Klein Brabant, bijna een habitat

Ik heb de wandeldraad terug opgenomen. Het was immers al een hele tijd geleden. Een goeie maand zo te rekenen. Even zwaar ziek geweest, de rompslomp rond Kerst, oud en nieuw, een ontwricht maatschappijbestel tgv de covid-ellende en ziedaar een valabele reden voor het gebrek aan een uitbundig enthousiasme. Hugo, de Ronny en de Catsjoe hadden eveneens zin in een uitstap. Niet te ver van huis en om het openbaar vervoer te vermijden viel de keus nog eens te meer op de regio klein Brabant. 

Vanuit Puurs zou het richting Wintam uitgaan op reeds eerder door ons platgetreden paden. Hingene, Eikevliet, stukske Ruysbroeck, simpelweg een erg mooi wandelgebied met vele onverharde paadjes en smalle kasseiwegeltjes. Die aardewegeltjes lagen er trouwens heel modderig bij. Ik schoof van de 1 naar de 9 met mijn oude bottienen. Die moesten al lang van nieuwe zolen voorzien zijn geweest maar een milde vorm van lethargie mijnentwege verhinderde hiervoor het initiatief tot het ondernemen van actie. In een pakje onder de kerstboom bleken gel-inlegzooltjes te zitten. Die moesten uitgeprobeerd worden en daarvoor werden de oude bottienen aangesproken. Prima gerief die zooltjes als je het me moest vragen. 

De natuur lag er vredig bij. Hier en daar nog wat streepjes sneeuw, verder vrij vochtig maar van hemelwater bleven we gespaard. Buiten m'n wandelgezelschap was er bijna niemand te bespeuren. Op zo een dijkwegel zagen we 2 heerschappen in lieslaarzen gehesen. De Ronny vermoedde boswachters en lijnde al vlug zijne Catsjoe aan. Immers de te riskeren boeten zijn verre van mals. Hij is al eens tegen de lamp gelopen. We liepen hen voorbij nadat onze maat uitgebreid de vestimentaire opportuniteiten van zulke lieslaarzen bij de vrouwelijke sekse had toegelicht. 

Later bleek dat dit heerschap gediplomeerde rattenvangers waren. Dat kwamen we te weten tijdens het aperitieven. Een bankje iets verderop leende zich hier uitstekend voor. Gluhwijntje, cake met advokaat, pralineke voor de gelegenheid … ik stelde een stijlvol debuut in ons nieuwe wandeljaar vast . We klinkten het rotjaar '20 de vergeetput in en hoopten op een ietsje vreugdevoller '21. Schol beste vrienden. Die rattenvangers bedankten voor een stukje cake en er ontspon zich een gesprek. Ook zij hadden de aflevering met Tom Waes gezien waarin hij geassisteerd door een bevallige rattenvang'st'er een muskusrat op de kop tikte ten einde deze door een chef-kok te laten bereiden en vervolgens deze binnen te spelen. Waterkonijn ! Volgens onze experten rattenvangers was heel het spel mooi in scene gezet want, alhoewel er niet vies van, zouden ze van de Waes zijn rat in geen 100 jaar geproefd hebben. Ze was te slap dus al zeker een dag of 2 - 3 wijlen en helemaal niet meer zo vers. Verder leerden we van die rattenvangers dat fretten heel aaibare en lieve beestjes zijn. Waar je vooral op letten moet is dat je ze niet moogt oppakken wanneer je voordien een konijn hebt aangeraakt. Ze bijten gewoon de vingeren van je lijf. Goed om weten. 

Aan het kasteel d'Ursel konden we picknicken. Aan de parkbar van het provinciaal groendomein tref je een rits picknicktafels aan. De Ronny beschikte nog over wat frisse pintjes, den Hugo haalde een potteke Cerrano-ham te voorschijn. De bokes volgden en we lieten het ons smaken. Weeral een fijn momentum in de natuur. We vervolgden onze weg door het kasteelpark. De brug hiernaartoe was afgesloten door een lint. Er waren snoeiwerken bezig. We stonden in twijfel. Terugkeren of de afsluiting negeren en er over klimmen. We keerden terug maar na 100m bedachten we ons en kropen onder het lint door. Niets aan de hand ware het niet dat de poort aan de uitgang een 200 meter verderop eveneens gesloten was. Ik en den Hugo kozen voor het kunst- en vliegwerk langs de ballustrade van de brug over de kasteelsloot. De Ronny verkoos de sloot, er stond practisch geen water in. Dat werd lachen. Ik en den Hugo hadden het met de uitbraak al gered, onze maat daarentegen keek op tegen een steile slootwand waar hij bij een poging om deze te bedwingen te weinig rekening hield met de zwaartekracht. Hij tuimelde terug naar beneden. Je ziet maar waar burgerlijke ongehoorzaamheid toe leidt. 

We stapten verder 'tusschen bosch en beemd' en kwamen toe in het gehucht Eikevliet. Nog een kleine stop voor een glazeke rosé ging hier aan vooraf. Ook hier in Klein Brabant troffen we in de bomen die mooie groene halsbandparkieten aan. Die exoten zijn aan een serieuze opmars bezig. Op meerdere plaatsen zijn we die kleurrijke vogels al tegengekomen.  Eikevliet is een gekende omgeving ondertussen met pittoreske huizen en mooie waterpartijen. Het aantal getrokken fotokes bleef eerder aan de magere kant ten gevolge van het déjà vu. Ach, dat maakte het toerke niet minder gezellig. Weeral hebben we veel gelachen, gezeverd, geklaagd, gefantaseerd, genoten en last but not least de wereld verbeterd. Het werd een geslaagde dag maar ik stel voor mezelf vast dat ik het ritme nog wat mis. Dat betert nog wel. Ik heb nog alle tijd om terug bij te benen. Tot een volgende.