Langs de Trage Wegen van Haasdonk (03)

Vandaag was lus nr3 aan de beurt. Het weer was opperbest bijgevolg moet je daar op inspelen.  Ik besloot om nog wat verder te borduren op het thema van de Trage Wegen. Nu, veel Trage Wegen op het grondgebied van Haasdonk kwamen er deze keer niet aan te pas. Wel kwamen er enkele knappe wandelweggetjes aan bod gelegen op het grondgebied van Bazel en Kruibeke, zijnde onze buurgemeenten. Welgeteld vielen er 2 trage wegen  in de prijzen, te beginnen met de Bunderwegel. Het betreft hier een aardeweggetje tussendoor de velden dat van de Perstraat naar de Bergstraat leidt. Deze wegel trok waarschijnlijk de aandacht van de één of andere gemeenteambenaar die hem in zijn ijver opwaardeerde naar een Trage Weg. De brave man  mag zich hiervoor eervol op de borst kloppen.  Aan de overkant van de Bergstraat bood zich Trage Weg nr. 2 aan : De Fortwegel. Dit 1425m lang pad begint haar bestaan als een hobbelig kasseibaantje, de Vestingstraat genaamd. Dit baantje loopt tot aan de ingang van het Fort, verdwijnt een kleine 400m onder het gebladerte van een bomenrij naast de  vestinggracht en sluit daarna aan op een veldweg die in de Luiseekstraat eindigt. Op die kasseistrook kwam ik de buurman tegen. Als bestuurslid van het Haasdonks vissersclubje houdt hij toezicht op het naleven van het visverbod tijdens de coronaperikelen. Regelmatig houden jonge gasten op de vispontonnetjes feestjes, zo meldde hij. Ze maken er vuurtjes en houden er barbecue's wat ik best wel gezellig vind maar het past nu éénmaal niet in tijden van crisis. Politie komt er regelmatig eens checken om orde op zaken te stellen. Ook bekloeg de buurman zich over de bergen afval die er gedumpt werden door de door coronamaatregelen gedwongen 'natuurherontdekkers'. Een dag geleden waren er 2 volle zakken zwerfvuil opgeraapt en hij kon nu al opnieuw een 3de vullen.  Het moet zijn dat er veel meer mensen een wandelingetje maken. Als dit uit verveling zou zijn kan dit mee aan de basis liggen voor de nonchalance waarop zwerfvuil ontstaat.  Zou het ? Genoeg gezaagd Jan, begint nu maar al wat te stappen.  Op die tijd dat je ligt te zeveren zwaaien de piotten af 😋.

Een goeie 600m voorbij het viaduct over de E17 begint er op je rechterkant een pad dat dwars door de velden loopt en wel tot op de grens van Temse met Steendorp. In deze veldweg, de Landmolenstraat genoemd,  kom je 2 schansen tegen uit het begin van de vorige eeuw. De Schans van Landmolen werd samen met de Schans van Lauwershoek gebouwd tussen 1909 en1912. Gelegen tussen het Fort van Steendorp en het Fort van Haasdonk fungeerden deze schansen als ondersteuningsbatterijen voor beide forten. Vandaag is de Landmolen schans privé-eigendom en staat er een woning en een bos op het domein. Het domein was voorheen niet toegankelijk maar ik vermoed dat er grote werken gaan plaatsvinden. De omheining werd deels gesloopt en je kan er dus een kijkje gaan nemen. Het kan al eens interessant zijn om zich te verdiepen in de literatuur over het ontstaan van de fortengordels. Het is een dankbaar onderwerp voor het uitstippelen van mooie fietstochtjes of wandelingen. 
Kijk maar eens : De fortengordels in België

Zo, het was zalig wandelen in deze Landmolenstraat. Iets voorbij de schans Lauwershoek stapte ik voorbij een siertuin. Het was eerder een sierpark. Het was me niet duidelijk of dit het grondgebied van een sierteler was maar ik vermoed het niet. Het geluid van een heggeschaar in de verte  verstoorde enigszins de rust . Ik vrees dat dit lawaai  hier alle dagen te horen moet zijn.

Keurig getrimde heggen, honderden in rare vormen gesnoeide bomen en opgebonden struiken waren het resultaat van iemands grenzeloze bezieling en waanzinnig geduld om de natuur naar diens hand te zetten.  Als je tussen de haag doorkeek waande je je zo in de voortuin van een 17de eeuws Angelsaksisch kasteel. Ik gaf mijn ogen de kost en niet alleen m'n zicht werd geprikkeld. Ook de neus kreeg haar deel ! Wanneer je langs de geploegde velden stapte rook je de doordringende beerlucht van de aal die kwistig over het maagdelijke landschap uitgestrooid werd. Akkers golvend in brede voren, andere grof omgewoeld en nog andere zo vlak als een biljarttafel. Mooi afgelijnde bolle vorm, de typische waterpoeltjes op de hoeken ... prachtig om zien is het.  De voorhofkes aan de vele hoeves lagen er tevens keurig bij. Netjes gewied en gerijfd. Mensen hebben de tijd nu om het tuinwerk in de plooi te leggen. De geur van de lentebloesems bood hier en daar wat weerwerk aan het parfum van de gepasseerde beerkar.  De lente is ontploft in geuren en kleuren. Het is fascinerend om te kijken naar het geweld waarmee de natuur nu volop zich ontluikt. 

Aangekomen in de Heiputstraat/Kruibeke liep ik door tot aan de St Pietersdoorn. Dit is een smalle landweg, een repel asfalt in het midden maar onverhard op de zijkanten, die dwarsdoor de velden tot aan de Groendam in Bazel leidt.  Hier bots je op een kluppelpad dat je naar de vallei van de 3 beken voert, zijnde de Groendambeek, de Barbierbeek en de Kleine Pismolenbeek. Wie zich vragen stelt bij de benaming 'Pismolen' vindt hier een verklaring : De Pismolen van Bazel . Het kluppelpad zelf is slecht onderhouden. Op meerdere plaatsen waren er al mensen doorgezakt.  Opmerkelijk is wel dat de Barbierbeek hier in vele kleine bochtjes en hoekjes door het weiland kronkelt. Kwa panorama zag je hier een landelijk juweeltje. Het paadje naast de Barbierbeek wordt hier het laarzenpad genaamd.  En ik miste mijne stapmaat de Marc. Meer bepaald zijn botanische kennis. Op een informatiebordje stond er te lezen dat er langs de oevers van de Barbierbeek zeldzame planten en kruiden te vinden zijn. Marc onze maat zou hier zeker een woordeke over hebben kunnen placeren. Dat kronkelend paadje vond ik heel knap. Een boer op z'n tractor ploegde de voor de streek kenmerkende bolle akkers naast dit pad. Duizenden meeuwen pikten de pilleweuters (pieren, regenwormen) uit de omgewoelde aarde. Agrarische tafereeltjes in dit coulissenlandschap dwongen me om er even stil bij te blijven staan. Het einde van de wandeling kwam in zicht, ik was bijna terug thuis. M'n 16 kilometertjes zaten er bijna op en ik mocht met m'n hand op het hart zeggen dat het een tof toerke was. Een vertrouwd landschap maar evengoed toch verrassend. Eens thuis wachtte er een smakelijk tripeltje. Het zou zeker smaken. Ook dat gezamenlijk pintje met de stapmaten is een gemis. Geduld is een mooie deugd, het gezamenlijk toasten op de kameraadschap tussen stapvrienden zal nog niet voor morgen zijn. Helaas, maar ook dit gaat voorbij  😥😁😂.