Spa - Fagne de Malchamps

Onze stapmaat de Ronny zag uit naar een wandelingetje in de sneeuw. Hij vroeg, ik draaide. ‘t Is te zeggen ik zocht een wandelingetje op dat beantwoordde aan de karakteristieken van een typische winteruitstap. Sneeuwlandschappen, vrieskou, mistige omfloerste silhouetten in de verte, het idyllische plaatje snap je ? Mijn voorstel was een toerke aan het stuwmeer van de Vesder in Eupen maar de kans dat er sneeuw zou liggen was twijfelachtig. De Marc deed een voorstel als alternatief. De regio rond Spa bood iets meer zekerheid op een maagdelijk blank toerke. Het veengebied ten zuiden van Spa nabij Francorchamps piekt over de 600 hoogtemeters. Dat maakte de kans op sneeuw groter. Ik was er tamelijk gerust in temeer daar ik gehoord had dat de neerslag van de laatste dagen in de gebieden boven de 500m uit sneeuw zou bestaan. Onze Michel konden we moeilijk overtuigen van het aantreffen van witte panoramas in Spa en daarom verkoos hij in eerste instantie een toerke dichter bij huis. Begrijpelijk maar zelfs zonder sneeuw zijn die hoge venen prachtige lokaties. Je moet wel wat ‘travel time’ voorzien. Je bent al vlug meer dan 3 uur onderweg naar je bestemming. Zeker wanneer je voor openbaar vervoer opteert. 

Om 10u20 zouden we in Spa Géronstère aanbelanden en naar het Fagne de Malchamps stappen. We, de Marc en de Michel. Den Hugo had het nog steeds te druk en de Ronny, helaas, die blies af, geveld door een mysterieuze ziekte die hij met zijn wederhelft deelde. Ik vrees voor hem een beetje voor hypochondrische flissijnaanvallen ten gevolge van zijn extreme verbouwlust. Hij kloeg over verschrikkelijke spierpijnen.  Zulk labeur eist onverbiddelijk haar tol !
10u20 was de afspraak maar om de één of andere obscure reden, ik wijt het aan de toenemende chaos in m’n kop, stemde ik m’n reisplan af op 9u20 aankomst in Spa. Opgestapt in Sint Niklaas zag ik dat alle treinen die richting Gent of Antwerpen geschrapt waren wegens uitzonderlijke weersomstandigheden. Ja zeg, maak dat een ander wijs. Zo werd ik genoodzaakt om een trein naar  Leuven te nemen en vandaar verder te sporen naar Spa. De Michel zat al in Leuven, gelukkig,  een uurke later kwam de Marc eraan. Tijd dus nog voor een koffietje met de Michel in een volbloed Leuvens bruin staminee aan de overkant van de statie. Zo geschiedde dat we met z’n gedrieën om 10u20 in Spa Géronstère van het perron stapten en aan de wandeling begonnen.

Spa zelf ligt op 250m hoogte en het veen waar we naar toe stapten ligt op 580m. De klim was gestaag omhoog over een lengte van ik schat een 4 à 5-tal kilometer. Pittig, dat wel maar helemaal geen kuitenbijtertoestanden. Bij het begin van de wandeling was bij de Michel de twijfel over het feit of er al dan geen sneeuw te vinden viel nog niet weggeëbd. In Spa aan de statie werd er immers geen vlok sneeuw aangetroffen. Halverwege de beklimming rees er hoop voor hem. Hier en daar vielen er toch al wat streepjes wit op daken en bomen te bespeuren. Van puur contentement maakte hij een sneeuwbal en zette dlie op zijn kop. Hoe hoger we kwamen, hoe witter de omgeving werd. Z’n twijfel was volledig weggesmolten toen we boven aan het natuurpark aankwamen. Een sneeuwtapijt zover je zien kon bedekte het veen. Prachtig natuurschoon viel in onze schoot. Om te beginnen zochten we de schuilhut van het natuurpark op. Schafttijd was immers al aangebroken. Lange eettafels en banken alsook een reuzebarbecue behoorden tot het meubilair. Mooi decorum en de ijspegels die de dakgoot sierden zorgden voor het extra sfeëriek accentje.

