En voilà, we zitten bij de Noorderburen. Veeleer een kwestie van wat balans te houden in de tochtjes. De vorige keer Frankrijk, nu Nederland. Ver moet ge hier in België niet reizen om in het buitenland te zitten. Het is een groot verschil met de ons omringende landen en de overzeese gebieden. Daar moet je dikwijls honderden kilometers afleggen om afwisseling te zien in landschap of stedebouw. Op amper zakdoekgrootte vind je hier van alles en nog wat. De zee, mooie steden, gezellige dorpjes, mooie bossen alhoewel geen giganten, heuvel- en rivier landschappen ... ga maar door want er is keuze genoeg. We trekken vandaag naar Hulst, vlak over de grens.
Hulst ontstond in de 11e eeuw als de nederzetting 'Hulust' ter hoogte van de huidige Grote Markt. Hulst kreeg in 1180 stadsrechten van de Vlaamse graaf Filips van den Elzas en ontwikkelde zich tot een belangrijke vesting- en havenstad. Aanvankelijk was de Saxvliet de belangrijkste toegang tot de haven. De stad bloeide op door de aanwezigheid van de haven en de moernering die ten noorden van de stad plaatsvond.
Nadat het omliggende gebied in 1585 was geïnundeerd, schuurde het Hellegat uit en werd dit de nieuwe haven.
In 1645 belegerden prins Frederik Hendrik van Oranje de stad Hulst en heroverden deze op de Spanjaarden. Onder zijn bewind was handel op de Schelde verboden en verloor Hulst zijn betekenis als handelsstad. Hulst maakte formeel tot 1648 (Vrede van Münster) met de rest van Zeeuws-Vlaanderen deel uit van het Graafschap Vlaanderen en was een dochterstad van Gent. In haar duizendjarig bestaan werd de stad meerdere malen verwoest of vonden er belegeringen plaats. . Waren het geen Gentenaren dan waren het Spanjolen of Fransmannen en wanneer ook niet de dezen, dan kwamen de Oostenrijkers wel eventjes langs om er wat ambras te maken. Een zeer bewogen geschiedenis waar de imposante vestingswallen over kunnen getuigen. De stad Hulst zelf heeft nu een beschermd stadsgezicht en is daarmee één van de zeventien Beschermde stads- en dorpsgezichten in Zeeland. De stad zelf telt 68 rijksmonumenten. Om die allemaal te gaan bezichtigen was er helaas te weinig tijd.
Een middellang toertje daar in Hulst en bijkomend niet te ver van huis kon er voor garant staan dat den Hugo 's avonds zijn laatste biljartverplichtingen nog kon naleven vooraleer hij de wijde wereld intrekt. Om 9 uur pikte den Hugo mij thuis met zijn auto op en om halftien stonden we al op de parkeerterreinen van Nederland's grootwarenhuispark waar profijtminnend Vlaanderen op zaterdag en zondag massaal haar inkopen gaat doen. Een kort stukje tot aan de imposante vestingwallen en de wandeling kon beginnen. Bij wijze van training had den Hugo zijn rugzak waar hij maandag mee vertrekt al bij. 16kg, is een ideaal gewicht om mee te sleuren. Toch is het telkens weer een beetje wennen aan zulk een gewicht op je bult. Morgen zal ik wel een beetje stijf zijn merkte den Hugo nog droogjes op. Deze keer geen St. Jacobsschelp of de sleutels van Sinte Pieter aan zijn rugzak, deze symbolen een pelgrim kenmerkend, maar wel een een mooi kaartje met de afbeelding er op van de Zwarte Maagd van Polen.
