En hier gaan we weer. Ik de Ronny en de Catsjoe. Geen echte plannen gehad om deze week er op uit te trekken en het was dan ook maar eerst woensdag dat er duidelijkheid kwam. Vrijdag zou er gestapt worden alhoewel de weergoden niet in een vrolijke stemming zouden verkeren. Die moesten getart worden. Vlug een mailtje opgesteld en naar de stapmaten gestuurd met de vraag voor liefhebbers. Den Hugo repliceerde hierop dat we nog om 6 uur 's avonds mee konden starten voor de Warmste Week. 75 km naar Wachtebeke. Nee, alle respect hiervoor maar de drive hiervoor ontbrak me volledig. Onze 2 proletariërs Marc en Angelo moesten de kost verdienen dus meestappen zal een volgende keer worden.
Het was halfelf toen we in Ninove uit de trein stapten. In Beveren stapte ik op de trein om halfacht. 3 uur sporen werd het om een goeie 40km in vogelvlucht af te leggen. Je begint je er vragen bij te stellen. De vertragingen van de trein wil ik zelfs al niet meer vermelden om deze als oorzaak te duiden. Het is immers wekelijkse kost en klinkt stilletjesaan afgezaagd. Enkel een trein die hier of daar ontploft, en ik hoop stellig dat zoiets nooit zal gebeuren, zou nog op enige verwondering kunnen rekenen onder de moegetergde treinreizigers.
Slecht weer, ik had het al gemerkt bij het opstaan. Regen, de paadjes zagen wit. Ik was zinnens om te voet naar het station te stappen maar hoe je draait of keert, droog kan je het niet houden. Kletsnat op de trein stappen, nee er zijn plezantere dingen. Dat ging dus niet door.
In Ninove was het nog steeds aan het regenen. Grijze donkere lucht beladen met bakken regen boven je kop en in je rug een paar snedige rukwinden die later op de dag nog zouden aanzwellen. Deze zorgden voor wat extra vaart. Regenjas en -broek moesten hun werk doen. Al vlug zaten we voorbij de stadsrand en werd het zaak om het evenwicht te bewaren op de slijkpaadjes. Die lagen er vervaarlijk glibberig bij. Binnen de kortste keren hingen broek en botienen vol modder en slijk. Het moet gezegd : Als het zo'n triestig weer is zie je wel enigszins op om aan een wandeling te beginnen en dan moet je jezelf een beetje oppeppen om te starten. Wat later ben je blij dat je toch van start bent gegaan. En uiteraard blijft stappen onder een stralend zonnetje en een licht briesje een stuk zaliger. Je hebt in deze materie echter niet veel keuze.
Onderweg naar Denderhoutem kwamen we een paar gepensioneerde kerels tegen die naar mijn oordeel een jobke waren gaan uitvoeren bij een dame. Deze laatste stond in het deurgat en zij, ze stonden vertrekkensklaar bij hun jeep. Ze wilden weten wat er ons bezielde om bij een dergelijk miserabel weer door de velden en de plassen te ploeteren. Oh, ze waren direct geïnteresseerd in onze exploten en brachten ons ongevraagd op de hoogte van alle wetenswaardigheden die we in een straal van pakweg 5km konden tegenkomen. Verbaasd keken ze op dat ik wist waar hun bijnaam 'de Wortelstekers' vandaan kwam. Vriendelijk volk is dat daar, het is opvallend hoe spraakzaam en sociaal het er daar in de streek aan toe gaat. Onlangs las ik een boek waarin een Nederlander de cultuurverschillen tussen onze naties probeerde te verduidelijken. De Oost Vlamingen schilderde hij steevast als een humoristisch en vrolijk feestend volkje af. Uiteraard met een pejoratieve ondertoon maar goed.
Zelf waren deze 2 kerels zo een beetje ontstemd omdat ze sinds kort niet meer met hun jeep door de kouters mochten rijden. Overal hebben ze borden geplaatst die het hen verbood en cameras stonden opgesteld om te controleren. Regels, regels en nog eens regels. Het waren nochtans kasseibaantjes daar in die 'kouters'. Ze voelden zich schromelijk gekortwiekt met die ontwikkelingen. Ik werd overladen met suggesties en aanwijzingen over de te nemen wegen terwijl de Ronny de honneurs met de dame in het deurgat waarnam. Het werd een leuk intermezzo maar hun raad om langs een beroemde kapel te lopen hebben we niet opgevolgd. Het zou ons te ver uit de richting hebben geleid. Tot een volgende mannen ! De dame in het deurgat zwaaide ons sympathiek tot ziens.
