Op bezoek bij de Noorderburen in Zeeland : Oostkappele, Domburg en Breezand.

Precies een maand verder en ik zal er al mijn eerste tocht hebben opzitten. Het aftellen kan nu echt gaan beginnen.  De onrust begint daarbij op te steken en ook de twijfels. Deze laatsten tesamen met de kriebels. Allemaal erg herkenbaar voor me. Vandaag zat mijn credencial in de brievenbus en ook mijn stempelboekje. De enveloppe was geheel verkreukeld en sinds er slakken in de brievenbus huizen moet ik vlug zijn want ze vreten al mijn correspondentie op. Een stukje van de postzegel op de enveloppe was reeds wijlen. Dus credencial en boekske nog juist op tijd gered en bijgevolg weeral een zorg minder.

Er was nog een beetje werk aan het updaten van de geplande dagtrips. Met wat tips uit het boek dat de Luc me heeft bezorgd en wat raadgevingen van Fabienne uit Bretagne die ik via Skype rijker ben geworden heb ik de route een klein beetje bijgewerkt. Albergues die niet meer bestonden, werken aan een autoweg en nog zo wat van die akkevietjes maakten dat nodig. Deze dagtrips heb ik allemaal mooi in een tabelletje gestoken. Afstand, hoogtemeters, aantal meters afdaling en eveneens een link per trip waarmee je de GPS van de desbetreffende etappe kan downloaden. ’t Is natuurlijk allemaal theorie want echt minutieus plannen kan je toch nooit. ‘t Is alleszins een mooie leidraad voor m’n tocht. Zo ’n tabel geeft je tegelijkertijd wel wat inkijk in het evenement. In die 1200 km zitten er zo bvb een 16500-tal hoogtemeters. Dat is verdorie bijna 2 keer de Mount Everest. Ach ’t is appelen met peren vergelijken en ochgot, zo een tabelleke is immers maar wat spielerei. Je kan het terugvinden in de pagina’s hiernaast in het linkerkolommeke. 

