Vandaag werd de draad met de Streek GR Kempen terug opgenomen. Het was een ideaal moment want de wandelmaten hadden het even te druk met van alles en nog wat. Ondermeer vakantie om er maar ééntje uit de reeks te vernoemen. Het weerbeeld was gekeerd en na een korte periode van zomers weer zou er terug wat neerslag te noteren vallen. Ik had geluk. Op een niets voorstellend miezerbuitje zo af en toe bleef het nagenoeg droog. Zelfs de moeite niet om een paraplu boven te halen. Het was een heel gepuzzel om met het openbaar vervoer tot in Ravels te geraken. Maar dat is part van het plezier, om 7u reed ik door met de velo naar de statie van Beveren. Daar ontmoette ik Geert en zijn vrouw. Geert is garagehouder en voormalig collega van m'n zoon Frederik. Beiden zouden naar Brussel sporen om daar het marifoonexamen af te leggen. Altijd gemakkelijk om zulk een brevet op zak te hebben wanneer je over een plezierbootje beschikt. Ze riskeerden het niet om met de auto naar Brussel af te zakken, het is steeds weer een gok om er op tijd te zijn wanneer je de drukte van het verkeer en de mogelijkheden tot parkeren in overweging neemt. Goed, ik had gezelschap en dat zorgde al voor wat klap tot in Berchem. Vanuit Berchem nog 2 treinen en daarna de lijnbus naar Tilburg in Nederland. In Ravels wipte ik er uit. Een halte te ver want routebegeleiding in de app van de lijn synchroniseerde maar halfsegat met de werkelijkheid. Het werd dus de eerstvolgende halte na het dorpscentrum waar de wandeling zou starten. Tja, de bus stoppen op vraag wordt de chauffeurs verboden. Met wat geïmproviseer kon ik na een halfuurtje aanpikken op het uitgetekende spoor met de oranje-rood plaatjes zijnde de wegaanduiding van de Streekpaden.
De eerste kilometer wandelde ik in een stofwolk. Tractors die enorme met aarde geladen laadbakken trokken reden af en aan me voorbij op de zandweg. Het herinnerde me aan de zilverroute in Andalusië waar tijdens het pelgrimeren een zelfde scenario zich voordeed tijdens de oogst van de druiven. Enorme stofwolken verduisterden toen het daglicht.
Stappen maar nu. Een trajectje van om en bij de 25km. Wist ik veel dat na het stofakkevietje de wandeling in volledig stilte zou verlopen. Ik kwam tot aan het eindpunt geen enkele auto tegen. Hooguit 5 fietsers en al evenveel joggers. Brede zandwegen liepen door de prachtige bossen. De verscheidenheid aan bospercelen is er enorm. Berkenbossen, sparrenbossen, aanplantingen met waaibomen en stukken bos waar verschillende loofbomen gedijen vind je er terug. Het is een enorm bosgebied dat tot over de Nederlandse grens reikt. Dit bos, het Gewestbos Ravels genaamd, is een ideaal gebied om de natuur te beleven. En er is voor ieder wat wils. Er zijn ruiter- en menroutes, een MTB-parcours, toegang voor mushers en geocachers. En een groot netwerk voor fietsers en wandelaars. Dit las ik op de informatieborden aan de bosrand. Nu geocachers kende ik wel maar wat een musher is, was me onbekend. Eerst dacht ik nog aan mushroom - paddestoelplukkers maar nee, mushing blijkt het mennen van een hondenspan te betreffen. Misschien een hint voor onze stapmaat Ronny. Zoiets ligt ongetwijfeld in zijn interessesfeer. Stilaan zoekt hij naar een nieuwe viervoeter tegen wanneer de Catsjoe naar de eeuwige hondenweiden zou vertrekken. Ik denk dat het houden van een hond of 6-7-8 om zo een span te bemannen of te 'behonden' niet direct op veel sympathie van zijn echtgenote zal kunnen rekenen. Hij kan het altijd eens voorstellen, wie weet ? 😇.
