Aktivia - Hemiksem in de Rupelstreek

Het weer van zaterdag zal er zeker wel voor iets tussengezeten om de vrij lage opkomst van zondagstappers te verklaren. Deze lijn kon doorgetrokken worden naar ons groepeke. Met vijven vertrokken we aan de start in het depot van Hemiksem. Nochthans was deze dagstapper prima georganiseerd door de wandelclub van Schelle. Ruime vertrekhal en rustpost, verzorgde catering, duidelijke bepijling en toegang tot voor het publiek gesloten domeinen. De lage opkomst verwonderde me enigszins.
Alhoewel er soms lussen tot 28 km in het zondagse aanbod zitten, spreekt dit me niet zo aan. Er loopt te veel volk rond en dat maakt dat het spirituele heil van een wandeling ver te zoeken is. Dat moet je ook niet zoeken op een georganiseerde wandeltocht. Daarom vind ik een toerke van 14 km ruim voldoende voor een wandelingetje met occasionele wandelrecreanten.

Den Daniël, Elsie, Meta en Adi waren al present op de startpost toen ik er aankwam. Goed nieuws, den Daniël sukkelt niet meer met zijn knie en na enkele geslaagde orthopedische ingrepen aan ons Adi haar voetjes is ze terug van de partij . Nu kunnen ze terug zonder last meestappen. Lang hebben we niet getreuzeld en zijn meteen vertrokken. Enkele honderden meters passeerden we al de 900 jaar oude St. Bernardusabdij. Een bolwerk van de Cisterciënzers. Een stukje langs het Vliet en van daaruit richting scheldeboord. De veerboot aan het Kallebeekveer lag rustig te dobberen aan zijn steiger. 

Iets verder voerde de wandeling door het park Callebeek - Ter Locht. Mooi stukje natuur maar het druilregentje en de bottienen van de stappers veranderden de parkwegeltjes in slijkbaantjes. Een erg mooi aangelegde visvijver onderweg, wat verder was even een verademing voor de omgeving. Deze visvijver is, naar het schijnt, zelfs voor vele Hemiksemnaren onbekend. Op dezelfde plaats lag er vroeger een stinkend stort en door de inspanningen van de lokale visclub onderging dit gebied de transformatie naar een pareltje. Op de rustpost in de vrije basisschool ging het er gemoedelijk aan toe. Een krantje uitgegeven door Wandelsport Vlaanderen trok mijn aandacht. Daarin werd volop het gezonde aspect van wandelen in de verf gezet. Ik zet ze even op een rijtje.

- Wandelen heeft een positieve invloed op je levenskwaliteit, je nachtrust, je humeur en je stressgevoeligheid.
- Wandelen heeft een positieve invloed op je algemene conditie.
- Wandelen vermindert de totale hoeveelheid cholesterol in je lichaam.
- Wandelen verbetert de bloedtoevoer en zuurstofvoorziening naar ledematen en organen.
- Wandelen versterkt je geheugen en concentratievermogen.
- Wandelen is een goede preventie tegen hart- en vaatziekten.
- Wandelen beïnvloedt je bloeddruk op een gunstige manier.
- Door te wandelen neemt je botmassa en spierkracht toe en vermindert je kans op osteoporose.
- Wandelen verbetert je stabiliteit en evenwicht.

Lap, als ik dat lees word ik minstens 600 jaar. Dr. Lecompte achterna.

Verder stonden er nog een heleboel interessante weetjes in. Namelijk dat :

... lange wandeltochten goed zijn voor het algemeen uithoudingsvermogen.
... een dagelijkse wandeling van 30 minuten voor een lagere bloeddruk en een daling van het cholesterolgehalte zorgt.
... je risico op een hartaanval met 40% vermindert als je 5 dagen per week 30 minuten per dag wandelt.
... wandelen de spijsvertering en de stoelgang bevordert waardoor de kans op darmkanker daalt.
... wandelen de hersenactiviteit doet stijgen en dit een rem kan zetten op dementie.
... een stevige wandeling kan leiden tot een verminderd risico op ouderdomsdiabetes.
... 15 minuten per dag wandelen de levensverwachting met 3 jaar kan doen toenemen.
... wandelen een ontspannende recreatieve sportactiviteit is die iedereen kan beoefenen.
... wandelen toegankelijk is voor zowel de getrainde als de ongetrainde sporters, voor jong en oud, voor gezonde en minder gezonde personen.

Tot daar de raadgevingen in de ter beschikking gestelde lectuur. Op het gemakske de bokes binnengespeeld en hop klaar voor het volgende stukje. Deze keer door het domein van het Klaverbladkasteel. Voor de gelegenheid werd dit domein opengesteld voor het publiek. Onderweg pikte ik op dat dit de eigendom was van de koffiegoeroe Rombouts. Een immense lap grond met bijhorend kasteel. Door de privé aard van de eigendom werd het gelukkig gevrijwaard van grondspeculanten. Jammer dat het maar zelden opengesteld wordt voor Jan met de Pet. Zo, de tweede lus in het parcours zat er op. Vanuit het rustpunt was het nog een uurtje doorstappen naar het eindpunt. Een mooie wandeling, een lach en een zwanske maar toch een beetje jammer van het mindere weer. En toch, de thuisblijvers hadden desondanks groot ongelijk.

Naar foto-album : Album Hemiksem

Het hydrografisch bekken van de Boven Schelde

Prachtig weer werd er voorspeld voor vandaag. Zou het dan geen zonde geweest zijn moest je daar geen profijt mee doen en er een mooi toerke in de natuur mee versieren ? Het zelfde scenario als verleden week kon nog dienen. 't Is te zeggen alles lag klaar daags te voren, en hop vroeg eruit.  Om 8 uur stapte ik al af aan de statie in Gontrode, deelgemeente van Melle (O-Vl) dank zij een uitzonderlijk stipte NMBS. Waar zullen we het schrijven ? De zon kwam juist uit haar beddeke en in de verte aan de einder schemerden er nog een tijdje wat violette sluiers aan de horizon. Een voorbode van een zacht weertje. 