We moeten schoorvoetend toegeven dat de zorg voor milieu en landschap in Nederland een latje hoger ligt dan bij ons. Als je daarboven op die aarden vestingswallen wandelt stel je vast dat de gehele omgeving toch maar netjes en proper oogt. Ikzelf kan me niet van de indruk ontdoen dat het net is alsof je naar de afbeelding kijkt op een Playmobil speeldoos. Keurige voortuintjes, netjes gemaaide grasvelden, opgeboende straatjes, mooi onderhouden monumenten en ga maar door. Hier en daar een Nederlandse driekleur, met de oranjekleur boven, wapperend aan een gevel want het was immers koningsdag. Een mooi zicht op de gehele omgeving daar op die wallen is het wel. Vroeger moet er nog een volledige stenen muur boven op die wallen gestaan hebben en waren er 9 poorten die toegang gaven tot het stadje. De muur is verdwenen en van die poorten zijn er nog 3 overgebleven. Na een uurtje waren we rond daarboven op die wal en stapten we richting Nederlandse Clinge. Het aperitief, den Hugo had een lekker fleske witte wijn bij en ik een kokosspeculaas, was al wijlen gemaakt op een bankje aan de vest rond Hulst. Daaropvolgend doken we een prachtig stukje bos in dat aansluiting gaf op het Belgische Stropersbos. De friste van de morgen accentueerde de gezonde boslucht. Over brede bospaden stapten we richting grens. De grensovergang kwam me bekend voor. Ik was er immers al eens geweest bij het stappen van de smokkelaarsroute. De grenspaal, het oude stationnetje, de dodendraad die in WO I de overlopers moest tegenhouden op risico van 2000 Volt door het vege lijf te krijgen, het treinstelletje, de bareel, het klompenverleden ... Herkenbaar.
Het was ondertussen tijd voor het schaft op een bankje. Een Hollander kwam er aan gereden en trok er wat fotootjes. Hij verwachtte familie uit Groningen en kwam even de streek verkennen om een rondleiding met hen voor te bereiden. Hij had geen al te lovende woorden over ons rechtssysteem. Ooit had hij in België een boete van 300€ opgelopen omdat hij 'maar' 10 km te snel reed. Die weigerde hij te betalen en de bewoordingen waarmee hij zijn mening wat meer overtuigingskracht wilde bijzetten viel niet in goede aarde bij de politierechtbank van Dendermonde. De politierechter daar is een icoon voor onze rechtspraak. Uiteindelijk kwam er een tweede dagvaarding aan te pas voor de rechtbank van Sint Niklaas. Hier kreeg hij bovenop zijn 300€ boete nog 6 jaar het verbod om zich in België te vertonen. Smaad aan het gerecht was het bijkomende verdict. Aan deze veroordeling veegde hij vervolgens eveneens vierkantig zijn Hollandse sjokkedijzen. 'Een bankje van 50€ tussen je papieren wanneer de Belze jutten er naar vragen en ze kijken wel effe die andere kant op' zo redeneerde hij. Volgens hem had deze werkwijze al haar vruchten afgeworpen bij een controle op de weg. Een vermakelijke tiep was het wel. Tot ziens maat !
Een pintje in café 'De oude Statie' op Belgisch grondgebied was nu, na al dat gewandel, dringend aan de orde. 2 Poezen, een nieuw streekbiertje gingen er met veel smaak binnen. De vriendelijke ober verontschuldigde zich vanwege het feit dat hij nog niet over de juiste bierglazen beschikte. Schol, dat waren smakelijke poezen. Tot een volgende keer maar weeral !
In het opgeknapte ouderwetste treinstelletje volgden leerlingen van de één of andere basisschool een uiteenzetting over de klompenmakerij. Of moeten we het workshop noemen ? Dat staat wat moderner al staat het haaks op de outfit van de vrijwilligers uit de lokale heemkring die deze educatieve taak op zich namen. Op klompen en in lokale klederdracht, lees boerenplunje, probeerden deze brave mensen aan den Hugo het voordeel van klompen ten aanzien van goeie stapbottienen in de verf te zetten. Misschien wel een uitdaging waard ? Een LAWke op blokken, waarom niet ? Den Hugo konden ze alleszins niet overtuigd krijgen. Mij ook niet trouwens.
