Gisteren zijn we er nog eens op uit getrokken voor een toertje in de provincie Antwerpen. 't Hoeft niet altijd ver van huis te zijn en daarom viel de keuze deze keer op Duffel. Een gemeente die in de 15de eeuw vermaard werd door haar weefkunsten. Nu nog herinnert het woordje 'duffel' aan de ruwe zware stof die indertijd geweven werd. Rond 8u30 stapte ik al af in het stationneke van Duffel. De Ronny, Angelo en de Catsjoe stonden al op wacht. Mooi weer, beetje fris dat wel maar gans de dag zou er geen spatje regen vallen. Even door de dorpskern lopen en via de ruïnes van het kasteel ter Elst de afgesloten zijarmen van de Nete volgend en dan in een grote boog om het dorp tot in Waarloos heenlopen werd de bedoeling.
Het is opmerkelijk dat je telkens verrast wordt door de schoonheid van zo een wandeling. Deze keer had ik het trajectje gepikt op de site van de Grote Routepaden. Een dagstapper. Keurig waren er de gekende rood-witte plakaatjes langs het pad aangebracht. Een eerste stop was al voorzien in het Brouwershof in Waarloos. Kwestie van een beetje brandstof voor het tochtje in te slaan en tegelijkertijd een opwarmertje meepikken.
Mooi stukje natuur en zo te zien heeft de herfst er al flink zijn tanden in gezet. De paadjes lagen bedekt onder een dik bladertapijt. Dat stapt zachtjes. Een hemelsgroot verschil met de keienpaadjes in Spanje. Overwegend door weiland geploeterd met hier en daar een klauterpartijtje over een afspanning. Den Angelo had in de fourage voorzien met Chili con Carne, een gekende Mexicaanse hap. Een vogelkijkhut aan een meertje ten noorden van de Nete was vervolgens een uitstekend plaatsje om de kookpotten boven te halen. Lekker, een paar fleskes wijn erbij verzekerden de ambiance. De Catsjoe mocht als beloning de potjes schoonlebberen. Daarna alles netjes achtergelaten en hop erug op weg voor de laatste 8 kilometer. Op die 8 kilometer kwam ik nog een cafeetje tegen dat, zo bleek, een stop te zijn voor Santiagopelgrims. Tja, er binnen gesukkeld en ook daar was het aangenaam toeven. De Ronny pakte er een gitaar uit den hoek en begon er een liedje over 'Sneeuwwitje' op te tokkelen. De cafébaas, een joviale speciale, had zijn grootste twijfels aangaande de Ronny zijn muzikale capaciteiten al op voorhand laten blijken. 'Volgens mij kunde gij er geen kl.... van' gekscheerde hij. Een bedenkelijke tronie daarbij trekkend onderlijnde zijn inschatting.
da 7 kabouters met sneeuwwitje vreeën
da was in den tijd dat de beesten nog spraken
die zalige tijd van heksen en draken
Sneeuwwitje da was een braaf maske
Ze naaide ze waste en plaste
Want 7 kabouters, dadis gene lach
daar zedde mee bezig de godganse dag
Ze was overal de grote vedet
in den dag in de keuken en 's avonds in bed
die leurde met appeltjes langs de baan
En Sneeuwwitje kocht er een kilooke van
ze dacht: "Daar maak ik straks appelspijs van."
Maar had ons Sneeuwwitje 't geweten
Dan had ze er nooit in gebeten
Want al dat fruit was vergiftigd en rot
en Sneeuwwitje viel op de grond lak nen blok
De kabouterkes vonden haar 's avonds in 't stroet
't Verdriet was groet want Sneeuwwitje was doet
In 't midden van 't bos wier ne put gegraven
de kabouterkes gingen Sneeuwwitje begraven
de vogeltjes zongen een droevig refrein
en allman blètte van smart en sjagrein
Maar swengst dat ze stonden te bidden
verscheen der ne Prins in hun midden
Die woonde wa verder in een groot kasteel
dat kroppestevol zat met geld en juwelen
En a gaf Sneeuwwitje ne kus op de mond
en geloof het of nie, maar ze wier terug gezond
Het maske wier wakker en dacht dat is straf
met die rijkaard zen'k van die klein mannen vanaf
De prins zei: "Lief kind spingt maar mee op mijn peerd
Die sukkeltjes daar zijn uw schoonheid niet waard."
