* Langs de oevers van de Zenne.

De spoeling wordt dunner met het uitzoeken van een tof wandelpad in ons pajottenlandje wanneer je al zovele wandelingen op je palmares hebt staan. Vele factoren spelen immers een rol bij de keuze. Een wandeling in het zoniënwoud is zalig maar je moet het lawaai van de omringende autowegen er bijnemen. Om ergens te geraken zonder eindeloos in de files te staan en dan maar voor de trein kiezen opteren heeft ook haar beperkingen. Stations zijn er wel maar doorgaans liggen die op verkeersassen waar industrie of stedelijk gebied de keuzes beperken. Bossen en natuurparken zijn er in overvloed maar de verkavelingskoortst in ons landje heeft reeds haar tol geëist en bijgevolg vinden we deze oases van rust maar her en der kleinschalig verspreid tussen industrie, autostrades en steden. Het zijn karige spotjes in het lappendeken van ons dichtbevolkt landje. Maar goed, met wat fantazie vind je hier en daar toch nog een stukje dat de moeite loont om zich te laten verkennen. Voor deze week stonden de Makkegemse bossen op het programma, een bosrijk gebied in de omgeving van Merelbeke ten zuiden van de keizerstede Gent. Nadeel in deze keuze was wel het gebrek aan etablissementen waar lavenis te vinden viel bij het voorspelde tropische weer. Afstrepen dus en uitkijken naar een andere bestemming. Een tiental kilometer ten zuiden van Mechelen viel er nog ietsje uit de bus. Een luske van een kleine 20km te starten in Weerde, Vlaams Brabant en zo over de provinciegrens met Antwerpen naar Hombeek.

De Marc en de Ronny met de Catsjoe zouden tot in Weerde sporen, den Hugo heeft me met zijnen auto thuis opgepikt en van hieruit zijn we ook richting Weerde vertrokken. Daar zouden we elkaar ontmoeten.
De Ronny en de Marc zaten al aan een picknicktafeltje van een cafeetje vlak over de statie van Weerde. Het was nog niet open. De moeder van de uitbater was nog aan het opkuisen maar maakte geen bezwaar dat we er plaatsnamen. Aan de Catsjoe werd er al een kommeke water gepresenteerd. 

Ik had er eerst geen erg in maar blijkbaar hadden mijn stapmaten iets voor me in petto. De Ronny haalde een kado te voorschijn en den Hugo een fles echte champagne. Tja, het begon te dagen .... de Marc, Hugo, Angelo, de Ronny en de Catsjoe hadden een kado voor mijn pasgeboren kleinzoontje Stafke meegebracht. Helemaal in lijn met onze gezamenlijke voorliefde voor het stapwerk en uitermate origineel hadden ze voor hem een heuse backpack in mini-uitvoering gekozen. Stafke kan al mee op stap zie ! Magnifiek en nog een mooie cent erbij voor het kereltje zijn spaarpotteke. Een fijne geste van de stapvrienden. Met de sjampieter van den Hugo werd het moment beklonken en ik had nog een fleske meegebracht om aansluitend op onze heilsdronk deze ook nog soldaat te maken. We hadden nog geen meter gestapt.

Hop, de lege flessen mochten we aan de kant zetten van de vrouw des huizes en weg waren we. Het was al behoorlijk warm en het was nog maar amper 10 uur in de morgend. De Weerdse visvijver lag op amper een halfuurtje stappen van het station. Het zou een idyllisch plekje kunnen zijn maar hoe het mogelijk is, ik kan er niet bij. Mooie tafeltjes en bankjes aan de oeverkant werden ontsierd door hopen afval dat achtergelaten werd door passanten. Dat respectloze voor de weinige mooie stukjes natuur die ons nog resten ontgaat me helemaal. Peuken, plastic zakken, petflessen, verbrande houtskool, papier en allerhande andere rommel lagen daar achteloos weggeworpen in de natuur. Zware boetes hiervoor zouden op mijn begrip kunnen rekenen. Maar ja, het mensdom hé ? Het dierenrijk daarentegen, wel de Catsjoe liet het zich niet ongelegen vallen en opteerde voor een frisse plons in het water.

De loop van de Zenne volgen tot in Hombeek was het volgende puntje op onze agenda. De Zenne, een rivier met een stinkende geschiedenis. In haar stroomgebied wonen anderhalf miljoen mensen en in de verstedelijkte gebieden van Zinnik, Halle, Brussel en Mechelen krijgt de rivier zowel industrieel als huishoudelijk afvalwater te slikken. Ze wordt dan ook aansprakelijk gesteld voor de grootste inbreng aan vervuiling van de Schelde. De rivier die over een groot deel van haar loop gekanaliseerd en onbevaarbaar is, stroomt door de drie Belgische gewesten die elk een verschillend beleid voeren op het vlak van waterzuivering.

