Ne marche pas derrière moi, je ne te guiderai peut'être pas.
Ne marche pas devant moi, je ne suivrais peut'être pas.
Marche juste à côté de moi et sois mon ami.
Nu wat andere koek ! Het is weeral een heel tijdje geleden dat ik nog samen heb gestapt met Greet. Altijd fijn om m'n toffe ex-collega terug te mogen ontmoeten. In het arbeidscircuit van Jan met de Pet is het niet aan iedereen gegund om een directiesecretaresse uit de topklasse als kameraad te hebben. Als die vriendschap dan mag blijven na het vertrek uit het bedrijf ... zou je dan niet een beetje jaloers worden ? Dat mag en zelfs zonder enige rancune van mijnentwege want het is uniek.
De andere stapvrienden, Marc en den Angelo, werden nog even herinnerd aan hun erfzonde en gaven forfait. Voor den Hugo was het eerst niet duidelijk of hij mee zou gaan maar uiteindelijk moest hij op tijd thuis zijn voor een bezoekje aan oude buren. En dat is natuurlijk ook heel plezant. Er komen nog gelegenheden met hopen.
Voor deze gelegenheid kwam Langdorp er uit als favoriet. Niet ver van Herselt-Blauberg waar Greet woont en tevens een mooi grensdorp tussen de Kempen en het Hageland. De mooie wandeling indachtig in Wezemaal, eveneens in het Hageland, leek me dit het ideale plekje om eens bij te praten bij een stevig tripje. De Demer stroomt door Langdorp, die zou voor het idyllisch accentje zorgen, en den IJzeren Weg heeft er bovendien een station. Dat is ook weeral meegenomen. Afspraak bijgevolg aan het station met ons Greet voor een toerke van een goeie 20 km. Een grillige lus werd het, gemaakt uit wat bijeengesprokkelde puzzelstukjes van de Groene Demerland- en de Laak- en Neteroute.
Toch ook wat hoogtemetertjes vielen er te rapen. 656m omhoog om precies te zijn. En aangezien start en aankomst op hetzelfde punt liggen, evenveel naar omlaag. Voor het gemak nam ik deze keer mijn wandelstokken mee. Greet had er ondertussen ook al aangekocht. Als je wat zwaar beladen bent of er komt wat klimwerk aan de orde dan kan je die stokken echt goed gebruiken.
Afspraak om 10u30 aan de statie van Langdorp. Op Greet was het nog even wachten, ze vond de statie niet. Deze keer had ik een toffe opdracht meegekregen. In Langdorp huwde er in de eerste helft van de 18de eeuw een voorvader van Leo, een vriend-dorpsgenoot. En of er enkele fotootjes konden getrokken worden van dit stukje vaderland ? Een stukje bodem waar er ooit een loot zijner stamboom wortel geschoten moet hebben. Misschien dat daar nog wel enkele sporen uit het voorgeslacht te bespeuren vielen. Wie weet ?
Alleszins moet deze brave voorvader de Heimolen in Langdorp aanschouwd hebben. Misschien heeft hij er wel zijn tarwe en rogge naar toegebracht om het daar bij 'den mulder' te laten malen. De Heimolen dateert van 1662 en is één van de laatste 130 houten en tevens oudste windmolens die Vlaanderen nog telt. Wat hem bijzonder maakt is dat hij van sinds zijn oprichting steeds op de zelfde plaats is blijven staan en dat hij nooit vernield is geweest door brand of door oorlogen.
Meer dan waarschijnlijk werd het huwelijk toen voltrokken in de nu waardevolle Sint Pieterskerk met het ommuurde kerkhof. Het viergelui van de bruidsklokken moeten hij en zijn bruid bij deze nog gehoord hebben. Eeuwenlang bleef het verstomd want het was verdwenen. Het zou me niet verwonderen dat Napoleon Bonaparte indertijd die klokken scheefgeslagen en gesmolten heeft om er een koppel kanonnen mee te kunnen gieten voor zijn oorlogen. In de loop der jaren werd het gemis dan maar ingeruild voor een tweegelui. Uiteindelijk werden er in 2008 dan 2 klokken bijgegoten en zo kon de original sound van het klokkengebeier van weleer opnieuw over Langdorp galmen. De voor het huwelijk nodige voorafgaandelijke formaliteiten daarentegen zullen niet in de pastorij met bijhorende tuin plaats gehad hebben. Deze ondertussen geklasseerde pastorij dateert van 1791, en dat was een halve eeuw later. We gaan dat daar allemaal eens aflopen zie ! Plezant en dat in goeie compagnie.