Bokes, koekskes, fleske wijn en daarna weg. Daar in die schuilhut werden we nog getrakteerd op de zalige geur van  gebraden vlees op een houtskoolgrill. Waarschijnlijk afkomstig uit het boswachterspaviljoentje iets verder op. Vermengd met de ijskoude lucht droeg dit bij aan het wintergevoel. Maar wat een prachtig uitzicht viel er daar te genieten zeg ! Over besneeuwde vlonderpaden trokken we het veen in. Een klim op de panoramische toren aldaar zou  niet veel opgebracht hebben vanwege de mist en het daardoor te beperkte zicht. Hij tekende zich af in het mistige decor als een griezelig skelet. We stapten voort op de vlonderpaden. Daar waar deze onderbroken waren liep je op zompige veengrond vermengd met vertrapte sneeuw. We gingen richting vliegveld uit maar helaas moesten we op een bepaald punt rechtsomkeer maken. 3km retour want binnendoor lopen in het veen was kwasi onmogelijk . Reden van de retour was burgerlijke ongehoorzaamheid. We waren een versperring voorbijgelopen op zulk een vlonderpad. Na een tijdje botsten we op werklui die een pauze hielden onder een tentje. Het waren mannen die bezig waren met de heraanleg van het vlonderpad richting vliegveld. Ze raadden ons ten stelligste af om verder te gaan. Te gevaarlijk zo bleek vanwege turfgaten, rotte planken en zwerfschroot. Bovendien riskeerden we een boete van 150€ wegens het negeren van de afsluiting.  De week ervoor was er op een dag 3000€ aan boete geïnd door de gemeente Spa. Zelfs kinderen werden geverbaliseerd. Merci beaucoup pour l’avertissement messieurs. On va faire demi tour. 150€ was het veronachtzamen niet waard. Bovendien was het best aangenaam om het gedane traject in omgekeerde zin over te doen. Ik durf er een maand pree, in mijn geval een pensioen, aan verwedden dat moest de Ronny zijn meegegaan we allen 150€ armer zouden geweest zijn. We stapten dus helemaal terug tot aan de panoramische toren. Onderweg liepen we horden kinderen op schooluitstap tegen het lijf. Driewerf hoera voor de leerkrachten die de natuur boven een schoolbank stellen. Daar aan die toren zochten we een pad op dat aansluiting zou geven op het uitgetekende trajectje vanaf het vliegveld. Ondertussen bleef het onverwijld genieten van de mystieke omgeving. Hier en daar in het veenlandschap staken eenzame boomstammen hun bladerloze takken ten hemel. Een desolaat aanzicht en toch veelzeggend. Ze leken op achtergelaten kadavers in een witte woestenij. Die woestenij straalde stilte en een geheimzinnige rust uit. Troosteloos soms maar enorm fascinerend. De mist was daar waarschijnlijk oorzaak aan. Daar boven op het veenplateau is het vlak, zeker op die vlonderpaden, en dat maakt dat je volop van het landschap kan genieten zonder al te veel moeite te moeten besteden aan het uitkijken naar waar je je voeten moet zetten. Geweldig wandelplezier vond ik daar.

We hadden dus na onze terugtocht weer aanluiting gevonden op het oorspronkelijk uitgestippelde trajectje. Nu ging het gestaag bergaf. Een nieuw prachtig stuk wandelweg diende zich aan. Helemaal terug tot in Spa volgden we nu de loop van de La Picherottebeek. Smeltwater maakte dat er veel leven in zat. Over ontelbare miniwatervalletjes stroomde het water naar beneden in een donker oerbos. Adembenemende tafereeltjes. Onze tocht benedenwaarts kronkelde zich in honderden bochtjes langs, en vele bruggetjes over, de beek. Wel was het goed opletten bij het afdalen. Gladde rotsstenen en bladeren tussen smeltende sneeuw bemoeilijkten het stappen. Dat hoort er nu éénmaal bij. De Marc was in de wolken over de trip. Een topper zo liet hij er zich over uit. Het was nog een treffelijk uur eens aangekomen in Spa. We wilden nog in stijl de wandeldag afronden en zochten in Spa centrum een etablissement op dat aan deze behoefte kon voldoen. Franc'off Brasserie des Artistes leek ons hiervoor geschikt. Een tripeltje, dat hadden we na deze prachtige uitstap zeker wel verdiend. Het smaakte, de afrekening des te minder. Te verwachten enigzins gezien het mondaine karakter van Spa. Zo, het zat erop en we konden afronden met de treinreis naar huis. We kunnen weeral uitzien naar een volgende aflevering wandelfun. Ciao. 