Ik bevond me daar in Ravels in een topnatuur. Dit Gewestbos Ravels in de Turnhoutse Kempen strekt zich uit over een oppervlakte van 930 hectare. Het is onderverdeeld in verschillende deelgebieden : Overheide, Gewestbos Ravels Noord en Gewestbos Ravels Zuid. Het gebied is niet alleen populair bij recreanten. De resterende vennen ervan en de heide zijn een paradijs voor insecten en amfibieën. Hier vliegen zeldzame schoonheden zoals het heideblauwtje, de bruine winterjuffer en de grijze zandbij. Bij het water vind je de gewone pad en verschillende salamander- en kikkersoorten. De graslanden en heide herbergen ook bijzondere planten, zoals de kleine zonnedauw, moeraswolfsklauw, heidekartelblad en gevlekte orchis. Onze stapmaat-botanicus de Marc zou hier beslist een leerzame ervaring opdoen. De afwisseling tussen bos en open terrein zorgt ook voor een gevarieerde vogelfauna met soorten als de bosuil, de wespendief, de havik, de nachtzwaluw en de geelgors.
Manman, wat kon ik die stilte op die zandpaden en in die dreven koesteren. Wat zachte stille muziek op de achtergrond zou daarbij niet storen. De 4 jaargetijden van de Vivaldi streelden m'n oren ... en de verwondering om me heen over de prachtige natuur overviel me ! Wow, laat dan je gedachten maar hun gang gaan. Wandelen en filosoferen, volgens Kant een perfect huwelijk.
Filosofie begint bij de verwondering. Je verwondert je over iets kleins of iets groots. Bijvoorbeeld over het menselijk vermogen om de werkelijkheid te leren kennen, of over de illusie dat de winst van het Nationale Elftal van belang is. Evenzeer is er verwondering over het menselijk verlangen naar geluk of over de verveling die ons plotseling kan overvallen. Dit geldt ook over de schoonheid van de natuur of over de ontroering die een kitscherige prent ons bezorgt. Als je die verwondering weet vast te houden en tot een vraag weet te maken, begint de omzwerving. Die voert je al lezend, denkend, sprekend, schrijvend langs omwegen van wetenschap, filosofie, religie en kunst. Soms probeer je routes van voorgangers na te volgen, een enkele keer ontdek je nieuwe paden. Maar als het goed is, keer je uiteindelijk terug waar je begonnen was en dat is bij de verwondering. Immanuel Kant schreef dat de sterrenhemel en de morele wet (het grote geheel om ons heen en de kern van humaniteit diep in ons) hem niet alleen steeds opnieuw, maar zelfs met steeds meer verwondering en eerbied vervulden wanneer hij zich er denkend mee bezighield.
Daarmee is tegelijk gezegd dat we weliswaar bij ons beginpunt terugkeren, maar dat de omwegen niet zonder effect gebleven zijn. Hoewel we niet verder gekomen zijn, zijn we wel vooruitgegaan. Wie zou het leven willen overslaan omdat het immers toch maar op de dood uitloopt ?
Paul van Tongeren (Prof. emeritus filosoof)
Sla deze scheve beschouwing gerust over als ze wat te zwaarwichtig klinkt. Gebulder van de zware motoren van een vliegtuig schudde me uit m'n filosofisch gepeins. Het dreunend lawaai bleef ongewoon lang aanhouden. Het was een teken dat er daarboven een flink onweer in de maak was. De hemel kleurde grijs in het oosten en de atmosfeer werd drukkend laf. Een goed stortbuitje met wat gebliksem zou de natuur verfrissen en de lucht voorzien van een lading ozon. Na het gedruppel zou het bos dan haar geuren en aromas kunnen prijsgeven maar helaas, het gedruppel bleef uit, een beetje gemiezer werd er voor in de plaats genoteerd.