Der zee nog nen dwerg: "Excellentie
gij hebt gij verrekt veel pretentie!"
Maar ze waren er al met hunne schimmel vandoor
en de dwergskes kloegen, na ston w'er slecht veur
Dien does is met ons Sneeuwwitje gaan lopen
en wie gaat er nu klein kabouterkes kopen
Van toen af ziede geen kabouters nie mier
het afscheid van Sneeuwwitje deed hun te zier
ze blijven nu thuis, Sneeuwwit kan verrekken
na zitten ze 's avonds een kaartje te trekken
en Sneeuwitje leeft nu in rijkdom
Maar ze geeft er ocharme geen knijt om
ze zit daar alleen in dat machtig paleis
Heure prins die is altijd met vrienden op reis
vor nog rijker te weure met oorlog te vure
Ze zit nu al weken door't venster te ture
Sneeuwwitje zei 't leven is triestig en rot
ik vind mijne lakkere nooit op zijn kot
'k had beter die dwergskes niet genegeerd
Want wie 't klein niet begeert, dien is t grote niet weerd
Maar hij had ongelijk. Als tegenprestatie kroop hij achter zijn piano en gaf voor ons een klein recitalleke. Eventjes weer zo een happygevoel ervaren van 'Wat kan 't leven toch schoon zijn als je je gelukkig voelt met de simpelste dingen". Een trippeltje Petrus maakte het zaligheidsgevoel nog completer.
We moesten nog naar huis en ondertussen was het al donker geworden. Gelukkig hadden mijn 2 stapmaten een lichtje bij. 't Was nodig want dat laatste stuk liep door de bossen en veel licht heb je daar niet. Aan de statie afscheid genomen van de Catsjoe, de Ronny en den Angelo en ik naar huis. Een prachtige dag was het weeral voor het geval je het me wou vragen.
Vrijdag dag nog een klein toerke gelopen aan het Galgenweel met de Jef, een oud collega, de Ronny en de Catsjoe. Van de Jef was het ondertussen al 3 jaar geleden dat ik er nog een teken van leven van had gehad. Wat gaat het toch allemaal zo vlug vooruit. Tussen pot en pint de verloren tijd ingevuld en we zien weeral uit naar een volgende ontmoeting. Hopelijk moet ik geen 3 jaar meer wachten. Mekaar eens meer ontmoeten bij een pintje en een toerke is me veel meer waard dan mekaar ooit nog eens polleke te mogen schudden bij de één/éne of andere zijn/haar begrafenis.
Zaterdag werd de 'Terugkomdag van de pelgrims anno 2015' gehouden in Oud Heverlee. Het Vlaamse genootschap van Santiago richtte dit in en het vormingscentrum voor de Salesianen 'Don Bosco' diende als opvang voor de talrijke opkomst. Een lunch, wat voordrachten, een boswandeling, een Santiagokwis stonden op het programma. Tesamen met Hugo Peregrinus ben ik daarheen gegaan. Die boswandeling werd begeleid door Dees, de pater Salesiaan die op de pelgrimswijding een toespraak hield. Die wandeling sprak me nog het meest aan. Tuurlijk, ik had het kunnen weten, het werd een spirituele themawandeling en Dezeke Vader ontbrak niet op het appel. Niettegenstaande m'n vrijzinnige kijk op elke religie was ook dit weer een verrijking. Ook weer fijne gesprekken gevoerd tijdens de wandeling met andere pelgrims die getuigden van hun wedervaren en de opgedane indrukken.
Vrij laat heb ik dus mijn blogbijlage geleverd maar ook zondag stond er nog een wandelingetje van 15km in Oelegem op de agenda. Ik zal vlug mijn bottienen weer moeten laten verzolen als dat zo blijft doorgaan.