 

Bourgoyen- en Ossemeersen in Gent

 

Ondertussen is het bijna een maand geleden dat ik m’n ganzenpluim ter hand nam en in de inkt sopte om nog een letterke neer te pennen. Toch werden tussen de ontelbare regenbuien door er enkele schampere pogingen ondernomen om de onderste ledematen te strekken. Het bleef bij pogingen. Een toerke met de Ronny en den Hugo in het krekengebied tussen Bazel en Rupelmonde bijvoorbeeld. Hiervoor spraken we af rond 10u aan de ingangspoort van het Kasteel Wissekerke. Onze Nestor onder de stapmaten, den Hugo, was eveneens naar Bazel afgezakt. Een 18 paaltjes krijg je vlug bijeen daar in dat schitterend natuurgebied maar de queeste kreeg al haar beslag na enkele kilometers  op de 'catwalk' van de pittoreske scheldeoever. Veel kreken hebben we bijgevolg niet gezien want vanuit Bazel ging het kwasi linea recta naar  het gezellige café 'Het Loze Vissertje' in Rupelmonde. Zeggen en schrijven hoop en al 6km. 

Tegen dat we in dat Loze Vissertje arriveerden was het middaguur al aangebroken en de sympathieke cafébaas maakte niet het minste bezwaar dat we er onze boterhammekes zouden opeten. Het voornemen om na het schaft verder te stappen strandde bij de aankomst van een koppel op een reeds eerbiedwaardige leeftijd. Ze zetten zich een tafeltje verder dan het onze neer. Mevrouw droeg een donkere zonnebril die ze bij aankomst afzette. Ze was slechtziend ocharme. Niettegenstaande deze verschrikkelijke handicap  stond er een eeuwige glimlach op haar gelaat gebeiteld. Zoveel vriendelijkheid straalde dat mens uit, het was aanstekelijk. Meneer daarentegen was bezitter van een weelderige haardos die hij kennelijk niet bij de geboorte had meegekregen of die ergens in zijn dna geprogrammeerd stond. Soit, er ontspon zich een geanimeerd gesprek met dit sympathieke koppel. Meneer was bij de Marine geweest als MP (militaire politie) en in die functie had hij nog meegevaren met de Kamina (Info A957 Kamina) om in 1953 tijdens de Koreaanse oorlog het Belgische Koreabataljon ter plaatse te brengen. Meneer had dus al een gezegende leeftijd. Het weerhield hem niet om straffe verhalen uit de doeken te doen die hij op al zijn verre zeereizen mocht meemaken. Alhoewel er 20 jaar verschil te noteren viel in lichting kwa dienstplicht vond ik dat raakpunten in de conversatie de herinneringen bij me deden opleven. Regelmatig klonk er dan een vermakelijke lachje bij mevrouw. Zeker wanneer er in zijn verhalen lichaamsdelen uit de vrouwelijke anatomie aan bod kwamen. Die oude man hield ons in de ban met zijn verhalen waarbij de pinten volgden en de uren snel aantikten. Opeens werd het geen optie meer om nog verder te wandelen. Het bezoek aan het Loze Vissertje was ons laatste wapenfeit. Den Hugo liep verder door naar Temse, ik en de Ronny keerden op onze stappen terug naar Bazel waar we onze velo hadden gestald. Het begon al te donkeren !