Een deel van de wandeling verliep op Nederlands grondgebied. De grenspalen maakten me hier attent op. Daar in Nederland wandelde ik over het landgoed ' De Utrecht'. Landgoed De Utrecht is een ca. 2500 hectare groot landgoed in het Noord-Brabantse deel van de Kempen, ten zuiden van het dorpje Esbeek in de gemeenten Hilvarenbeek en Reusel-De Mierden. Het bevat naast uitgestrekte productiebossen en landbouwgronden veel natuur, een aardkundig monument (wat dit ook mag zijn ?), een riviertje en vennen.
Wat me na al dat filosofisch gedoe aansprak was een verwijzing naar een afspanning 'Het Jachthuis'. Aan het begin van een brede kaarsrechte en lange zandweg kwam ik die aanduiding tegen. Een tripeltje was het enige hier dat nog ontbrak aan de revue. Ik zette me op het terras. De waard, een Nederlander, tapte me een Corsendonck en verdorie nog aan toe een dikke vinger onder de 33cl meet. Alhoewel deze tripel smaakte gunde ik hem de bestelling van een volgende niet. De trip en tripel zat er op. In Poppel had ik geluk en moest ik maar een kleine 5 minuten op de lijnbus wachten. De aansluitingen met de trein verliepen ook perfect en nog voor 6 uur was ik thuis.
Zeggen en schrijven, op 10 augustus anno 2023 werden nogmaals gezamenlijk de schreden gezet met de stapmaten zijnde de Ronny zonder Catsjoe, de Michel en de Marc, deze keer zonder de traditionele rijstvlaaikes. Onze maat Hugo ontbrak op het appel. Hij bereidde zich mentaal en fysiek voor op zijn jaarlijkse 100km Dodentocht in Bornem. Hij liet dus verstek gaan en terecht want ook deze monstertocht liep hij met succes uit. Proficiat hiervoor Hugo ! Ik zou het niet kunnen. Amper tot in de helft misschien ?
Afspraak gold rond een uur of 9 in het station van St. Katelijne Waver. Iedereen mooi op tijd, we konden ons in gang trekken. De eerste meters moesten overbrugd worden op het wandelpad dat naast de spoorweg liep. Het zou ons naar het spoorwegfort van Duffel brengen. Het moet zijn dat we geen ezels zijn want die stoten zich geen tweemaal aan dezelfde steen. In 2018 werd dit pad al eens door ons bewandeld. Helaas het kwam niet meer in m'n herinnering voor bij het uittekenen van de huidige wandeling. Ik gewaagde toen al van de noodzaak van het gebruik van een machete. Zoveel mogelijk groen scoren was toen de boodschap. Ik schets even mijn indruk van toen want die sluit naadloos aan bij de huidige. Op de koop toe kregen we deze keer nog het gezelschap van de reuzebereklauw. Een gevaarlijk plantje waar je best met je pollen afblijft.
Wel, in 2018 schreef ik :
Dat groen scoren gebeurde in de overtreffende trap want de eerste 2 kilometers naar dat fort toe waren een tegenvaller. Het pad was overwoekerd met metershoog onkruid dat er mestnat bij lag door de slagregens van de nacht. Zwiepende takken van de uitgroei van struiken en brandnetels kregen we er gratis bij. Die staken door je broek door en aangezien den Angelo in een korte broek liep kreeg die er dubbel van langs. We hebben fotokes getrokken van zijn geteisterde billen. Jammer maar we moesten terugkeren op onze stappen. Het was geen doen zonder een machete. Zo een junglemes kan je nu toch bezwaarlijk mee op pad nemen veronderstel ik. Er wordt al eens gezegd dat dat getengel door brandnetels een prima remedie is tegen het rheumatis. Zo zie je dat er toch ook nog een positief kantje zit aan iets minder prettigs.