Langzaam heb ik me op gang getrokken voor een grote wandellus van ongeveer 25km. Enkele deelgemeenten van Merelbeke konden daarvan getuigen. Munte, Lemberge, Bottelare, Baaigem ... allemaal pareltjes van dorpjes waar de oude dorpskernen nog min of meer intact zijn gebleven.

Deze keer zou het opnieuw een solotrippeke worden. De stapkameraden hadden nog even andere zorgen om het hoofd en gaven verstek. Een volgende keer dan maar weer. Er komen nog wandelingen genoeg. Nu, alleen wandel je nooit. Altijd is er wel een dialoog tussen je lichaam en de ziel aan de gang. Een dialoog waar de gesprekstof geleverd wordt door de natuur die je bekogeld met ontelbare prikkels tijdens je wandeling. Een klaterend beekje, de wind om je heen, de regen die zijn gordijnen dichttrekt, bloemen, onweer, paadjes, dieren, landschappen en noem maar op ... Als je langzaam wandelt, behoort het je toe, het wordt al stappend jouw bezit. Het enige bezit waar je trouwens geen ongemakken van ondervindt. Je hoeft het zelfs niet te kopen, je krijgt het zo voor niets voor je neus op een bordje geschoteld. Oei, ik word wat hoogdravend. 
Al vlug zat ik temidden tussen de velden. Hier en daar een boerderijtje voorbijlopend waar de geur van gebakken spek en koffie gemengd met de rook van een houtvuur op te snuiven viel. Een perfecte combinatie om de morgenstond te parfumeren. Kuieren tussen de zacht glooiende heuvelruggetjes en zinken met hier en daar toch nog een fors hellingkje neemt al meteen de haast uit je lijf. Het zonneke was al flink met haar werk begonnen maar de drassige paadjes droogkrijgen zou haar nog niet lukken. Te vroeg op het jaar nog. De ganse streek rond Merelbeke behoort tot een meersengebied. Moerassen, bospoelen, en ontelbare beekjes die de akkers en bossen versnijden in hun zoektocht naar de Schelde, zetten de toon in het landschap. Veel modder aan de bottienen dus. 
Om 10 uur was er al één derde van de trip voorbij. Nochthans in alle rust gestapt. In Munte was er al een kroegje open. Tijd zat om er een Tripel Karmeliet soldaat te maken. Een lege kroeg maar ik had al direct wat klap met de uitbaatster. Een sportief wicht met een dotje op hare kop, zo groot als een zaalvoetbal, maakte er de dienst uit. Sympathieke meid. Ze had in Peru trektochten gedaan, enkele malen de dodentocht meegelopen maar nu had ze het even te druk om nog de avontuurlijke kaart te trekken. Ik heb nog vlug een 2de Karmeliet aangesproken. Op één been kun je immers niet staan, laat staan stappen. Die konden ze al niet meer afpakken en nu wegwezen ! De deur van Afspanning oud Munte werd dichtgetrokken. Tot een volgende keer wellicht. 
Wegeltjes en wegeltjes kwam ik tegen. Eén benaming van zo'n wegel onderweg vond ik wel raar, nl de : 'Onderstandswegel'. Ongewild dwaalden m'n gedachten af. Dat heb je wel eens meer wanneer je solo stapt. Je maakt je hoofd even leeg. Onderstand ... een weg .... de minder begoeden ... wandelen ... Waar leg je de linken ? Hop en je geest, hand in hand met je fantazie begint te draaien. Jongste telg die ik was uit een niet gefortuneerd gezin had ik in mijn jeugd het soms al eens lastig om mijn week rond te krijgen met m'n zondagse pree. Af en toe had ik aan het eind van mijn pree nog wat dagen over. Op andere vlakken kwam ik zeker niks te kort maar wat betreft centen : Olala hier stopt het, een extra zat er gewoonlijk nooit in. Mijn vader zaliger hoor ik nog zeggen : "Zen oe cens al oep manneke ?" "Zuiniger zen hé, dan edde da ni feur". Gewoonlijk voegde hij er dan nog aan toe : "Maak maar een droge wandeling, dat kost u niks". Werd daar toen de kiem der wandelmicrobe gelegd ? Ach, elke afstandswandelaar heeft wel eens meer zulke rare hersenspinsels. Ondertussen was het verdorie zo warm geworden dat ik mijn jas moest opbergen. Ik heb er niet op gelet maar het kwik moet vlot over de 10 graden geklommen zijn. Eind januari en buiten lopen in T-shirt met enkel een licht truitje. Leg daar maar eens pap op !
Nee onderstandswegel had geen enkele conotatie met arrenmoede. Het was een weggetje dat naar een bunker uit WOII leidde. Deze bunkers, aangelegd in een gordel rond Gent, werden in de jaren 30 van de vorige eeuw gebouwd om Nazi Duitsland weerwerk te kunnen bieden bij een invasie. Zo een bunker die opgetrokken was uit baksteen en voorzien was van ramen werd een onderstand genoemd. Uiterlijk hadden deze bunkers de kenmerken van een hoevetje. Ze hebben nooit gediend want op amper 18 dagen werd België onder de voet gelopen door de oprukkende Duitse legers.  
Nog 2 ongerepte bossen lagen er op mijn uitgestippeld spoor. Het Nerenbos en het Gentbos. Deze bossen maken samen met het Bruinbos en het Heilige Geestgoed onderdeel uit van het landschap der Makegemse bossen. Een mozaïek van bossen, landbouwgrond en verspreide bewoning. Op de drassige gronden in de zinken vind je er vooral populieren en iets hoger op de drogere gronden naaldhoutbestanden. De grotere loofbossen zijn beplant met eik en beuk en worden regelmatig onderbroken door gras en akkerland.  
Het was op het einde van mijn wandeling in het Gentbos dat het improviseren werd. Alle paadjes die ik vooraf op kaart had uitgestippeld waren er in verdwenen. Klauterend over gevelde eiken en nieuw ontstane beekjes heb ik me er een weg door moeten ploeteren. Ik ben er de boswachter tegengekomen en die gaf me wat uitleg. Vroeger werden de paadjes zorgvuldig onderhouden en enkel wandelaars mochten deze betreden. De toegangen tot deze paadjes werden keurig afgesloten voor personen met andere intenties. Het was zinloos. Ze werden gewoon afgebroken en de paadjes werden crosscircuits die respectloos voor de natuur door mountainbikers werden geclaimd. Nu heeft natuurbeheer het bos de status van een vrijloopbos gegeven. De paadjes verdwijnen en verwilderen en je moet zelf maar je weg door het bos vinden. Om de mountainbikers te ontmoedigen worden er her en der stroken met lage doornstruiken aangeplant. Hij klonk nogal teleurgesteld die boswachter. Dweilen met de kraan open liet hij me verstaan. De mensen van het natuurbeheer doen zo hun best om de natuur te herstellen en die fietsvandalen rijden alles naar de vaantjes. Ik kan hem begrijpen.
Om halfdrie was het liedje uitgezongen. Ik stond terug aan de start. Het was een geweldig prachtige dag vandaag. Absoluut een kado.
Volgende week treed ik nog eens in wat pelgrimssporen. Samen met Hugo, een collega-pelgrim en waarschijnlijk ook de Ronny en de Catsjoe gaan we een stukje van de Via Brabantia bewandelen. De Via Brabantia loopt vanaf Bergen op Zoom over Antwerpen en Brussel tot in Nijvel. Een variatie hierop vanuit Brussel tot in Jodoigne behoort ook tot de mogelijkheden. Maar we gaan het iets bescheidenen houden en enkel de Koninklijke Tocht, een etappe van een kleine 30km tussen Laeken en Halle onder handen nemen.
Tot volgende week. 

