Lovanium - Leuven met andere woorden. Het is begot 3 weken geleden dat ik nog eens mijn bottienen heb aangetrokken. Eerst en vooral moest ik het een beetje rustig aan doen vanwege m'n andere oog dat voor een 2de maal diende gelazerd te worden. Niet zozeer uit noodzaak maar eerder uit bijkomende voorzorg. Een beetje rustig aan doen was de boodschap. Dan had je weer de maten die zelf op reis waren, geluk bij ongeluk want dat maakte het overslaan van een toerke iets makkelijker. Den Hugo heeft de jammelijke pech gehad door op 200km van Trondheim te stranden. Het Olav's pad was zo zwaar dat hij enkele malen een verstuiking opliep en waarvan de laatste hem noopte tot opgave wilde hij nog hersteld raken voor de Dodentocht van Bornem nu begin augustus. Ook de Ronny is veilig en wel van zijn Olav's pad teruggekeerd. Ongelooflijk prachtige natuur, dat waren de indrukken uit hun avontuur die overheersten in hun verhaal.
Het was Ronny die voorstelde om vandaag een toerke te doen. Wel ja het zou erg warm worden maar met vroeg te vertrekken zodat we rond het middaguur konden afronden zou het nog best meevallen. Hugo liet wijselijk verstek gaan om zijn blessures nog wat herstelrust te gunnen zodat lijf en leden nog wat gespaard blijven om zo zijn dodentocht tot een goed einde te kunnen brengen. Bij de Marc werd er vandaag een fiets op maat geleverd voor Jolien, zijn dochtertje en den Angelo, wel die ligt ergens in de wieg van onze beschaving aan het één of ander hotelzwembad te niksen met een vaas Ouzo in aanslag. 's Avonds zal er meer leven in zitten en danst hij de sirtaki en zwiert hij daar met de telloren rond. Griekenland dus en ik dacht dat het eiland Mykonos de vakantiebestemming was 😁.
Dus ik en de Ronny zouden van de partij zijn. Een kort toerke van rond de 20K en we zouden al om 8 uur in Wespelaere - Tildonk kunnen staan wanneer er een vroeg treintje zou genomen worden. Ik zat al op de trein toen ik het berichtje van mijne maat las dat hij ziek was. Afgewogen aan het ge-smste ziektebeeld was hij het slachtoffer van een fataal toeslaande ziekte. Er bleef niets in zijn lijf zitten en in zijn koppeke was het mottigheid troef. Dus kon hij niet mee en dat viel te begrijpen. Dit was echt jammer maar na een telefoontje met hem later op de dag was ik gerustgesteld doordat het acute levensgevaar al lang geweken bleek.
Zo alleen op stap dus. Met de wekker te zetten om 5u kon ik om 7u40 al volop met deze activiteit beginnen. Een vlot verlopende treinreis bracht me op m'n punt van bestemming namelijk Wespelaere Tildonk. Van hieruit zou het een goeie 20km tot Leuven zijn. De thermometer wees iets voor 8'en al 24°C aan. Dat beloofde warm te worden. De voorspelling dat het kwik naar 40°C zou stijgen schrikte me helemaal niet af. Op de via de la Plata was het in de Extramadura ook meer dan 40°C en tot mijn verbazing had ik daar minder last van dan de doorsnee westerlingen die op onze breedtegraad wonen. Het is weliswaar een droge warmte daar in het Spaanse zuiden en dat maakt een groot verschil. In de lommer voel je het verschil en dat is minder het geval hier in onze contreien. De vochtigheidsgraad was dan ook niet hoog vandaag en misschien maakte dat het iets draaglijker tijdens het stappen. Puffen was alleszins niet aan de orde temeer omdat ik de grote hitte voor was.