Een goei 10 à 11 km gestapt in totaal en niettegenstaande deze povere score werd het toch een vermakelijke dag.

Een weekje later sprong ik hier in het dorp op de lijnbus naar Lokeren. Het weer oogde schoon, waarom niet ? In St. Niklaas stapte ik af en na een slingertoerke langs nog onbetreden en onbekende paden, inclusief hier en daar wat bos sprokkelde ik toch een goeie 15 paaltjes bijeen.

Ik moet toegeven dat ik op zulk een dagwandeling wel het gezelschap kan apprecieren. Alleen is maar alleen, vandaar. Dit in tegenstelling tot die langere meerdaagse tochten waar ik het solotrippen wel echt een conditio sine qua non vind. Deze week liet ik een ballonnetje op bij de stapmaten voor een verkenningstochtje in het Gentse natuurgebied Bourgoyen - Ossemeersen, een stukje Leiestreek op amper 3 km van het Gentse Gravensteen. Met 4 deze keer. Den Hugo had het nogal druk en gaf verstek. Tegelijkertijd stelde hij voor of we in december niet zouden meestappen in de wandeling met als doel de sponsoring van het Mobile School Project. Goe mogelijk dat ik meestap, ik kijk nog even de kat uit den boom. 

Afspraak gold vandaag in de vroege morgen in Gent. Een wandelingetje van 20 kilometer lag daar in de Bougoyen- en Ossemeersen in't vet  

Den Hugo en de Marc moesten forfait geven. Den Hugo druk, druk, en nog eens druk ! De Marc meldde zich in extremis ziek, die moest zichzelf eerst terug wat oplappen. Bijgevolg geen rijstvlaaikes vandaag.  Met een vertraging van 7 minuten kwamen we aan in Gent. Dat is vrij normaal, de lat mag immers niet te hoog gelegd worden voor onze IJzeren Weg. Het was lang geleden dat we bij Bazil op het stationsplein koffie hadden gedronken. Eu Potse kaffe en eu koewkske astemblief madam ! Steevast krijg je er nog een toef slagroom en een borrelglazeke advokaat bij. Service is dat ! Na 2 consumaties vertrokken we richting  het natuurpark Overmeers. Eerst nog even rond de Schoonmeersvijver paraderen vooraleer de Blaarmeersen te verkennen. De grond en de weiden lagen er zompig en nat bij. Met de oever van de Leie te volgen zaten we binnen de kortste keren in de Blaarmeersen. Het verkeer op de R4 raasde iets te lawaaierig in onze oren dus hier in de Blaarmeersen aangekomen hoopten we dat de geproduceerde decibels van het verkeer wat zouden milderen. Helaas, het bleef en blijft nog altijd storend en vooral als je er op begint te letten. 

Maar een aperitiefstop verzette de zinnen en dempte het ongemak. We zaten hier elk met een fleske wijn in de rugzak.  Een beetje overkill maar weggieten was ook geen optie. Een home-made creatie van fetakaas met munt, harissa, olijven, scottish bonnet, paprika en nog wat exotisch gedoe gleed vlot naar binnen. De Michel trok aansluitend een fles Arrogant Frog Chardonnay open waarna het leven weeral een stuk draaglijker werd.  Die fles had hij gekregen van de chef statie in Mechelen en dit ter verwelkoming van de miljardste treinreiziger die Mechelen Statie bezocht. Een zoenoffer van de NMBS leek me correcter als geste en dit ter compensatie van de eerder op de dag opgelopen vertraging. Hallo Pinocchio 😉😉😉. 

