Naar de weerberichten te oordelen zou het vandaag wel weer eens een uitgelezen dag kunnen worden om de beentjes te strekken bij een prachtig ogend wandelingeske in de Dijlevallei. Ondertussen worden die treinuitstapjes al een beetje routine en daar kan de wekker van meeklappen. Om 6 uur appel aan bed ! Vlug een doucheke, scheren (voorlopig nog) en aanpelsen. Mijn daags tevoren klaargemaakte homemade bruine ajuinsaus, op de koop toe op grootmoeders wijze, en mijn Hollandse bakharingen in't rugzakske stoppen en hop richting statie van 't Land van Awa en Nèm uit : Beveren Waas.
Stipte treinen, vlotte verbindingen deze keer en om halftien kon ik al afstappen in St. Joris Weert. Mijne maat en zijn hondeke de Catsjoe waren ook deze keer van de partij. Sint Joris Weert, de kleinste deelgemeente van de fusiegemeente Oud Heverlee ligt ervan in't zuiden en het riviertje de Nethen vormt er de taalgrens met onze zuiderburen. De Dijle kronkelt daar in het westen met talrijke bochtjes door een drassig overstromingsgebied. Na een kwartiertje stappen door een toch verrassend mooi herfstlandschap wegen je bottinnen lood van de aangekoekte modderklei. Paddestoelen waaronder de lekkere cantarellen en elfenbankjes, beemden, hertesporen, bomen in herfstgewaad, 't is er allemaal. Iets verderop trakteert het natuurreservaat de Doode Bemde je dan weer op heuvelend terrein dat zo tussen de 25 en 75 meter hoogte schommelt. Een heropgewaardeerd overstromingsgebied van de Dijle met 9 km aan wandelpaden. Natuurpracht alom met als toemaatje een vogeluitkijk op het meer. De plaatselijke natuurliefhebbers melden er op een bordje bij dat zee arenden deel uitmaken van de lokale fauna. Ik heb er echter mijn twijfels over maar wat ik wel heb zien overvliegen waren 2 felgroen gekleurde krijsende papegaaien. 't Schijnt dat het nazaten zijn van een ontsnapte kolonie uit het voormalig Paradisio vogelpark. Een beetje raar die uitheemse soort hier aan te treffen. 't Moet hier goed toeven zijn.
Op een lapje grond achter de parkabdij van Heverlee, een uniek erfpacht, waren de eigenaars van een biotuinbouwbedrijfje zo vriendelijk om hun picknicktafeltje ter beschikking te stellen om onze bakharing en de ajuinsaus hun bestemming te geven. Lekker zo in openlucht met een bekertje witte wijn erbij. Catsjoe vond dit als dessert na zijn gerookte varkensoor eveneens een uitstekend toetje. Het plezante aan zo'n beest is dat je je eigen afwasmachientje bij de hand hebt. De bordjes en de pannetjes netjes schoongelikt en ze konden zo weer de rugzak in.
Opvallend tijdens de wandeling was toch de aanwezigheid van zovele jonge mensen. Joggers, hardlopers, noem maar op. De aanwezigheid van de Leuvense universiteit zal hier niet vreemd aan zijn. Ook de rijkdom van die universiteit wordt hier onderweg royaal onder de ogen gebracht. Het eeuwenoude Arenbergkasteel met zijn weidse domeinen en de verschillende campussen dragen een eewenoude bezieling uit. Sjiek allemaal.
Als je zo samen met een maat optrekt gedurende zo een tripke van rond de 30 km loop je natuurlijk niet stom naast elkaar maar komen de meest gevarieerde gespreksonderwerpen aan bod. Van grappen, grollen, oprispingen van de bakharing tot de meest indringende levenskwesties. Ik en mijne maat die zo een beetje vertrouwd is met het begrip 'Mindfulness' hebben over dit onderwerp al heuse boompjes opgezet. Volledig onbekend terrein voor me heb ik het begrip 'Mindfulness' eens opgezocht. Volgens mijne maat is deze therapie het complete alternatief voor een pelgrimsreis of omgekeerd. Ikzelf kan het niet zo goed verwoorden maar des te beter aanvoelen. Ik ga het daarom even in cursief en in grote lijnen weergeven omdat naar ons aanvoelen het doel van deze, noem het gerust maar een trainingstherapie, perfect beantwoordt aan de betrachtingen die je koestert tijdens een pelgrimsreis.
Mindfulness is het aandacht geven aan wat er is vanuit een niet-oordelende houding. Soms is dat prettig, dan weer onprettig. Je leert omgaan met de ups en downs van het leven maar het gaat vooral om de bereidheid om de werkelijkheid onder ogen te willen zien en deze te aanvaarden. Als jij je op een bepaald moment niet kunt ontspannen, kan je rusten in je onrust en stilstaan bij je tranen en innerlijke chaos. Ben je een eeuwige piekeraar dan krijg je een life style handleiding aangeboden die je helpt om het piekeren draaglijk te maken. Je hoeft echter niets te bereiken want je stapt uit de dagelijkse routine op onbekend terrein waarbij je in het oog komt te staan van een orkaan. Door te zijn bij wat er is en te snappen wie of wat je bent kom je uiteindelijk bij je kracht en je stopt met te willen worden wie je graag zou zijn en tegelijkertijd ook met wie je niet bent.
De raakpunten van deze doelstelling, eigenlijk een misplaatst woord want je hoeft niets te bereiken, met deze van een pelgrimsreis zijn rondweg verbazend. Je leert jezelf kennen door al je beperkingen te aanvaarden en je gaven in bescheidenheid tot baat te brengen. Zo simpel zit het in elkaar. 't Levert alleszins boeiende gesprekstof op.
Maar we waren aan het stappen niet ? De predikherenberg vlakbij het klooster van de Clarissen was een mooi klimpartijtje. Ik zocht vergeefs naar een berg eieren die daar aan dat klooster toch ongetwijfeld moest liggen vanwege het mooie weer dat we de laatste maanden gekend hebben. Niets daarvan, de perfecte rust daarentegen wel die even onderbroken werd door een houthakker die hoog in de bomen van het predikherenbos de takken aan het snoeien was. In een grote boog zijn we dan oostwaarts langs de zuidrand van Leuven om de stad getrokken, het park van Kessel-Lo met zijn prachtige vijver door. Ondertussen was het al flink donker maar dat heeft ook zijn charme. Het station van Leuven kwam dichterbij. Mooi verlicht en netjes gerestaureerd sierde dit imposante gebouw het martelarenplein. Traditiegetrouw hoorde een goei pint erbij om de dag in volle geneugte af te sluiten. Midden november begot en het prachtige plein in de bierstad lag nog massaal bezaaid met terrasstoeltjes. Niettegenstaande ik op een terrasje in de stad zat waar de Stella Artois het levenslicht aanschouwde heb ik toch maar voor ne smakelijke Leffe gekozen. Van Stella krijg ik immers koppijn. Een beetje anarchie kan geen kwaad. 't Was weeral een reuzedag, waarvoor welgemeende dank.
