Verleden week was het vrij kalm met de wandelprogrammatie. Heel kalm zelfs want er stond helemaal niets geprogrammeerd. Het was er eens een keertje niet van gekomen, dat kan gebeuren. Maar, dat konden we dan vandaag wel inhalen met een toerke in Vlaams Brabant. Zelfs een uitschuivertje over de taalgrens in Le Brabant Wallon mocht er eventueel nog bij. Sjieke contreien zijn het daarginds tussen Leuven en Brussel. Dit zou een verkenningstochtje worden dat enkel zou weggelegd zijn voor mezelf en den Hugo.
De Marc en den Angelo zoeken nu vrijdag de Escapardenne te stappen. Kautgenbach (Lux) - La Roche-en-Ardenne (B). Een voorafgaand toerke extra deze week zou iets te veel van het goede worden dus wezen onze beide stapmaten het voorstel vriendelijk af. Maar, ze gaan er van smullen van die Escapardenne. Amaai nog niet ! Berg op en af à volonté maar niettegenstaande dit geweldig mooi. Ondertussen hebben ze wreed de smaak van het stapplezier te pakken. Daar in de Ardennen zullen ze zeker aan hun trekken komen. Ongetwijfeld !
De Marc en den Angelo zoeken nu vrijdag de Escapardenne te stappen. Kautgenbach (Lux) - La Roche-en-Ardenne (B). Een voorafgaand toerke extra deze week zou iets te veel van het goede worden dus wezen onze beide stapmaten het voorstel vriendelijk af. Maar, ze gaan er van smullen van die Escapardenne. Amaai nog niet ! Berg op en af à volonté maar niettegenstaande dit geweldig mooi. Ondertussen hebben ze wreed de smaak van het stapplezier te pakken. Daar in de Ardennen zullen ze zeker aan hun trekken komen. Ongetwijfeld !
Onze Ronny zat nog in Kreta, en heeft ondertussen nog een teken van leven gegeven. Z'n laatste mailtje luidde : Gisteren laatste deel gelopen. Ik twijfelde om het in twee dagen te doen
maar het was zeer licht aan het regenen, hier een welgekome afwisseling. Het was
wat koeler. Een kleine 30 km, waarvan de laatste 5 over vuistgrote keien,
maar op 1 dag afgehaspeld. Temperatuur liet het toe. Drinken was net op bij
aankomst. Zit nu bij Stochos, één van mijn lievelingrestaurantjes. Gefrituurde
minivisjes gegeten, had vissoep besteld maar uitverkocht. Heb ook al Janis, de oude visser, de Kosmas en Spyros (heeft hier een klein
typisch cafeke) ontmoet. Lokale oude Griekse bekenden. Vanavond ga ik bij deze
laatsten rakiën. Vandaag terug zon, dus een dag aan het strand en een boek + gazet
lezen. Blein is zo goed als genezen. Camping is wel basic, op zijn Grieks. Maar heb alles wat ik nodig heb. Het leven is weer draaglijk ...
Allez, die laatste zin klinkt toch geruststellend. En de voorlaatste zin is zowaar nog het meestzeggend ! ''Maar heb alles wat ik nodig heb.'' Het is toch onvoorstelbaar hoe een ongekende dimensie van reizen zich openbaart wanneer je enkele dagen te voet reist. Je lijf synchroniseert zich opnieuw met de tijd. En al vlug kijk je met een andere bril, naar mensen die zich met een gejaagde levensstijl onbewust het slachtoffer maken van een doldraaiende maatschappij. Het wekt enigszins medelijden op. Daar kom je op zo een tocht al heel vlug achter.
Maar, al bij al hoop ik dat ik hier geen inbreuk tegen de Ronny zijn 'Copyrights' heb gepleegd door de inhoud van zijn mailtje hier te publiceren !
Om 10 uur stonden ik en den Hugo op het gemeenteplein in Huldenberg na een ritje van een goed uurtje met de auto. De verkeersdrukte, beter omschreven met verkeerschaos, rond Brussel staat in schril contrast met de peis en vree die je enkele kilometers buiten de grootstad in haar rand terugvindt. Jongens, ik beklaag de mensen die dagelijks die Brusselse ring op moeten. Het verkeersinfarct is ondertussen een vaststaand feit geworden. The Point of No Return is volgens mij overschreden.
