Voor vandaag zochten we de Noorderkempen op voor ons tripje. In ons landje is dit de streek waar het in de zomer steeds enkele graadjes warmer is dan in de rest van het land. En omgekeerd in de winter, wat kouder dus. Niet zo direct de regio waar je een dagwandelingetje bij een hittegolf moet plannen maar al van in het begin van de week maakten de meteorologische diensten gewag van een weersverandering. Een storingsfront met neerslag en hier en daar wat onweer zou daar deel van uitmaken. Dit gebied in België is één van de vijf gebieden die samen met de Centrale Kempen, het Kempens Plateau, de Mijnstreek en de Maasstreek, "De Kempen" vormen. Voilà, een kadootje 'Geografische Kennis'. Ik citeer hier een uitspraak van Mijnheer De Wilde alias de 'Nozem' mijn leraar aardrijkskunde in de 6de moderne A. Hoe hij aan deze bijnaam is geraakt is me nog steeds een raadsel maar het is deze uitspraak van hem die me ineens te binnen schoot. Wie weet is deze brave mens misschien al dood ?
Angelo en de Ronny zaten in het Starbuckscafé van Antwerpen Centraal een emmertje koffie te slurpen. Om 8 uur zou een treintje ons naar de Noorderkempen brengen maar de NMBS besliste daar anders over door mijn trein daar in vertraging toe te laten komen zodat we onze aansluiting misten. Dan ook maar een koffietje in afwachting van onze volgende trein. Tof, ik kreeg daar een kadootje van de stapmaten voor de geboorte van onze jongste telg, Leonieke. Dankjulliewel, dat is erg attent. Een dame hield ons gezelschap stiekum in de gaten bij het openmaken van het pakje ! Tja, met haar te vragen om een fotoke te nemen van ons allen was haar nieuwsgierigheid grotendeels bevredigd 🎁🎁🎁.
Met de Noorderkempen als bestemming te kiezen is er toch serieus wat verwarring opgetreden in de communicatie. Eerst en vooral al met de richting, ik dacht Essen waar het Amsterdam betrof en dan het overstapstation. Daar dacht ik Berchem waar het Antwerpen Centraal moest zijn. 't Zullen de jaren zijn vrees ik. De verwarring was compleet toen we op het juiste perron toch op een verkeerde trein zaten. Een trein die iets vroeger op het perron vertrok maar met bestemming de Noorderdokken. Klappen en breien gaan niet samen en de al even spreekwoordelijke frank viel pas toen we daar in de Noorderdokken aankwamen en de trein niet verder meer reed. Dan maar terug sporen naar het centraal station. Even de Zoo binnengewipt om even een goeiedag te zeggen tegen de flamingo's. We hadden nog wat tijd. Gelukkig geen al te grote afstand maar al dit geklungel liet ons maar pas afstappen in de Noorderkempen rond 10 uur. De dag was nog maar pas begonnen. De 20 paaltjes konden nog gemakkelijk gehaald worden.
Met de Noorderkempen als bestemming te kiezen is er toch serieus wat verwarring opgetreden in de communicatie. Eerst en vooral al met de richting, ik dacht Essen waar het Amsterdam betrof en dan het overstapstation. Daar dacht ik Berchem waar het Antwerpen Centraal moest zijn. 't Zullen de jaren zijn vrees ik. De verwarring was compleet toen we op het juiste perron toch op een verkeerde trein zaten. Een trein die iets vroeger op het perron vertrok maar met bestemming de Noorderdokken. Klappen en breien gaan niet samen en de al even spreekwoordelijke frank viel pas toen we daar in de Noorderdokken aankwamen en de trein niet verder meer reed. Dan maar terug sporen naar het centraal station. Even de Zoo binnengewipt om even een goeiedag te zeggen tegen de flamingo's. We hadden nog wat tijd. Gelukkig geen al te grote afstand maar al dit geklungel liet ons maar pas afstappen in de Noorderkempen rond 10 uur. De dag was nog maar pas begonnen. De 20 paaltjes konden nog gemakkelijk gehaald worden.