Naar foto-album : Album Gontrode

Naar de sneeuw. Van Aywaille naar Hamoir in de Ardennen

Ik trek deze week er nog eens alleen op uit. De stapvriendjes zagen zich verhinderd om deze week de rangen te vervoegen. Even zou den Angelo nog meekomen maar rugpijn gooide roet in zijn voornemen. De Ronny zijn metser is aan de slag gegaan in zijn huis en de Marc moest er voor zorgen dat het dagelijkse brood nog op tafel bleef komen. Werken dus, een gevolg van de zondeval. 'In 't zweet des aanschijns zult gij voortaan uw brood verdienen' ! Genesis 3:19-24. Wiens schuld was dat nu weer ? ツ

In een winter moet er sneeuw te zien zijn. Bij gebrek hieraan bij ons moest er dus uitgeweken worden naar het Waalse landsgedeelte. Maar waar naartoe ? Dan maar op de bonnefooi een trajectje ineengeflanst tussen 2 Ardeense dorpjes. Aywaille en Hamoir, met beiden een heus treinstation ter hunner beschikking, voldeed aan de gestelde vereisten kwa wandelafstand, sneeuw, mooie landschappen en rust. Wat bospaadjes er tussen gekletst, nog een wandelpaadje langs de Ourthe, een stukske GR 57 en wat heuveltjes goed voor een 500 hoogtemeters aan klimplezier. Kortvermeld, een kleine 20 km pure natuur in 't vooruitzicht. 

De wandeloutfit lag al klaar daags te voren, inclusief wandelstokken en ijssporen. Enkel de bokes moesten nog gesmeerd en de soep opgewarmd voor in het thermosfleske. Een perfect scenario !
Vroeg eruit vandaag en eens te meer wilde ik weer mijn geld verwedden op de paarden van den 'IJzeren weg'. Louter een kwestie van voor wat continuïteit te zorgen. Nu .., 'mijn geld' klinkt wat hovaardig. Ik spoor gratis en het is mijn ex-werkgever die voorlopig nog voor dat voordeel in natura opdraait. Eens te meer heb ik op de verkeerde paarden gewed. Dat moest ik nog maar eens vaststellen.

Hoera, een stipte trein bracht me tot in Gent St. Pieters. Dat oogde voorlopig al beloftevol. In Gent overstappen op de trein richting Eupen en afstappen in Luik. Met enkele minuten vertraging weliswaar maar daar viel best mee te leven. Deze trein zat overvol. Opeengepakt en gestapeld zoals sardienen in een blik werd de reis aangevat. 'Dames en heren even uw aandacht. Vanwege een niet nader te omschrijven defect werd de voorgaande trein op deze lijn afgeschaft. Gelieve ons te verontschuldigen voor het ongemak dat deze nu overvolle trein meebrengt'. Lap, ik kon blijven rechtstaan en ik wou nu op dit lange stuk juist een boekje lezen. Het euvel was naderhand gekend. Een bovenleiding was gebroken vanwege de vorst. Dat wist de conducteur iets later aan de intercom toe te vertrouwen. Voorbij Brussel Noord kwam er terug wat plaats vrij. Ik kon aan mijn boekske beginnen. Een filosofisch werkje van Frédéric Gros over het wandelen. Omdat het wandelplezier in de natuur zo moeilijk te omschrijven valt voor oningewijden wilde ik mezelf eens verdiepen in de manier waarop de grote filosofen dit verwoordden. Nietzsche ook een fervent wandelfanaat stelde in één van zijn citaten : "We zijn zo graag in de natuur omdat deze geen mening over ons heeft." En nu aan jou !  Een verhelderend boekske is het wel en ik vertel even een stukje na met mijn eigen woorden . Opletten met het copyright van de vertaler is steeds de boodschap !


