Kapittelwandeling - Parken van Brasschaat.

 

De wandelclub WK Noordergouw organiseerde deze donderdag de kapitteltocht in de Brasschaatse regio. De Marc die daar in de geburen zijn domicilie heeft stapte mee. Rond 10u pikte hij me op aan de statie in Kapellen en reden we naar de Ruiterhal waar het startpunt van de tocht was. Echtgenote en dochter reden verder met de auto huiswaarts.  Inschrijven, poolshoogte nemen,  taske koffie en weg. Het viel me op dat er maar weinig volk was komen opdagen. Waarschijnlijk was een verlengd weekend met de 1 meiviering hier wel oorzaak aan. Nochthans was het het ideale wandelweer. 23°C en een lauwwarm briesje. Jas en trui uit en in de korte mouwen. Dat was ondertussen een eeuwigheid geleden ! Gaan met de banaan, op stap ! We gaan de natuur rond Brasschaat in kaart brengen. 

Het Kasteeldomein van Brasschaat werd de proloog van onze wandeling . Wat een prachtige omgeving is me dit en wat uitstraling betreft ... quelle grandeur. Het kasteel, een imposant gebouw, troont daar temidden van immense grasvelden - zeg maar gemillimeterde peloesen -, bos- en waterpartijen. Alles netjes onderhouden. Het geheel aan flora is doorvlochten met metersbrede wandelgangen. Er werd hier een vakkundige balans gecreëerd tussen ruimte, architectuur en natuurschoon. De geschiedenis van het kasteeldomein van Brasschaat is ontstaan in de 18de eeuw, toen de Helhoeve, de voorloper van het kasteel, omgebouwd werd tot een hof van plaisantie. Als Armand Reusens, in 1872, burgemeester van Brasschaat wordt, laat hij een nieuw prachtig kasteel bouwen naar Frans model en wordt de Helhoeve afgebroken. Hij verwierf het domein van zijn vader. Onder Reusens vergrootte het domein aanzienlijk en wordt het kasteel uitgebreid met twee zijvleugels en verkreeg het zijn huidig uitzicht. Na zijn overlijden komt het domein in handen van zijn neef Albert-Octave ’t Serclaes de Wommersom. In 1906 gaat het eigendomsrecht over naar de NV Anvers-Extensio. De voorzitter van de vennootschap, Eduard Thys, woont tot 1914 in het kasteel. In 1923 verkoopt de NV het kasteel aan Anne-Rose Gremmingen, weduwe van de Antwerpse zakenman Georges Born, die in Argentinië een fortuin had vergaard. In 1949 werd het kasteel en domein van bijna 170 ha aangekocht door de Gemeente Brasschaat. De gronden langs de Bredabaan werden verkaveld om de aankooplast te verlichten. Sinds 1978 wordt het domein voor een deel beheerd door Bos en Groen. Het kasteel werd omgevormd tot hotel-restaurant inclusief feest- en tentoonstellinszalen. 

Dat het thema ‘Bos en Park’ vetjes in de verf zou gezet worden werd me duidelijk tijdens de kennismaking met de ‘Bossen De Inslag’. Hier troffen we een mooi wandelbos aan met rechte paden die goed toegankelijk zijn voor rolstoelgebruikers en buggiekes. De Marc maakt hier regelmatig lange wandelingen met zijn bejaarde moeder. Ongetwijfeld zal mevrouw hier erg veel van genieten. Chapeau Smetje, dat siert jou als mens ! De laatste jaren zijn de eentonige naaldhoutbossen daar omgevormd naar een gevarieerd gemengd bos. Exoten maakten plaats voor inheemse bomen en struiken als lijsterbes, spork, hulst, hazelaar en taxus. Omgevallen en dode bomen blijven behouden en veranderen zo in een minibiotoop vol leven. Hier broeden de zwarte specht, sperwer, buizerd en bosuil. Het Antitankkanaal loopt dwars door het domein. Rond het Antitankkanaal leven menig oever- en watervogels en met wat geluk kan je de prachtige ijsvogel en blauwe reiger ontdekken. Die laatste tref ik de laatste tijden wel heel regelmatig aan. De grachten in het grasland vormen dan weer een schitterend leefgebied voor waterplanten, libellen, kikkers, padden en salamanders. Het is een ware lust om hier als wandelaar op ontdekkingstocht te gaan. 