Het water van de Zenne is ooit dermate vervuild geweest dat het wateroppervlak brandde : Begin jaren 90 vatte de Zenne tussen Brussel en Vilvoorde vlam en er was een interventie van de brandweer nodig om ze te blussen.  Sindsdien is er hard gewerkt aan het bouwen van verschillende zuiveringsinstallaties om van de Zenne, die voorbij Brussel tot voor enkele jaren een open riool was, opnieuw een leefbare waterloop te maken. In 2000 is het zuiveringsstation Brussel-Zuid in gebruik genomen. Het huishoudelijk afvalwater van de stad, dat anderhalve eeuw lang ongezuiverd in de rivier geloosd werd, wordt sedert maart 2007 behandeld in de nieuwe installatie Brussel-Noord nabij de Budabrug.

De kwaliteit van het rivierwater is dankzij de ingebruikname van de waterzuiveringsinstallaties duidelijk verbeterd, in die mate dat eind augustus 2007 voor het eerst in zeventig jaar weer vis in de Zenne werd waargenomen. Het ging om driedoornige stekelbaars, blauwbandgrondel en riviergrondel in Drogenbos en Lembeek (beide stroomopwaarts van Brussel gelegen) en paling te Leest (stroomafwaarts van Brussel). Inderdaad, op de grauwe verkankerde dode oevers van weleer treft men opnieuw een groene vegetatie aan en het water heeft petroleumkleurtje meer. Het gaat met de Zenne de betere kant uit nu.


Lachend en grappend hebben we voortgestapt. De Marc, onze Dodoens après la lettre, zorgde voor een inkijk in het vlinderrijk. Het dagpauwoogje, koolwitje, het kleine vosje ... er fladderden er vele van rond. Ondertussen scheen het zonneke ongenadig op ons bolleke. Warm, het was puffen. Een vergelijk met de hitte in de Extramadura op de Via de la Plata in Spanje is niet te maken. Daar was het nog 10 graden heter maar de geringere vochtigheidsgraad zorgde ervoor dat het plakkerige gevoel op je lijf achterwege bleef. In deze contreien verdampt je zweet amper en dat maakt dat je dampt zoals een natiepaard waardoor je meer last ondervindt van de hoge temperatuur. Toch is het zalig stappen met zo een strakblauwe hemel boven je kop.

Aan de Eglegemvijver, een kunstmatige waterplas tgv de zandwinning bij de aanleg van de E19 zouden we een picknicktafeltje treffen. Helaas, het stond in de vlakke zon. Dan maar doorstappen tot aan de sportvelden van Hombeek. Daar zou beslist nog wel hier of daar een bankje aan te treffen vallen. De voorspelling klopte en bij het ontkurken van een nieuwe fles bubbels werden de bokes en het gerookte varkensoor voor de Catsjoe naar binnen gespeeld. We zaten niet ver van de dorpskern af en een cafeetje kon eventueel ingelast worden in het parcours. Zo gedacht, zo gedaan. Alle cafés waren gesloten maar een eethuizeke bood soelaas. Volgens de lokale kalandizie kon je er de beste mosselen van het land verkrijgen. Daar was het nu ietske te warm voor zodat een fris pintje de voorkeur kreeg. De uitbater, een Bengaal begot, zorgde voor de goudblonde versnapering. Een tweede volgde nog en dan werd het tijd om op te krassen.

Langs verharde wegen en weidepaadjes ging het richting eindpunt, de statie van Weerde. Echt dorstig weer was het. De Catsjoe struikelde bijna over haar tong ocharme. Ik wist niet dat een hond zo een lange tong kon hebben. Nog een stop onderweg aan de rand van Weerde voor een glazen boterhammeke en een bakje water voor het beestje was onvermijdelijk. We zaten nog op 1800 meter van de finish. Aangekomen aan ''De Rut'', het statiecafeeke van eerder op de dag, bleek de moeder van de uitbater nu de zaak te runnen. Die luierik zat op zijn krent. Waar moeders goed voor zijn !!!

Het zat er op. Het werd eens te meer een fijne dag met veel gebabbel. Zo bracht de Ronny ons zijn plannen ten berde waarmee hij Kreta van noord naar zuid zoekt te doorkruisen. Te voet wordt dat volgens mij meer een regelrechte survivaltocht. Nergens slaapplaats of bevoorradingsmogelijkheden, good luck Ronny ! Nu zaterdag is hij pleite. Den Hugo dan weer bezorgde me nog onschatbare informatie over zijn Romereis. M'n toekomstige onderneming dienaangaande krijgt daarbij weeral zoveel meer slaagkans. Ik laat het hierbij.

God has blessed this day once more.