Keerbergen : Dijleland tussen de Brabantse en de Zuiderkempen.

De feestdagen zijn eindelijk bezworen en hopelijk heeft het nieuwe jaar mooie wandelingen in petto. We zullen beginnen met een stevige stapper van rond de 25 kilometertjes in het Dijleland. Te midden van waters en bos kan dit een mooie insteker worden voor het maagdelijke nog onbewandelde 2016. Keerbergen op de grens van de provincies Antwerpen met Vlaams Brabant zou een prima bestemming kunnen worden.

In de 11de eeuw was Keerbergen nog een enclave van het prinsbisdom Luik in het Graafschap Leuven. Na verloop van de eeuwen is ze in wereldlijke handen overgegaan. De adellijke familie Berthout heeft Keerbergen in de 14de eeuw aan haar patrimonium toegevoegd en er haar voordeel mee gedaan. Een telg uit deze familie, Jan III Berthout van Berlaar ook nog Heer van Helmond in Noord Brabant, was een kleurrijk en machtig figuur. Zijn huwelijk met Gertrudis Couterel bleef kinderloos maar gebruik makend van het 'Jus Primae Noctis' zijn recht als Heer om de eerste bruidsnacht van zijn vrouwelijke onderdanen op te eisen, leverde hem 17 kinderen op bij 9 vrouwen. 2 ervan waren met Jezuske getrouwd. Dus nonnekes verdorie ! Zijn 2 laatste kinderen kreeg hij toen zijn Gertrudis al dood was. Hierdoor kreeg hij vodden met de kerk en werd hij ge-excommuniceerd. Maar geld maakt recht wat krom is, een gegeven van alle tijden. Aangezien hij ook over het halsrecht beschikte waarbij goederen en eigendommen van terechtgestelde veroordeelden hem toekwamen  had hij een extra spaarpotteke waarmee hij de prinsbisschop van Luik kon overhalen om een huwelijk te regelen waardoor hij deze laatste 2 bastaards kon wettigen. Een historische voetnoot verstoppen in je wandeling is al eens grappig.

Door de spoorstaking van 7 januari, de NMBS blijft je bekoren, hebben we zekerheidshalve maar voor de auto gekozen om tot onze bestemming te geraken. Om 9 uur de Ronny en de Catsjoe opgepikt en iets later den Angelo. Geen kooktoestanden deze keer, het voorspelde regenweer zou de fun eraan lelijk kunnen verbrodden. Een schoofzakje met belegde bokes voor onderweg en den Angelo had nog een kartonneke wijn in de aanbieding staan, wel dat kan ook smaken. Op weg nu, we gaan Keerbergen verkennen ! Keerbergen, in WO II had den Amerikaan zijn commandocentrum daar ergens in een hotel opgetrokken om Antwerpen en haar haven te beschermen tegen de V-bommen van den Duits. Nu is   Keerbergen de rijkste gemeente van Vlaams Brabant die ooit werd gesierd met de benaming 'Parel der Brabantse Kempen'. Veel oude dorpswoningen werden afgebroken voor nieuwbouw en daardoor gaat die benaming niet meer op want veel van haar charme is teloor gegaan. We zullen dan maar eens zien wat er nog van overblijft. 

