zo beslijkt heeft uitgezien. Slijkklodders over de gehele gepolijste tegelvloer. Gelukkig heeft men borstel en dweil al uitgevonden. 

Bij een goeie trappist kon er nog even nagepraat worden. Allez, 2 trappistjes eigenlijk want op 1 been ... je kent ongetwijfeld het riedeltje. 

Laat me even samenvatten : Dit was een geweldig fijne stapdag. De kennismaking met Timmy, Inge en Leen waren een verrijking zonder meer. Een aangenaam gezelschap om er mee te mogen optrekken.  Verder was dit een geweldig mooi parcours door ongerepte natuurgebieden. Mooie mix van graslandschap, bos, kanaal, beek en rivier. Het dwingt me zonder enige twijfel om er nog eens terug keren. En den trappist, die smaakte ! Nog een bedenking : Chapeau voor al die vrijwilligers ! Zonder hen zou de wereld er een heel stuk somberder uit zien. Greet bracht me na afloop terug naar de statie van Testelt en ik nam afscheid met een dikke knuffel. Tot een volgende Greet, ik stap beslist weer mee ! Ik was ruim op tijd aan de statie en had het voornemen om nog iets te verteren in het Ernest Claes café. Maar het was ondertussen wel geweest. Het stationshalletje was open en met een boekske kon ik de tijd even zinvol doorbrengen totdat de trein er aan kwam. Die was er om 21u en iets voor middernacht kon ik thuis m'n slijkbottienen uittrekken. Wat een mooie dag weeral. Ene om weer in te kaderen.

Kapittelwandeling - Parken van Brasschaat.

 

De wandelclub WK Noordergouw organiseerde deze donderdag de kapitteltocht in de Brasschaatse regio. De Marc die daar in de geburen zijn domicilie heeft stapte mee. Rond 10u pikte hij me op aan de statie in Kapellen en reden we naar de Ruiterhal waar het startpunt van de tocht was. Echtgenote en dochter reden verder met de auto huiswaarts.  Inschrijven, poolshoogte nemen,  taske koffie en weg. Het viel me op dat er maar weinig volk was komen opdagen. Waarschijnlijk was een verlengd weekend met de 1 meiviering hier wel oorzaak aan. Nochthans was het het ideale wandelweer. 23°C en een lauwwarm briesje. Jas en trui uit en in de korte mouwen. Dat was ondertussen een eeuwigheid geleden ! Gaan met de banaan, op stap ! We gaan de natuur rond Brasschaat in kaart brengen. 

Het Kasteeldomein van Brasschaat werd de proloog van onze wandeling . Wat een prachtige omgeving is me dit en wat uitstraling betreft ... quelle grandeur. Het kasteel, een imposant gebouw, troont daar temidden van immense grasvelden - zeg maar gemillimeterde peloesen -, bos- en waterpartijen. Alles netjes onderhouden. Het geheel aan flora is doorvlochten met metersbrede wandelgangen. Er werd hier een vakkundige balans gecreëerd tussen ruimte, architectuur en natuurschoon. De geschiedenis van het kasteeldomein van Brasschaat is ontstaan in de 18de eeuw, toen de Helhoeve, de voorloper van het kasteel, omgebouwd werd tot een hof van plaisantie. Als Armand Reusens, in 1872, burgemeester van Brasschaat wordt, laat hij een nieuw prachtig kasteel bouwen naar Frans model en wordt de Helhoeve afgebroken. Hij verwierf het domein van zijn vader. Onder Reusens vergrootte het domein aanzienlijk en wordt het kasteel uitgebreid met twee zijvleugels en verkreeg het zijn huidig uitzicht. Na zijn overlijden komt het domein in handen van zijn neef Albert-Octave ’t Serclaes de Wommersom. In 1906 gaat het eigendomsrecht over naar de NV Anvers-Extensio. De voorzitter van de vennootschap, Eduard Thys, woont tot 1914 in het kasteel. In 1923 verkoopt de NV het kasteel aan Anne-Rose Gremmingen, weduwe van de Antwerpse zakenman Georges Born, die in Argentinië een fortuin had vergaard. In 1949 werd het kasteel en domein van bijna 170 ha aangekocht door de Gemeente Brasschaat. De gronden langs de Bredabaan werden verkaveld om de aankooplast te verlichten. Sinds 1978 wordt het domein voor een deel beheerd door Bos en Groen. Het kasteel werd omgevormd tot hotel-restaurant inclusief feest- en tentoonstellinszalen. 

Dat het thema ‘Bos en Park’ vetjes in de verf zou gezet worden werd me duidelijk tijdens de kennismaking met de ‘Bossen De Inslag’. Hier troffen we een mooi wandelbos aan met rechte paden die goed toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers en buggiekes. De Marc maakt hier regelmatig lange wandelingen met zijn bejaarde moeder. Ongetwijfeld zal mevrouw hier erg veel van genieten. Chapeau Smetje, dat siert jou als mens ! De laatste jaren zijn de eentonige naaldhoutbossen daar omgevormd naar een gevarieerd gemengd bos. Exoten maakten plaats voor inheemse bomen en struiken als lijsterbes, spork, hulst, hazelaar en taxus. Omgevallen en dode bomen blijven behouden en veranderen zo in een minibiotoop vol leven. Hier broeden de zwarte specht, sperwer, buizerd en bosuil. Het Antitankkanaal loopt dwars door het domein. Rond het Antitankkanaal leven menig oever- en watervogels en met wat geluk kan je de prachtige ijsvogel en blauwe reiger ontdekken. Die laatste tref ik de laatste tijden wel heel regelmatig aan. De grachten in het grasland vormen dan weer een schitterend leefgebied voor waterplanten, libellen, kikkers, padden en salamanders. Het is een ware lust om hier als wandelaar op ontdekkingstocht te gaan. 