In 2018 opereerde de Michel onder de schuilnaam 'Angelo'. Deze keer viel hij dus opnieuw in de prijzen. 👦
We moesten dus met andere woorden terugkeren op onze stappen. Het oversteken van sloten zou tot niets geleid hebben. Op de terugweg passeerden we terug de werklui die een GSM mast installeerden. De finishing touch want hij stond ondertussen zo goed als recht. De Ronny kon het niet laten om hen opmerkzaam te maken dat hun mast scheef stond. Erg veel hadden die werkmannen niet aan zijn boodschap. Ze verstonden er geen lap van, het waren volgens mij Oost Europeanen.
Het Fort van Duffel bereikten via een alternatieve weg. Ook dit fort heeft nooit enig nut opgeleverd. De Redoute van Duffel, beter bekend als het Fort van Duffel of het Spoorwegfort van Duffel, was een verdedigingswerk dat deel uitmaakte van de Vesting Antwerpen. De oprichting van de redoute werd in 1886 gestart en was klaar in 1888. Tegen dat het af was waren de kanonnen al dusdanig geevolueerd dat ze er los voorbij konden schieten. Een hele geschiedenis daarentegen is er nochthans aan verbonden. Moest het je interesseren : Spoorwegfort van Duffel
We hebben er dan ook even een kijkje genomen en in het aldaar gevestigde etablissement 'De Krone' en er buiten een colaatje een eerste slok lokaal gerstenat 'Fortuna' versierd. Er worden daar ook allerlei activiteiten ontplooid : Home Duffel Fort.
Met terug te moeten keren door dat ondoordringbaar pad was het al een heel stuk later geworden dan voorzien. Tijd al om te schoven ! In de Goorbosbeekvallei was er picknickgelegenheid. Flesje wijn erbij, het scenario herhaalt zich constant op onze uitstapjes. We vervolgden onze weg naar het dorpscentrum van St. Katelijne Waver door veld en wei. Wat ons al meerdere keren opviel tijdens de wandelingen is het ondoordachte, ja het stupiede contradictorische aanbrengen van sommige verkeersborden of informatiepaneeltjes. Niet zelden vind je op een paadje waar amper een velo kan rijden een verkeersbord dat de snelheidsbeperking van 50km/u opheft. Of een gebod om honden aan de leiband te houden en 1 meter verder vast te stellen dat er geen honden toegelaten worden. Ook legio zijn de overdaad aan borden op dezelfde plaats. Je komt met je 2 ogen niet toe om alles te vatten. Het knapste dat ik ooit ben tegengekomen is een verbodsbord voor tractors, fietsen en bromfietsen. Onderaan dat bord worden dan de uitzonderingen gesommeerd. Jawel : Tractors, fietsen en bromfietsen. Dat was in Hasselt als ik het me goed herinner.
Via de Bemortelloop en de Dorpsbeek arriveerden we in St. Katelijne. Door al het oponthoud hadden we eerder al besloten om de trip in te korten. De lus naar OLV Waver zou voor een andere keer zijn. Alzo werd de trip met een 6 à 7 km ingekort. Geen erg, de dag kon al als geslaagd ingekleurd worden. Het dorpscentrum oogde netjes, we zochten er een terrasje op. Ook hier liep het een beetje uit. Bij mooi weer blijf je al eens wat langer 'hangen' en zeker wanneer het gezellig is. We stapten nu terug richting station. We waren er op tijd. De Michel had al een direct een trein terug naar Mechelen. Ik en de rest van het gezelschap dienden naar Antwerpen te sporen. Gezien het vrij vroege uur vanwege de inkorting en ook het mooie weer overwogen we nog van een tussenstop te maken in Duffel. Bij nadere beschouwing hebben we het daarbij gelaten, er komen immers nog wandeldagen. 'Trop' is te 'veel' zei ooit een illustere politieker-beenhouwer. Het had tot resultaat dat we vroeg thuis waren.
Deze blogpost kwam er een beetje later dan gewild. Een kampeeravontuurtje in de Lilse Bergen met de kleinzoon, dochter en kleindochter had prioriteit. Ook daar werd er een klein wandelingetje geregeld. Voetnootje ... ook onze stapmaat Ronny meldde zich present met zijn camper daar op de camping. Het werd een gezellig kampementje !
