Naar 't Vossenhol van Reintje - Sinaai Eksaarde en Daknam

't Is weeral een tijdje geleden dat ik nog eens iets van me heb laten horen en dan is geen nieuws goed nieuws. Neenee mijne kop stond niet naar stappen laat staan mijn benen. Goesting genoeg maar een kalender met allerlei akkevietjes en tussendoor een beetje tegenslag gekend met de PC waardoor al mijn op voorhand gemaakte tracks waren gaan vliegen. Gelukkig had ik een back up van mijn Sevilla - Santiago track want ik heb daar wel 2 maanden continu 's avonds aan gewerkt. Er zijn kinderen die honger hebben in de wereld en dat is veel erger.  Op een dag tijdens mijn Camino in 2012, 't was de etappe Couhé - Melle in het departement Deux-Sèvres, zat ik er echt door. Een trip van tegen de 40 km en de godganse dag pijpestelen regenend, je zou voor minder... Alhoewel het augustus was, de 5de om precies te zijn, wel deze dag vergeet ik nooit van m'n leven. Het leken wel bakken ijswater dat naar beneden werd uitgestort. Ik kon amper mijn wandelstokken nog vasthouden en was doorweekt tot op het bot. Ik kan me zelfs herinneren dat ik onderweg, bibberend van de kou en miserie, tegen een hek beschutting heb gezocht me afvragend waar ik in godsnaam mee was begonnen.  't Bleiten stond me meer te na dan 't lachen. Het was een moment waar ik mezelf tegenkwam. Aangekomen op de camping 's avonds was deze helemaal verlaten op een schare zigeuners en 2 fietsers na. Apocalyptisch, een desolate aanblik op een lege camping die slechts bewoond leek door een aantal verweesde bohemers. Een kletsnat lijf, zo moe als een hond en bottienen die je kon uitgieten. Ik moet er echt geen tekeningetje bijmaken. En toch, die 2 fietsers, een supersportief Nederlands echtpaar uit Dordrecht, hebben toen van die rotdag mijn geluksdag gemaakt. Rien en Els, aan hen heb ik op die verwenste dag een fijne vriendschap overgehouden. Niets is toeval en het zijn de ontmoetingen onderweg die je pelgrimstocht zo waardevol en uniek maken. Met koningsdag op 27 april zijn we bij hen gaan logeren. Een uitnodiging gecombineerd met een vierend Nederland sla je nooit af. Vermits de Nederlandse vorst Dordrecht had uitgekozen om zijn verjaardag te vieren zaten we meteen op de eerste rij. Met 2 Dordse vrienden-gidsen zou het een prachtige dag worden. De Willem Alexander en zijn Maxima meerden met hun bootje af aan de kade vlak voor onze neus. Blij dat we eens in die Nederlandse feestvreugde deel hebben mogen uitmaken want bij ons Belgen vloeit er heel wat minder feestadrenaline door ons lijf bij de verjaardag van de één of andere majesteit. In Dordrecht zelf hebben we met ons geviertjes toch ook nog een heel mooi stukje gestapt. Prachtige stad zonder meer en samen met heel Holland volkomen in de ban van het koninklijk bezoek. Een toffe dag met al even toffe vrienden. De herinnering waard. Hardstikke leuk zeggen ze daar in Holland.  Hugo uit Temse is repen snijden en vertrokken naar Santiago. Op de 1ste mei ben ik hem een Buen Camino gaan wensen en gaan uitwuiven. Zijn echtgenote en hijzelf hadden er voor hun deur een heuse happening met vrienden van gemaakt. Koffiekoeken, cava, koffie voor iedereen die Hugo kwam uitwuiven. De ganse straat lag bezaaid met sympathisanten, kennissen en vrienden. Stipt om halftien zette hij er de beuk in. Beladen met een rugzak van 15,6 kg zette hij zijn eerste stappen het avontuur tegemoet. Zijn collega's brandweermannen die de uitwuif niet wilden missen en deze met wat animo in de verf wilden zetten lieten de sirenes van hun brandweerwagens brullen. Met loeiende sirenes werd hij uitgeleide gedaan. Zijn vrouw Agnes had het echt heel moeilijk bij het afscheid. Met traantjes in de ogen zag ze hare Hugo vertrekken. Ik ben nog een klein stukske meegeteend tot aan de Scheldebrug in Temse waar ik hem tot slot nog de finale 'Buen Camino' toewenste. Ondertussen zit hij al een eindje in La Douce France en het gaat hem goed af. Althans naar zijn blog te oordelen. En ondertussen volg ik al 3 personen op hun pelgrimstocht. Fabienne uit Bretagne die onlangs de camino de la Plata is gestart, Christophe Blanquart uit Luxemburg die vanuit Diekirch is vertrokken. Beiden heb ik ontmoet op mijn vorige tocht. En dan tot slot dus den Hugo.  