Langs de Trage Wegen van Haasdonk (04)

Voilà zie, m'n 4de editie 'Trage Wegen'. Héwel, het is ondanks heel dat coronagedoe  helemaal geen kwelling om in je habitat te blijven. Stay home, blijf in je kot blijft nog even het leitmotiv. De aanbevelingen van de overheid in deze barre tijden, ttz de benen strekken of een fietstochtje ondernemen doe je dan in de buurt van je kot. Daarom kan ik nog even de lijn aanhouden met het thema van de Trage Wandelingen. Deze keer zocht ik een hapje uit het grondgebied van St. Niklaas en de Velle/Temse, beide grenzend aan Haasdonk te verkennen. Het heeft me zo dicht bij huis maar weer eens aangenaam verrast. Ook deze keer werden er weer wegeltjes bewandeld waarvan ik het bestaan niet eens wist. Deze ineens ontdekken maakt het zo geweldig plezierig. De schoonheid van Het Land van Waas werd al in meerdere geschriften bejubeld, ik ga het daarom niet overdoen, maar onlangs kreeg ik een boekje in handen uitgegeven in  1905. De Vlaams Nationalistische accenten die er welig in tieren hoeven niet te verbazen wanneer het Willem Fonds de auteur blijkt te zijn. Ik geef even een passage uit het boekje mee :

  

Zo, de schoonheid van ons Vlaanderenland en meer ter zake voor deze post : 'Het Land van Waas' werd in dit boekske in het begin van de vorige eeuw al in de verf gezet. Ondertussen al meer dan 100 jaar geleden. Toen kwamen de mensen nog amper hun huis uit. Verder dan hun dorp was een uitzondering en dan werd er al in termen van een reis gesproken. Het Noordzeestrand ... de zee ... hoeveel mensen uit het Waasland, en niet alleen het Waasland hadden die gekend van horen zeggen maar hadden deze nog nooit gezien ? Nu ben je in 24u aan de andere kant van de wereldbol maar wat er iets verder dan je straat of dorp te zien valt , daar heb je dikwijls het raden  naar. Veel mensen zijn daar onwetend in. Maagdelijke stranden in de Caraïben of de wuivende palmbomen van Honolulu, de kleurige plaatjes van tropische oorden of de azuurblauwe baaien van idyllische eilandjes in de Stille Zuidzee zijn datgene wat de doorsnee mens voor ogen heeft wanneer je het over de schoonheid van de natuur hebt.  Je moet het echter zo ver niet zoeken, ook niet in die exotische paradijzen. Nee, zover hoef je echt niet te gaan. Dichterbij huis is het ook best knap. Je moet er alleen oog voor hebben en je tijd er voor nemen om het te willen zien. 

Kom we zijn er mee weg. Ik dacht te starten aan de Mosterdwegel. Als de Bunderwegel een Trage Weg is dan moet dat Mosterdwegeltje er ook ééntje zijn. Het is een uiterst smal wegeltje dat de Willem Van Doornyckstraat verbindt met de Ropstraat. Omgekeerd kan ook. Nee, dit paadje  moet de ijverige gemeenteambtenaar op het kadaster ontgaan zijn. De Mosterdwegel mag zich geen Trage Weg noemen. Bovendien kon ik er niet in want hij was afgesloten. Ik vermoed vanwege de social distancing regel. Je zou niet voldoende afstand kunnen houden wanneer er een tegenligger zou opdoemen. In de Ropstraat werd dan de 1ste Trage Weg geregistreerd : De Hoogeindewegel, 861m lang tussen de Ropstraat en de Stuurstraat. En omgekeerd eveneens, dit logischerwijze geredeneerd 😀. De panoramische banner in hoofding werd daar getrokken. Een prachtig uitzicht op de weidse velden werd daar uitgerold. Het zat dus al direct mee. Bovendien zorgde het zonnetje voor de magnifieke contrasten in het ontluikende lentegroen van bos, weiland en beemden.  Wat koetjes in de verte, een boerenpaard, een zoemende hommel, kwintelierende vogeltjes ... wat ben ik toch jaloers op de Schrijfkunst van Felix Timmermans zaliger. Let op de hoofdletter. 
In de Stuurstraat naast het Dierencentrum Waasland bood  een 2de Trage Weg zich vervolgens aan : Deze Voetweg Nr. 54 is een 860 meter lang groen lint dat je langs een diepe beek tot in de Kruisstraat voert. Ook een mooi stukje waarbij ik, op het eind gekomen, op het Sint Niklaas' grondgebied aanbelandde. Geen erg en nu diende ik de Gentse Weg, later Grote Baan, te volgen tot voorbij de kazerne van de Westakkers. Niet zo direct een mooie weg langs die anders zeer drukke hoofdbaan maar er was weinig verkeer dus dat scheelde in het verteren van de 'Goudron'. Iets na de Kazerne werd 'Peleton links links !' in dril uitgevoerd waardoor ik in de verharde Jagersdreef verzeilde. Na een kleine 600m maakt deze een hoek en loopt onverhard als Trage Weg tot aan de Tassijnslaan. Het is een onverharde weg die een goeie 500m dwars door het bos en door een recreatiezone loopt. Op het einde van deze Jagersdreef kwam ik zelfs de Flecha Amarilla del Camino tegen. De Gele Pijl, het symbool van de St. Jacobsweg. Straf dat hier ook een pelgrimspad zou lopen. Ik denk echter dat deze pijl een andere lading dekte. 

Nu volgde er een gezellig stukje bos van Haasdonk waar ik een paadje in koos dat me min of meer in de geburen van de Beeldstraat bracht. Jawadde, de Beeldstraat, kwa bestrating mag je dit nog eens een kasseibaantje pur sang noemen. Ik moest direct denken aan de eerste tracks na de stad Porto op de Camino Portugués.  Dat waren tientallen kilometers achtereen onafgebroken kasseiwegen. Ik hoor Lynn m'n Yankee-stapmaatje het nog zeggen ... I've seen all the cobblestones of Portugal. Ach ochgot, dit even terzijde. Ook deze Beeldstraat had een overschot aan charme. Vele statige villa's met gemillimeterde tuinen, dubbele carports, waarschuwingsborden voor alarmsystemen, manèges, overduidelijk des nouveaux riches die hier resideerden met andere worden. Niettegenstaande maar een goeie 800 meter dat ik haar volgde heb ik in de bermen wel een stuk of 6 siervelgdoppen zien liggen. Losgebotst op de kasseikoppen. Het punt van terugkeer naar huis was bereikt. Ik zat ondertussen op de Velle. Een laatste onverkende Trage Weg lag daar nog voor het rapen : Voetweg 57 landwegel naar Haasdonk - Luiseekstraat. Dit werd weeral een zoveelste verassing. Ik volgde een schilderachtig parcourstje tussen knusse achterhofjes, miniboerderijtjes met beestjes,  sparrebossen en malse grasveldjes.  Eens in de Luiseekstraat diende zich opnieuw de Trage Weg van de Vestingstraat aan. Ik liep deze keer niet naast het Fort van Haasdonk maar er rond. Geen vissers, geen wandelaars. Buiten de koeien en wat ganzen ben ik nog welgeteld 1 koppeltje tegengekomen dat in het zonnetje lag op een visserspontonnetje. M'n toerke zat er zo goed als op. Het was prima vertier en opnieuw verrassend geweest. De Noord Oostenwind zorgde voor het stevige briesje tussen de zonnestralen, ideaal stapweer zou je zeggen en dat was het ook. 16 paaltjes werden er op het gemakje omgelegd. Meer hoefden dat er niet te zijn.