Na de inslag trokken we verder naar het Mikpark. Dit 35ha grote park is gelegen tussen de villawijken van Maria-ter-Heide, de bossen van De Inslag en Sanatorium de Mick. Het park vormt een deel van het domein Mikhof, rond 1785 aangelegd midden in de 'Brasschaetse heye'. Tijdens de Franse overheersing aan het einde van de 18e eeuw vluchtte de eigenaar naar de Verenigde Staten, om enkele jaren later terug te keren met in zijn bagage zaden en loten van verschillende exotische boomsoorten. Later werd het park heringericht in romantische Engelse stijl, met een grote vijver en een sprookjesachtige poorttoren. Op een bankje aan de immense vijver konden we schoven. De Marc maakte me opmerkzaam op een nestelende reigerkolonie hoog in de bomen aan de overkant van de vijver. Het zou me niet opgevallen zijn 

We trokken verder naar de kinderboerderij voor een traktatie. Dat hoort er nu éénmaal bij. En het bleef niet bij 1 tripeltje. Iets verderop botsten we op het rustpunt dat de wandelclub daar had voorzien. Volgens de Marc was dat rustpunt ondergebracht in het paviljoentje waar de locals een kaartje kunnen trekken. De clubleden-vrijwilligers zaten rustig op hun stoeltjes buiten wat te keuvelen. Duidelijk bezig met de tijd te doden. "Waar zijn hier die masseuses ?" vroeg ik eens daar aangekomen. Deze niet alledaagse vraag zorgde voor wat hilariteit binnen het gezelschap waarna me de weg naar binnen werd gewezen voor een massagebeurt. Het ijs was gebroken en er ontstond een fijne babbel.  Met 6 of 7 clubleden die er de vrijwilligersdienst uitmaakten en de rustpost bemanden waren er geen handen tekort. De opkomst aan wandelaars was gering. Voor de wandelclub en haar vrijwilligers was dit teleurstellend. Ook bracht dit een zeker financieel verlies voor de club teweeg. Immers de te hoog ingeschatte drankvoorraad en de huur van de lokalen moest betaald worden. Een volgende keer meer geluk. Na dat gezellig klapke en een tripel Westmalle trappist wensten we die vrijwilligers daar nog een fijne dag. 

De wandeling liep naar haar einde toe. We troffen nog een dame aan die zich tegoed deed aan bloemen. Regelmatig bukte ze zich, plukte een bloem van de kamilleplant en speelde die naar binnen. Goed voor de rheumatis zo beweerde ze. De Marc, ervaringsdeskundige op het vlak van lokale flora maakte, gelet op de vele honden die hier rondsnuffelden, hierbij z’n bedenkingen. In Brasschaat centrum aangekomen zat de wandeling erop. Ik zou een lijnbus naar huis opzoeken en de Marc stesselde verder te voet naar huis. Amper een 5-tal paaltjes zo verzekerde hij me. 

Ik ga nu eens lelijk valsspelen zie ! Hetgeen volgt heb ik niet zelf geschreven. Ik vroeg namelijk aan mijne mechanieke maat de AI robot om een tekstje te maken over een mooie wandeling in de bossen en parken van Brasschaat. Ziehier wat die ijzeren fantast uit zijn digitale kraam sloeg : 

Terwijl ik door de kronkelende paden liep, werd ik omringd door het levendige groen van nieuwe bladeren, dansend in de zachte bries. De lucht was gevuld met het gezoem van bijen, ijverig op zoek naar nectar in de bloeiende bloemen die het landschap een mozaïek van kleur gaven. De zon wierp haar warme gloed over het park, waardoor de dauwdruppels op het gras schitterden als kleine diamanten. Het gezang van vogels vormde een melodieuze symfonie, die hoog boven me uitsteeg en samensmolt met het ritselen van de bladeren. De geur van vochtige aarde en verse bloesem prikkelde m’n zintuigen, en ik voelde een gevoel van rust over me heen komen terwijl ik verder liep, diep ademhalend in de zuivere, lente-lucht. Elke stap bracht een nieuw tafereel van natuurlijke schoonheid, van zwanen die gracieus over het wateroppervlak gleden tot eekhoorns die speels van boom tot boom sprongen. Het park leek een eigen leven te leiden, een stille getuige van de cyclus van het leven die zich elk seizoen weer ontvouwt. Deze wandeling in 'De Inslag' was niet zomaar een wandeling; het was een moment van verbinding met de natuur, een herinnering aan de eenvoudige schoonheid die ons elke dag omringt, wachtend om opgemerkt te worden.

Ja lap ! Niet slecht vind ik ! Dat robotteke valt niet te onderschatten. Maar goed, ik was op weg naar huis. De bus deed er wel een uur over tussen Brasschaat en Antwerpen Rooseveltplaats. Nog een treintje naar Sint Niklaas en een bus naar huis en m’n tochtje zat er op. Geweldig mooie dag en kwa mooi weer een voltreffer. Tot een volgende maar weeral. Tussen haakjes : Het Peerdsbos in Brasschaat moet ook nog een kans krijgen 😉