Terug naar alledag met een wandeling hier rond de kerktoren - M'n Camino zit erop !

Zo, kijk eens, deze pelgrimstocht behoort ook weeral tot het verleden. M'n Camino del Norte zit erop. Een geweldig mooie tocht, net geen 40 dagen onderweg. Gestart in Bayonne (Fr) en een goeie 872 km stapplezier tot in SdC. Maar hoe ontzettend mooi ook, zwaar was ze navenant. Fysiek heb ik mezelf wat overschat kwa moeilijkheidsgraad die deze Camino heeft. Jongens, dat was afzien bij momenten. Stap voor stap omhoog de hellingen op, drijvend in het zweet. Nog enkele dagen een hittegolf op de schrobber om het calvarieprentje compleet te maken.  Er kwam geen eind aan ... op en neer, honderden meters naar boven en terug naar beneden om daarna terug naar de top de hoogte in te gaan. Over geaccidenteerde paden vol keien, glibberig bij regenweer, steile stukken op de kliffen waar je voorovergebogen vanwege de zware rugzak met een slakkengangetje naar boven klautert. Zwaar, erg zwaar bij momenten maar overweldigend mooi. Nooit van mijn leven heb ik zulk een veelvoud aan mooie vergezichten kunnen bewonderen. Het was afzien en genieten tegelijkertijd. Een combinatie vol contrasten ! De voldoening is erg groot. 

In het begin stelt het bergachtige Baskenland de beginnende wandelaar danig op de proef. Het permanent klimmen en dalen resulteert op een etappe gemakkelijk meer dan 1000 hoogtemeters. Er worden dus hoge eisen gesteld aan de fysiek. Daarom wordt er aangeraden om in het begin korte etappes te plannen. Tussen Cantabrië en de grens met Galicië vlakt het landschap meer af. Toch moeten onervaren pelgrims, ook jonge mensen, vaak opgeven of lange pauzes inlassen omdat ze slecht voorbereid zijn of de speciale eisen van een langeafstandswandeling onderschatten. 

(* bron : De St. Jacobsroute van Cordula Rabe)

Mentaal sta ik ook weer een heel stuk sterker met deze tocht. M'n grenzen werden fysiek weer even verlegd. Echter er zat wat sleet op de moraal en deze tocht leverde me terug de nodige energie voor een grondige revisie. Het was onder andere m'n opzet om onderweg wat zelfonderzoek te plannen. Mijn vriendschappen kwamen daarbij onder de loupe te liggen. M'n appreciatie steeg voor hen die ik ooit tot het binnenste van m'n hart heb toegelaten, voor anderen dan weer werd het een mistroostig schouderophalen, sans rancune echter. Ook al word ik ouder, ik leer nog steeds bij.
Met het bewaren van een afstand tegenover nieuwe contacten op m'n camino trok ik de juiste troefkaarten. Niet direct de lof zwaaien over hen en kariger zijn met m'n enthousiasme om hen ontmoet te hebben of zin te voelen om hen ooit terug te ontmoeten. Hoe fijn sommige ontmoetingen ook waren, ik genoot er van maar nu heb ik toch de les geleerd om selectiever te zijn wanneer het gaat over het verder uitbouwen van nieuwe contacten.
En nu keren we weer naar het leven van alledag. Ook dit heeft haar charme waarin ik m'n plezier vind. Een camino-kennis die me op de terugkeer naar het dagelijkse bestaan wees schreef ik aan met de volgende woorden : 'Het is maar hoe men het bekijkt'. Want met een beetje positiviteit zie je het geluk zitten in de meest eenvoudige dingen. Je  kleinkinderen bvb die je na je terugkeer vastpakken en niet meer  willen loslaten. Het geluk dat je daarbij ervaart maakt je helemaal week. Ik laat me voortdrijven op het geluk dat ik reeds bezit. Het is van een onschatbare waarde. Het besef hiervan alleen al ! 