Waar was ik weeral gebleven ? Juist, ik wachtte nog even op mijne stapmaat aan de statie ! Om even wat fotootjes te kunnen trekken op het kerkhof was ik wel wat vroeger in Langdorp. Een geluk dat ik een treintje vroeger nam. Alle volgende treinen zouden vertraging oplopen. De trein waar ik op zat moest in Heist op den Berg halt houden en wachten op een ambulance. Een student op weg naar Leuven was in een coma verzeild na een nachtje stappen. Ja zoiets gebeurt al wel eens. Op zo'n momenten apprecieer je wel eens het treinpersoneel dat hier de nodige aandacht aan wil geven.
Weldra zou mijne stapmaat aankomen. Voilà zie, daar kwam ze al aangebold ! We waren vlug vertrokken. Een obligaat bezoekje aan de Sint Pieterskerk vlak aan de Demer en het kerkhof zat er vlug op. Erg jammer dat de kerk gesloten was. Het daar aanwezige orgel moet een unicum zijn. Dit kort bezoekje werd gevolgd door een sanitair stopje in het Wolfcafé. Koffieke voor mijne maat en voor mij een Vliegend Varken. Een nieuw lokaal brouwsel op punt gesteld door de nieuw leven ingeblazen brouwerij De Wolf. Een Aarschotse brouwerij. Nogal bitter in de afdronk, daar moet je van houden, maar toegegeven ... een hele originele naam. Achter het café zaten we volop in de Demervallei. Even de verkeerde oever gekozen maar dat werd vrij vlug gecorrigeerd. Prachtig stukje, ik had de indruk dat ik daar eerder al eens de andere kant was opgegaan. Moet nog niet zo lang geleden zijn. Richting Aarschot maw. Nu ging het richting Testelt uit.
Van het weer had ik me meer voorgesteld. Er werd een blauwe hemel voorspeld. Niet veel van gemerkt maar wat voor ons wel belangrijker bleek, het bleef droog. Dat maakte het stappen op de heuvelende bospaadjes van zandgrond makkelijk.
Heel mooie wandelpaden maar ook verschillende MTB paadjes die kriskras door het bos sneden. Een paradijs voor deze sporters maar ik vermoed dat je daar in die magnifieke bossen op zater- of zondagen geen rustig wandelingetje moet organiseren.
Na een kort bezoekje aan de heimolen duikelden we de heide in. Deze heimolen was eveneens gesloten voor bezoekers. Greet wist me te vertellen dat een kennis van haar er molenaar was. Ook authentiek zoiets ! Jammer.
Hier en daar moest er een stukje afgesneden worden van het uitgestippelde parcours. De bospaadjes lagen soms zo dicht op mekaar dat vergissingen onvermijdelijk waren. Dit niet alleen want klappen en breien gaan niet samen. Er moest veel bijgeklapt worden na een jaar mekaar niet meer gezien te hebben. Dan loop je al vlug een geplande afslag voorbij. Ook niet erg want alle wegen leiden naar Rome wordt er gezegd. Ja er was heus wel wat gesprekstof na die lange afwezigheid. De recente ontwikkelingen in de professionele sfeer, de veestapel en het landbouwbedrijf van haar man, mijn en haar kinderen, de vakantieplannen, de Literatuur van Willem Elsschot die in zijn jeugd als de kleine Alfons de Ridder tijdens de zomervakanties vaak zijn oom in het landelijke Blauberg, de thuishaven van Greet, ging bezoeken. Hij ging er graag wandelen in het gebied 'Helschot', tussen Blauberg en Veerle, en ontleende later zijn schrijversnaam aan deze plaats. Kortom, les choses de la vie ... En gelukkig niets anders dan overwegend goed nieuws gehoord. Dat dit mag aanhouden. In augustus komen we nog eens tesamen voor een wandelingetje. Dan kan er weer bijgeklapt worden.