Café Gomaar in Denderhoutem kwam in zicht. We zouden er overwegen om er onze boterhammekes aan te spreken. Indien we daartoe toestemming kregen van de cafébazin. Niet iedere uitbater is daar mee opgezet. We hadden geluk want het etablissement werd gerund door een erg sympathieke dame. Ze was afkomstig uit Ninove en sprak met dat sappige dialect dat de streek zo kenmerkt. Ik kan het niet nadoen. Het maakte haar niets uit dat we er onze boterhammekes binnenspeelden. 2 honden, 3 katten en één papegaai bleek tot haar schare huisdieren te behoren. Deze laatste liet zich regelmatig horen en dat was natuurlijk de aanzet om een onderhoudend gesprek te starten met de uitbaatster. Zelf beweerde ze geen druppel alcohol aan te raken wat markant te noemen valt. Even markant mocht je ook haar wijze noemen waarop ze zich met totaal onbekende klanten inliet. Erg innemend. Misschien wel te verklaren door het feit dat onbekenden niet zo vaak haar kroegje frekwenteerden en dat ze de cafépraat over het reilen en zeilen van haar vaste klanten al tot treurens toe moet aanhoord hebben. Ja, toch wel, die madam had een hart voor haar klanten. Ook al waren het maar toevallige passanten. Daar kom je met plezier terug !
Het moet zijn dat daar in de regio allemaal vriendelijke mensen wonen. Ik kon me herinneren dat we bij een vroegere wandeling in deze contreien eveneens onder de indruk kwamen van een geweldig sympathieke café-uitbaatster. Kijk maar : Aangenaam Ninove
Hoewel het weer niet schitterend te noemen viel was het toch erg zacht. In Aalst duidde de thermometer zelfs vlot 13°C aan. En dat op de dag waarop de winter moet beginnen. Aalst was volop in de weer om haar kerstmarkt op te bouwen. We zijn even langs het stadcentrum omgelopen. Veel tijd hadden we niet want we moesten zeker om 17u30 in het Noordstation van Brussel zijn. Daar wilden we Hugo treffen die daar in de startblokken stond voor zijn bijdrage aan de Warmste Week. We kwamen op tijd. De regen was ondertussen geweken en hier en daar was het wolkendek opengetrokken. De volle maan kon haar werk doen voor de nachtelijke stappers. Die stonden vertrekkensklaar. Na een kennismaking met hen wensten we hen een veilige tocht. Den Hugo stond scherp en had er duidelijk zin in. Ik voelde een beetje dat ik tekortschoot met niet mee te stappen. Maar goed, een volgende keer dan maar.
Daar op het Simon Bolivarplein voor het station nam de Ronny de gelegenheid te baat om wat kiekjes te trekken van de verlichtte torengebouwen. Wat een contrast met de landschappen waar we enkele uurtjes eerder doorstapten. Niet dat een stadswandeling te versmaden valt maar ik geloof nooit dat deze je tot rust kan brengen. Toch is de aanblik van al die towers indrukwekkend. Zeker in de nacht met al die knipperende lichten van reclame en de silhouetten getekend met neonlicht. De eindeloze stroom van aan- en uitfloepende stoplichten en kruislichten van passerende wagens die zich door de aders van de stad slingeren zorgen voor de dynamiek in het schouwspel. Overal waar je kijkt heb je die overvloed aan lichtspel. Er is misschien wel één overeenkomst te vinden met het adembenemende van een berglandschap. Ook hier tussen die immense bouwwerken wordt je je bewust van je nietigheid. Laat me hiermee afsluiten, Kerstmis is immers in zicht en bij deze wens ik de lezers en de door hen beminde dierbaren een zalig kerstfeest toe. Een inspirerend 2019 mag daarna volgen !
Flickr vraagt nu een vergoeding voor alle fotos die upgeload worden waarbij het aantal de 1000 stuks overschrijdt. Vandaar de overstap naar Google foto.
