De Smokkelaarsroute in Stekene.

Om de band met het nageslacht wat in ere te houden vroeg ik aan Stafke m'n kleinzoon om mee de smokkeltochten in Stekene te gaan verkennen. Wandelclub 'De Smokkelaars' organiseerde op zondag jongstleden haar 40ste Smokkeltochten - Memorial Leo Martens. 12 km is een mooie afstand voor een kereltje van 7, die mannen lopen dat al huppelend uit en met de vingers in de neus. Voor oma's en moeders zijn dat afstanden die grenzen aan kindermishandeling. Ze verklaren me dan ook min of meer geschift. Een reisje met de lijnbus behoorde eveneens mee tot het avontuur en rond 10u wipten we hier in het dorp op de bus. Met een overstap in St. Niklaas zouden we in Stekene kunnen geraken. Het  klein halfuurtje wachten tijdens de overstap kwam mooi gelegen voor onze Staf. Juist nog tijd genoeg om me een pizza in de Panos van het station te ontfutselen. Althans zo oordeelde de Staf. Volgens een oude tante van me, helaas is dat mens al overleden, mag je een kind nooit eten weigeren als het er om vraagt. Een andere wijsheid betrof volgens haar een wollen muts in de winter. Bij vrieskou kunnen je hersenen immers bevriezen, vandaar de noodzaak van een wollen muts. Maar volgens haar wijze kennis zou het kind wanneer je het eten weigert zelfs ter plaatse kunnen doodvallen. Zo'n vaart zou het nu ook weer niet gelopen hebben. De vraag werd niet gesteld vanwege een te groot hongergevoel maar eerder omdat dat manneke de wetenschap beheerst dat een opa doorgaans niet 'nee' zegt op dat vlak. 

Iets na 11u checkten we in bij wandelclub de Smokkelaars. De broederschool van Stekene stelde daarvoor haar gebouwen en terreinen ter beschikking. 3€ voor de verzekering als niet lid zijnde van een wandelclub en voor Stafke, onder de 12 jaar diende er niet betaald te worden. Briefjes met onze namen erop voor de verzekering staken we in de urne en we waren weg. Ik zou met deze  uitstap de  gelegenheid hebben om Stafke vertrouwd te maken met een wandel GPS. Dat lukte al vrij vlot en al na enkele honderden meters kon hij zeggen aan wat we ons konden verwachten op het tracé.  Ik herkende trouwens grote delen van de wandelroute aan de geel rode SGR stickers. Nog niet zo lang geleden wandelde ik hier op de Reynaert- en Waasland Streek GR. Een hoogtepunt voor dat ventje was het paadje door het Steengelaag. Dat ligt op wandelafstand van het centrum van Stekene en is een voormalige kleiwinningsput. Het gebied wordt gekenmerkt door een aaneenschakeling van diverse biotopen. Graslandjes, moerasbos, kleine en grote waterplassen en een populierenaanplanting maken er het decor uit. Doorheen het gebied loopt een 2 km lang wandelpad. Het was een klein beetje slijkerig maar dat deerde tot groot jolijt van m'n jonge stapmaat hem niet in het minste. Hij was onder de indruk van de dichtbegroeide bossages en de mooie maar sterk verwilderde flora. Tarzan zou hier zeker z'n buitenverblijf gekozen hebben en in de poelen daar in de diepte zaten er ongetwijfeld krokodillen en bijtschildpadden. Ach nee, ik kan hem niets meer wijsmaken en dat laat hij me ondertussen maar al te vlug weten. 

We hielden er de tred in en Stafke wilde in zijn enthousiasme voortdurend andere deelnemers voorbij steken om dan eens ze voorbijgestoken waren halt te houden aan een slijkpoeltje ter onderzoek. Ik moest het ventje wat intomen want hij maande me voortdurend aan om sneller te stappen. Dat er andere wandelaars ons voorbijstaken was hem precies een doorn in het oog.

Nog een ander hoogtepunt was het Zomerhuis in Stekene. Ik trakteerde mezelf daar op het brede terras op een onvervalste Hoegaarden Grand Cru. Een Fristi voor mijne maat was voor hem een aanvaardbaar equivalent. Er was daar veel volk aanwezig. Het betere weer zal daar wel voor iets tussen gezeten hebben. Warm was het zelfs. De fonteinen die opspoten voor het terras en voor verkoeling moesten zorgen wekten dermate zijn belangstelling op dat het  niet lang duurde voordat de bottienen uitvlogen en de broekspijpen opgerold werden. Lol natuurlijk. Ondanks de opgerolde broekspijpen hield Staf er een kletsnatte broek aan over.  We stapten verder naar een eerste rustpost, die broek droogt wel op. Van rusten was er aan die rustpost weinig sprake. Op het terrein stond er een mini speeltuintje en lagen er enkele voetballen. Dat werkte te aanstekelijk om er enkel maar op toe te kijken. Vooruit dan maar, een beetje sjotten en daarna weg. 

Een groot gedeelte van de wandeling verliep over de oude spoorwegbedding tussen Sint Gillis en Zelzate. Het is een prachtig stukje wandel- en fietsweg. Over deze wandelweg keerden we weer naar het beginpunt in de Broederschool.  Het zat er op.  Met een goeie trappist voor mezelf en een kingsize crème glaceke van een poepsjieke ijskarretje voor onze Staf konden we de wandeling afronden. Dat gaan we nog doen als er een tripke op zondag in de geburen plaatsvindt. Foei, ik zou het nog vergeten ! Wandelclub 'De Smokkelaars' verdient een dikke pluim. Alle rustposten waren tip top verzorgd, vriendelijke clubleden en duidelijk bepijlde trajectjes. Deze club is klaarblijkelijk prima georganiseerd.