Al vlug kwam ik aan het terrein van het voormalig Ursulinnenklooster van Tildonk dat samen met het St. Angela - instituut (een school) en het religieus georiënteerde park met moestuin een bijna 4ha grote oppervlakte bestrijkt tussen het kanaal Leuven - Rupel en de dorpskern van Tildonk. Het park met de moestuintjes vormt daarbij een prachtige groenezonebuffer. Dit park wordt met een kwinkslag de Engelenburcht genoemd naar analogie met de Pauselijke Engelenburcht van Rome .
Mijn trajectje liep door de poort van deze Engelenburcht. Wist ik veel dat het een ommuurd domein was waar er maar 1 toegang was. Ja, ik geraakte verdorie niet meer uit die ommuurde 4ha of ik zou helemaal terug tot aan de ingang moeten lopen. Ik heb er toch zeker een halfuurtje in rondgezwalpt. Maar het was toch de moeite en nu, na wat opzoekwerk, moet ik tot de vaststelling komen dat deze engelenburcht wel een bijkomend bezoekje waard is. Wie dat eens nader wil bekijken, awel dat kan hier : De Engelenburcht van Tildonk
Ik ben er dan toch nog uitgeraakt. Langs de toegangspoort dus ! De muren waren me iets te hoog. En zo belandde ik iets verderop in het Potloodbos waar Staf Coppens het peterschap tot zijn bevoegdheden heeft. in 2009 plantte deze BV daar de eerste boom samen met 300 scholieren in een educatief kader rond milieubewustzijn. Deze boomplantactie maakte deel uit van de campagne "1 miljoen bomen voor Vlaanderen" De schrijfwarenfabrikant Faber-Castell, bekend van de kleurpotloodjes, sprong mee op de karren van de Vereniging voor Bos in Vlaanderen en het Haachtse gemeentebestuur.
Wat kunnen de geuren toch intens ruiken bij zo een warme temperatuur. De harslucht van de sparren, de houtgeuren, de frisse geur van een beekje maar ook de talloze bloemen bespelen met hun parfums je reukorgaan naar hartelust. Het is echt jammer dat ik die geuren niet kan thuisbrengen want ze zijn echt een verrijking voor ons waarnemingsvermogen. Ik zou haast durven gaan beweren dat ik jaloers ben op Jean-Baptiste Grenouille, het personage uit Parfum, het prachtige boek van Suskind. Moet je maar eens lezen !
Het kwik zat rond een uur of 10 al ver boven de 30°C. Het deed vreemd aan om zo weinig mensen op de been te zien. Degene die je dan buiten tegenkwam beloerden je met de nodige vraagtekens in hun hoofd. Een dametje, dat naar mijn vermoeden terugkeerde van boodschappen, vroeg me of ik geen flesje water kon gebruiken. 'Erg lief van jou mevrouw maar ik heb alles bij wat nodig is, dankjewel'. Er zijn nog lieve mensen op de wereld. Jawel, ik had drinken genoeg bij. Mijn camelbag, wat blikjes frisdrank en het flesje zonnecrème dat ik aangeschaft had op m'n camino in Portugal. Daar was het ook al zo ongenadig heet.
Het was zalig wandelen. Op het hele trajectje schat ik dat ik zeker voor 75% in de lommer heb gelopen. Zelfs de enige picknickplaats onderweg, dat was in Winksele, lag in de schaduw van een reuzeneik. Vele holle wegen met een bladerdak boven het hoofd ben ik doorgestruind. Veel zonnecrème heb ik bijgevolg niet moeten smeren maar het ontbrak me wel enigszins aan insectenspray. In die holle wegen waren ze met horden aanwezig. Vliegen en dazen en ik heb toch wel een paar beten gescoord. Hoe warmer het is, hoe agressiever die beestjes te werk gaan. Ze steken je niet maar bijten je vel met miniscule tandjes open en zuigen dan je bloed op.