Maar vandaag werd het een zoveelste prachtige dag. Gratis voor niets topontspanning. We hebben na afloop in de gauwte nog éne gaan snoepen in het Wolfcafé. 18km werd er bijeengestapt in een mooie omgeving en goed gezelschap. Meer hoefde echt niet voor mij. In Aarschot zette Greet me af aan de Statie. Nu nog naar huis sporen .... een volmaakte dag !
Ne marche pas devant moi, je ne suivrais peut'être pas.
Marche juste à côté de moi et sois mon ami.
Onze stapmaat de Ronny zijn tocht zit er weeral bijna op. Momenteel stapt hij in Galicië en volgt de noordergrens van Portugal. Dit is de Camino Sanabrés. Heel lange en zware etappes waren dat. Ik herinner het me nog heel levendig. Op één van deze etappes, bijna 40km naar Ourense, zat ik er na afloop volledig door. Me toen kompleet mentaal en fysiek de vernieling in gestapt. Nog een kleine 100 km schat ik en het vat is af voor hem. Nu maandag zal hij na zijn 1000 paaltjes Santiago de Compostela binnenwalsen. Proficiat alvast mateke ! Ik ben benieuwd naar zijn verhalen. Hij heeft het heel zwaar gehad. "Eerst afzien en daarna is het kermis". Met die woorden stak onze andere doorwinterde stapmaat en pelgrim, den Hugo Peregrinus hem een hart onder riem. Een oud gezegde met veel grond van waarheid op een camino. Ik geef hem groot gelijk. De korte Whatsapp berichtjes van de Ronny die ik in een blog bundelde geven maar een summiere indruk van zijn wedervaren. De rode lijn in zijn relaas is jammer genoeg het barslechte weer waarin hij moest stappen. Op het ganse traject, tot nu een 900km, heeft hij maar enkele dagen droog weer gehad. Dat is balen en dan verlang je naar de eindmeet. Enorm slecht weer, heel uitzonderlijk naar het schijnt. De plaatselijke bevolking daar in Spanje krijgt evenmin kop noch staart aan de heersende weersomstandigheden. En ondanks dat rotweer zal na afloop blijken dat het een heel schone en verrijkende Camino was. Dit lees ik een beetje tussen de regeltjes door. Als hij terug mee gaat wandelen binnenkort zal er in alle geval wel genoeg stof zijn om er enkele wandeldagen mee op te vrolijken. We kijken uit naar zijn terugkeer.
De éne rondt zijn camino nu af terwijl de andere vertrekt. Els is aan de beurt. Haar fiets staat helemaal klaar. Nu zondag vertrekt ze naar Sevilla voor haar pelgrimsfietstocht naar SdC en terug. Buen Camino beste Els ! Een dikke 2000km op de ATB. Ik hoop dat het weer beter wordt. Het ooggetuigeverslag van de Ronny ter plaatse indachtig heeft ze in extremis nog haar regenkledij mee ingepakt. Het is de eerste keer dat ik op mijn fiets regenkledij meesjouw vertelde ze me op de Skype. Het fietst voor geen meter zo een regenbroek en je zweet je er op de koop toe een breuk in. Zal ook zo wel zijn. Om te stappen zit het na een tijdje al zo ongemakkelijk, laat staan fietsen !
Nu wat andere koek ! Het is weeral een heel tijdje geleden dat ik nog samen heb gestapt met Greet. Altijd fijn om m'n toffe ex-collega terug te mogen ontmoeten. In het arbeidscircuit van Jan met de Pet is het niet aan iedereen gegund om een directiesecretaresse uit de topklasse als kameraad te hebben. Als die vriendschap dan mag blijven na het vertrek uit het bedrijf ... zou je dan niet een beetje jaloers worden ? Dat mag en zelfs zonder enige rancune van mijnentwege want het is uniek.
