Rond de kerktoren in Haasdonk en Balen - Geel

Het pokkeweer zou je haast dwingen om een hele dag in je bed door te brengen. Toch probeer ik in beweging te blijven en neem een voorbeeld aan enkele Nederlandse kennissen, tevens ook fietsfanaten die zich eveneens niet door het natte gedoe laten ringeloren. Deze mensen leerde ik kennen op m'n eerste pelgrimstocht. Els is onlangs vanuit Athene terug in Nederland aangekomen en doet nu nog wat extra bezoekjes per fiets in Friesland alvorens naar huis te keren. Haar 'onderweg' - fotootjes getrokken vanaf Oostenrijk kon je uitwringen. David en Corrie, een fietskoppel, vertrok vanuit Rotterdam naar Zwitserland om daar met een toertje de fietspedalen rond te trappen.  Ze rekenden af met pech in de regio rond Straatsburg. Dat ligt in het Saarland. Overstromingen en fietsen met het water tot aan de wielassen is geen pretje. Bovendien vernielde de slagregen hun tent, slaapzakken drijfnat met tot gevolg het einde van het fietsavontuur.  Maar ze lieten zich niet tegenhouden. Per trein naar huis en met de auto zijn ze hun spullen gaan ophalen. Nieuw tentje aangeschaft en opnieuw de fiets op. Ze houden het mijn inziens wel eerder bescheiden en doen een rondje Nederland. Moest het weer hen ertoe dwingen is de afstand naar huis niet meer zo een probleem. Hopelijk wordt het voor hen deze maal een zorgenloos avontuur. Maar goed, dit gezegd zijnde, ik ga liever te voet. Het is gewoon een kwestie van voorkeur om zo wat in beweging te blijven. Wat het gejammer op de weerberichten betreft, je krijgt eerder stof tot klagen wanneer je je zetel niet meer wilt uitkomen. Dus gaan met de banaan !!!

Verleden zondag organiseerde de Wandelklub Temse de jaarlijkse Wandel-Mee-Dag voor het eerst vanuit Haasdonk. Place to be was de stek van De Nachtvlinders, een gezellig zaaltje aan de Poerdam. De nieuwe tocht lokte, ondanks de concurentie met een tocht in Bornem, 553 wandelaars. De wandelaars waren bijzonder tevreden en vonden het een prachtig parcours. Ze waren blij dat het eens een andere omgeving was dan de voorbije jaren. Ik koos voor de 25 paaltjes en om 7u 's morgens vulde ik m'n verzekeringsbriefje al in bij de organisatie. Ik heb hier ondertussen de contreien al kriskras doorkruist en hoopte met deze wandeling enkele onontdekte wegeltjes op de kop te tikken maar helaas was er voor mij niets nieuw onder de zon. Toch werd het een mooie wandeling. Een eerste lus ging naar het hof ter Saksen uit via trage wegen. De tweede lus ging  langsheen het Fort van Haasdonk met een rustpost op Temse-Velle. Af  en toe modderige stukken, kasseibaantjes en heel wat natuur.  Mooi zomerweer werd er niet verwacht maar toch kon ik genieten van goed stapweer. Niet te warm,  niet te koud en af en toe een fris regenvlaagje, dat waren de meteorologische ingrediënten. 

Nu donderdag tekende m'n stapmaat Michel mee voor een lijnwandelingetje in de Antwerpse Kempen. Euh, bijgevoegd fotootje hiernaast is kolder hoor !!! 😈😊.  Het actieterrein lag tussen Geel en Balen en was goed voor een 20-tal kilometertjes. Om iets na 9u stapten we uit in Balen en gingen al onmiddelijk op zoek naar een koffietje. Dat is een goede start. Aan het koffiehuisje 'De Apotheker' op de markt konden we onze zoektocht staken. Die Apotheker zag er een gezellig zaakje uit. Tegen de muren stonden nog de antieke apothekerspotten met de doodskoppen geëtaleerd. Het vertrek zou kunnen doorgegaan hebben voor de woonst van een gifmengster. Zo vroeg op de dag zat er al behoorlijk veel volk. En daar kwam onze bestelling er al aan : Een koffie, een tobleronchokolaatje, een koekje ... vlotte service, vriendelijke bediening maar ik miste een beetje het borreltje advokaat en de toef slagroom dat er bij geserveerd wordt. In taverne 'Den Baziel' aan het Gentse St. Pieterstation, onze vaste stek als daar in de geburen wordt gewandeld, is dat een gewoonte om dit aan te bieden bij een koffietje.  Foei Jan, je stelt je nu wel aan als een verwend heerschapje 😉. 

Na een goeie 2km verhard pad door de Balense agglomeratie zaten we volop in de Kempense natuur. Het bosgebied 'De Heidehuizen' is een gevarieerd landschap. Dit 26 ha grote bos ligt op de grens van Balen met Mol. Onder meer beuken-, sparren- en grovedennenbestanden tref je er aan en in het midden van het domein ligt een grote zandvlakte met  aan de rand daarvan nog heidebegroeiing. Hier en daar waren de paadjes vrij modderig maar met een ommetje te maken konden we ze enigszins vermijden. Via de Volmolenweg stapten we door tot aan de Capucienenberg. Deze berg behoort tot het domein 'De Volmolen'. Dit is opnieuw een prachtige omgeving maar ditmaal met golvende paadjes die zich tussen de talloze heuveltjes door wringen. Het zorgde voor een sprookjesachtige indruk.  Eigenlijk zijn die heuveltjes de resten van stuifduinen. Het is dan ook een gebied met middeleeuwse roots. Dit landschap ontstond doordat het jarenlang bewerkt en ontgonnen werd door de inwoners van het dorp Bel. De toenmalige structuur is nog steeds zichtbaar waarbij de Capucienenberg de belangrijkste getuige is. Verder vind je vooral bosgebieden en landbouwvelden aan, afgewisseld door natte zones met vennetjes. 

