* Het Molsbroek in Lokeren

Voor deze dag des Heren stond er een wandelingetje op stapel in Merelbeke. Den Angelo en de Marc moesten nog bekomen van hun Escapardenne avontuurtje zodat we met z'n vieren waren om het al zolang aangebrande toertje 'de Makkegemse bossen' te gaan ondernemen. De Ronny en de Catsjoe stonden al om halfnegen aan m'n deur. Voor een kommeke koffie was er nog alle tijd want den Hugo verwachtte ons eerst rond 9 uur in Temse. Thuis bij den Hugo stond de koffie en het koekske ook al klaar. Tijd genoeg nog voor de Ronny om ons de fotokes te laten zien van zijn Kreta trip. Prachtige fotootjes waren het. Bergen en valleien met daartussen eindeloos slingerende miniscule paadjes die je in vogelvlucht gemeten na enkele uren stappen nauwelijks een kilometertje verder brachten. Knap gedaan met maar 500 meter foefelwerk waarbij hij noodgedwongen een lift moest vragen om voorbij 4 kolossale pyreneese berghonden te geraken die een kudde schapen bewaakten. Volgens de Ronny viel er met die beestjes niet al te veel te klappen en koos hij voor het zekere boven een paar happen uit zijn broek.

Den Hugo ging voor onderweg nog vlug wat okkernoten rapen in zijnen hof en weg waren we richting Merelbeke. We zijn er echter niet geraakt ! Fileleed was hier oorzaak aan. Het verkeer op de E17 stond stil tot in Kalken. Dan maar een sluipweg opgezocht via Sint Niklaas maar dat leverde niet veel op. Ook daarop was het schuifelen tussen de honderden vrachtwagens door richting Gent. We beslisten ter hoogte van Lokeren om er de brui aan te geven en het wandelingetje aan het Molsbroek nog maar eens over te doen.

Het was geleden van verleden jaar in april dat ik daar nog eens gestapt had. Café 'Het Breimachien' waar Patricia waakt in plaats van de hond lag nog vrij vers in het geheugen. De Ronny parkeerde daar vakkundig zijn kar en op stap dan maar. Het Breimachien was nog gesloten maar later op de dag zouden we daar ons wandelingetje kunnen opbergen. De grote plas water die het Molsbroek kenmerkt was grotendeels opgedroogd. De duizenden lawaaierige meeuwen waren er niet meer. Hoog opgeschoten biezen bedekten vrijwel de ganse plas en hier en daar waar er nog water stond trof je nog een kolonietje Canadese ganzen aan.  

Na amper 500 meter stappen stonden we al aan de blokhut van het natuurcentrum. Aangezien de klok ondertussen al tegen de noen aankeek was dit het uitgelezen plekje om de schoofzak aan te spreken. De picknicktafeltjes er omheen hadden we geheel voor ons alleen. Er viel niemand te bespeuren. Voor de afwisseling werd de openluchtkeuken nog eens opgesteld. Dat was weeral eens lang geleden. Branderkes en windscherm werden vlug opgesteld en we konden beginnen met koken. Een paella met alles er op en er aan. Kip, mosseltjes, inktviskes, chorizo ... saffraan, rijst, tomaatjes, look, schijfjes citroen en wat peterselie erop, nog een fleske wijn erbij om het compleet te maken erbij en klaar was Kees. De kookkunst gebracht in het Catalaanse 3-sterren restaurant 'El Bulli', het beste restaurant ter wereld, verbleekte er zienderogen bij. De Catsjoe mocht als dessertje bij zijn gerookte varkensoren nog de telloren en de pannen aflikken. Geen kruimeltje bleef er van onze paella over. We zouden er volledig tegenaan kunnen gaan. Prachtig wandelen is het daar. De vorige keer toen we daar aan het Molsbroek waren was er een deel van het Durmepad afgesloten omdat er een vistrap werd gebouwd. Ondertussen bleek dat werk afgerond te zijn en konden we dit stukje op het gemak verkennen. Het zou geen grote wandeling meer worden vanwege het geleden tijdverlies in de ochtendlijke verkeersellende maar het mooiste stuk werd dan toch nog verzilverd.
Kuierend langs de Durme die dwars door Lokeren stroomt ging het richting stadscentrum uit voor een glazen boterhammetje.

Onderweg daar naar toe valt het op dat het stadsbestuur kosten noch moeite moeten gespaard hebben om de perfecte harmonie te bereiken tussen hun Durmerivier, de bruggen, haar oevers en de omringende gebouwen. Het mag gezegd dat het textielstadje van weleer erg mooi oogt. Plantsoentjes, kleurrijke bloemkorven en statige herenhuizen met prachtige gevels sieren er het straatbeeld. De grote markt, die mag er ook zijn.  Gezellig, het is er fijn toeven. Vooral vanop een terrasje zijn de positieve indrukken nog een ietsje intenser. De degustatie van een lekkere Ommeganck droeg zeker bij tot deze impressies. Tot diep in de jaren '70 bleven in Lokeren de haarsnijderijen en slacht- en textielfabrieken de belangrijkste industriële activiteiten. Deze waren erop toegespitst vilten hoeden te produceren uit de pelzen van hazen en konijnen. Er werd bij de productie echter veelvuldig gebruik gemaakt van een chemische vloeistof op basis van kwikzilver en salpeterzuur. Op de plaatsen waar zich vroeger haarsnijderijen bevonden is de grond nu nog vaak vervuild met kwik. Ik heb er echter niks van gemerkt te oordelen naar de smaak van mijnen Ommeganck. In 2012 werd er in Lokeren gestart met een grondige heraanleg van de Markt. Er werden drie grote inoxen hazen geplaatst aan de oever van de Durme. Ze zijn een verwijzing naar deze vroegere nijverheid.

Er viel nog een stukje te stappen tot aan het Breimachien. Op het gemakje, de toer zat er immers bijna op. Nog een laatste versnapering in het Breimachien mocht niet ontbreken. Patricia, de cafébazin wist me te vertellen dat Dréke, de landloper, niet meer tot haar klandizie behoorde. Het scheelde haar ettelijke bussen Dettol nu hij niet meer kwam. Na elk bezoekje moest ze telkens het meubilair ontsmetten. De mens werd opgenomen in een verzorgingstehuis en stelt het goed naar verluidt. Dat was goed nieuws om te horen. 
Het zat er op. Huiswaarts nu. Weeral een mooie dag die we kunnen opschrijven. Mooi weer, mooie omgeving, tof gezelschap .... wat kan je je nog meer toewensen. De 'Makkegemse bossen' zullen voor een andere keer zijn. We laten ze nog maar wat verder aanbranden !