Spa - Fagne de Malchamps

Onze stapmaat de Ronny zag uit naar een wandelingetje in de sneeuw. Hij vroeg, ik draaide. ‘t Is te zeggen ik zocht een wandelingetje op dat beantwoordde aan de karakteristieken van een typische winteruitstap. Sneeuwlandschappen, vrieskou, mistige omfloerste silhouetten in de verte, het idyllische plaatje snap je ? Mijn voorstel was een toerke aan het stuwmeer van de Vesder in Eupen maar de kans dat er sneeuw zou liggen was twijfelachtig. De Marc deed een voorstel als alternatief. De regio rond Spa bood iets meer zekerheid op een maagdelijk blank toerke. Het veengebied ten zuiden van Spa nabij Francorchamps piekt over de 600 hoogtemeters. Dat maakte de kans op sneeuw groter. Ik was er tamelijk gerust in temeer daar ik gehoord had dat de neerslag van de laatste dagen in de gebieden boven de 500m uit sneeuw zou bestaan. Onze Michel konden we moeilijk overtuigen van het aantreffen van witte panoramas in Spa en daarom verkoos hij in eerste instantie een toerke dichter bij huis. Begrijpelijk maar zelfs zonder sneeuw zijn die hoge venen prachtige lokaties. Je moet wel wat ‘travel time’ voorzien. Je bent al vlug meer dan 3 uur onderweg naar je bestemming. Zeker wanneer je voor openbaar vervoer opteert. 

Om 10u20 zouden we in Spa Géronstère aanbelanden en naar het Fagne de Malchamps stappen. We, de Marc en de Michel. Den Hugo had het nog steeds te druk en de Ronny, helaas, die blies af, geveld door een mysterieuze ziekte die hij met zijn wederhelft deelde. Ik vrees voor hem een beetje voor hypochondrische flissijnaanvallen ten gevolge van zijn extreme verbouwlust. Hij kloeg over verschrikkelijke spierpijnen.  Zulk labeur eist onverbiddelijk haar tol !
10u20 was de afspraak maar om de één of andere obscure reden, ik wijt het aan de toenemende chaos in m’n kop, stemde ik m’n reisplan af op 9u20 aankomst in Spa. Opgestapt in Sint Niklaas zag ik dat alle treinen die richting Gent of Antwerpen geschrapt waren wegens uitzonderlijke weersomstandigheden. Ja zeg, maak dat een ander wijs. Zo werd ik genoodzaakt om een trein naar  Leuven te nemen en vandaar verder te sporen naar Spa. De Michel zat al in Leuven, gelukkig,  een uurke later kwam de Marc eraan. Tijd dus nog voor een koffietje met de Michel in een volbloed Leuvens bruin staminee aan de overkant van de statie. Zo geschiedde dat we met z’n gedrieën om 10u20 in Spa Géronstère van het perron stapten en aan de wandeling begonnen.

Spa zelf ligt op 250m hoogte en het veen waar we naar toe stapten ligt op 580m. De klim was gestaag omhoog over een lengte van ik schat een 4 à 5-tal kilometer. Pittig, dat wel maar helemaal geen kuitenbijtertoestanden. Bij het begin van de wandeling was bij de Michel de twijfel over het feit of er al dan geen sneeuw te vinden viel nog niet weggeëbd. In Spa aan de statie werd er immers geen vlok sneeuw aangetroffen. Halverwege de beklimming rees er hoop voor hem. Hier en daar vielen er toch al wat streepjes wit op daken en bomen te bespeuren. Van puur contentement maakte hij een sneeuwbal en zette dlie op zijn kop. Hoe hoger we kwamen, hoe witter de omgeving werd. Z’n twijfel was volledig weggesmolten toen we boven aan het natuurpark aankwamen. Een sneeuwtapijt zover je zien kon bedekte het veen. Prachtig natuurschoon viel in onze schoot. Om te beginnen zochten we de schuilhut van het natuurpark op. Schafttijd was immers al aangebroken. Lange eettafels en banken alsook een reuzebarbecue behoorden tot het meubilair. Mooi decorum en de ijspegels die de dakgoot sierden zorgden voor het extra sfeëriek accentje.