Maar het werd stilaan tijd om uit te kijken naar een picknickplaatsje. Dat vonden we aan de 'Duivelskuil'.  Deze keer hielden we het sober. Geen aperitiefje, geen flesje wijn, alleen bokes en een slok koude thee. Die Duivelskuil is de meest behekste waterput van de Kempen. De plaatsnaam zegt alles : Hier huist de duivel. Hoe de duivel in de kuil terecht kwam ? Volgens de legende vloog hij met zijn gespan door de lucht. Plots begon het hevig te onweren. De duivel werd door de bliksem getroffen en kelderde helemaal naar beneden, recht het Volmolengoor in. Sindsdien wacht de duivel geniepig tot er iemand in zijn buurt komt. Met zijn haak sleurt hij zijn slachtoffers de duivelskuil in. Kom niet te dicht bij de oevers en waag het zeker niet te schaatsen op deze gevaarlijke plas! Niet alleen de duivel vinden we in de duivelskuil. Op de bodem liggen verzonken klokken. Soms hoor je ze nog luiden vanuit de diepte. Dat klokken magisch zijn, weten ze in Mol maar al te goed. Toen de Fransen tijdens de revolutie de klokken uit de Sint-Pieter- en Pauwelkerk hadden verwijderd, hoorden de Mollenaren ze toch nog luiden. 

De sobere picknick dwong ons om uit te kijken naar een kroegje om die daar door te spoelen met een tripeltje. Café de Big Barrel kwam daarvoor in aanmerking. Op het gevoel af en naar de naam te oordelen zou je deze kroeg situeren in een westernfilm. Je zou je echter vergissen. De zaak wordt al 50 jaar uitgebaat door dezelfde cafébazin. Ondertussen is ze 81 en staat ze nog steeds aan de tapkraan. Haar klandizie valt in dezelfde leeftijdscategorie. We zetten ons buiten op het terras en kregen al vlug aanspraak van een stamgaste die er genoegzaam haar sigaretje smoorde. Ik schatte deze dame van eenzelfde ouderdom als de bazin.  Het vroeg wel enig moeite om haar te verstaan aangezien ze geen tanden meer had en haar stem kennelijk te lijden had gehad van het kettingroken. Het kwam er op neer dat ze graag in het gezelschap van de andere caféklanten toefde. Naar uiterlijk en kledij te oordelen waren dit allemaal doorleefde stamgasten van het eerste uur. Er werd veel gelachen in De Big Barrel volgens haar. Er is al genoeg miserie in de wereld, dat kon ik zo tussen de halen tabaksrook in, uit haar schorre stem ontcijferen. Ik kon deze dame onmogelijk ongelijk geven. Simpele mensen met ongetwijfeld het hart op de tong. Het spreekt me wel aan. 

Een volgende stop hielden we aan Het recreatiedomein 'De Lissenvijver'. We stapten de mooie kantine binnen, hielden een praatje met de sympathieke uitbaatster en plaatsten ons op het terras met een drankje. QualityTime ! Schoolkinderen hielden er hun uitstap. Plezant om dat jonge geweld gade te slaan. Enkele schoolmeesters wilden zich maar al te graag aan onze tafel nestelen. Dat maakten ze ons alleszins duidelijk. Maar met de armen ten hemel spreidend maakten ze ons zuchtend diets dat ze met de kinderen aan de slag moesten gaan. Helaas, de plicht die roept ! 

De wandeling liep ten einde. We volgden de Grote Nete die zich kronkelend door het vennengebied wurmde. Prachtige natuur weeral met brede wandelpaden. Geel, de Barmhartige Stede, kwam in zicht. Geel is wereldwijd bekend om haar familiezorg voor verstandelijk beperkte zorgbehoevenden. In mijn blogpost van mei 2016 heb ik over die psychiatrische aanpak een woordje uitleg gegeven. Kijk, hier is de link er naartoe : Geel de Barmhartige Stede . 

Om de wandeling af te ronden zouden we nog een laatste keer toosten in café 'Het Kelderke' vlakbij  de statie van Geel. De kaart vermeldde een 320 tal biersoorten, keuze genoeg ! Het werd een 'Malheur 10°' ! Zware kost maar o zo lekker. Die gleed binnen op satijnen sloefkes. Daar op het terras heerste er een vrolijke sfeer. Grote gezelschappen van vrienden ondereen, misschien wel collega's hadden het best naar hun zin. Waarschijnlijk werd er om de één of andere reden een feestje opgezet. Een man in een Schotse kilt, ongetwijfeld een kennis uit de groep, wilde zich bij het gezelschap aansluiten. Maar dat ging niet zonder meer vanwege het misbaar van enkele dames. De nieuwsgierigheid naar wat er zich onder het rokje bevond was dermate groot dat deze strijdlustige amazones de man in een wurggreep namen om hun research te kunnen doen.  De teleurstelling was groot toen bleek dat die brave Schot een kaki camouflagebermuda droeg. Het zorgde voor veel animo daar op dat terrasje. Maar zie, 18u, onze trein zou zo aankomen en daarmee was de wandeluitstap op het eind gekomen. Prachtige dag, veel geluk gehad met het weer, zalig. Deze dag kan ik ook weer in een kadertje ophangen.