Een oude en wijze pelgrim vertelt zijn verhaal : De hemel zag pikzwart, voorbode van een dreigend onweer, en hij vervolgde zijn lange weg. Diep in het dal ontwaarde hij een schitterend schouwspel. Een klein maar volkomen vierkantje aan rijp korenveld vormde een baken van golvend licht temidden van de loodzware zwarte lucht en het omringende woekerende onkruid. Door zijn langzame tred, een pelgrim eigen, genoot hij ontzettend en lang van de aanblik. Hij zag ook hoe de boer zijn werk staakte en met teneergeslagen ogen huiswaarts keerde.. De pelgrim sprak hem aan en legde zijn hand op diens zijn arm. Ontroerd prevelde hij een dankjewel. De boer keek stuurs neer op de pelgrim : 'Ik heb je helemaal niets te geven arme man'. Daarop antwoordde de pelgrim vriendelijk : 'Ik bedank u niet met de bedoeling dat u me iets geeft, maar omdat u me alles al gegeven hebt. U hebt dat vierkantje koren onder uw hoede genomen en door uw werk heeft het vandaag zijn schoonheid gekregen. U hecht vooral belang aan wat het graan zal opbrengen. Maar ik wandel en ik heb de hele tijd kunnen genieten van de blonde pracht ervan.' En de oude man bleef glimlachen. De boer draaide zich om en ging hoofdschuddend zijns weegs, want hij beschouwde hem als een gek. 

Voor mezelf is dat een zeer herkenbaar gegeven. Zichzelf verbonden voelen met Moeder Aarde bij elke stap die je zet en daarbij het contrast ontdekken tussen onze hectische maatschappij en de traagheid waarmee je jezelf voortbeweegt. Eens je dit contrast herkent of beter gezegd aanvoelt en het vervolgens toetst aan jouw levenswijze, dan komt de kunst van het kunnen relativeren binnen handbereik.

Tussen Leuven en Luik was het wedermaal prijs. Opnieuw de verontschuldigende stem met de boodschap dat er voorrang moest verleend worden aan een dwarsende trein verderop. Dit verklaarde de naar de ondertussen tot slakkengang gereduceerde snelheid van mijn vervoersmiddel. Er klonk een zweem van meewarrigheid in de stem.  Geen potten gebroken, alleszins niet, maar naar de aansluitende verbinding in Luik met Luxemburg kon ik onderhands al wel fluiten. Een uurke geduld oefenen dan maar in het sjieke station van Luik Guillemins. 4000 vierkante meters aan glas en staalconstructies. 

Het 13de infanteriebataljon, 12de linie uit Spa bewaakte het spoorcomplex. Getooid met hun bruine baret en tot de tanden gewapend met blanke bajonet, mitrailletten en revolver waakten deze Rambo's over de veiligheid van de burger. Plezante job volgens mij als je zo uren in de kou moet wacht lopen. Mijn respect krijgen ze alleszins. Maar goed, zo worden onze fiscale bijdragen voor defensie wel besteed.
Het stukje tot in Aywaille verliep zonder noemenswaardige problemen. Om halféén stapte ik daar af op het perron. Ik was om 07u26 vertrokken in Beveren. 5 uur onderweg voor wie kan rekenen. 
Aywaille lag er wreed vredig bij. Na een 500 meter zat ik al temidden van het bos. Een steil boswegeltje zette meteen de trend. Glad ! Niet te geloven ! Ik schoof van de één naar de negen. Het duurde niet lang of mijn wandelstokken kwamen al te voorschijn. Geen luxe deze keer wilde je na afloop ongehavend terug thuis komen. En toch ben ik onderuit gegleden vooraleer ik mijn ijssporen aansprak. Die totter leverde me een uurke koppijn op. Boenk recht achteruit op den bol. Gelukkig had ik een mutske opgezet. Dikke rommel ook al die ijssporen. Gekocht in de Lidl voor 4 euro notabene. Na een paar honderd meter was ik ze al kwijtgespeeld. De moeite niet waard om er naar op zoek te gaan. Ik moet er beslist degelijke op de kop tikken. Eens boven na toch wel een klim van 200 meters door het winterbos was het, ondanks de flauwe koppijn, toch volop genieten van het landschap. Het sneeuwtapijt, op sommige plaatsen wel tussen de 20 en de 30 cm dik zorgde voor een oogstrelend landschap. De valleien, de heuvels helemaal in het wit omgetoverd. Magische pracht dat alleen een sneeuwlandschap bieden kan. Maagdelijk onbewandelde paadjes, je moest bijgevolg goed uitkijken waar je je voeten neerpootte. Ik had een bezoekje aan een grot in Aywaille voorzien. Beetje spookachtig in een verlaten deel van het bos. De ijswakken in het moeras voor de grot boezemden me toch wat terughoudendheid in. Er door zakken en je bent gesjareld met in de weide omtrek geen levende ziel te bespeuren. Een fotoke heb ik toch kunnen trekken. Tot in Comblain la Tour boswegeltjes à volonté. Regelmatig zat ik op een verkeerd pad maar eens aan de Ourthe in Comblain zat ik goed voor nog een 4 tal kilometertjes aan jaagpad. In Xhignesse maakt de Ourthe een grote bocht. Die moest afgesneden worden om nog op een treffelijk uur aan te komen op de eindbestemming Hamoir. Dat betekende terug den berg op voor een laatste 100 meter klim. Waarom maakte de Ourthe daar anders een bocht ? 't Was ondertussen al stillekesaan beginnen te donkeren. Prachtige kleuren werden er door de ondergaande zon in het zwerk gepenseeld. Van roze over mauve en zo naar violet getinte wolken dekten de heuvels onder voor de komende nacht. De maan nam ondertussen haar rolletje van nachtlantaarn op en de sterren ontwaakten één voor één aan het firmament. Gratis toegang voor dit nocturne schouwspel. Kom maar binnen ! Euh, kom naar buiten is hier meer toepasselijk denk ik.
Iets na 6 uur kwam ik aan in Hamoir. Juist op tijd voor de trein terug naar huis. Geen problemen deze keer met aansluitingen en vertragingen. Wel zat ik tussen Luik en Gent St. Pieters precies in een trein boordevol criminelen. Politie in burger reisde mee. In elk tussenliggend station, Luik bij het instappen, Leuven, Brussel Zuid, Centraal en Midi, en dan tot slot in Gent leverden zij gekleurde mannen af aan Securail. Al dan niet de handen in de braceletten. Er loopt klaarblijkelijk wat rond bij de kalandizie van de spoorwegen. Al bij al schetst dit vertoon, samen met die soldaten in Luik, het veranderende maatschappijmodel. Laat mij maar m'n wandelingetjes doen. Om 10 uur 's avonds was ik thuis. Een fijne dag waar ik weeral intens heb van genoten. Ondanks het geoogste plezier bij het korte wandelingetje was dit toch een vrij vermoeiend uitstapje. Eens thuis, direct m'n bed opgezocht. Ik moest niet in 't slaap gewiegd worden.   