Licht heuvelende landschappen waren het in de laatste 5 kilometertjes. Afwisselend akkergrond en bos waarbij de maïsstengels op de velden zijdelings beschutting boden tegen het zonneke. In het bos ervoer je dan weer de effectieve koelte.
Een kilometertje of 3-4 voor de eindmeet, bijna in de rand van Leuven grootstad kwam ik bij het begin van zo een holle weg een bordje tegen met een verwijzing naar 'Love Garden' op. Ik merkte het maar sluiks op en me iets verder op het pad bevindende kwam er een antiek VW-busje aangedokkerd. De bestuurder, een langharige ouderling, knikte minzaam een bonjourke. Ik legde nog zo niet direct de link naar het bordje 'Love Garden'. Jawadde, het moet een bezienswaardigheid zijn die Love Garden. 2 totempalen aan de kant van het bospad moesten aangeven dat Love Garden bereikt was . Vervolgens, over een goeie 200 meter links en rechts van het bospad liep ik door een ... ja, hoe zal ik het noemen ? ... een lieflijk ogend stort waar geriatrische hippies samenhokken. Peace and love shall reign ! 💖😏. Het oogde chaotisch met een duidelijk nostalgisch accent naar de sixties waarin destijds de hoogmissen van de Flower Power beweging werden opgedragen. Een indrukwekkend schouwtoneel was dit : Met planken en golfplaten verbouwde stallen en bouwvallige krotten, overwoekerd door klipmop en opgesmukt met prullaria allerhande zoals koperen ketels, verroeste fietsen, kruiwagens, jerrycans, lege bierbakken, emmers, kapotte meubelen, wc-potten, karrewielen enz enz ... Een ragebol van een hond die er rondloopt, een resem poezen en eenden die je op het pad de weg versperren en geen vin verroeren waardoor je om hen heen moet lopen tussen de bramen. Her en der een gedumpt autowrak ontbrak niet in het decor. Ja de benaming Love Garden vind ik toch niet zo treffend goed gekozen. Junk Yard Alley zou hier beter staan. Nu, als de bewoners zich happy voelen, en stress zullen ze alleszins niet kennen, is het voor mij dik in orde. Laat ze maar verder blowen en gelukkig zijn, 'war' is niet aan hen besteed. Al goed.
Leuven kwam in zicht en na een halfuurke liep ik naast de Dijle in de richting van de Grote Markt. Merkwaardig om vast te stellen dat ook hier er bijna geen volk te bespeuren was. Zelfs de terrasjes waren zo goed als leeg. Nu, het was nog maar 13u maar dan zou er toch wat klandizie moeten zijn van de kantoren in de buurt ? Nu, op een leeg terras gaan zitten is ook aan mij niet besteed en bijgevolg liep ik maar verder door naar de statie. Een reuzepalmboom aan het Martelarenplein sierde het straatbeeld. Er was weinig fantasie nodig om met die overvloed aan zonneschijn je in het één of ander exotisch oord te wanen. Ik keerde huiswaarts, het wandelingetje zat er op en nog mooi op tijd vooraleer de verzengende hitte van de namiddag zou opkomen. Het was mooi geweest en meer hoefde voor mij niet.
Ook de terugrit per trein naar huis verliep probleemloos. Blijkbaar heb ik er goed aan gedaan om vroeg terug te keren en niet daar in Leuven te blijven rondhangen. Immers, zo zou later blijken, speelde de hitte ook het spoor parten met afgeschafte en stilstaande treinen vanwege allehande defecten aan de spoorweginfrastructuur. Deze keer heb ik er wel alle begrip voor. Wat ik wel nogal straf vind is dat er op de terugweg geen kaartjesknippers te bespeuren vielen. Is dit omdat er te weinig treinbegeleiders zijn waarvoor ze op 27 juli gaan staken ? Of zou het wat te warm geweest zijn om dit zware werk uit te voeren ? Jan let op ! Je bent een zwartkijker aan het worden ! 😎😎😎 Foei toch !!!