Na de inslag trokken we verder naar het Mikpark. Dit 35ha grote park is gelegen tussen de villawijken van Maria-ter-Heide, de bossen van De Inslag en Sanatorium de Mick. Het park vormt een deel van het domein Mikhof, rond 1785 aangelegd midden in de 'Brasschaetse heye'. Tijdens de Franse overheersing aan het einde van de 18e eeuw vluchtte de eigenaar naar de Verenigde Staten, om enkele jaren later terug te keren met in zijn bagage zaden en loten van verschillende exotische boomsoorten. Later werd het park heringericht in romantische Engelse stijl, met een grote vijver en een sprookjesachtige poorttoren. Op een bankje aan de immense vijver konden we schoven. De Marc maakte me opmerkzaam op een nestelende reigerkolonie hoog in de bomen aan de overkant van de vijver. Het zou me niet opgevallen zijn 

We trokken verder naar de kinderboerderij voor een traktatie. Dat hoort er nu éénmaal bij. En het bleef niet bij 1 tripeltje. Iets verderop botsten we op het rustpunt dat de wandelclub daar had voorzien. Volgens de Marc was dat rustpunt ondergebracht in het paviljoentje waar de locals een kaartje kunnen trekken. De clubleden-vrijwilligers zaten rustig op hun stoeltjes buiten wat te keuvelen. Duidelijk bezig met de tijd te doden. "Waar zijn hier die masseuses ?" vroeg ik eens daar aangekomen. Deze niet alledaagse vraag zorgde voor wat hilariteit binnen het gezelschap waarna me de weg naar binnen werd gewezen voor een massagebeurt. Het ijs was gebroken en er ontstond een fijne babbel.  Met 6 of 7 clubleden die er de vrijwilligersdienst uitmaakten en de rustpost bemanden waren er geen handen tekort. De opkomst aan wandelaars was gering. Voor de wandelclub en haar vrijwilligers was dit teleurstellend. Ook bracht dit een zeker financieel verlies voor de club teweeg. Immers de te hoog ingeschatte drankvoorraad en de huur van de lokalen moest betaald worden. Een volgende keer meer geluk. Na dat gezellig klapke en een tripel Westmalle trappist wensten we die vrijwilligers daar nog een fijne dag. 

De wandeling liep naar haar einde toe. We troffen nog een dame aan die zich tegoed deed aan bloemen. Regelmatig bukte ze zich, plukte een bloem van de kamilleplant en speelde die naar binnen. Goed voor de rheumatis zo beweerde ze. De Marc, ervaringsdeskundige op het vlak van lokale flora maakte, gelet op de vele honden die hier rondsnuffelden, hierbij z’n bedenkingen. In Brasschaat centrum aangekomen zat de wandeling erop. Ik zou een lijnbus naar huis opzoeken en de Marc stesselde verder te voet naar huis. Amper een 5-tal paaltjes zo verzekerde hij me. 

Ik ga nu eens lelijk valsspelen zie ! Hetgeen volgt heb ik niet zelf geschreven. Ik vroeg namelijk aan mijne mechanieke maat de AI robot om een tekstje te maken over een mooie wandeling in de bossen en parken van Brasschaat. Ziehier wat die ijzeren fantast uit zijn digitale kraam sloeg : 

Terwijl ik door de kronkelende paden liep, werd ik omringd door het levendige groen van nieuwe bladeren, dansend in de zachte bries. De lucht was gevuld met het gezoem van bijen, ijverig op zoek naar nectar in de bloeiende bloemen die het landschap een mozaïek van kleur gaven. De zon wierp haar warme gloed over het park, waardoor de dauwdruppels op het gras schitterden als kleine diamanten. Het gezang van vogels vormde een melodieuze symfonie, die hoog boven me uitsteeg en samensmolt met het ritselen van de bladeren. De geur van vochtige aarde en verse bloesem prikkelde m’n zintuigen, en ik voelde een gevoel van rust over me heen komen terwijl ik verder liep, diep ademhalend in de zuivere, lente-lucht. Elke stap bracht een nieuw tafereel van natuurlijke schoonheid, van zwanen die gracieus over het wateroppervlak gleden tot eekhoorns die speels van boom tot boom sprongen. Het park leek een eigen leven te leiden, een stille getuige van de cyclus van het leven die zich elk seizoen weer ontvouwt. Deze wandeling in 'De Inslag' was niet zomaar een wandeling; het was een moment van verbinding met de natuur, een herinnering aan de eenvoudige schoonheid die ons elke dag omringt, wachtend om opgemerkt te worden.

Ja lap ! Niet slecht vind ik ! Dat robotteke valt niet te onderschatten. Maar goed, ik was op weg naar huis. De bus deed er wel een uur over tussen Brasschaat en Antwerpen Rooseveltplaats. Nog een treintje naar Sint Niklaas en een bus naar huis en m’n tochtje zat er op. Geweldig mooie dag en kwa mooi weer een voltreffer. Tot een volgende maar weeral. Tussen haakjes : Het Peerdsbos in Brasschaat moet ook nog een kans krijgen 😉