Wat me opviel aan de luchtfoto van onze trip was dat het terrein er zo vaag bij lag. Het beoogde traceetje was een lus door dat gebied en uitgestippeld langs de grenzen van Wuustwezel, Vossegat en Brecht. Het leek precies één grote zandvlakte zoals een woestijngebied. Ik was ervan overtuigd dat het gewone heidegrond was. Wist ik veel dat het een militair terrein was en dat het beeld vertroebeld werd. We hebben gewoon mijn tracé gevolgd en hoe het juist ineenzat, ik weet het echt niet maar ineens zaten we te midden van een militair gebied. Een onvervalst schietveld dan nog op de koop toe ! Waarschuwingen over laserguns en oorlogswapens, doodskoppen, mitailleursnesten, uitkijkposten, gesloten slagbomen, kraters en noem maar op waren in overvloed aanwezig. De met kogelgaten gedecoreerde verkeersborden lieten geen twijfel meer bestaan dat we eigenlijk op verboden terrein zaten. Maar goed, we zijn er onopgemerkt in- en al even onopgemerkt er uit geraakt. Gelukkig waren er geen schietoefeningen aan de gang.
Hoe militair dat domein ook was, het was er een echt natuurgebied. Op de schrale zandgrond waarvan de bovenste laag meestal uit humusarme bladgrond bestaat ontstond er door de jaren heen een variatie aan plantengroei. Een uniek en divers biotoop waar hier en daar een betoverend mooi ven het landschap extra contrast bezorgde. Beuk, eik, berk, lijsterbes, de zeldzame Europese vogelkers wat de loofbomen betreft en voor de dennenbomen trof je de grove den en Corsicaanse den met hun berkenzwam, tondelzwam en zwavelzwam aan. De Ronny heeft van deze laatste paddestoel een knappe foto getrokken.
Een deel van het militaire domein is echter ook toegankelijk wanneer er geen oefeningen aan de gang zijn. Ik denk dan wel dat er vele wandelaars deze plek opzoeken. Je treft er ongerepte natuur aan. Windmolens, gebouwen, industrie en al wat je als storende elementen kan beschouwen in een landschap zul je hier niet vinden. Je mag echter niet de hoofdweg verlaten. 's Lands veiligheid mag immers niet in gevaar komen. Dat ondervond ik enkele weken geleden al daar in Oostende.
En zo laverend door die militaire jungle bereikten we niet ver van het dorp Wuustwezel onze picknickplaats. Onze manier van tafelen ga ik niet telkens meer herhalen, die is ondertussen wel gekend. Het laven van de dorst in een Wuustwezels cafeetje ontbrak ook deze keer niet in het scenario. Hier moest onze Angelo nog dringend wat informatie opstrijken over zijn aanstaande camino vanuit Porto. Naar mijn aanvoelen is hij er klaar voor en heeft hij voor zichzelf zeer duidelijke intenties vooropgesteld. Hij gaat daar zeker en vast iets opsteken.
In Wuustwezel zelf liepen we nog een ex-collega van Ronny en Angelo tegen het lijf. Een hartelijk weerzien weeral.
Nog een 8 tal kilometertjes die overwegend op halfverharde wegen moesten verteerd worden scheidden ons nog van de statie. Die gingen dan ook in sneltempo voorbij. We waren zo aan de statie, de trein stond er al te wachten. Wat was dit weeral een mooie dag geworden. Veel gebabbeld, eigenaardig genoeg genoten van de langverwachte plensbuien en de donkere regenwolken ... die hittegolf is gelukkig voorbij.
En nu ligt de Caminho Portugués op de loer. Ik berg even de wekelijkse wandelingetjes op en ik ga een oceaan aan energie tanken. De stapmaten Hugo en Ronny snappen dat volledig zonder dat daar woorden hoeven aan te pas te komen. Onzen Angelo en de Marc zullen het ook op hun eerste pelgrimstocht gaan ervaren. Bom Caminho jongens, hoop jullie op mijn pelgrimspad tegen te komen in Porto of misschien wel aan de Kathedraal in Santiago. Energie jawel ! En met bakken ! Stap bij de eerste de beste apotheker binnen en kijk eens naar de volgestapelde rekjes en schabbetjes met antidepressiva en vitamines. Deze laatsten in alle kleuren en geuren, een onvervalste abc vol. Voedingssupplementen eveneens in overvloed waarbij deze keer het Grieks alfabet wordt aangesproken. Ook vol. Ze zouden je nog gaan doen geloven dat de sleutel tot een zorgeloos en harmonieus leven in een doosje met pilletjes zit. Ze dragen ongetwijfeld wel iets bij maar hoe lang je ook naar die schabbetjes staart of je laat overdonderen door de deskundige uitleg van de apotheker, deze gaat geen enkel pilletje, zalfje noch drankje vinden dat het heilzame en helende van zo een pelgrimstocht evenaart. Het is een prima wandeljaar geweest, ook voor de rozen 😉🎶🎶🎶🌹🌹🌹, en nu, nu gaan we het avontuur tegemoet. Het is tijd ervoor. Ultreia !