Het voorstel van de Ronny om eens in Zeeland te gaan stappen vond ik uitstekend. Zelf had hij deze toer al eens gestapt en er klonk wat enthousiasme in zijn betoog. Hij was er wel 9 herten tegengekomen. Maatjesharingen en mosselen nog tot daar aan toe maar een Zeelands hert ... nog nooit van gehoord. Vroeg uit de veren deze keer want wegens de jaarmarkt hier in’t dorp wordt je na 7u gegijzeld en geraak je met de auto je eigen straat niet meer uit. Een oranje T-shirtje aangetrokken voor de gelegenheid en hop, dressed to hike en nu vliegen we er in zoals een brieschende leeuw.
Na het kommeke koffie en een koekske thuis bij mijne stapmaat konden we vertrekken en al rond een uur of 10 reden we gezwind de parking op aan het strand van Breezand. De Catsjoe zat weer ergens in de bergen op een klimkamp in Frankrijk en die moesten we bijgevolg missen en was er dus niet bij. De koelte van de ochtend was al geheel verdwenen en de Ronny zette zich al voor de helft in zijn adamskostuum. Er is geen vergelijk mogelijk met onze Belgische kust. Geen torenhoge mottige appartementsgebouwen, schreeuwerige strandshops met emmerkes, schupjes, vliegers en strandballen, aftandse go-carts die de sokkel onder je uit rijden, nee een heel rustig ogend strandlandschap. Ze kennen er wat van die Zeeuwen. Mooi aangelegde kluppelpaden over het strand zorgen voor kilometers lange wandelpaden. Een jobstudent vaagde het al proper met een bezemmachientje.  Een breed strand waar je hier en daar een zonneklopper aantreft. Af en toe tref je er wel eens éne aan in zijn adamskostuum, ditmaal niet voor de helft maar so what ? Maar wat een verschil met onze badsteden ! De vloedlijn hebben we gevolgd tot in Oostkapelle en daar zijn we het achterliggend natuurreservaat ingeduikeld. 't Is daar dat de Ronny de herten had gespot. We zijn er de ganse dag geen enkel tegengekomen. Het reservaat is enkel toegankelijk met toestemming van de natuurbeheerders. Mooie wandel en fietspaden liggen er wel rond getraceerd en dit in een mooie bosomgeving maar een kaartje aan 3€ heb je wel nodig om er binnen te mogen. Begrijpelijk wil men in het onderhoud van het reservaat kunnen voorzien. 
Bankjes en picknicktafeltjes in overvloed zodat we niet al te lang moesten zoeken om onze schafttijd te kunnen houden. De fles Delirium Tremens die we in Ninove kado hadden gekregen werd vakkundig soldaat gemaakt op zo'n picknickplaatsje. Bokes binnen en hop naar Domburg. Daar heerste er de gekende toeristische drukte. Terrasjes, viskraampjes (de kibbelingetjes waren heerlijk) en slenterende vakantiegangers met hun kroost. Gepakt en gezakt met buggies, frigoboxen en materiaal om het zeezand te bewerken. Nog even in Domburg een Affligem opgesoupeerd op een strandterrasje om die kibbelingen wat zwemwater te geven en daarna voort. Onze Belgische biertjes maken furore daar en met deze geruststellende gedachte konden we stilletjes de terugweg plannen. Een 14tal kilometerkes waren er al verstapt en het ging nu rechtsomkeer richting Breezand uit. De vuurtoren van Domburg markeerde het keerpunt. Het ontoegankelijke natuurreservaat zorgde ervoor dat we hetzelfde spoor terug moesten volgen.
Ter hoogte van Oostkapelle een heel stuk door het mulle strandzand gestapt wat behoorlijk vermoeiend loopt. Dit zeker als je er al 20 paaltjes hebt opzitten. Het stappen verloopt prima en ik voel aan dat ik zo goed als klaar ben om binnenkort m'n tocht te starten. Geen blaren en bleinen, geen dips met vermoeide benen en na afloop het gevoel dat je er nog gerust een stuk of 10, 15 zou kunnen bijlappen. Alles naar wens dus. Zo onderweg hebben we toch dikwijls de opmerking gemaakt dat die Hollanders toch stukken voor liggen wat betreft ruimtelijke ordening. Hun stranden kunnen wedijveren met onze De Panne maar daarbovenop verstaan ze de kunst om het bijbehorende duinengebied respecteren. Gebouwen met een recreatief karakter worden in harmonie met de omgeving ingepland. Zorgvuldig aangelegde wandelwegen en schitterende fietspaden zorgen voor uren wandel- en fietsgenot. Horecazaken zijn natuurlijk aanwezig maar liggen verspreid en storen de omgeving niet. Ons duinengebied en de natuur er rond werd grotendeels naar de vaantjes geholpen door het her en der inpoten van schreeuwlelijke villa's en residentiële appartementen waarbij de hun toegekende potsierlijke Franse benamingen de grandeur van onze kust en haar vakantiebewoners moest belichamen. Tot in 1976 reikte de gemeente Koksijde zelfs premies uit aan eigenaars om een Vlaamse naam te geven aan hun littoraal stulpje. Niet te geloven , 't is om te bleiten. 't Kwaad is echter al lang geleden geschied.

Tijdens de laatste kilometertjes langs de vloedlijn viel er een madammeke op die gekleed in een Romeinse tuniek van zichzelf selfies stond te trekken in de branding. Raar zicht, ik denk wel dat ze urenlang het water in en uit is opgesprongen om de perfecte selfie te verkrijgen. Toen de wandeling afgelopen was ze nog steeds bezig. 
Te hard gestoeft over het kunnen van onze Noorderburen. Dat moest zich wreken. Ik maakte nog de schampere opmerking ... 'Weet ge wat Ronny ?'. We stapten net de duintrap af naar zijn geparkeerde auto. 'Bij ons moet ge verdorie betalen om je auto te mogen parkeren aan de kust'. 'Das waar' repliceerde hij. Een hagelwit bonnetje tussen de ruitenwisser bracht de ontnuchtering. Een bonnetje van 60€ straatwaarde alstublieft omdat we de parkeerautomaat waren voorbijgelopen. Ik beuzel 59,9€ om precies te zijn. Commerce, even gaf dat je het gevoel dat parkeerboetes in Nederland ook de solden volgden. Echt niet gezien die parkeerautomaat. De bordjes die er naar verwezen moest ge echt gaan zoeken. 't Zijn lepe mannen die Hollanders, 't mag ook worden gezegd :-).
En ook deze dag was er weer éne om van te snoepen. 28km wandelplezier in een wondermooie streek. Ik kom er nog wel eens terug.