Bottienen aan en weg. Iets voorbij het pleintje meandert de Kleine IJse, een zijriviertje van de Dijle, rustig door het landschap. Iets verderop vloeit hij samen in de IJse. De bron van dit riviertje vinden we terug in het Zoniënwoud vlakbij de Ganzepootvijver waar monniken in Dezekes Tijd ooit de priorij van Groenendaal hebben gesticht. Langs een heel mooi pad hebben we deze IJse gevolgd tot in Neerijse. In Huldenberg werd er aan dit pad de status van natuurleerpad verleend. Ongetwijfeld is het een onderdeel geworden van de lessen natuurkunde in de omringende schooltjes. Een heel mooi stukje stille natuur valt er te bewonderen maar ik vrees een beetje dat het in de weekends druk bezocht wordt door vele wandelaars. In Neerijse hebben we een picknicktafeltje aangeslagen voor de schoofzak. Den Hugo had een lekkere homemade kruidencake meegebracht. Een thuis gevonden fleske cider, waar ik ondertussen het bestaan van was vergeten, paste bij het moment. Momentjes om van te snoepen waarbij een pril herfstzonneke voor een subliem weertje zorgde in een prachtig decor.
Na het schof, terug op weg en dan ging het richting Dijle uit. Een gezapig klimpartijtje middenin een eikenbos voerde naar de top van de Dijlevallei. Vandaar ging het dan zachtjes naar beneden tot aan de Dijle. Die volgden we verder zuidwaards tot over de gewestgrens met Wallonië. Ik kreeg even de indruk dat ik mijn pad verkeerd had geplot want plots was er geen pad meer. Een afgesloten hek aan een paardenweide strooide roet in het eten. Maar het was geen echte hindernis. Even de burgerlijke gehoorzaamheid opzij zetten, hek open en de paardenweide in. In gezelschap van 2 paardjes hebben we verder de Dijle-oever gevolgd tot aan de afspanning met pinnekessraad. De paardjes werden hier bedankt voor het gezelschap en de verleende doorgang. De afspanning vormde niet echt een onoverkomelijke hindernis om het Dijlepad verder te volgen. Er onder door en weg. Vanaf hier kon je het nog nauwelijks een pad noemen. Het was duidelijk gedegenereerd tot een junglepad vol bramen, netels en heesters. We zaten op Waals grondgebied. Iets verder de Dijle volgend kwamen we aan het Grootbroek van St. Agatha Rode en bijgevolg terug op Vlaamse bodem. Dat Grootbroek is een natuurpareltje. Een houten kluppelpad slingert keurig aangelegd door het ganse natuurreservaat. Bovenin een vogelobservatiehut heb je een geweldige kijk op de omringende plassen. Vele trekvogels vinden er een rustplaats op hun doortocht.
Ook hier is het dus een paradijs voor vogelspotters. Het zijn rare vogels en ze doen hun naam van 'rarevogel' alle eer aan. Boven in die vogelhut zat er zo een exemplaar. Gewapend met een verrekijker tuurde hij de horizon af. Een goeiedag kon er met veel moeite af. Iets verder op het kluppelpad kwamen we nog 2 andere specimen tegen. Voorzien van statieven en fototoestellen kruisten ze ons pad. Volgens mij hadden ze zojuist een ei gelegd dat iets te groot moet geweest zijn voor hun fysionomie. Zure smoelen dat die sjarels hadden, hun blik afwijkend om toch maar geen goeiedag te moeten zeggen. Het gemurmel dat uit hun snavel kwam in het voorbijlopen was even veelzeggend als onverstaanbaar. Bah !!! Ik zou het niet vermelden moest ik al niet eerdere kennismakingen met vogelspotters ervaren hebben. Maar ik erken ook wel dat ik met te veralgemenen fout zit. Er zullen er beslist ook wel kleurrijk gevederden tussen zitten.
Den Hugo zijn Rometocht kwam onderweg weer uitvoerig aan bod. Mond tot mondinformatie is van onschatbare waarde wanneer je zelf zo een tocht op stapel hebt staan. Boeiend relaas dat je zo zou laten besluiten om je rugzak in te laden en te vertrekken. Nog veel geduld zal ik me moeten getroosten eer het zover is.