Nog een beetje stappen, nu richting Heikant en St. Jansteen. Het bos herleeft nu in de lente. Het groen is aan haar offensief begonnen. Oogstrelend mooi wanneer de zon er met vlagen door de stratocumuluswolken doorbreekt. We zaten al in het stropersbos. Opnieuw een leuke ontmoeting midden op het bospad. Een schaapherder op doortocht met zijn schaapskudde inclusief herdershonden. Een idyllisch plaatje met een hoog nostalgisch gehalte en ongewild trek je de vergelijking naar onze jachtige samenleving waar rust, peis en vree gezocht moet worden in dure hotels en exotische bestemmingen. Enkele kilometers verder razen de auto's en vrachtwagen over de expressweg ... Minder mooi om naar te kijken alleszins.
Een jong meisje op wandel met haar bordercollie stond een praatje te maken met de herder bij zijn kudde. Ze merkte den Hugo zijn zware backpack op. 'Ga je naar Compostela ?' vroeg ze toen we haar passeerden. Ik herkende de pelgrimsblik in haar guitige oogskes. Nee repliceerde den Hugo, daar ben ik al geweest. Ik train nu voor Polen vervolgde hij. We vertelden van de Ronny die nu onderweg was en in Vézelay was gestart. Zij had die tocht ook gelopen maar dan vanuit de Puy en Velay. Zij had ook overnacht in de pelgrimsgite van Arlette daar in Le Puy waar ik verleden jaar met den Angelo heb gelogeerd. Een tof joenk was dat zeg ! Ik mocht een fotoke van haar trekken. De herder bleef liever buiten beeld. Misschien iets te werelds voor hem die fototrekkerij. Haar vriendinnetje was er ook bij. Hare papa had ook de tocht gemaakt. Te paard !
Aan de Tromp staken we de baan over en weldra, na nog een 6-tal kilometertjes konden we onze dorst lessen in 'De Kroon', een volkskroeg in St. Jansteen waar uitsluitend Belgisch gerstennat te verkrijgen viel. Waarschijnlijk oordelen ze dat onze bieren iets beter aanslaan dan hun brouwsels. Een heilsdronk op de komende tocht van de Hugo met een Palmke werd een mooie afsluiter van een sjieke wandeling. Een Palmke, onze Brabants Trots. De wandeling zat er op.
Maandag is den Hugo ook pleite. Ik stap een heel stuk mee en maak er ineens een dagtochtje van. Elle est belle la vie ! N' est-ce-pas ?
Beste (stap) vrienden,
Maandag 1 mei is het zover. De start van de bedevaartstocht naar de Zwarte Madonna van Czestochowa.
De vertrekplaats is bij ons thuis. De eerste dagtocht is gepland tot Hemiksem en loopt langs de dijken over Steendorp en Rupelmonde. Via de polders van Bazel en Kruibeke bereik ik de brandweer kazerne van Kruibeke.
Dan is het rond de middag, tijd voor een pauze en een boterham. Daarna neem ik het veer, ofwel te Kruibeke zelf ofwel het veer van Bazel. Dat wordt beslist op het moment zelf. En dan denk ik tegen 16u op mijn eerste overnachtingsplaats aan te komen.
De totale afstand is dit jaar, uitgetekend met BaseCamp (danke Jan), 1488 km. Dit is zonder verkeerd te lopen wel te verstaan maar dat hoop ik dus te beperken. Indien nog tijd en goesting loop ik nog verder tot Auschwitz, + 130 km. Anders spoor ik tot daar want een bezoek is een must! Maar dat lees je wel in mijn blog.
Voor diegenen die me willen uitwuiven of een eindje vergezellen (te voet of met de fiets), welkom, de koffie staat klaar.
Vermits mijn pelgrimstocht in het teken staat van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden is er ter plaatse een inzamelpunt voorzien waar je uw dopjes kan droppen.
