Het beloofde een mooie dag te worden met de stapmaten Hugo en Ronny. Sluitende afspraken werden gemaakt om tot in Leuven en van daar uit naar Kortenberg te treinen. Hugo zou vanuit Temse rechtstreeks sporen naar Leuven, Ronny zou in Puurs op deze trein wippen en ik zou via Berchem naar Leuven bollen en de maten daar treffen. Helaas, het kon niet zijn. Hugo belde me, ik stond reeds in Berchem, dat er in Temse geen treinen reden. Hij moest rechtsomkeer maken. Geld waarschijnlijk kwijt of een heleboel gezever om het te recuperen. Ronny zat dan weer geïmmobiliseerd op een treinstel in Boom. Oorzaak zo bleek, maar dat werd maar eerst uren later gecommuniceerd, was een kapotte locomotief in Bornem. Het lukte hem ook niet meer om op een deugdelijk uur in Leuven te geraken en moest eveneens forfait geven. Maar hij heeft er een prachtige dag aan overgehouden. Hij ging vanuit Puurs te voet naar huis. Maakte met een vrolijk stel bejaarden en een vrijwilligster in de gehandicaptenzorg kennis. In de gauwte stuurde hij een verslagje dat ik hier in cursief vlug meegeef Fotokes van zijn exploot zitten mee in mijn album onderaan :
Het treingedoe ... zielig. Niet de panne op zich, maar geen communicatie met de reiziger, zelfs de treinbegeleider kon ons geen informatie geven, zijn kaske lag er ook uit... De NMBS APP was ook dood. Eénmaal die terug werkte kwam er iedere minuut een update met die extra minuut vertraging. Een inschatting van de te verwachte retard was blijkbaar te moeilijk ... Ik ben dan maar te voet naar huis gewandeld, en heb eigenlijk een toffe dag gehad.
Onderweg Greet ontmoet met een mindervalide man van 42 jaar in een rolstoel. Ik dacht dat hij Dirk noemt. Hij genoot zichtbaar van de rit in zijn rolwagen. Dat deed Greet als vrijwilliger ! Chapeau, er zijn nog toffe mensen op de wereld, die kleine dingen komen niet in het nieuws. Greet is een warme toffe madam met wie het direct klikte. We zijn samen op een terraske beland.
Daar zaten nog mensen met scootmobielen... uit dat zelfde tehuis.
Een vrolijke bende die me aan het boek van "Mijnheer Groen" deed denken. Er zat zelfs een "Evert" bij, die had op alles commentaar, honden, kinderen, slecht eten in het tehuis, vrijdag, bah... visdag, lust geen vis... Van de Catchou had Greet wat schrik, maar Dirk gaf het goede voorbeeld. Toen Catchou met zijne kop op Dirk zijn voeten ging liggen zag je dat Dirk dat zalig vond. Hij liet zijne brede lach de vrije loop. Iedereen merkte het op, de Catchoe stal alle harten, zelfs van mijnheer Evert. Die heeft hem met lange vingers in 't geniep een aai gegeven.
Om 15.10u was ik terug thuis. 18 kilometerkes op de teller, net wat Jan voorzien had voor de wandeling in Kortenberg. Voila, iedereen is terug mee, het was een apart en speciaal daggeske.
Groetjes,
RonnyWalker
Een technisch probleem kan natuurlijk altijd. Bij een goed onderhoud van het materieel valt dit te vergeven en zal dit eerder uitzondering zijn. Maar het is gewoon regelmaat geworden. Begin dit jaar nog niet de helft van de treinen die op schema zaten. Elke keer ik een trein neem is er wel wat voorgevallen. Ik bewonder de treinbegeleiders want die moeten verdorie wat slikken van ontevreden 'klanten'. Mensen die dagelijks afhankelijk zijn van de NMBS moeten al een hele lijdensweg afgelegd hebben.
Alleen op weg dus. Het begon meteen al grappig. Op de trein Berchem - Leuven gezeten kreeg ik voor mij het gezelschap van een hippe en kleurige oudere dame. Knalgeel jasje, plamuur als maquillage, legerbottienen en een zwierige bloemenjurk waarbij je de Gentse Floralieën naar een ordinaire vaas met pisbloemen zou degraderen. Ze beleefde zichtbaar pret aan de aandacht die haar geschonken werd. Ja, bij het aanschouwen van haar kapsel was het erg moeilijk voor me om het lachen te bedwingen. Haar kapsel was een heuse eyecatcher. Ik vreesde dat er uit haar immens rosse dot ineens een cobraslang te voorschijn zou komen. Net zoals bij de Indische fakirs. Een dot die zo groot was als de rieten mand waar die slang er wiebelend komt uitgekropen op de tonen van een fluitje. Overigens was dit een zeer vriendelijk ogend mens. Zeker geen grijze muis ! Ze glimlachte constant maar het kostte me moeite om mijn ogen van dat kapsel afgewend te houden. Gelukkig beschikken onze kaartjesknippers over een ander soort fluitje en hield haar kapsel geen enkel risico voor de gezondheid in.
Alleen op weg dus. Het begon meteen al grappig. Op de trein Berchem - Leuven gezeten kreeg ik voor mij het gezelschap van een hippe en kleurige oudere dame. Knalgeel jasje, plamuur als maquillage, legerbottienen en een zwierige bloemenjurk waarbij je de Gentse Floralieën naar een ordinaire vaas met pisbloemen zou degraderen. Ze beleefde zichtbaar pret aan de aandacht die haar geschonken werd. Ja, bij het aanschouwen van haar kapsel was het erg moeilijk voor me om het lachen te bedwingen. Haar kapsel was een heuse eyecatcher. Ik vreesde dat er uit haar immens rosse dot ineens een cobraslang te voorschijn zou komen. Net zoals bij de Indische fakirs. Een dot die zo groot was als de rieten mand waar die slang er wiebelend komt uitgekropen op de tonen van een fluitje. Overigens was dit een zeer vriendelijk ogend mens. Zeker geen grijze muis ! Ze glimlachte constant maar het kostte me moeite om mijn ogen van dat kapsel afgewend te houden. Gelukkig beschikken onze kaartjesknippers over een ander soort fluitje en hield haar kapsel geen enkel risico voor de gezondheid in.
