Zeggen en schrijven, op 10 augustus anno 2023 werden nogmaals gezamenlijk de schreden gezet met de stapmaten zijnde de Ronny zonder Catsjoe, de Michel en de Marc, deze keer zonder de traditionele rijstvlaaikes. Onze maat Hugo ontbrak op het appel. Hij bereidde zich mentaal en fysiek voor op zijn jaarlijkse 100km Dodentocht in Bornem. Hij liet dus verstek gaan en terecht want ook deze monstertocht liep hij met succes uit. Proficiat hiervoor Hugo ! Ik zou het niet kunnen. Amper tot in de helft misschien ?
Afspraak gold rond een uur of 9 in het station van St. Katelijne Waver. Iedereen mooi op tijd, we konden ons in gang trekken. De eerste meters moesten overbrugd worden op het wandelpad dat naast de spoorweg liep. Het zou ons naar het spoorwegfort van Duffel brengen. Het moet zijn dat we geen ezels zijn want die stoten zich geen tweemaal aan dezelfde steen. In 2018 werd dit pad al eens door ons bewandeld. Helaas het kwam niet meer in m'n herinnering voor bij het uittekenen van de huidige wandeling. Ik gewaagde toen al van de noodzaak van het gebruik van een machete. Zoveel mogelijk groen scoren was toen de boodschap. Ik schets even mijn indruk van toen want die sluit naadloos aan bij de huidige. Op de koop toe kregen we deze keer nog het gezelschap van de reuzebereklauw. Een gevaarlijk plantje waar je best met je pollen afblijft.
Wel, in 2018 schreef ik :
Dat groen scoren gebeurde in de overtreffende trap want de eerste 2 kilometers naar dat fort toe waren een tegenvaller. Het pad was overwoekerd met metershoog onkruid dat er mestnat bij lag door de slagregens van de nacht. Zwiepende takken van de uitgroei van struiken en brandnetels kregen we er gratis bij. Die staken door je broek door en aangezien den Angelo in een korte broek liep kreeg die er dubbel van langs. We hebben fotokes getrokken van zijn geteisterde billen. Jammer maar we moesten terugkeren op onze stappen. Het was geen doen zonder een machete. Zo een junglemes kan je nu toch bezwaarlijk mee op pad nemen veronderstel ik. Er wordt al eens gezegd dat dat getengel door brandnetels een prima remedie is tegen het rheumatis. Zo zie je dat er toch ook nog een positief kantje zit aan iets minder prettigs.
In 2018 opereerde de Michel onder de schuilnaam 'Angelo'. Deze keer viel hij dus opnieuw in de prijzen. 👦
We moesten dus met andere woorden terugkeren op onze stappen. Het oversteken van sloten zou tot niets geleid hebben. Op de terugweg passeerden we terug de werklui die een GSM mast installeerden. De finishing touch want hij stond ondertussen zo goed als recht. De Ronny kon het niet laten om hen opmerkzaam te maken dat hun mast scheef stond. Erg veel hadden die werkmannen niet aan zijn boodschap. Ze verstonden er geen lap van, het waren volgens mij Oost Europeanen.
Het Fort van Duffel bereikten via een alternatieve weg. Ook dit fort heeft nooit enig nut opgeleverd. De Redoute van Duffel, beter bekend als het Fort van Duffel of het Spoorwegfort van Duffel, was een verdedigingswerk dat deel uitmaakte van de Vesting Antwerpen. De oprichting van de redoute werd in 1886 gestart en was klaar in 1888. Tegen dat het af was waren de kanonnen al dusdanig geevolueerd dat ze er los voorbij konden schieten. Een hele geschiedenis daarentegen is er nochthans aan verbonden. Moest het je interesseren : Spoorwegfort van Duffel
We hebben er dan ook even een kijkje genomen en in het aldaar gevestigde etablissement 'De Krone' en er buiten een colaatje een eerste slok lokaal gerstenat 'Fortuna' versierd. Er worden daar ook allerlei activiteiten ontplooid : Home Duffel Fort.
Met terug te moeten keren door dat ondoordringbaar pad was het al een heel stuk later geworden dan voorzien. Tijd al om te schoven ! In de Goorbosbeekvallei was er picknickgelegenheid. Flesje wijn erbij, het scenario herhaalt zich constant op onze uitstapjes. We vervolgden onze weg naar het dorpscentrum van St. Katelijne Waver door veld en wei. Wat ons al meerdere keren opviel tijdens de wandelingen is het ondoordachte, ja het stupiede contradictorische aanbrengen van sommige verkeersborden of informatiepaneeltjes. Niet zelden vind je op een paadje waar amper een velo kan rijden een verkeersbord dat de snelheidsbeperking van 50km/u opheft. Of een gebod om honden aan de leiband te houden en 1 meter verder vast te stellen dat er geen honden toegelaten worden. Ook legio zijn de overdaad aan borden op dezelfde plaats. Je komt met je 2 ogen niet toe om alles te vatten. Het knapste dat ik ooit ben tegengekomen is een verbodsbord voor tractors, fietsen en bromfietsen. Onderaan dat bord worden dan de uitzonderingen gesommeerd. Jawel : Tractors, fietsen en bromfietsen. Dat was in Hasselt als ik het me goed herinner.
Via de Bemortelloop en de Dorpsbeek arriveerden we in St. Katelijne. Door al het oponthoud hadden we eerder al besloten om de trip in te korten. De lus naar OLV Waver zou voor een andere keer zijn. Alzo werd de trip met een 6 à 7 km ingekort. Geen erg, de dag kon al als geslaagd ingekleurd worden. Het dorpscentrum oogde netjes, we zochten er een terrasje op. Ook hier liep het een beetje uit. Bij mooi weer blijf je al eens wat langer 'hangen' en zeker wanneer het gezellig is. We stapten nu terug richting station. We waren er op tijd. De Michel had al een direct een trein terug naar Mechelen. Ik en de rest van het gezelschap dienden naar Antwerpen te sporen. Gezien het vrij vroege uur vanwege de inkorting en ook het mooie weer overwogen we nog van een tussenstop te maken in Duffel. Bij nadere beschouwing hebben we het daarbij gelaten, er komen immers nog wandeldagen. 'Trop' is te 'veel' zei ooit een illustere politieker-beenhouwer. Het had tot resultaat dat we vroeg thuis waren.
Deze blogpost kwam er een beetje later dan gewild. Een kampeeravontuurtje in de Lilse Bergen met de kleinzoon, dochter en kleindochter had prioriteit. Ook daar werd er een klein wandelingetje geregeld. Voetnootje ... ook onze stapmaat Ronny meldde zich present met zijn camper daar op de camping. Het werd een gezellig kampementje !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.