* Tubize / Tubeke naar Braine le Compte / 's Gravenbrakel.

Tja, voor iemand die niet vertrouwd is met het feit dat elke Waalse of Vlaamse stad een vertaling in de andere landstaal heeft kan dit al eens voor wat verwarring zorgen. Dit overkwam ook de Chef Statie in Beveren. " 's Gravenbrakel, heen en terug alstublieft " Kreeg ik prompt een kaartje voor Braine l' Alleud, Eigenbrakel. " 't Is soms ook niet altijd gemakkelijk voor ons hé ! " luidde de verontschuldiging van zijnentwege. Ach, als 't kind maar een naam heeft. Ik wilde dus nog maar eens naar de "Walen". Kwestie van wat hoogtemetertjes te versieren voor onzen Hugo. Die moet zijn vorm behouden nu hij zijn Duitslandtripje heeft afgehaspeld en hij zijne Pièmontais des Pyrenées wil beginnen binnen 14 dagen. Vandaar dat ik voor een lijnwandelingetje heb gekozen van rond de 25 paaltjes. Van Tubize naar Braine le Compte en goed voor 743 hoogtemeters op en 697 neer. Ik had den Hugo in een SMSke nog in't laat verwittigd om de wandelstokken mee te brengen. Helaas, hij had dit berichtje niet meer gelezen. Ikzelf, gedegen voorzien van 'les bâtons de marche', heb ze uit solidariteit dan maar in mijn rugzak laten zitten. 's Morgens had hij zijn stokken nochthans nog vastgehad. Goei training zo zonder stokken ! Kan geen kwaad. 

Vrij laat er aan begonnen toch . Het was kwart voor 12 wanneer we daar in Tubize aankwamen. Een dikke 2 uur sporen. 't Stelde mij en den Hugo in de gelegenheid om een fleske wijn en wat pikante olijfjes te kraken op de trein. Dit gevolgd door het binnenspelen van een paar bokes want het middaguur naderde. 

Tubeke, de plaats wordt vermeld als Tweebeek in het Algemeen Nederduitsch en Friesch Dialecticon uit 1874. Deze schrifturen vermelden dat Tweebeek langs de taalgrens ligt. De naam Tweebeek komt voort uit het feit dat hier de Zenne samenvloeit met de Senette. Het was vandaag marktdag in Tubize. We hebben nog even getwijfeld om er even langs te passeren maar het was daarvoor al iets te laat. Een grote markt zo op het zicht te oordelen. 

Voilà we konden vertrekken. Een klein kilometertje door de bebouwde kom om aan een magnifiek wandelpadje te komen dat naar het kanaal Brussel - Charleroi leidde. Aan de kade lagen enkele onbewoonde woonboten die ooit nog dienst gedaan hadden als sleper op de binnenvaart. Voor het grootste deel mocht je van deze schepen stellen dat ze in een verrestaande staat van verval verkeerden.  We hebben dit kanaal maar een kleine 500 meter gevolgd. Aan een brug werd het kanaal overgestoken en van daaruit teenden we naar het bos van Kwiskerke. Le bois D'Oisquercq. Jawadde, Kwiskerke spreekt toch iets makkelijker uit. Maar respect voor de taal van Molière want we zitten immers in Waals Brabant, het deeltje Belgique dat onze Franstalige landgenoten hun heimat noemen !  Hier in dit bos ook mooie paadjes. Netjes voorzien van een mooi plakkaatje met de naamgeving. Op de hoogten in dit bos kon je in de verte het hellend vlak van Ronquières zien liggen. Een scheepslift op het kanaal Brussel - Charleroi. Jammer dat er zo veel vocht in de lucht zat, met in te zoomen kreeg je helemaal geen duidelijke foto.

Het hellend vlak werd na een bouwtijd van zes jaar op 1 april 1968 opgeleverd. Het vlak is 1400 meter lang en overbrugt een verval van 68 meter, met een hellingsgraad van bijna 5%. Er zijn twee scheepsbakken van elk 85,50 meter lang en 11,60 meter breed. De bakken rijden als wagons over rails en worden met kabels voortbewogen. Elke bak heeft een eigen contragewicht, dat op rails onder de bak doorgaat. De bakken kunnen zo onafhankelijk van elkaar werken, wat van belang is voor het onderhoud en bij eventuele storingen. In zulke gevallen werkt het vlak gewoon door, maar met beperkte capaciteit. De totale kosten voor het werk bedroegen ongeveer 3,1 miljard Belgische frank, ongeveer tweemaal meer dan bij de start van de bouw werd gedacht

Vanuit dit bos ging het terug richting kanaal uit. Naar de sluis deze keer want we moesten terug het kanaal oversteken. We hadden geluk want er werd juist geschud. Een Nederlands schip uit Rotterdam ging richting Brussel en lag al in het sas. De Jenita uit Hamburg moest de andere richting uit, Charleroi, en wachtte geduldig voor het sas het schudden af. Iets eerder had den Hugo nog geholpen met de trossen bij het aanmeren. Het is  indrukwekkend met welke precisie die schippers hun kolossale schepen besturen en het sas in manoeuvreren. Leuk om er even bij stil te staan

Het weer begon stilletjes te keren. Hier en daar kreeg je al eens een flard hemelsblauw te zien. Tot dan toe was het maar een grauwe bedoening daarboven in het zwerk. Maar hetgeen we al te zien kregen maakt dit ruimschoots goed. 