Via onderstaande link kan je me volgen én via onder-onderstaande link kan je de actie steunen ten voordele van het BCG. (kan ook gebeuren via mijn blog)
Beste groeten
Hugo Van Britsom
www.bloggen.be/hugo_peregrinus
Mijn actie voor het Belgisch Centrum voor Geleidehonden vzw:
http://www.dono.be/peregrinus
Verleden week werd er geen wandelingetje gepland. Ieder op zich van ons stappersclubke had wel iets aan de hand. Ikzelf nam een voorbeeld aan den Angelo en ben beginnen te schilderen maar dan wel met een verfborstel en echte verf. Dat moet ook al eens gebeuren wil je je huis niet laten degraderen tot een krot of kraakpand.
Met onze pelgrim de Ronny die daar ergens midden in Frankrijk op de St. Jacobswegen rondwaart wilden we onze solidariteit tonen. Hij heeft ondertussen al meer dan '400 bornes' bijeengestapt en stelt het goed. Daarom zochten we een toerke uit op Franse bodem. Bray-Dunes, Brayduinen in 't Vlaams, ligt aan de Franse opaalkust en is de meest noordelijke gemeente van Frankrijk. Het ligt tegen de 'Schreve' aan, de grenslijn tussen België en La Douce France. Ginderachter zullen de Westvlamingen dat met hun volksmond wel als Skreve uitspreken. Soit, ik weet nu ineens van waar het gezegde 'over de schreef gaan' komt. Bray-Dunes werd in de 19de eeuw door de Duinkerkse reder Alphonse Bray gesticht en was oorspronkelijk een gehucht van Gijvelde tot het in 1883 een zelfstandige gemeente werd. Tussen Bray-Dunes en De Panne bevindt er zich een mooi ongerept duingebied : het natuurreservaat De Westhoek. Het is 565 ha groot. De regionale bevolking daar, ook wel eens smalend 'Les Ch'tis' genoemd, spreken over Le Perroquet wanneer ze het over dit reservaat hebben. De overeenkomsten tussen een natuurreservaat en een papegaai lijken me echter heel ver zoek. In alle geval, het brede zandstrand is er een belangrijke toeristische trekpleister. We zullen eens over de schreef gaan, stappen in dit geval en dat daar even gaan verkennen zie.
Eerst nog eens vlug checken hoe de wind staat. Op een strand loop je best met de wind mee. Noord-West 3 tot 4 Beaufort voorspelt het KMI. Een stevige bries met andere woorden. Dat wordt dus met de klok meelopen willen we de wind een beetje in de rug hebben op dat strand. Een zuidwester ware ideaal geweest maar tja, daarin heb je nu helemaal niet te kiezen.
Halfnegen den Hugo opgepikt, die had zich overslapen. Druk in de weer met zijn weg uit te stippelen was het 3 uur in de morgen geworden toen hij ging slapen. Toch waren we nog net op tijd om de trein van 9 uur in Sint Niklaas te pakken. De Marc zat hier al op. 11 uur was het toen we aankwamen in De Panne. 't Is Paasvakantie en vele mensen met hun kroost stapten hier uit om een dagje Plopsaland te regelen. Het ligt vlakbij het station van Adinkerke. Het gekrijs van uit de jeugdige kelen op de railway kon je honderden meters ver horen. Al vlug zaten we in de duinen.
De Panne is omringd door het strand en prachtige natuurgebieden. Een uniek decor voor de mooiste wandelingen, kort of lang. Eén probleem, je moet wel goed te been zijn. Met een rolkarretje of een kinderbuggietje moet je er niet aan beginnen. Je kan er in het uitgestrekte Westhoekreservaat, de fossiele duinen van Cabour of in de Oosthoekduinen volop de benen strekken. Het Calmeynbos of de vijvers van Markey in Adinkerke bieden je dan weer de rust waar je misschien naar op zoek bent.