Verder zijn we dan het Rodebos doorgetrokken richting Ottenburg. Afslag genomen aan het Onderbos waar we even een rusthalte hielden aan een picknicktafeltje. 't Is al bos wat daar in de omgeving de klok slaat. Prachtig en je begint al zo stilletjes te zien dat de herfst met haar openingsspeech begonnen is. De bladeren beginnen te verkleuren, de paadjes liggen al bezaaid met eikels, het zonlicht wordt zwakker en tovert met pasteltinten, dauwnevels sluieren her en daar de bodem, het parfum van een houtvuurtje, de ingrediënten zijn er. En het blijft een schitterend schouwspel om te zien hoe de natuur haar outfit verandert.
De laatste kilometertjes werden meer in de bewoonde wereld afgelegd. Verharde wegen. Al vlug kwam de kerktoren van Huldenberg in zicht. De Onze Lieve Vrouwekerk, gebouwd volgens gotische stijl, is een driebeukige kerk in witte zandsteen. Ze dateert uit de 13de eeuw. In de gevel van het zuidelijke zijkoor bevindt zich één van de oudste en mooiste zonnewijzers uit de streek. Deze dateert uit 1764 en is zichtbaar vanaf het plein. Het loonde even de moeite om de trappen op te lopen tot aan het kerkportiek om die wijzer eens van dichtbij te bestuderen. Ook het kerkhof had iets tijdloos. Afgaande op de ouderdom van de omliggende grafzerken moet het kerkhof nog steeds in gebruik zijn. Daar boven aan die trappen had je een mooi uitzicht op het heuvelende landschap. Het was ondertussen al vroeg op de avond. Het opschrift aan de zonnewijzer liet er ons aan herinneren en liet verder niets aan onduidelijkheid over : De tijd vliegt ! Eens te meer liep dit tochtje weeral naar haar einde. Met nog een kort bezoekje aan een cafeetje zat de wandeling er op. Het terraske van 'Het Gouvernement' bood daarvoor de gelegenheid en bij een fris Palmke en een Orvalleke konden we de druivenstreekwandeling in stijl afsluiten. Het smaakte voortreffelijk na dit mooi trippeke. Veel druiven hebben we niet meer gezien. Een pruimenboom of een appelboom hier of ginds, dat wel maar dat gaf er niet om. Een tof wandelingetje is het geworden. Daar komen er ongetwijfeld nog meer van !!!
Maar, al bij al hoop ik dat ik hier geen inbreuk tegen de Ronny zijn 'Copyrights' heb gepleegd door de inhoud van zijn mailtje hier te publiceren !
Bottienen aan en weg. Iets voorbij het pleintje meandert de Kleine IJse, een zijriviertje van de Dijle, rustig door het landschap. Iets verderop vloeit hij samen in de IJse. De bron van dit riviertje vinden we terug in het Zoniënwoud vlakbij de Ganzepootvijver waar monniken in Dezekes Tijd ooit de priorij van Groenendaal hebben gesticht. Langs een heel mooi pad hebben we deze IJse gevolgd tot in Neerijse. In Huldenberg werd er aan dit pad de status van natuurleerpad verleend. Ongetwijfeld is het een onderdeel geworden van de lessen natuurkunde in de omringende schooltjes. Een heel mooi stukje stille natuur valt er te bewonderen maar ik vrees een beetje dat het in de weekends druk bezocht wordt door vele wandelaars. In Neerijse hebben we een picknicktafeltje aangeslagen voor de schoofzak. Den Hugo had een lekkere homemade kruidencake meegebracht. Een thuis gevonden fleske cider, waar ik ondertussen het bestaan van was vergeten, paste bij het moment. Momentjes om van te snoepen waarbij een pril herfstzonneke voor een subliem weertje zorgde in een prachtig decor.
Na het schof, terug op weg en dan ging het richting Dijle uit. Een gezapig klimpartijtje middenin een eikenbos voerde naar de top van de Dijlevallei. Vandaar ging het dan zachtjes naar beneden tot aan de Dijle. Die volgden we verder zuidwaards tot over de gewestgrens met Wallonië. Ik kreeg even de indruk dat ik mijn pad verkeerd had geplot want plots was er geen pad meer. Een afgesloten hek aan een paardenweide strooide roet in het eten. Maar het was geen echte hindernis. Even de burgerlijke gehoorzaamheid opzij zetten, hek open en de paardenweide in. In gezelschap van 2 paardjes hebben we verder de Dijle-oever gevolgd tot aan de afspanning met pinnekessraad. De paardjes werden hier bedankt voor het gezelschap en de verleende doorgang. De afspanning vormde niet echt een onoverkomelijke hindernis om het Dijlepad verder te volgen. Er onder door en weg. Vanaf hier kon je het nog nauwelijks een pad noemen. Het was duidelijk gedegenereerd tot een junglepad vol bramen, netels en heesters. We zaten op Waals grondgebied. Iets verder de Dijle volgend kwamen we aan het Grootbroek van St. Agatha Rode en bijgevolg terug op Vlaamse bodem. Dat Grootbroek is een natuurpareltje. Een houten kluppelpad slingert keurig aangelegd door het ganse natuurreservaat. Bovenin een vogelobservatiehut heb je een geweldige kijk op de omringende plassen. Vele trekvogels vinden er een rustplaats op hun doortocht.