De andere stapvrienden, Marc en den Angelo, werden nog even herinnerd aan hun erfzonde en gaven forfait. Voor den Hugo was het eerst niet duidelijk of hij mee zou gaan maar uiteindelijk moest hij op tijd thuis zijn voor een bezoekje aan oude buren. En dat is natuurlijk ook heel plezant. Er komen nog gelegenheden met hopen.
Voor deze gelegenheid kwam Langdorp er uit als favoriet. Niet ver van Herselt-Blauberg waar Greet woont en tevens een mooi grensdorp tussen de Kempen en het Hageland. De mooie wandeling indachtig in Wezemaal, eveneens in het Hageland, leek me dit het ideale plekje om eens bij te praten bij een stevig tripje. De Demer stroomt door Langdorp, die zou voor het idyllisch accentje zorgen, en den IJzeren Weg heeft er bovendien een station. Dat is ook weeral meegenomen. Afspraak bijgevolg aan het station met ons Greet voor een toerke van een goeie 20 km. Een grillige lus werd het, gemaakt uit wat bijeengesprokkelde puzzelstukjes van de Groene Demerland- en de Laak- en Neteroute.
Toch ook wat hoogtemetertjes vielen er te rapen. 656m omhoog om precies te zijn. En aangezien start en aankomst op hetzelfde punt liggen, evenveel naar omlaag. Voor het gemak nam ik deze keer mijn wandelstokken mee. Greet had er ondertussen ook al aangekocht. Als je wat zwaar beladen bent of er komt wat klimwerk aan de orde dan kan je die stokken echt goed gebruiken.
Afspraak om 10u30 aan de statie van Langdorp. Op Greet was het nog even wachten, ze vond de statie niet. Deze keer had ik een toffe opdracht meegekregen. In Langdorp huwde er in de eerste helft van de 18de eeuw een voorvader van Leo, een vriend-dorpsgenoot. En of er enkele fotootjes konden getrokken worden van dit stukje vaderland ? Een stukje bodem waar er ooit een loot zijner stamboom wortel geschoten moet hebben. Misschien dat daar nog wel enkele sporen uit het voorgeslacht te bespeuren vielen. Wie weet ?
Alleszins moet deze brave voorvader de Heimolen in Langdorp aanschouwd hebben. Misschien heeft hij er wel zijn tarwe en rogge naar toegebracht om het daar bij 'den mulder' te laten malen. De Heimolen dateert van 1662 en is één van de laatste 130 houten en tevens oudste windmolens die Vlaanderen nog telt. Wat hem bijzonder maakt is dat hij van sinds zijn oprichting steeds op de zelfde plaats is blijven staan en dat hij nooit vernield is geweest door brand of door oorlogen.Meer dan waarschijnlijk werd het huwelijk toen voltrokken in de nu waardevolle Sint Pieterskerk met het ommuurde kerkhof. Het viergelui van de bruidsklokken moeten hij en zijn bruid bij deze nog gehoord hebben. Eeuwenlang bleef het verstomd want het was verdwenen. Het zou me niet verwonderen dat Napoleon Bonaparte indertijd die klokken scheefgeslagen en gesmolten heeft om er een koppel kanonnen mee te kunnen gieten voor zijn oorlogen. In de loop der jaren werd het gemis dan maar ingeruild voor een tweegelui. Uiteindelijk werden er in 2008 dan 2 klokken bijgegoten en zo kon de original sound van het klokkengebeier van weleer opnieuw over Langdorp galmen. De voor het huwelijk nodige voorafgaandelijke formaliteiten daarentegen zullen niet in de pastorij met bijhorende tuin plaats gehad hebben. Deze ondertussen geklasseerde pastorij dateert van 1791, en dat was een halve eeuw later. We gaan dat daar allemaal eens aflopen zie ! Plezant en dat in goeie compagnie.
