Langs de Trage Wegen van Haasdonk (02)

Dat toerke van gisteren was me zo goed bevallen dat ik me er niet kon van weerhouden er nog een mouw van een kilometerke of 15 aan te breien.  Terug op zoek naar nog wat trage wegen werd dus weer het thema van de uitstap. Ik voel me met deze tripjes precies een ontdekkingsreiziger in eigen streek. En daar voel ik me heel goed bij. Ik heb bijkomend niet het flauwste idee van hoe laat ik vertrokken ben. Ik schat een uur of 1, het kan evengoed 2 uur geweest zijn. De ogenschijnlijke rust die het coronagedoe me oplegt ontnemen me elk gevoel voor plaats en tijd. Zit ik hier op het Noordelijk of Zuidelijk halfrond ? Geen idee en waarschijnlijk zal het donderdag zijn vandaag. Maar vrijdag zou ook wel eens kunnen, so what ?

Het eerste stukje van de wandeling tot aan het Hof ter Saksen waren identiek aan het toerke van gisteren. In de Melselestraat werd een eerste horde genomen. Met Voetweg 49 wordt de trage weg aangeduid tussen de Melselestraat en de Bosstraat. Voor onwetenden is het een beetje opletten in de Melselestraat om het bordje niet voorbij te lopen. Dit pad loopt dwars door het weiland tot aan het kasteel. Zo halverwege dit pad maak je kennis met onze nationale trots : Het Belgische Wit Blauw. Wel 50 koebeesten + 1 uit de kluiten gewassen stier gapen je aan terwijl je rakelings aan hen voorbij wandelt. Dit ras dat in 1989 werd ontwikkeld levert smaakvol vlees tegen een schappelijke prijs en is bovendien gemakkelijk te fokken. Ik vermoed dat de beesten  die gedomicilieerd zijn op deze Voetweg 49 niet op de hoogte zijn van hun weinig rooskleurige toekomst, zijnde T-bone steaks, stoofvlees, fricassé en rundsworsten.  Deze imposante kudde, de kolossale stier incluis,  zag er me daarvoor veel te gedwee uit.

Eens het Hof ter Saksen de rug toe gekeerd bood de horde nr 2 zich aan. Voetweg 46 tussen de Piet Stautstraat en het Fietspad naast de spoorweg.  Dit pad loopt gewoon tussen landbouwgrond in en is weinig spectaculair. Je hebt wel een voortreffelijk uitzicht op de voorbijsnellende treinen. Het viel me op dat deze treinen vrijwel leeg waren. Eens op het fietspad terechtgekomen volgde ik op mijn gemakske de spoorweg tot aan het station van Melsele wat meteen het keerpunt van de wandeling betekende. 

Al tientallen keren heb ik het trajectje Melsele Station - Thuis afgelegd met de auto.  Rijdend door de Beekmolenstraat, vervolgens de Dweerse Kromstraat, kom je voorbij de Zakdam, een doodlopende straat voor gemotoriseerd verkeer. Het was dus het uitgelezen moment om er een kijkje te nemen. Het verharde gedeelte van de Zakdam bracht niet veel nieuws aan het licht. Hier en daar wapperden er witte doeken uit een vensterraam als blijk van waardering en respect voor het zorgend personeel dat in deze coronacrisis in de vuurlinie staat. Het paadje dat op de verharde weg aansluit mag best charmant genoemd worden. Het is een smal kronkelend paadje dat je inkijk geeft in enkele achtertuinen van de mensen. Sommige zijn echte juweeltjes, veredelde junk yards. Allerlei afgedankte rommel zie je opgestapeld staan tot een onwankelbare constructie.  Golfplaten geschraagd door volgestouwde paletten die op hun beurt afgedekt werden met verweerde zeildoeken in een poging om de onderliggende buit aan het oog te ontrekken. Een lading, wachtend op wat ? Mensen kunnen er soms geen afstand van doen. Hier en daar groeien er mooie kleurrijke bloemen of sierlijke struiken tussen die junk. Het zorgt wel voor een charmant contrast. 

De volgende trage weg die zich aanbood wurmde zich door de velden tussen de Kruibekesteenweg en de Bosstraat. In de geburen van de watertoren op de Kruibekesteenweg duikel je de velden in. Eerst volg je een breed tractorspoor, dan versmalt dit waarna je een brugje moet oversteken om vervolgens op de boord van een maïsveld in aanleg naar de Bosstraat te pikkelen. Een heel mooi stukje veldweg. Ook hier op het einde kreeg je een gratis inkijk op de verzamelwoede van de eigenaar-hoevebewoner. Potten, tonnen, kapotte wielen, scheefgezakte houtstapels met onkruid doorregen ...  Vreemd genoeg, de aanblik van al dat verroest schroot en afgedankt materiaal is helemaal niet storend. Het bepaalt zelfs in grote mate het ruraal karakter van de omgeving. 

Iets verder in de Melselestraat kwam de laatste trage weg in beeld. Deze die naar de Heirbaan leidde. Hier in dit pad is het Hof Ter Snoecke gelegen. De schone hofstede "Ter Snoecke" is omgeven door brede wallen (hier ontspringt de Beverse Beek). Het is een vroegere grenspost van "Het Land van Beveren". Het juiste bouwjaar van deze omwalde hoeve is niet gekend. Binnen in een moerbalk staat 1574 gegrift, buiten op de zijgevel staat 1650 geankerd. In 1949 werd deze eeuwenoude woning, die zwaar beschadigd was door enkele dichtbij neergevallen V-bommen, gerestaureerd. Steen voor steen werd onder handen genomen. Het dak is er altijd bovenop gebleven. 
Voilà, dit was het voor vandaag. Ik hou het voor vandaag rustig.