Ook hier is het dus een paradijs voor vogelspotters. Het zijn rare vogels en ze doen hun naam van 'rarevogel' alle eer aan. Boven in die vogelhut zat er zo een exemplaar. Gewapend met een verrekijker tuurde hij de horizon af. Een goeiedag kon er met veel moeite af. Iets verder op het kluppelpad kwamen we nog 2 andere specimen tegen. Voorzien van statieven en fototoestellen kruisten ze ons pad. Volgens mij hadden ze zojuist een ei gelegd dat iets te groot moet geweest zijn voor hun fysionomie. Zure smoelen dat die sjarels hadden, hun blik afwijkend om toch maar geen goeiedag te moeten zeggen. Het gemurmel dat uit hun snavel kwam in het voorbijlopen was even veelzeggend als onverstaanbaar. Bah !!! Ik zou het niet vermelden moest ik al niet eerdere kennismakingen met vogelspotters ervaren hebben. Maar ik erken ook wel dat ik met te veralgemenen fout zit. Er zullen er beslist ook wel kleurrijk gevederden tussen zitten.
Den Hugo zijn Rometocht kwam onderweg weer uitvoerig aan bod. Mond tot mondinformatie is van onschatbare waarde wanneer je zelf zo een tocht op stapel hebt staan. Boeiend relaas dat je zo zou laten besluiten om je rugzak in te laden en te vertrekken. Nog veel geduld zal ik me moeten getroosten eer het zover is.
Verder zijn we dan het Rodebos doorgetrokken richting Ottenburg. Afslag genomen aan het Onderbos waar we even een rusthalte hielden aan een picknicktafeltje. 't Is al bos wat daar in de omgeving de klok slaat. Prachtig en je begint al zo stilletjes te zien dat de herfst met haar openingsspeech begonnen is. De bladeren beginnen te verkleuren, de paadjes liggen al bezaaid met eikels, het zonlicht wordt zwakker en tovert met pasteltinten, dauwnevels sluieren her en daar de bodem, het parfum van een houtvuurtje, de ingrediënten zijn er. En het blijft een schitterend schouwspel om te zien hoe de natuur haar outfit verandert.
De laatste kilometertjes werden meer in de bewoonde wereld afgelegd. Verharde wegen. Al vlug kwam de kerktoren van Huldenberg in zicht. De Onze Lieve Vrouwekerk, gebouwd volgens gotische stijl, is een driebeukige kerk in witte zandsteen. Ze dateert uit de 13de eeuw. In de gevel van het zuidelijke zijkoor bevindt zich één van de oudste en mooiste zonnewijzers uit de streek. Deze dateert uit 1764 en is zichtbaar vanaf het plein. Het loonde even de moeite om de trappen op te lopen tot aan het kerkportiek om die wijzer eens van dichtbij te bestuderen. Ook het kerkhof had iets tijdloos. Afgaande op de ouderdom van de omliggende grafzerken moet het kerkhof nog steeds in gebruik zijn. Daar boven aan die trappen had je een mooi uitzicht op het heuvelende landschap. Het was ondertussen al vroeg op de avond. Het opschrift aan de zonnewijzer liet er ons aan herinneren en liet verder niets aan onduidelijkheid over : De tijd vliegt ! Eens te meer liep dit tochtje weeral naar haar einde. Met nog een kort bezoekje aan een cafeetje zat de wandeling er op. Het terraske van 'Het Gouvernement' bood daarvoor de gelegenheid en bij een fris Palmke en een Orvalleke konden we de druivenstreekwandeling in stijl afsluiten. Het smaakte voortreffelijk na dit mooi trippeke. Veel druiven hebben we niet meer gezien. Een pruimenboom of een appelboom hier of ginds, dat wel maar dat gaf er niet om. Een tof wandelingetje is het geworden. Daar komen er ongetwijfeld nog meer van !!!