Waar was ik weeral gebleven ? Juist, ik wachtte nog even op mijne stapmaat aan de statie ! Om even wat fotootjes te kunnen trekken op het kerkhof was ik wel wat vroeger in Langdorp. Een geluk dat ik een treintje vroeger nam. Alle volgende treinen zouden vertraging oplopen. De trein waar ik op zat moest in Heist op den Berg halt houden en wachten op een ambulance. Een student op weg naar Leuven was in een coma verzeild na een nachtje stappen. Ja zoiets gebeurt al wel eens. Op zo'n momenten apprecieer je wel eens het treinpersoneel dat hier de nodige aandacht aan wil geven.
Weldra zou mijne stapmaat aankomen. Voilà zie, daar kwam ze al aangebold ! We waren vlug vertrokken. Een obligaat bezoekje aan de Sint Pieterskerk vlak aan de Demer en het kerkhof zat er vlug op. Erg jammer dat de kerk gesloten was. Het daar aanwezige orgel moet een unicum zijn. Dit kort bezoekje werd gevolgd door een sanitair stopje in het Wolfcafé. Koffieke voor mijne maat en voor mij een Vliegend Varken. Een nieuw lokaal brouwsel op punt gesteld door de nieuw leven ingeblazen brouwerij De Wolf. Een Aarschotse brouwerij. Nogal bitter in de afdronk, daar moet je van houden, maar toegegeven ... een hele originele naam. Achter het café zaten we volop in de Demervallei. Even de verkeerde oever gekozen maar dat werd vrij vlug gecorrigeerd. Prachtig stukje, ik had de indruk dat ik daar eerder al eens de andere kant was opgegaan. Moet nog niet zo lang geleden zijn. Richting Aarschot maw. Nu ging het richting Testelt uit.
Van het weer had ik me meer voorgesteld. Er werd een blauwe hemel voorspeld. Niet veel van gemerkt maar wat voor ons wel belangrijker bleek, het bleef droog. Dat maakte het stappen op de heuvelende bospaadjes van zandgrond makkelijk.
Heel mooie wandelpaden maar ook verschillende MTB paadjes die kriskras door het bos sneden. Een paradijs voor deze sporters maar ik vermoed dat je daar in die magnifieke bossen op zater- of zondagen geen rustig wandelingetje moet organiseren.
Na een kort bezoekje aan de heimolen duikelden we de heide in. Deze heimolen was eveneens gesloten voor bezoekers. Greet wist me te vertellen dat een kennis van haar er molenaar was. Ook authentiek zoiets ! Jammer.
Hier en daar moest er een stukje afgesneden worden van het uitgestippelde parcours. De bospaadjes lagen soms zo dicht op mekaar dat vergissingen onvermijdelijk waren. Dit niet alleen want klappen en breien gaan niet samen. Er moest veel bijgeklapt worden na een jaar mekaar niet meer gezien te hebben. Dan loop je al vlug een geplande afslag voorbij. Ook niet erg want alle wegen leiden naar Rome wordt er gezegd. Ja er was heus wel wat gesprekstof na die lange afwezigheid. De recente ontwikkelingen in de professionele sfeer, de veestapel en het landbouwbedrijf van haar man, mijn en haar kinderen, de vakantieplannen, de Literatuur van Willem Elsschot die in zijn jeugd als de kleine Alfons de Ridder tijdens de zomervakanties vaak zijn oom in het landelijke Blauberg, de thuishaven van Greet, ging bezoeken. Hij ging er graag wandelen in het gebied 'Helschot', tussen Blauberg en Veerle, en ontleende later zijn schrijversnaam aan deze plaats. Kortom, les choses de la vie ... En gelukkig niets anders dan overwegend goed nieuws gehoord. Dat dit mag aanhouden. In augustus komen we nog eens tesamen voor een wandelingetje. Dan kan er weer bijgeklapt worden.
Maar vandaag werd het een zoveelste prachtige dag. Gratis voor niets topontspanning. We hebben na afloop in de gauwte nog éne gaan snoepen in het Wolfcafé. 18km werd er bijeengestapt in een mooie omgeving en goed gezelschap. Meer hoefde echt niet voor mij. In Aarschot zette Greet me af aan de Statie. Nu nog naar huis sporen .... een volmaakte dag !
