* Eindelijk, de Makkegemse bossen en Scheldevallei

Jaja, het is er dan toch nog van gekomen ! Het toerke in de Oost-Vlaamse scheldevallei. Met de trein tot in Moortsele en met een grote boog westwaarts over Bottelare, Oud Munte, Schelderode, Merelbeke naar Melle station, het eindpunt. Goed voor 25 paaltjes stapwerk in een prachtig herfstdecor. In Sint Niklaas de trein genomen en daar samen met den Hugo op de wagon gesprongen waar de Ronny en de Catsjoe reeds in Berchem hadden plaatsgenomen. Een vlotte treinreis want alle treinen reden min of meer stipt. De Catsjoe zorgde weer voor wat klap onderweg. De treinbegeleidster, een madammeke vooraan in de 30 schat ik, heeft ons bijna het ganse traject compagnie gehouden. Zo leerden we eens kennismaken met het beroep van conducteur. Vreemd, je staat er nauwelijks bij stil, maar ook deze mensen worden van minuut tot minuut gemonitord door big brother. Met een gps in hun valideringsmachientje worden ze gevolgd. Onzichtbare cameras, verstopt in de digitale informatieborden in de wagons, kunnen hun doen en laten volgen. Informatie wordt uitgelezen uit hun scantoestelletje en gegoten in statistieken. Aantal controles, conflicten met vervallen abonnementen en niet aangerekende boetes, aanmeldingen op seinposten en ga maar door .... pfffft, 't deed me denken aan mijn vroegere werk. Het adagio 'Meten is weten' wordt bij de NMBS ook onderschreven. Freude am Arbeit is er voor deze mensen ook niet meer bij. Dit zal zich zeker later vertalen naar een hoop ziekteverlet. Maar goed, het zal wel overal zo zijn. 

Om halfelf konden we er aan beginnen. Eens het dorp uit zaten we volop op den 'boerenbuiten'. Mooie paadjes tussendoor de licht heuvelende velden moesten ons tot aan het Makkegembos brengen. Onderweg daar naartoe brachten nette informatieborden je op de hoogte van het wel en wee van de destijdse boerenbevolking. St. Pietersvuur, weerwolven (de horrorclowns van toen), spoken, snijpaarden in de Driesbeekvallei, dorsvlegels, masteluinbrood ... als je er even de tijd voor neemt om die borden te lezen dan kom je het allemaal te weten. Boeiend is het wat mij betreft zeker. 
't Liep al tegen de middag aan en den beer begon te grommen. Een picknicktafeltje iets verder in de wei zou uitstekend van pas gekomen zijn ware het niet dat een buurtbewoner er ons op attent maakte dat het privé-eigendom was en dat de eigenaar ervan gene gemakkelijke was. " Tè ne roare veugel, meniere es prefesser en madamme es n doktoore ". Een sappig dialect dat Gents.
Dan maar doorlopen naar het Makkegembos. Daar zouden we wel een tafeltje vinden. Navraag bij een parkwachter van Natuur en Bos, de Ronny dacht eerst dat het een boswachter was en lijnde vlug de Catsjoe aan, leverde niet veel op. Hij wist nergens een tafel staan. Dan maar verder stappen. Ik denk dat die parkwachter zijn bos niet kende. Een paar honderd meter verder vonden we een prachtig plaatske. Drie grote boomstammen, omgebouwd tot zitbanken lagen in een halve cirkel op een open bosplekje. Ideaal voor de picknick. De Ronny had ons ossestaart beloofd maar die was ondertussen in een konijn veranderd. Den beenhouwer zat zonder was het excuus. Den Hugo had dubbele trappist bij en bijgevolg werd het schof eens te meer een culinair hoogtepunt. Lekker, gestoofd konijn op een bedje van een stuk of zes verschillende groenten. Eten in openlucht ! De smaak van het lekkere eten vermengd met de frisse geuren van het bos gaf een kruidig aroma aan de Ronny zijn kookkunst. Af !!!
Nog een heel stuk viel er te stappen. Langs de scheldemeersen ging het voort tot aan het Kwenenbos. Prachtig hoe de herfst met haar schilderspalet en penseel de natuur bespeelt met pasteltinten en kleurschakeringen. De rust overvalt je wanneer je je hierin verliest. Wandelen brengt je ontzettend veel 'peace of mind' bij.

Bij toeval botste ik op Facebook op een verwijzing naar de blog van een zekere Peter Ketelers. Het artikel bevestigt mijn bevindingen : http://smove.be/sommigen-kiezen-yoga-tuinieren-ik-hou-van-simpelweg-wandelen
Deze kerel stapte ter gelegenheid van zijn 40ste verjaardag, 40 opeenvolgende dagen lang, 600km op de Belgische Grote Routepaden. Het is echt de moeite om dit eens aandachtig te lezen : https://enroute40.wordpress.com/category/dag-per-dag/

Zo, we zijn er bijna. Den Hugo had voorgesteld om het toerke zo uit te stippelen dat er een bezoekje kon ingelast worden aan een kozijn van zijn vader in Merelbeke. Zo gevraagd zo gedaan. De brave man, gezegend met 85 wijze levensjaren, verwachtte ons.
Bij een lekkere Leffe Royal werd dit een mooie afsluiter van de dag. Gilbert was de naam. Een vitrinekast vol trofees trok onze aandacht. Een ganse doos vol met eremedailles die al opgeborgen lag werd er ook nog bijgehaald. We mochten luisteren naar zijn verhaal. Gilbert was een fervent schutter geweest. Pistool, karabijn en geweer waren de disciplines die hij als meester beheerste. Nu borg hij stilletjes aan al die herinneringen op. Ontroerend en tegelijkertijd verrijkend. Bedankt voor de lekkere pint Gilbert.
Nog enkele kilometertjes vielen er te stappen tot in Melle. De dag zat er op. Een mooie dag, een uitgelezen dag. Het prachtige weer zorgde daarbij voor de boventoon. Waarschijnlijk één van de laatsten dit jaar.