De Ronny en de Catsjoe waren er vandaag niet bij. Ook zij zijn ongeneeslijk aangetast door de wandelmicrobe. Ronny's mailtje vertelde me dat ze te voet naar Wisant in Frankrijk waren vertrokken. Hij heeft daar een weekendhuisje gehuurd samen met wat familie. Die familie zou met de auto naar daar komen. De Ronny en Catsjoe, wel ze gingen liever te voet. Ze hebben overschot aan gelijk :-). Ik moest nog aan hen denken toen ik mijn wandelluske in Sinaai aframmelde. Iets buiten Sinaai dorp kwam ik hen tegen alhoewel ze niet veel teken van leven gaven. Begot dacht ik, ze hebben al een standbeeld gemaakt voor mijne stapmaat en zijn hondeke.  Dan maar alleen op stap. In Sinaai staat de kerk van de Heilige Catharina van Alexandrië. De legende wil dat haar stoffelijke resten door engeltjes naar de berg Sinaï werd gebracht. Het Katharinaklooster aan de voet van die berg geeft de legende een stukje waarheidsgehalte. Het was ook op die berg Sinaï waar God aan Mozes de Tien Geboden kado gaf. En meteen is er een link naar Sinaai. Van daaruit ben ik dus vertrokken en meteen zat ik al aan de moervaart. Een kronkelend jaagpad dat jou in absolute stilte naar Daknam voert. Daknam, eveneens volgens de overlevering zou Reynaert den Vos daar gewoond hebben maar er zijn meer Wase dorpen die menen Reynaert onderdak geboden te hebben. Het is er een mooie streek en een absoluut stiltegebied en zalig om te wandelen. Ik ben er geen enkel mens tegengekomen maar wel vele beestjes. Ik heb er wat fotokes van getrokken. Ondertussen was het op dit jaagpad beginnen te regenen en ben ik maar onder een brug gedoken en in compagnie van de kraaien heb ik het schoofzakske aangesproken. In Daknam ben ik een La Chouffe gaan degusteren om de bokes door te spoelen. Aangezien er geen enkel cafeetje te bespeuren viel ben ik maar een restaurant binnengeduikeld. Een overvriendelijke kelner met heel grote oren, 't viel me op sorry, maakte geen bezwaar dat ik er een tafeltje uitkoos om even te verpozen. Lang ben ik er niet gebleven want in dat restaurant was het zo donker als de nacht. Gelukkig had hij bij mij en de gasten een kaarsje aangestoken zodat nog kon gezien worden wat er in je bord lag. In mijn geval waren dat wat nootjes. Vanuit Daknam ging het tochtje door de Daknamse Meersen. Gelegen in de schaduw van Lokeren is het weeral maar eens een prachtig stukske natuur. Deze meersen zijn ontstaan door de verzanding van de oude Durme-armen en zijn nu een beschermd natuurgebied. Kleine bosjes en gesnoeide knotwilgenrijen overheersen de bloemrijke graslanden. Af en toe een mals regenbuitje gevolgd door een paar straaltjes zon leverden een geurig parfum op dat vanuit de beemd opsteeg. Zalige rust.  En maar verder stappen om terug op het beginpunt aan te belanden. Na een kleine 25 km was het toerke afgerond. Nog even rusten op een terrasje op de dries in Sinaai en dan huiswaarts. 't Was een verrassend mooi stukje vandaag maar toch heb ik een beetje gemis gehad aan mijne stapmaat en de Catsjoe. Volgende week wordt dat gemis goedgemaakt. Dan zoeken we de Vlaamse Ardennen op met een stationstapper van Lierde naar Munkzwalm. Kwestie van nog eens met wat heuveltjes te prakkizeren.