Als je me wil volgen : Mijn Caminho Portugués
Hoe militair dat domein ook was, het was er een echt natuurgebied. Op de schrale zandgrond waarvan de bovenste laag meestal uit humusarme bladgrond bestaat ontstond er door de jaren heen een variatie aan plantengroei. Een uniek en divers biotoop waar hier en daar een betoverend mooi ven het landschap extra contrast bezorgde. Beuk, eik, berk, lijsterbes, de zeldzame Europese vogelkers wat de loofbomen betreft en voor de dennenbomen trof je de grove den en Corsicaanse den met hun berkenzwam, tondelzwam en zwavelzwam aan. De Ronny heeft van deze laatste paddestoel een knappe foto getrokken.
Een deel van het militaire domein is echter ook toegankelijk wanneer er geen oefeningen aan de gang zijn. Ik denk dan wel dat er vele wandelaars deze plek opzoeken. Je treft er ongerepte natuur aan. Windmolens, gebouwen, industrie en al wat je als storende elementen kan beschouwen in een landschap zul je hier niet vinden. Je mag echter niet de hoofdweg verlaten. 's Lands veiligheid mag immers niet in gevaar komen. Dat ondervond ik enkele weken geleden al daar in Oostende.
En zo laverend door die militaire jungle bereikten we niet ver van het dorp Wuustwezel onze picknickplaats. Onze manier van tafelen ga ik niet telkens meer herhalen, die is ondertussen wel gekend. Het laven van de dorst in een Wuustwezels cafeetje ontbrak ook deze keer niet in het scenario. Hier moest onze Angelo nog dringend wat informatie opstrijken over zijn aanstaande camino vanuit Porto. Naar mijn aanvoelen is hij er klaar voor en heeft hij voor zichzelf zeer duidelijke intenties vooropgesteld. Hij gaat daar zeker en vast iets opsteken.
In Wuustwezel zelf liepen we nog een ex-collega van Ronny en Angelo tegen het lijf. Een hartelijk weerzien weeral.
Nog een 8 tal kilometertjes die overwegend op halfverharde wegen moesten verteerd worden scheidden ons nog van de statie. Die gingen dan ook in sneltempo voorbij. We waren zo aan de statie, de trein stond er al te wachten. Wat was dit weeral een mooie dag geworden. Veel gebabbeld, eigenaardig genoeg genoten van de langverwachte plensbuien en de donkere regenwolken ... die hittegolf is gelukkig voorbij.
En nu ligt de Caminho Portugués op de loer. Ik berg even de wekelijkse wandelingetjes op en ik ga een oceaan aan energie tanken. De stapmaten Hugo en Ronny snappen dat volledig zonder dat daar woorden hoeven aan te pas te komen. Onzen Angelo en de Marc zullen het ook op hun eerste pelgrimstocht gaan ervaren. Bom Caminho jongens, hoop jullie op mijn pelgrimspad tegen te komen in Porto of misschien wel aan de Kathedraal in Santiago. Energie jawel ! En met bakken ! Stap bij de eerste de beste apotheker binnen en kijk eens naar de volgestapelde rekjes en schabbetjes met antidepressiva en vitamines. Deze laatsten in alle kleuren en geuren, een onvervalste abc vol. Voedingssupplementen eveneens in overvloed waarbij deze keer het Grieks alfabet wordt aangesproken. Ook vol. Ze zouden je nog gaan doen geloven dat de sleutel tot een zorgeloos en harmonieus leven in een doosje met pilletjes zit. Ze dragen ongetwijfeld wel iets bij maar hoe lang je ook naar die schabbetjes staart of je laat overdonderen door de deskundige uitleg van de apotheker, deze gaat geen enkel pilletje, zalfje noch drankje vinden dat het heilzame en helende van zo een pelgrimstocht evenaart. Het is een prima wandeljaar geweest, ook voor de rozen 😉🎶🎶🎶🌹🌹🌹, en nu, nu gaan we het avontuur tegemoet. Het is tijd ervoor. Ultreia !
Als je me wil volgen : Mijn Caminho Portugués