Wij hebben ons beperkt tot het Westhoekreservaat. Op Belgische bodem een 340 hectare groot is dit reservaat het eigendom van de gemeente. Het westelijke deel behoort tot het Calmeynbos. In 1957 opgericht is het tevens het oudste Vlaamse natuurreservaat. Zeereep- loop- en paraboolduinen, duinpannen, grijze en blonde duinen, duingraslanden en kalkmoerassen getuigen van een levendig landschap. Het gebied is eveneens befaamd om zijn archeologische resten van uit de IJzertijd tot de vroege middeleeuwen.
Prachtige natuur, en het weer was tegen alle verwachtingen in subliem. Weinig wind en een stralend zonnetje in een azuurblauw zwerk. Daar willen we nog voor tekenen. Maar het werd behoorlijk zwoegen daar in dat mulle duinzand. Je verliest veel energie met vooruit te komen. Bovendien verkorten je passen met gemiddeld 15 cm per poot omdat je telkens terugschuift in dat zand. Snel kom je er dan niet in vooruit. Op het ganse traject hebben we wel zo een 10km liggen ploeteren. Op en af, op en af die duinen. Een groter verschil dan 20 meter hoogte viel er niet te klauteren maar toch dat konstant op en neer over al die duinrichels is zeer vermoeiend.
Een beetje uit de wind achter een hoge duin zaten we al vlug aan het aperitief gevolgd door de schoofzak. Neergevleid onder die mooie hemel zou je daarna zo in slaap gevallen zijn. Den Hugo deed beroep op een korte siësta en viel zowaar in slaap. Languit uitgestrekt in een duinpan bracht hij zelfs een klein snurkconcertje ten berde. Het stoorde geenszins.
Halverweg het reservaat kwamen we 2 politieagenten te paard tegen. Waarschijnlijk met de opdracht om eventuele vluchtelingen vanuit Frankrijk te onderscheppen. De Marc riep hen toe dat ze verdorie een mooie job hadden. "En jij durft dat te zeggen ?" repliceerde zo'n paardezwaan met een zwanske. Hij zag de Marc zijn zin voor wat humor in en bedoelde hiermee dat de Marc zichzelf ook aan het onledig maken was. Dat is juist zei de Marc maar ik moet er dan ook een dag verlof voor nemen. Het paard van die agent scheen de Marc zijn visie te delen en bij wijze van akkoord scheet het enkele flinke keutelbollen ter plaatse. Ze vertrokken die mannen !
Verder nu richting Frankrijk. Den Hugo herinnerde er ons aan dat we ons geen Piconke konden ontzeggen nu we Frankrijk gingen binnenlopen. Een indrukwekkende politiemacht stond daar de grensovergang naar België te bewaken. Alsof die vluchtelingen over een wagen zouden beschikken. Vlak over de grens zijn we er enkele gaan snoepen. Heerlijk ... Je neemt een glazeke witte wijn, een sec ... wat citroensiroop, een geut Amer Picon en een schijfje citroen. De waard vertrouwde ons het recept toe. We zaten dus degelijk in Frankrijk. De machtsontplooing van de politie daar aan de grensovergang stond in schril contrast met de afwezigheid van blauw op het strand aan de landsgrens. Vanuit Bray-Dunes zijn we langs het strand tot terug in België gestapt. Geen enkele grenswacht tegengekomen. Ik zou het wel weten moest ik een vluchteling zijn en de grens willen oversteken.
Het was ondertussen zo warm geworden dat wat pootjebaden niet zou misstaan. Hop de bottienen uit en 4km door de vloedlijn tot in België. Ik moet toegeven, het was frisjes dat zeewater. Den Hugo maakte de opmerking dat je geen betere peeling kon bedenken voor je voeten. Ook langs die vloedlijn was het bij wijlen strompelen omdat je voeten tot aan de enkels in het slijk verzakten. Maar het was zalig stappen. Onbewust werd er je een vakantiegevoel ingegeven. De geur van de Marc zijn zonnebrandolie versterkte dit gevoel nog een beetje meer.