Naar foto-album : Album Aywaille Hamoir


           

De uitwaaiwandeling anno 2016 en daarna een stukje Noordzee.

Traditiegetrouw wordt er door de scoutsvrienden bij de start van het nieuwe jaar een uitwaaiwandeling op punt gezet. Zo ook dit jaar en de vrijwillige pineut van dienst was deze keer den Daniël om de wandeling op poten te zetten. Vlekkeloos heeft hij het parcours verkend met zijn velo en de pi'n'tstops in kaart gebracht. Een monsterwandeling van 7 kilometer in de Wijnegemse contreien heeft hij bij deze uit zijn mouw kunnen toveren. Op 3 gezellen uit het 'Fossielenteam' na zat er een team van 20 fossielen en Fientje het hondeke het startschot van 2 uur af te wachten in het Vleminckxhof op de markt in Wijnegem. De eerste pinten kregen daar al een bestemming. Vrolijk kakelend zette het gezelschap zich in gang. Nog geen 500 meter verder was er al een eerste borrelstop. De jeneverfleskes werden bovengehaald en voor de gelegenheid had Annick haar fles brouwsel van op alcohol getrokken laurierbladeren meegebracht. Lekker, maar opletten met drank als je nog moet rijden. Ik moest passen. De dozekes met versnaperingen kwamen ook al te voorschijn. Zwarte beulingen, frikadellekoek, koekjes, kaasblokjes, sauciskes en noem maar op. Toasten op een voorspoedig 2016 was het leitmotiv in het ganse gebeuren. Tijd zat nog om daarna op het gemakske nog wat te wandelen door het park van Wijnegem waar het riviertje de Schijn in meandert. Ook daar een borrelstop.  't Was niet te doen voor den Daniël om als reisgids de uitgelaten horde zondagswandelaars bijeen te houden. Gevolg was dat hij er niet toe kwam om de bezienswaardigheden in het park te becommentariëren. Geen nood, posthuum heeft hij nog per mail een interessante beschrijving laten geworden.   

Een eerste caféstop kon geregistreerd worden in café den Eenhoorn. Een volkskroegje waar een meute mountainbikers op leeftijd, geheel in fietsornaat, zich reeds hadden gesetteld. Klaarblijkelijk al een tijdje want de sportieve uitstraling was reeds ver te zoeken. Die had zich ondertussen al omgewisseld met een verregaande staat van ontbinding ten gevolge van het laveloze hijswerk na de sportprestatie. Soit, ze hadden zich kennelijk geamuseerd. Na een klein uurtje zijn we daar opgekrast. Er moest immers nog wat gestapt worden.

Nog wat verder gewandeld door het bos richting start. 't Was al pikkendonker en mijn lampeke deed goed dienst daar tussen al die bomen. Iets verder troffen we op een speelpleintje een gezellig hutje met bankjes aan. Ideaal voor een zoveelste stop. Opnieuw werden de aperitiefhapjes bovengehaald en de borrels. De kritische lezer moet hier absoluut de indruk krijgen dat hij of zij te doen heeft met een onvervalst bacchusgezelschap. Wel, hij of zij heeft daarin gelijk. Zei het op bescheiden schaal en zonder uitspattingen welteverstaan. Dit dient toch vermeld te worden om misvattingen te voorkomen . De waarheid mag haar plaats opeisen.

Nog een laatste run naar restaurant 'Het Stout Kieken' aan de brug van Wijnegem voor de dagafsluiter. Een menuke me een half kieken met wat frietjes en een koffieke voor de afronding van het wandelfeestje. Weeral een geslaagde dag. Proficiat Daniël met de organisatie van onze jaarlijke klassieker. En nu wat anders ..... terug naar de kust.