Ik heb nu de volledige reeks foto's van deze Norte nog eens bijgewerkt en gebundeld. Wie zich graag een kwartiertje bezighoudt met kiekjes (721 stuks) kijken, die nodig ik uit met deze link naar Google Foto's om even te kijken  : De Volledige Camino del Norte

En nu gaan we een stappeke zetten. Rust roest. Voor het gemak koos ik zaterdag in te gaan op de herfstwandeling die georganiseerd werd door de Reynaertstappers uit Belsele. Vroeg wakker, mooi weer in het vooruitzicht maar voorlopig nog geen doel. Op m'n I-phone zocht ik in de wandelkalender naar een toerke in de geburen. Bingo, er werd melding gemaakt van een wandeling in Belsele. Hop het bed uit, schoofzakje maken en schampavie, de plein over. Ik koos uit de verschillende wandellussen voor deze van 22 paaltjes. Inschrijven 3€ voor niet leden. Voor de verzekering zie je ? De sporthal van Belsele was het verzamelpunt voor de wandelaars. Veel volk was er al op afgekomen. 'Ha, ben je al terug ?' De brave man die me bij het binnenkomen van de sporthal aansprak kon ik heel even niet thuisbrengen in m'n herinnering. Dat is ouder worden hé ! Al vlug verdween de mist in mijn koker en herkende ik Eric, de kozze van onze stapmaat Hugo. Die is lid van een Puurse wandelclub en was samen met z'n echtgenote naar Belsele afgezakt voor de wandeling. 'Jawel, ik ben terug van m'n toerke in Spanje' gaf ik als antwoord. Later bij de rustpost zou ik me bij hem en z'n vrouw aan tafel zetten zodat ik verslag kon uitbrengen van m'n laatste tocht. 

Ook Eric was ooit een Santiagoganger. Weliswaar met een arrangement via hotels en bagagevervoer voor een 300km op de Camino Frances. Op deze manier plezierde de pelgrimstocht ook zijn echtgenote. Eric blogt ook : Stroomopwaarts wandelen, de link vind je hiernaast in de kolom 'Toffe wandelsites'. Of hier : Wandelen langs Waterlopen. Van onzen Hugo wist hij te vertellen dat het een hele vroege vogel was met zijn wandelingen. Dit na een grondige studie van de zonnestand op de fotootjes die den Hugo op zijn blog plaatst. Eric klapte van 6u, ja zeg dan draai ik me nog even om op m'n slip. 

Ik zou Jan niet heten moest ik al van de 1ste 200 meter niet op het verkeerde spoor belanden. De stapmaten stellen zich de vraag hoe ik het klaarspeel om toch tot in SdC te geraken 😜😜😜. Mijn intentie was om deze 22km te stappen en ik bevond me verdorie op deze van 10km. Ik was nog gewoon om de 'Flechas Amarillas de Santiago' te volgen en dit was de oorzaak volgens mij. Die blauwe bepijling van de Reynaertstappers viel minder in het oog dan die gele Santiagopijlen. M'n misstappen werden me duidelijk na 5km wandeling. Terugkeren had geen zin meer, ik was teveel uit de richting afgedwaald. Bovendien liep deze lus in tegenwijzerszin, al de andere lussen met de klok mee. Maar goed, dan hield ik het even bij die 10 en de uitgespaarde tijd kon ik in de namiddag besteden aan wat tuinieren. 

Het werd dus een korte wandeling dat voor een groot deel over de Reynaert en Waasland SGR liep. Mooi en wat me opviel was dat op een week tijd er al een dik bladertapijt lag en dat vele bomen er al goed kaal bijstonden. Rond 2 uur was het feestje al afgelopen. Op het 1000ste gemakje heb ik die 10K uitgelopen waarbij ik me met plezier liet voorbijlopen door de wandelaar - laagvliegers. Nog altijd zoek ik naar de reden waarom er zo een haast moet gemaakt worden door sommigen.  Wandelen moet juist de haast uit je hoofd halen. Dit is bijlange nog niet bij iedereen doorgedrongen zo blijkt. So what, waar maak ik me druk in ? Binnenkort steek ikzelf nog een tripje ineen. Misschien met compagnie van de stapmaten ? Jammer dat vanwege de individuele besoignes het zo moeilijk is geworden om op te lijnen voor een uitstap. Maar, het zou alleszins tof zijn moest het nog eens lukken.