In een winter moet er sneeuw te zien zijn. Bij gebrek hieraan bij ons moest er dus uitgeweken worden naar het Waalse landsgedeelte. Maar waar naartoe ? Dan maar op de bonnefooi een trajectje ineengeflanst tussen 2 Ardeense dorpjes. Aywaille en Hamoir, met beiden een heus treinstation ter hunner beschikking, voldeed aan de gestelde vereisten kwa wandelafstand, sneeuw, mooie landschappen en rust. Wat bospaadjes er tussen gekletst, nog een wandelpaadje langs de Ourthe, een stukske GR 57 en wat heuveltjes goed voor een 500 hoogtemeters aan klimplezier. Kortvermeld, een kleine 20 km pure natuur in 't vooruitzicht.
De wandeloutfit lag al klaar daags te voren, inclusief wandelstokken en ijssporen. Enkel de bokes moesten nog gesmeerd en de soep opgewarmd voor in het thermosfleske. Een perfect scenario !
Vroeg eruit vandaag en eens te meer wilde ik weer mijn geld verwedden op de paarden van den 'IJzeren weg'. Louter een kwestie van voor wat continuïteit te zorgen. Nu .., 'mijn geld' klinkt wat hovaardig. Ik spoor gratis en het is mijn ex-werkgever die voorlopig nog voor dat voordeel in natura opdraait. Eens te meer heb ik op de verkeerde paarden gewed. Dat moest ik nog maar eens vaststellen.
Hoera, een stipte trein bracht me tot in Gent St. Pieters. Dat oogde voorlopig al beloftevol. In Gent overstappen op de trein richting Eupen en afstappen in Luik. Met enkele minuten vertraging weliswaar maar daar viel best mee te leven. Deze trein zat overvol. Opeengepakt en gestapeld zoals sardienen in een blik werd de reis aangevat. 'Dames en heren even uw aandacht. Vanwege een niet nader te omschrijven defect werd de voorgaande trein op deze lijn afgeschaft. Gelieve ons te verontschuldigen voor het ongemak dat deze nu overvolle trein meebrengt'. Lap, ik kon blijven rechtstaan en ik wou nu op dit lange stuk juist een boekje lezen. Het euvel was naderhand gekend. Een bovenleiding was gebroken vanwege de vorst. Dat wist de conducteur iets later aan de intercom toe te vertrouwen. Voorbij Brussel Noord kwam er terug wat plaats vrij. Ik kon aan mijn boekske beginnen. Een filosofisch werkje van Frédéric Gros over het wandelen. Omdat het wandelplezier in de natuur zo moeilijk te omschrijven valt voor oningewijden wilde ik mezelf eens verdiepen in de manier waarop de grote filosofen dit verwoordden. Nietzsche ook een fervent wandelfanaat stelde in één van zijn citaten : "We zijn zo graag in de natuur omdat deze geen mening over ons heeft." En nu aan jou ! Een verhelderend boekske is het wel en ik vertel even een stukje na met mijn eigen woorden . Opletten met het copyright van de vertaler is steeds de boodschap !
Een oude en wijze pelgrim vertelt zijn verhaal : De hemel zag pikzwart, voorbode van een dreigend onweer, en hij vervolgde zijn lange weg. Diep in het dal ontwaarde hij een schitterend schouwspel. Een klein maar volkomen vierkantje aan rijp korenveld vormde een baken van golvend licht temidden van de loodzware zwarte lucht en het omringende woekerende onkruid. Door zijn langzame tred, een pelgrim eigen, genoot hij ontzettend en lang van de aanblik. Hij zag ook hoe de boer zijn werk staakte en met teneergeslagen ogen huiswaarts keerde.. De pelgrim sprak hem aan en legde zijn hand op diens zijn arm. Ontroerd prevelde hij een dankjewel. De boer keek stuurs neer op de pelgrim : 'Ik heb je helemaal niets te geven arme man'. Daarop antwoordde de pelgrim vriendelijk : 'Ik bedank u niet met de bedoeling dat u me iets geeft, maar omdat u me alles al gegeven hebt. U hebt dat vierkantje koren onder uw hoede genomen en door uw werk heeft het vandaag zijn schoonheid gekregen. U hecht vooral belang aan wat het graan zal opbrengen. Maar ik wandel en ik heb de hele tijd kunnen genieten van de blonde pracht ervan.' En de oude man bleef glimlachen. De boer draaide zich om en ging hoofdschuddend zijns weegs, want hij beschouwde hem als een gek.
Voor mezelf is dat een zeer herkenbaar gegeven. Zichzelf verbonden voelen met Moeder Aarde bij elke stap die je zet en daarbij het contrast ontdekken tussen onze hectische maatschappij en de traagheid waarmee je jezelf voortbeweegt. Eens je dit contrast herkent of beter gezegd aanvoelt en het vervolgens toetst aan jouw levenswijze, dan komt de kunst van het kunnen relativeren binnen handbereik.