Autoke gezet op de markt in Keerbergen en aangezien het ondertussen al wat was beginnen te miezeren maar ineens de regenbroek en poncho uit de rugzak gehaald en aangetrokken. Het zou nodig zijn. De Catsjoe had ook haar regenfrakske bij. Met een kort stukje door de straten richting NW waren de eerste stappen gezet. Alleszins weinig pittoreske streetviews tegengekomen maar hoogstwaarschijnlijk vertekende de regen het waarnemingsvermogen. Na een 5-tal kilometerkes zaten we al in Doornlaar. Daar zouden de soldaten van Napoleon ooit eens de krijgskas kwijt gespeeld hebben. Misschien verklaart dat de rijkdom wel van Keerbergenaren ? Vastgesteld, ik ben daar kasten van huizen tegengekomen die ik nergens elders in zo'n grote getale heb aangetroffen. 
Ondertussen was het flink beginnen doorregenen maar dat belette niet dat het een plezante wandeling is geworden. Veel gelachen met den Angelo zijn grappen. Hij had zich voorzien van een fluo poncho wat op zich veel bekijks genereerde. Ondertussen is hij, het natte avontuur van enkele weken geleden indachtig, ook eigenaar geworden van een high-tech regenbroek. Vooraleer je goed uitgerust bent met het hoognodige een backpacker waardig, ben je een tijdje zoet. Een poging om de wandeling wat te verfraaien door vanaf Rijmenam op de dijk van de Dijle te wandelen moest vroegtijdig afgeblazen worden vanwege de venijnige wind boven op de dijk. Regen is niks maar stevige wind blaast de regen dieper in je kledij die het vroeg of laat toch ergens begeeft. Ik was vergeten, lees had veronachtzaamd, om mijn bottienen in te vetten met bijenwas en dat wreekt zich na een tiental kilometerkes.  Lap, natte voeten en we moesten nog gaan schoven.  In Haacht werd er een woning in aanbouw voor deze gelegenheid even gekraakt. Kwestie van wat droog te zitten voor de hap en het glazeke wijn. De Catsjou ocharme begon ineens te manken  daar in ons kraakpand. Ergens ingetrapt ? De Ronny heeft haar achterpoot eens goed nagekeken maar er was niets aan te zien. Zichtbaar had ze er ook precies geen zeer aan maar ge kunt het begot niet vragen wat er met haar scheelt. Beetje in't oog houden. Eens terug op weg hield het manken op. 
Veel op asfalt gelopen en vrij drukke banen. Misschien wel een gevolg van de treinstaking ? Die asfalt kwam wel gelegen met het regenweer zodat er niet in de moor diende gelopen te worden. Jammer want de regen belette eigenlijk dat je ten volle van de natuur kon genieten. Ik heb al mooier wandelingen gedaan. In Oud-Werchter werd het tijd voor een tripeltje. Bij een lokaal beenhouwerke heeft de Ronny zich nog rap wat aperitief sauciskes aangeschaft voor de gezelligheid bij den tripel. Kwamen we daar nog ex-collega Kurt tegen terwijl de Ronny zijn saucissen was gaan kopen. De Kurt was daar een datastoring aan het oplossen bij een kwade Proximusklant. Uren was hij er ondertussen weeral mee bezig om alle diensten te contacteren om iets gedaan te krijgen. Nog steeds geen verbetering met vroeger voor de techniekers. Als laatste schakel in de ketting van de dienstverlening, moeten zij ook de sterkste zijn. Bewondering van mijnentwege om ondanks de steeds maar toenemende werkdruk toch nog dat engelengeduld te kunnen opbrengen. Ik zou er moedeloos van worden. Werd ik vroeger trouwens ook bij het aanschouwen van al die ellende bij mijn medewerkers-technici. Het gevoel kwam weer even op na dat praatje met Kurt. 
In Bistro Sint Jan smaakte de Tongerlo Christmas voortreffelijk. Eéntje maar als Bob. Vriendelijke bediening, de Catsjou kreeg een bakske water van de bazin en van de Ronny een gerookte kiekepoot. Bij den Tripel voor ons wat nootjes. De sauciskes waren ondertussen ook al aan het schuiven. De uitbaters waren ook hondenliefhebbers en daarmee had de Ronny meteen wat aanspraak. 
Lang zijn we niet gebleven want er moest nog een kilometerke of 9 gestapt worden. 't Werd al donker en ondertussen was de wind flink aangewakkerd, ik denk tot een beaufort of 7. Lampjes aangestoken en nog een schoon stuk langs de dijk naar het Tremelo van onze beroemde Pater Damiaan en zo naar Keerbergen terug. 't Zat er op. Een fijne dag met de stapmaten mag ik weeral afvinken. 't Weer had wel iets beter mogen zijn maar wel beschouwd heeft ook zo'n strontweer een positieve kant. Als je dan 's avonds na zo'n ganse dag in de regen gewandeld te hebben, in je zetel neerploft geniet je eens te meer van dat zalige comfort. Beloning na inspanning. Die zetel wordt een verlangen en tegelijkertijd een beloning voor de 'ontberingetjes en ongemakjes' van de dag. Hang daarentegen een hele dag met je vege lijf in diezelfde zetel en je zult die amper naar waarde kunnen schatten. :-). 

Naar foto-album : Album Keerbergen