Naar foto-album : Album Uitwaaiwandeling 2016

Verandering van spijs doet eten ! Gelukkig wonen we in een landje waar niet enkel het culinaire aanbod ons veel variatie biedt maar waar ook onze omgeving er zich toe leent om een rijke schakering te ontdekken van landschappen en stedelijk schoon. En dat allemaal op een oppervlakte van amper een zakdoek groot. Om deze bewering aan de realiteit te toetsen werd er deze week gekozen om richting Noordzee te trekken. Waarom niet ? Ook buiten het vakantieseizoen valt daar best wat bekijks uit de mand. Een dagje aan zee dus. Nee geen vliegers, schupjes of pondekes maar een stevig stapperke in den zeebriesch.

Rekening houdend met het feit dat ons ondertussen tot 4 man uitgegroeide wandelgroepeke her en der gelegerd ligt kwa thuisfront, vroeg een planning om ter bestemming te geraken toch wel wat puzzelwerk om deze af te stemmen op de uurregeling van onze Nationale Spoorwegmaatschappij. Moeilijk gaat ook. Dat bleek nadat we met z'n vieren rond 11 uur in Blankenberge afstapten aan het perron aldaar. Rond 7u30 in de vroege ochtend vertrokken. In Hemiksem zagen de Ronny en de Catsjoe hun trein afgeschaft door wateroverlast aan een brug over de Rupel. In Antwerpen had de trein en bijgevolg ook de Marc 11 minuten vertraging opgelopen vanwege een technisch defect. Den Angelo en ik deelden in de klappen aangezien we beiden op de trein komende uit Antwerpen moesten sporen. 


Such a perfect day. Lou Reed and Various Artists (David Bowie, Duran Duran, Dr John, Elton John, etc.)

In plaats van een uur staan te koekeloeren met het wachten op de Ronny in het station van Gent St. Pieters zijn we maar een koffieke gaan slurpen in brasserie Baziel aan de overkant van de statie. De waard beroemde er zich op dat zijn etablissement het enigste was dat al open was op gans het Koninging Maria Hendrikaplein. Het strekt hem tot meerdere eer en glorie.

Gezellige start met een goei kommeke koffie, een toef slagroom, een koekske en een borrel advokaat. In Gent spreken ze van een 'potsje kaffe met een koewkske'. Een halfuurke later duikelde de Ronny met de Catsjoe binnen. Zijn koffie stond al klaar. Met de Catsjoe ging het beter. Zij mankte niet meer maar hare staart hing er maar slappekes bij en vertoonde een verdikking en een lichte knik ter hoogte van haar holleke. Volgens de Ronny kon het bijna niet anders of het beestje moest een verschot opgelopen hebben in Keerbergen verleden week. Ondertussen was hij al bij de dierenarts geweest maar op de röntgenfoto's viel er niets vast te stellen. Een verschot was de enigste plausibele verklaring voor haar toestand.

Zo, nog wat verder sporen tot in Blankenberge. Onderweg op de trein nog een borreltje cognac gesloeberd voor de te verwachten kou en we waren zo in Blankenberge. 

Tante Yvonne, een 87 jarige kranige en lieve tante van de Ronny woonde daar in de winterperiode en die zijn we eerst met een bezoekje gaan vereren.  De koffie en de koekskes zouden klaarstaan. Een plezant en vriendelijk mens. Jammer genoeg zo doof als een pot, maak er maar twee potten van, en bijgevolg bleef er maar één optie over en dat was luisteren naar haar waterval aan sappige verhalen. De ganse Vlaamse showbizz uit de jaren stillekes passeerde de revue gaande van Marva over den Bobbejaan Schoepen tot La Esterella. Ze vertelde van haar bezoek aan de 'Zollegie', de dierentuin van Antwerpen voor de niet-verstaanders, jaren terug met haar neefjes de Ronny en zijn broereman Bruno. Aan het einde van het bezoekje mochten ze in het souvenirwinkeltje iets kiezen. Den Bruno verkoos een fluitje waarop hij tot in den treure 'Te Lourdes op den berge' vertolkte. De Ronny daarentegen koos voor een pennemes. Dat kreeg hij ook van tante Yvonne. Eens terug thuis fileerde hij daar de salonstoelen mee. 't Menske lag er nog van wakker ocharme. De Ronny was een 'smeerbos' orakelde ze onverstoorbaar verder want hij kwam haar niet genoeg bezoeken. Tja, het is bij de deur Blankenberge.  'Ne Smeerbos' nog zo een boekdelen sprekende uitdrukking uit het Antwerpse dialekt. Tante Yvonne was duidelijk blij met ons bezoek.

We zouden vanuit Blankenberge naar Knokke stappen. Een heel stuk tot bijna in Zeebrugge hebben we langs het strand en in de duinen gestapt. Prachtig ! Een strakke wind in de rug was welkom. Altijd de zuidwesterwind incalculeren is de boodschap wanneer je een wandelingetje plant op het strand. Het lag er maar verlaten bij maar dat heeft alleszins zijn charme. Onstuimige golven op zee en witte kopjes op de aanrollende golven. In de verte de grote oceaanstomers die de havengeul van Zeebrugge wilden binnenlopen. Klapwiekende meeuwen, krakende schelpen onder je bottienen, zilte zeelucht en een ongerept strand vrij van zonnekloppers. Het Noordzeestrand vanuit een andere dimensie waargenomen. Je wordt er even stil van.

Het was aan den Angelo deze keer om voor de kost te zorgen. Een hele polemiek ging er aan vooraf. Hij zou voor stoofvlees zorgen. Niet gespeend van enige vakkennis opperde de Ronny dat het beste resultaat voor het bereiden van stoofvlees verkregen wordt door het in de oven klaar te maken. Aangezien de Ronny zijn twijfel omtrent de bereidingswijze niet onder stoelen of banken kon verbergen zweerde den Angelo op zijn eerste communiezieltje dat hij zijn advies had gevolgd. De Marc zorgde voor brood en appelmoes, de Ronny voor een paar blikjes Leffebrouwsel. Zalig kokerellen tussen de duinrichels op een scheet verwijderd van de zeehaven. Het stoofvlees was af. Haute Cuisine, een betere uitdrukking kan ik me niet bedenken. De Catsjoe had naast haar gedroogde kiekepoten en gerookte varkensoren haar eigen schoofzak bij. Een vlootje Cesar dat achteraf aangevuld werd met wat restjes stoofvlees. Heaven on earth.