Tussen Leuven en Luik was het wedermaal prijs. Opnieuw de verontschuldigende stem met de boodschap dat er voorrang moest verleend worden aan een dwarsende trein verderop. Dit verklaarde de naar de ondertussen tot slakkengang gereduceerde snelheid van mijn vervoersmiddel. Er klonk een zweem van meewarrigheid in de stem. Geen potten gebroken, alleszins niet, maar naar de aansluitende verbinding in Luik met Luxemburg kon ik onderhands al wel fluiten. Een uurke geduld oefenen dan maar in het sjieke station van Luik Guillemins. 4000 vierkante meters aan glas en staalconstructies.
Het stukje tot in Aywaille verliep zonder noemenswaardige problemen. Om halféén stapte ik daar af op het perron. Ik was om 07u26 vertrokken in Beveren. 5 uur onderweg voor wie kan rekenen.
Aywaille lag er wreed vredig bij. Na een 500 meter zat ik al temidden van het bos. Een steil boswegeltje zette meteen de trend. Glad ! Niet te geloven ! Ik schoof van de één naar de negen. Het duurde niet lang of mijn wandelstokken kwamen al te voorschijn. Geen luxe deze keer wilde je na afloop ongehavend terug thuis komen. En toch ben ik onderuit gegleden vooraleer ik mijn ijssporen aansprak. Die totter leverde me een uurke koppijn op. Boenk recht achteruit op den bol. Gelukkig had ik een mutske opgezet. Dikke rommel ook al die ijssporen. Gekocht in de Lidl voor 4 euro notabene. Na een paar honderd meter was ik ze al kwijtgespeeld. De moeite niet waard om er naar op zoek te gaan. Ik moet er beslist degelijke op de kop tikken. Eens boven na toch wel een klim van 200 meters door het winterbos was het, ondanks de flauwe koppijn, toch volop genieten van het landschap. Het sneeuwtapijt, op sommige plaatsen wel tussen de 20 en de 30 cm dik zorgde voor een oogstrelend landschap. De valleien, de heuvels helemaal in het wit omgetoverd. Magische pracht dat alleen een sneeuwlandschap bieden kan. Maagdelijk onbewandelde paadjes, je moest bijgevolg goed uitkijken waar je je voeten neerpootte. Ik had een bezoekje aan een grot in Aywaille voorzien. Beetje spookachtig in een verlaten deel van het bos. De ijswakken in het moeras voor de grot boezemden me toch wat terughoudendheid in. Er door zakken en je bent gesjareld met in de weide omtrek geen levende ziel te bespeuren. Een fotoke heb ik toch kunnen trekken. Tot in Comblain la Tour boswegeltjes à volonté. Regelmatig zat ik op een verkeerd pad maar eens aan de Ourthe in Comblain zat ik goed voor nog een 4 tal kilometertjes aan jaagpad. In Xhignesse maakt de Ourthe een grote bocht. Die moest afgesneden worden om nog op een treffelijk uur aan te komen op de eindbestemming Hamoir. Dat betekende terug den berg op voor een laatste 100 meter klim. Waarom maakte de Ourthe daar anders een bocht ? 't Was ondertussen al stillekesaan beginnen te donkeren. Prachtige kleuren werden er door de ondergaande zon in het zwerk gepenseeld. Van roze over mauve en zo naar violet getinte wolken dekten de heuvels onder voor de komende nacht. De maan nam ondertussen haar rolletje van nachtlantaarn op en de sterren ontwaakten één voor één aan het firmament. Gratis toegang voor dit nocturne schouwspel. Kom maar binnen ! Euh, kom naar buiten is hier meer toepasselijk denk ik.
Iets na 6 uur kwam ik aan in Hamoir. Juist op tijd voor de trein terug naar huis. Geen problemen deze keer met aansluitingen en vertragingen. Wel zat ik tussen Luik en Gent St. Pieters precies in een trein boordevol criminelen. Politie in burger reisde mee. In elk tussenliggend station, Luik bij het instappen, Leuven, Brussel Zuid, Centraal en Midi, en dan tot slot in Gent leverden zij gekleurde mannen af aan Securail. Al dan niet de handen in de braceletten. Er loopt klaarblijkelijk wat rond bij de kalandizie van de spoorwegen. Al bij al schetst dit vertoon, samen met die soldaten in Luik, het veranderende maatschappijmodel. Laat mij maar m'n wandelingetjes doen. Om 10 uur 's avonds was ik thuis. Een fijne dag waar ik weeral intens heb van genoten. Ondanks het geoogste plezier bij het korte wandelingetje was dit toch een vrij vermoeiend uitstapje. Eens thuis, direct m'n bed opgezocht. Ik moest niet in 't slaap gewiegd worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.