In Kortenberg aangekomen was er al direct veel animo te bespeuren. Iets verderop op het sportcomplex Colomba werd er een scholencross georganiseerd tussen de lokale lagere basisschooltjes. Enkele straten waren al afgezet voor het verkeer. Tot aan het station kon je de joelende kinderen horen. Ik ben even gaan kijken …. die mannekes hadden zichtbaar de dag van het schooljaar. Ze liepen zich de ziel uit het lijf, aangemoedigd door hun leerkrachten. De animator van het spektakel speelde vlot in op het enthousiasme van die bengels en liet meermaals zijn luidspreker galmen met de boodschap dat niet iedereen winnen kon. Hij voegde er meteen aan toe dat degenen die minder snel konden lopen beslist andere capaciteiten hadden. Knappe hint van die leerkracht. Vroeger was die aandacht er helemaal niet. Althans toch niet in mijn school.
Na dit korte intermezzo kon de stappret beginnen . Het begon al direct op hoog niveau. Dwars door het Plantsoenbos. Glibberige paadjes, beetje waaghalzerij om beken over te steken aan verdwenen of vergane bruggetjes, omvergevallen woudreuzen die het pad tot op ooghoogte versperden, modderpartijen, héwel het plaatje was compleet. Een kleine 2 km viel me dit scenario ten deel en kon ik er pret aan beleven. De Prinsendreef, moest overgestoken worden voor het vervolg. Pech, het pad dat ik had getekend liep los door het prinselijk domein van de ‘de Merodes’. Dit was een grove fout van me want het terrein van blauw bloed mag niet door het plebs betreden worden. Midden in dat Plantsoenbos kwam ik een grafzerk tegen van zo een Merode. In 1848 daar in dat bos gestorven in de armen van zijn zoon. Onderaan de grafsteen staat er gebeiteld : "Notre premier devoir et celui de l'exemple". Nu is het aan jou !!! Dit even terzijde maar dat ik geen toegang had betekende dat er een serieuze omweg moest gemaakt worden. En het werd er een stevige langs Everberg, Meerbeek en Erps Kwerps. Deze omweg leverde me wel een zalig picknickplaatsje op. Ja daar zat ik nu in mijn ééntje met m’n fles wijn, m’n olijven, paprikas en een hele saucis. Ik was juist m’n tafel aan het dresseren toen een fietser op jaren er kwam aangereden. Die lustte wel een glazeke wijn en een olijfje. Zet U erbij meneer en pak maar weg ! Hij had ook op Santiago gelopen met vrienden. Vanuit Lugo, de laatste 100km en met bagagetransport. Hij vond het enig ! Het weze hem gegund maar hij heeft veel gemist volgens mij. Zijn voorkeur ging nu echter uit naar de e-bike waar hij dagelijks wat toertjes mee afritste. Hij wees me hoe ik in Herent moest geraken. Via de fietsknooppunten … 73, 36, 24, 12 en nog wat oneven cijfers was dit volgens hem een fluitje van een cent. Dat was voor mij wat te veel om te onthouden. Minzame man. Een 3de glas wijn sloeg hij beleefd af want hij zou daarmee lood in zijn benen krijgen. Een aangenaam babbeltje was dit maar na een halfuurtje was ik ook daar repen snijden. De bokes waren wijlen. Een knap parcours volgde nu door holle wegen, weelderige bospaden en mooie weilanden. De paden waren vrij goed begaanbaar maar hier en daar moest ik wat compenseren bij afgesloten paden. Ondermeer bij een privaat terrein omdat er een beeldententoonstelling werd gehouden. Ook verdenk ik her en daar eigenaars dat ze zich onrechtmatig openbare weg toeëigenen. Je weet het dus niet.
Veltem Beisem kwam in zicht en ik zat meteen in heuvelachtig gebied. Erg mooi met weidse zichten en wat me opviel was dat de herfst nog niet met haar offensief begonnen is. Nog veel groen viel er te spotten. Zowel in het bos als in de velden.
Om 3 uur stond ik al in Herent. Dat is dus vlug vooruit gegaan. In gezelschap stop je als eens vlugger aan een kroegje maar ik was alleen en dan smaakt het me zo niet. Vandaar dat het een korte dag werd. Jammer dat de maten er niet waren want dit was wellicht één van de laatste dagen waar het weer nog meezat. De dagen worden korter, 's morgens en 's avonds al iets frisser ... we gaan weeral bergaf. Ik hou het hierbij want mijn inkt is op 😇.
Veltem Beisem kwam in zicht en ik zat meteen in heuvelachtig gebied. Erg mooi met weidse zichten en wat me opviel was dat de herfst nog niet met haar offensief begonnen is. Nog veel groen viel er te spotten. Zowel in het bos als in de velden.
Om 3 uur stond ik al in Herent. Dat is dus vlug vooruit gegaan. In gezelschap stop je als eens vlugger aan een kroegje maar ik was alleen en dan smaakt het me zo niet. Vandaar dat het een korte dag werd. Jammer dat de maten er niet waren want dit was wellicht één van de laatste dagen waar het weer nog meezat. De dagen worden korter, 's morgens en 's avonds al iets frisser ... we gaan weeral bergaf. Ik hou het hierbij want mijn inkt is op 😇.