Bokes, koekskes, fleske wijn en daarna weg. Daar in die schuilhut werden we nog getrakteerd op de zalige geur van  gebraden vlees op een houtskoolgrill. Waarschijnlijk afkomstig uit het boswachterspaviljoentje iets verder op. Vermengd met de ijskoude lucht droeg dit bij aan het wintergevoel. Maar wat een prachtig uitzicht viel er daar te genieten zeg ! Over besneeuwde vlonderpaden trokken we het veen in. Een klim op de panoramische toren aldaar zou  niet veel opgebracht hebben vanwege de mist en het daardoor te beperkte zicht. Hij tekende zich af in het mistige decor als een griezelig skelet. We stapten voort op de vlonderpaden. Daar waar deze onderbroken waren liep je op zompige veengrond vermengd met vertrapte sneeuw. We gingen richting vliegveld uit maar helaas moesten we op een bepaald punt rechtsomkeer maken. 3km retour want binnendoor lopen in het veen was kwasi onmogelijk . Reden van de retour was burgerlijke ongehoorzaamheid. We waren een versperring voorbijgelopen op zulk een vlonderpad. Na een tijdje botsten we op werklui die een pauze hielden onder een tentje. Het waren mannen die bezig waren met de heraanleg van het vlonderpad richting vliegveld. Ze raadden ons ten stelligste af om verder te gaan. Te gevaarlijk zo bleek vanwege turfgaten, rotte planken en zwerfschroot. Bovendien riskeerden we een boete van 150€ wegens het negeren van de afsluiting.  De week ervoor was er op een dag 3000€ aan boete geïnd door de gemeente Spa. Zelfs kinderen werden geverbaliseerd. Merci beaucoup pour l’avertissement messieurs. On va faire demi tour. 150€ was het veronachtzamen niet waard. Bovendien was het best aangenaam om het gedane traject in omgekeerde zin over te doen. Ik durf er een maand pree, in mijn geval een pensioen, aan verwedden dat moest de Ronny zijn meegegaan we allen 150€ armer zouden geweest zijn. We stapten dus helemaal terug tot aan de panoramische toren. Onderweg liepen we horden kinderen op schooluitstap tegen het lijf. Driewerf hoera voor de leerkrachten die de natuur boven een schoolbank stellen. Daar aan die toren zochten we een pad op dat aansluiting zou geven op het uitgetekende trajectje vanaf het vliegveld. Ondertussen bleef het onverwijld genieten van de mystieke omgeving. Hier en daar in het veenlandschap staken eenzame boomstammen hun bladerloze takken ten hemel. Een desolaat aanzicht en toch veelzeggend. Ze leken op achtergelaten kadavers in een witte woestenij. Die woestenij straalde stilte en een geheimzinnige rust uit. Troosteloos soms maar enorm fascinerend. De mist was daar waarschijnlijk oorzaak aan. Daar boven op het veenplateau is het vlak, zeker op die vlonderpaden, en dat maakt dat je volop van het landschap kan genieten zonder al te veel moeite te moeten besteden aan het uitkijken naar waar je je voeten moet zetten. Geweldig wandelplezier vond ik daar.

We hadden dus na onze terugtocht weer aanluiting gevonden op het oorspronkelijk uitgestippelde trajectje. Nu ging het gestaag bergaf. Een nieuw prachtig stuk wandelweg diende zich aan. Helemaal terug tot in Spa volgden we nu de loop van de La Picherottebeek. Smeltwater maakte dat er veel leven in zat. Over ontelbare miniwatervalletjes stroomde het water naar beneden in een donker oerbos. Adembenemende tafereeltjes. Onze tocht benedenwaarts kronkelde zich in honderden bochtjes langs, en vele bruggetjes over, de beek. Wel was het goed opletten bij het afdalen. Gladde rotsstenen en bladeren tussen smeltende sneeuw bemoeilijkten het stappen. Dat hoort er nu éénmaal bij. De Marc was in de wolken over de trip. Een topper zo liet hij er zich over uit. Het was nog een treffelijk uur eens aangekomen in Spa. We wilden nog in stijl de wandeldag afronden en zochten in Spa centrum een etablissement op dat aan deze behoefte kon voldoen. Franc'off Brasserie des Artistes leek ons hiervoor geschikt. Een tripeltje, dat hadden we na deze prachtige uitstap zeker wel verdiend. Het smaakte, de afrekening des te minder. Te verwachten enigzins gezien het mondaine karakter van Spa. Zo, het zat erop en we konden afronden met de treinreis naar huis. We kunnen weeral uitzien naar een volgende aflevering wandelfun. Ciao.