Vlak over de grens duikelden we terug de duinen in. Noodgedwongen moesten we ons trajectje wat bijsturen want een troep Konikpaarden eiste een deel graasland op in de duinen. De weg was daardoor afgesloten. Opnieuw dat geploeter over die duinrichels langs de smalle zandwegen. Vermoeiend maar eindeloos mooi die natuur. De vegetatie zou er wel uit zo een 400 verschillende planten, struiken, heesters of grassoorten bestaan. Zelfs de Marc zijn botanische kennis schoot tekort om deze allemaal te benoemen.
Door die wegversperring moesten we ons richten op de hoge draaimolen van Plopsaland om op ons eindpunt te raken. Die was nog een eindje weg, zo een 6-tal kilometer in vogelvlucht. Als je je focust op een punt in de verte dan kom je precies niet vooruit. Tegen 7 uur bereikten we dan toch de statie. De trein reed juist de statie uit. Een ander uurtje wachten kon geen kwaad en dat kon best vanop een terrasje. Ter nagedachtenis van een bekende dorpsfiguur, Pier Kloef de klompenmaker van weleer, wordt er een pittig streekbiertje gebrouwen. Op een terraske nog wat nagepraat met zo'n Pier Kloef als compagnon en we konden deze dag weeral op een zeer vruchtbare manier afsluiten. Het zal één van de laatste zijn voor een geruime tijd. De Ronny onderweg, binnenkort den Hugo .. we zullen hen missen. Maar we stappen voort !
In Gent St. Pieters tijdens de overstap belden we nog even de Ronny op. Na enkele vruchteloze poging overdag gaf hij nu teken van leven. Hij had een hele tijd buiten het bereik gelopen van een zendmast, vandaar. Hij doet dat wondergoed en we werden uitvoerig gebriefd over zijn wedervaren. Ongecensureerd deze keer want in zijn bijdragen die ik publiceer in de longlists hiernaast voel ik wel aan dat hij zorgt voor een gekuiste versie van zijn avontuur. Onder maten heerst er nu éénmaal een ander woordgebruik. Sjappoo, hij heeft er al 400 km opzitten ondertussen en hij beweert van nog geen seconde spijt gehad te hebben van zijn onderneming. Geregeld horen of lezen we wel dat het onmogelijk blijkt om die ervaring in woorden te vatten. Het is iets uniek. Ik en den Hugo snappen hem wel. De Marc daarentegen wordt curieuzer en curieuzer en het zou ons niet verwonderen dat hij ook die stap zet. Stap ze nog Ronny !
Voor den Hugo is het aftellen naar zijn vertrek begonnen.
Net zoals de vorige keren zoekt hij met zijn pelgrimstocht fondsen te verzamelen voor een goed doel. Deze keer Het Belgisch Centrum voor Geleidehonden.
Om wat bekendheid te geven aan zijn initiatief en in de aanloop naar zijn vertrek deelt hij flyerkes uit met de volgende boodschap :
Peregrinus
Bedevaarttocht ten voordele van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden (BCG). Ik vertrek op maandag 1 mei op voettocht naar de Zwarte Madonna van Polen. Tegen einde juni hoop ik Czestochowa te bereiken na een goeie 1300 km doorheen België, Nederland, Duitsland en Polen. Daarna trek ik nog naar Auschwitz (Oświęcim). Je kan helpen bij het inzamelen van de nodige fondsen om de opleiding van een geleidehond te financieren.
Groetjes Hugo Peregrinus
Mijn actie voor het Belgisch Cenrum voor Geleidehonden vzw :
http://www.dono.be/peregrinus
Op te halen : 3500€
Verwijzing naar zijn blogpagina met verdere info :
http://www.bloggen.be/hugo_peregrinus/archief.php?startdatum=1489359600&stopdatum=1489964400