Het bezoekje aan tante Yvonne en de Ronny zijn afgeschafte trein in Hemiksem noopten ons om het wandelschema wat in te korten. De grillen van de IJzeren Weg met haar vertragingen, stakingen en afschaffingen indachtig zou het wel eens niet denkbeeldig kunnen worden dat we niet meer thuis zouden geraken deze dag. De geplande wandeling op de strekdam van Zeebrugge, zo een dikke 4-tal kilometers recht de zee in, werd daartengevolge van voorzichtigheidshalve geschrapt. Nog wat verder lopen dan maar richting kanaalbrug in Zeebrugge. Die stond verdorie open en naar inschatting, gezien de zeeschepen die er  nog voor de rede lagen om binnen te varen, zou het nog even duren vooraleer ze neergelaten zou worden. Een rustpunt bijgevolg voor nog een pintje te snoepen op het aldaar aangetroffen picknicktafeltje. Een zeevisser had 2 werphengels uitgeworpen. Op dat halfuurtje dat we er zaten had hij wel 4 keer beet. Mooie schartongen haalde hij uit het sop. Die kerel had zijn eten voor de avond al binnen.

De brug bleef maar open staan en noodgedwongen moesten we het parcours verleggen naar een volgende brug, een kilometertje verder. Geen probleem deze keer, die brug was nog neergelaten. De route even laten herberekenen op de GPS om zonder te veel omwegen naar Knokke te tenen. Knokke, ook wel eens 'Le Petit Paris' genoemd, is de kustgemeente waar de nobele heer Leopold Graaf Lippens als burgervader nog steeds de plak zwaait. Tijdens zijn bestuur kwam hij meermaals in de media omwille van zijn opmerkelijk uitspraken. Zo wordt hij geassocieerd met zijn uitspraken uit het begin van de jaren 90, toen hij de zogenaamde 'frigoboxtoeristen' uit zijn mondaine badplaats wou weren. Mogen de publieke reacties van afkeuring dit blauwe bloed vervolgen tot in de eeuwigheid.

Met nog een dik half uur krediet vooraleer de trein zou vertrekken in Knokke hadden we nog alle tijd om er een laatste glazen boterham soldaat te maken. Vlak over de statie van Knokke kon er gerust nog een terraske af om bij een Chimay Tripel een debriefing te houden over de beleefde dag. Moet ik er nog een tekeningetje bij maken ? Te vermelden valt nog dat er de ganse dag geen spatje regen is gevallen. Wat moet je nog meer hebben ? Just a perfect day.

Naar foto-album : Album Zeebrugge

Keerbergen : Dijleland tussen de Brabantse en de Zuiderkempen.

De feestdagen zijn eindelijk bezworen en hopelijk heeft het nieuwe jaar mooie wandelingen in petto. We zullen beginnen met een stevige stapper van rond de 25 kilometertjes in het Dijleland. Te midden van waters en bos kan dit een mooie insteker worden voor het maagdelijke nog onbewandelde 2016. Keerbergen op de grens van de provincies Antwerpen met Vlaams Brabant zou een prima bestemming kunnen worden.

In de 11de eeuw was Keerbergen nog een enclave van het prinsbisdom Luik in het Graafschap Leuven. Na verloop van de eeuwen is ze in wereldlijke handen overgegaan. De adellijke familie Berthout heeft Keerbergen in de 14de eeuw aan haar patrimonium toegevoegd en er haar voordeel mee gedaan. Een telg uit deze familie, Jan III Berthout van Berlaar ook nog Heer van Helmond in Noord Brabant, was een kleurrijk en machtig figuur. Zijn huwelijk met Gertrudis Couterel bleef kinderloos maar gebruik makend van het 'Jus Primae Noctis' zijn recht als Heer om de eerste bruidsnacht van zijn vrouwelijke onderdanen op te eisen, leverde hem 17 kinderen op bij 9 vrouwen. 2 ervan waren met Jezuske getrouwd. Dus nonnekes verdorie ! Zijn 2 laatste kinderen kreeg hij toen zijn Gertrudis al dood was. Hierdoor kreeg hij vodden met de kerk en werd hij ge-excommuniceerd. Maar geld maakt recht wat krom is, een gegeven van alle tijden. Aangezien hij ook over het halsrecht beschikte waarbij goederen en eigendommen van terechtgestelde veroordeelden hem toekwamen  had hij een extra spaarpotteke waarmee hij de prinsbisschop van Luik kon overhalen om een huwelijk te regelen waardoor hij deze laatste 2 bastaards kon wettigen. Een historische voetnoot verstoppen in je wandeling is al eens grappig.

Door de spoorstaking van 7 januari, de NMBS blijft je bekoren, hebben we zekerheidshalve maar voor de auto gekozen om tot onze bestemming te geraken. Om 9 uur de Ronny en de Catsjoe opgepikt en iets later den Angelo. Geen kooktoestanden deze keer, het voorspelde regenweer zou de fun eraan lelijk kunnen verbrodden. Een schoofzakje met belegde bokes voor onderweg en den Angelo had nog een kartonneke wijn in de aanbieding staan, wel dat kan ook smaken. Op weg nu, we gaan Keerbergen verkennen ! Keerbergen, in WO II had den Amerikaan zijn commandocentrum daar ergens in een hotel opgetrokken om Antwerpen en haar haven te beschermen tegen de V-bommen van den Duits. Nu is   Keerbergen de rijkste gemeente van Vlaams Brabant die ooit werd gesierd met de benaming 'Parel der Brabantse Kempen'. Veel oude dorpswoningen werden afgebroken voor nieuwbouw en daardoor gaat die benaming niet meer op want veel van haar charme is teloor gegaan. We zullen dan maar eens zien wat er nog van overblijft. 