We kwamen veel te weten van onze Michel zijn onlangs gelopen pelgrimstocht.  Die werd tot een goed einde gebracht maar toch vielen er enige wanklanken te horen ten aanzien van het gezelschap waarmee hij optrok en ook omgekeerd . Geen drama's, nee dat niet maar ik stelde vast, eerder een bevestiging van m'n vermoeden was het, dat wanneer je pelgrimeert met een kennis of vriend er verdomme op voorhand goede afspraken moeten gemaakt worden wil je niet in ergernis vervallen en er vervolgens over moet waken dat deze niet de bovenhand haalt en uitmondt in vijandschap.  Ik kan er voorbeelden van geven. Daar op dat  bankske naast de Leie hadden we een mooie kijk op de sjieke horecazaken aan de overliggende oever. Kennelijk mikten de uitbaters op een 'gefortuneerde' kalandizie. We trokken verder. Een kilometerke of 3 langs de oevers van de recreatievijver van het Blaarmeers om te beginnen. We passeerden halverwege de watersportbaan. Men is daar bezig met de constructie van een sjieke fiets- en voetgangersbrug.  Er kwam wat klim en klauterwerk aan te pas om voorbij de werf te komen want die was met hekken afgesloten. Veel volk kwamen we hier in de Blaarmeersen niet tegen op 2 kuierende dames na. En zeggen dat er hier in de zomer zo een kabaal wordt geregistreerd van Brusselse relzoekers. Niemand gezien dus ! Heel het Blaarmeersendomein lag er maar verdrietig bij. Aan het paviljoentje van de waterkant vonden we een picknicktafel. Daar zag de inhoud van fles nr. 2 het daglicht. De Ronny trok zijn Casillero del Diabolo open. De bokes werden aangesproken en werden doorgespoeld met deze rode Cabernet Sauvignon. We maakten de bedenking dat we het weeral getroffen hadden. Vooral met het weer en vervolgens ook met de hapjes waar de Michel mee had gebracht, of was het zijn dierbare wederhelft die daar voor gezorgd had ?  

Eerder op de morgen zag het er op meteorologisch niveau nogal dreigend uit maar nu konden er al enkele lappen blauw in het zwerk gespot worden. We stapten voort, nu naar de Bourgoyen-Ossemeersen. Deze meersen vormen een unieke biotoop en dat slechts op 3 km van de Gentse stadsrand. Het is een prachtig wandelgebied van 220 hectare groot waarin er 3 voorgekauwde wandelroutes werden uitgestippeld. Wandelen in de richting van deze meersen geschiedde op de dijk die het natuurgebied scheidt van de ringvaart met ernaast de R4. Opnieuw dat lawaai maar dat zou weldra ophouden. Haaks op de R4 doken we de meersen binnen. Wat een geweldig schouwspel van watervlakten was me dat. De regenval van de laatste dagen had heel het landschap herschapen in een gigantisch moerasgebied. De zon was ondertussen even komen piepen en dat zorgde voor een geweldig mooi plaatje. Een herfstlandschap in waterland. Hoe mooi kan de natuur zich niet etaleren in de herfst ? Nog een laatste stop aan het Natuur en Milieucentrum Bourgoyen drong zich op om fles nr 3  te kraken ... Enige reflectie dringt zich stilaan op en de volgende wandeling doen we het iets soberder.  Dat dringt zich op want de vraag begint zich te stellen : Stappen of tappen ?  ...  Kilometers slijten of Bacchus eer betuigen ? Een mooie balans tussen beide zou voor wat gemoedsrust moeten zorgen. De baten van een mooie wandeling staan immers op de helling. Maar evengoed dient er opgelet te worden dat er niet afgegeleden wordt naar zielloos marcheren. Het stappen in gezelschap dient immers plezant omkaderd te blijven. 

Aan de rand van Rooigem bereikten we het keerpunt. We zakten via de Grijtgracht af naar de Boven Leie vervolgens kwam de Noordelijke Leie aan de beurt tot we uiteindelijk terug aan de watersportbaan uitkwamen. Opnieuw kwam de mooie fietsbrug  in zicht. Nog even die sportbaan volgen tot aan de Leie, oversteken en aangekomen in de Rijsenbergwijk zat de tocht er op. We eindigden daar waar we begonnen waren. Bij den Bazil. Een mooie afsluiter. Deze keer geen advokaatje en een toef slagroom maar een onvervalste trappist. Tja,  enige introspectie inzake drankpatroon tijdens de wandelingetjes begint zich toch op te dringen. Elke eerste stap naar beterschap begint bij het besef !