Nog even het kanaal gevolgd om na een goed kwartiertje via het Bois de la Tourette (daar mag je volgens mij volop vloeken en schelden 😝) naar het dorpje Virginal Samme te stappen. Prachtige bossen met plateaus waarop je van de spectaculaire vergezichten kon genieten. Het Bois des Nonnes was het volgende bos. Misschien werd deze naam zo gekozen om wat tegengewicht te bieden aan al het gevloek dat er te horen valt in het voorgaande bos. Hier haalde den Hugo zijn cake boven. Land van herkomst van dit baksel was Duitsland. Gebakken door zijn aldaar onlangs bezochte vrienden. Es schmeckt(e) mir lecker !  

Aansluitend kwam het Bois de la Houssière aan de beurt. Hiermee werd de provincie Waals Brabant omgewisseld voor de provincie Henegouwen. Hainaut met andere woorden. Dit bos zien en ontdekken is een must voor elke zichzelf respecterende natuurliefhebber. Prachtig, prachtig en nog eens prachtig. Holle wegen, glooiïngen, afwisseling in begroeiïng en er zit volop wild. Ik en Hugo hebben op een 50 tal meter er 2 kolossale herten gespot. De beesten zijn echter zo schichtig dat het je aan tijd ontbreekt om er een fotootje van te kunnen maken. Ze keken ons eens aan en kozen het hazepad. Ze waren weg vooraleer je het goed beseft wat je gezien hebt. Berkenbos, beukenbos en sparrenbos wisselen er elkaar af. Regelmatig kwamen we groepjes kinderen tegen die onder begeleiding op paardjes en pony's boswandelingen maakten. Zelfs kleine karretjes beladen met kinderen werden door die beestjes voortgetrokken. 

Een dikke pluim voor de stad Braine le Compte die hier het ganse bos heeft opgewaardeerd tot een magnifieke ontspanningsplek voor haar burgers. Een oude tramspoorbedding dwars door dit bos werd opgekalefaterd en langs de kanten werd er een fitness-parcours op poten gezet. Ook een didactisch educatief parcours kwam er in dat bos aan bod. Wat ik wel miste waren picknicktafeltjes onderweg. Misschien, en die vraag heb ik me nog nooit gesteld, wordt dit wel bewust gedaan om in het bos geen stortplaatsen te creëren. Als je even kijkt naar wat er onlangs in de Ronde van Vlaanderen aan vuiligheid werd gedumpt in de natuur heb je daar wel reden toe. Helaas, het zal bij vruchteloze pogingen blijven om sommige specimen uit de Homo Sapiens gemeenschap wat  milieubewustzijn bij te brengen. 

De wandeling liep op haar laatste beentjes. Na dit prachtige bos konden we bij het binnenlopen van 's Gravenbrakel niet weerstaan aan een lekkere Orval. Hup een kroeg binnen, voor tegemoet te komen aan het 3de Werk van Barmhartigheid. Het is er maar bij éne gebleven. 4€70 voor een veredeld pintje zonder een schaaltje nootjes er bij te serveren ! Nee, dan gun ik de uitbaters geen volgende bestelling. Ik lijd nog liever dorst. 
Een 3 kilometertjes tot aan de statie viel er nog te stappen. We zaten al in Braine le Compte. In een 11de eeuwse kroniek staat vermeld dat deze plaats vermoedelijk werd gesticht door Gaugericus, bisschop van Kamerijk in 619. Voor de rest wordt ook deze stad in de geschiedenis voorzien van het nodige wapengeweld en plunderingen. Bezetters zoals de Brabanders, de Spanjaarden met hun 80 jarige oorlog, de Fransmannen ... de gekende oorlogsperikelen die zich in kwasi elke stad of dorp op ons zakdoekgrote grondgebiedje hebben plaatsgevonden.

Het wandelingetje zat er op. Een net verzorgd parkje met een vijver was het laatste groen waar we door moesten. Het parc de Brainette met haar Bassin de l'Orage maakte hier dus de zwanezang uit. Om 7 uur stapten we Braine's statie binnen. 4 treinen hadden we nodig om thuis te geraken. Allemaal reden ze op tijd maar hiermee werd het al vlug 10 uur om het avontuurtje definitief af te sluiten. Dit wandelingetje komt weeral in de top 5. Echt mooi !
Volgende week wordt het Langdorp. Très chique ! Onze stapvriendin Greet loopt nog eens mee. Ik zie er naar uit.