Autoke gezet op de markt in Keerbergen en aangezien het ondertussen al wat was beginnen te miezeren maar ineens de regenbroek en poncho uit de rugzak gehaald en aangetrokken. Het zou nodig zijn. De Catsjoe had ook haar regenfrakske bij. Met een kort stukje door de straten richting NW waren de eerste stappen gezet. Alleszins weinig pittoreske streetviews tegengekomen maar hoogstwaarschijnlijk vertekende de regen het waarnemingsvermogen. Na een 5-tal kilometerkes zaten we al in Doornlaar. Daar zouden de soldaten van Napoleon ooit eens de krijgskas kwijt gespeeld hebben. Misschien verklaart dat de rijkdom wel van Keerbergenaren ? Vastgesteld, ik ben daar kasten van huizen tegengekomen die ik nergens elders in zo'n grote getale heb aangetroffen. 
Ondertussen was het flink beginnen doorregenen maar dat belette niet dat het een plezante wandeling is geworden. Veel gelachen met den Angelo zijn grappen. Hij had zich voorzien van een fluo poncho wat op zich veel bekijks genereerde. Ondertussen is hij, het natte avontuur van enkele weken geleden indachtig, ook eigenaar geworden van een high-tech regenbroek. Vooraleer je goed uitgerust bent met het hoognodige een backpacker waardig, ben je een tijdje zoet. Een poging om de wandeling wat te verfraaien door vanaf Rijmenam op de dijk van de Dijle te wandelen moest vroegtijdig afgeblazen worden vanwege de venijnige wind boven op de dijk. Regen is niks maar stevige wind blaast de regen dieper in je kledij die het vroeg of laat toch ergens begeeft. Ik was vergeten, lees had veronachtzaamd, om mijn bottienen in te vetten met bijenwas en dat wreekt zich na een tiental kilometerkes.  Lap, natte voeten en we moesten nog gaan schoven.  In Haacht werd er een woning in aanbouw voor deze gelegenheid even gekraakt. Kwestie van wat droog te zitten voor de hap en het glazeke wijn. De Catsjou ocharme begon ineens te manken  daar in ons kraakpand. Ergens ingetrapt ? De Ronny heeft haar achterpoot eens goed nagekeken maar er was niets aan te zien. Zichtbaar had ze er ook precies geen zeer aan maar ge kunt het begot niet vragen wat er met haar scheelt. Beetje in't oog houden. Eens terug op weg hield het manken op. 
Veel op asfalt gelopen en vrij drukke banen. Misschien wel een gevolg van de treinstaking ? Die asfalt kwam wel gelegen met het regenweer zodat er niet in de moor diende gelopen te worden. Jammer want de regen belette eigenlijk dat je ten volle van de natuur kon genieten. Ik heb al mooier wandelingen gedaan. In Oud-Werchter werd het tijd voor een tripeltje. Bij een lokaal beenhouwerke heeft de Ronny zich nog rap wat aperitief sauciskes aangeschaft voor de gezelligheid bij den tripel. Kwamen we daar nog ex-collega Kurt tegen terwijl de Ronny zijn saucissen was gaan kopen. De Kurt was daar een datastoring aan het oplossen bij een kwade Proximusklant. Uren was hij er ondertussen weeral mee bezig om alle diensten te contacteren om iets gedaan te krijgen. Nog steeds geen verbetering met vroeger voor de techniekers. Als laatste schakel in de ketting van de dienstverlening, moeten zij ook de sterkste zijn. Bewondering van mijnentwege om ondanks de steeds maar toenemende werkdruk toch nog dat engelengeduld te kunnen opbrengen. Ik zou er moedeloos van worden. Werd ik vroeger trouwens ook bij het aanschouwen van al die ellende bij mijn medewerkers-technici. Het gevoel kwam weer even op na dat praatje met Kurt. 
In Bistro Sint Jan smaakte de Tongerlo Christmas voortreffelijk. Eéntje maar als Bob. Vriendelijke bediening, de Catsjou kreeg een bakske water van de bazin en van de Ronny een gerookte kiekepoot. Bij den Tripel voor ons wat nootjes. De sauciskes waren ondertussen ook al aan het schuiven. De uitbaters waren ook hondenliefhebbers en daarmee had de Ronny meteen wat aanspraak. 
Lang zijn we niet gebleven want er moest nog een kilometerke of 9 gestapt worden. 't Werd al donker en ondertussen was de wind flink aangewakkerd, ik denk tot een beaufort of 7. Lampjes aangestoken en nog een schoon stuk langs de dijk naar het Tremelo van onze beroemde Pater Damiaan en zo naar Keerbergen terug. 't Zat er op. Een fijne dag met de stapmaten mag ik weeral afvinken. 't Weer had wel iets beter mogen zijn maar wel beschouwd heeft ook zo'n strontweer een positieve kant. Als je dan 's avonds na zo'n ganse dag in de regen gewandeld te hebben, in je zetel neerploft geniet je eens te meer van dat zalige comfort. Beloning na inspanning. Die zetel wordt een verlangen en tegelijkertijd een beloning voor de 'ontberingetjes en ongemakjes' van de dag. Hang daarentegen een hele dag met je vege lijf in diezelfde zetel en je zult die amper naar waarde kunnen schatten. :-). 

Naar foto-album : Album Keerbergen