Het zou een beetje zonde zijn geweest om bij een seizoenswissel de metamorfose van de natuur te moeten missen. Het is nu dat de herfst zich onomkeerbaar ingezet heeft. En als je daar volop getuige van wil zijn kan je bijvoorbeeld naar onze Ardennen trekken. Erg ver is het niet van huis maar als je hier naartoe trekt dan volstaat een dagtripje nauwelijks. De dagen korten nu zienderogen en met een trein ben je al vlug 3 uur onderweg. Neem je daarentegen de auto dan kan je, afgaand op de files die via de dagelijkse verkeersinformatie op de radio je oren laten tuiten, nog nauwelijks je aankomst inschatten. Hewel, dan rest er niets anders meer dan een kort verblijfje te boeken in het één of ander trekkershutje ergens 'ten velde'. In het laagseizoen is zoiets vlug gefikst. Camping Le Roptai in Ave et Auffe, een 20-tal kilometertjes ten zuiden van Dinant bood hiervoor een uitstekend alternatief. Met de prima accomodatie daar ter beschikking gesteld logeer je op rozen. Kookhoekje, douche en toilet, verwarming, 4 bedden, een zithoek en terrasje ... aan wat ontbreekt het je dan nog ? Basic volstaat want als luxe bepalend moet worden voor het pleziergehalte van een uitstap zit je mijn inziens op het verkeerde spoor. Plezier moet je immers zelf maken en niet laten afhangen van comfort. Blijf bij een andere mening dan maar beter thuis. Voor amper 35€ per man waren we gesteld moesten we met z'n vieren geweest zijn. Helaas de andere mannelijke stapmaten moesten verstek laten gaan. Onze Els had graag enkele dagen mee gaan stappen maar ze kon zich enkel op donderdag en vrijdag vrijmaken ... echt jammer want op donderdag kwamen we al naar huis. Een volgende keer dan maar !
Met z'n drietjes op weg dus naar Dardennen. De Ronny, de Catsjoe en den deze. De valiezen, lees rugzakken, waren vlug gemaakt en na nog enkele summiere boodschapjes gedaan te hebben waren we pleite. Rond halfdrie waren we ter plaatse en 10 minuutjes later konden we al aperitieven op het terraske met olijfjes, gemarineerde sardinnekes, banderillo's, de overschot van een paella van daags te voren en een smakelijke pint. Wat wil je nog meer ?
De camping lag er rustig en verlaten bij. Het hoogseizoen was immers voorbij. Enkel aan de overkant van onze blokhut was er nog enig leven te bespeuren. Het zou ons nog een aangename avond opleveren.
Voor een toertje te gaan stappen of een verkenningstochtje te maken was het inmiddels wat te laat geworden. Waarom zouden we niet eens aan onze overburen gaan vragen om eens langs te komen voor een babbel ? Toffe mensen zo bleek. Conny en Leen, een echtpaar op rust uit Rotterdam, kwamen zich er bij zetten. Het werd een geweldige avond. Ik heb er zelfs enkele schrammen op mijn neus aan overgehouden. Ik struikelde op de kiezelsteentjes voor de blokhut en belandde op mijn voorgevel. Niets ergs, gewoonlijk hou ik er een blauw oog aan over maar deze keer viel het goed mee. Zoiets kan al eens gebeuren als het glas dieper is dan je denkt. Maar je moet er iets voor over hebben als je van ontmoetingen met andere mensen houdt. Gezellig, we hebben ons geen minuut verveeld. Het werd verdorie halftwee in de morgen.
Dinsdag
Een 20-tal wandelingetjes had ik uitgestippeld daar in de geburen. Eentje daarvan, een kleine 20km lange 8-vormige lus naar Han sur Lesse kreeg de voorkeur. Op stap met de wandelstokken ! Direct zit je daar in de volle natuur. Prachtig die vergezichten op het heuvelende landschap. De herfst had al flink de boomkruinen geverfd op de heuveltoppen. Modderige paadjes bezaaid met keien bemoeilijkten een beetje het stapwerk en dan kwamen die wandelstokken goed van pas op die glibberige baantjes. Af en toe eens een fikse klim naar boven op de berg, dat zat mee in het aanbod.
In de bossen vind je in deze periode volop paddestoelen in alle maten en kleuren. Het is jammer dat er enige kennis vereist is om de eetbare te herkennen. Ik heb ze alleszins niet. In de Ardennen is er hooguit maar een kwart eetbaar, een kwart giftig en de rest stelt culinair niks voor. Toch heb ik een groene knolamoniet kunnen spotten. De giftigste paddestoel ter wereld. Ongeveer 15% van de slachtoffers sterft binnen tien dagen na het eten van de paddenstoel. Degenen die het overleven herstellen nooit meer volledig. Tot het midden van de 20ste eeuw lag het sterftecijfer na consumptie van de groene knolamaniet rond de 70%. Door verbeterde behandelmethodes (waaronder levertransplantatie) is dit sterftecijfer teruggebracht naar 22,4%. Bij kinderen leidt het eten van deze paddenstoel in 51% van de gevallen tot de dood. Opletten dus wanneer je met kinderen in het bos wandelt.
Na een goed uurtje kwamen de schotelantennes van Lessive in zicht. Dit grondstation voor telecommunicatie behoort niet langer meer toe aan mijn vroegere broodheer. Het staat er nu te verkommeren met lagen mos op de schotels. Triestig om dat paradepaardje van weleer nu zo aan te treffen. We bereikten de brug over de Lesse in Han. Han, tijdens de zomerperiode een florissant toeristisch dorpje lag er verlaten bij. De Ronny wenste zich een Ardeens hammetje aan te schaffen. De slagerij was nog gesloten tot 2 uur. Wachten kan je best op een terrasje. Een St. Feuillien moet je proeven. Meesterklasse in de Waalse brouwsels. Die gleed weer smakelijk binnen. Het werd vlug tijd om weer op te stappen. Na het oogsten van het Ardeens hammetje en enkele sauciskes konden we aan de 2de helft van de wandeling beginnen. Die verliep vlot en rond een uur of 5 waren we terug aan onze blokhut. Eerst nog een klein aperitiefje dat voorzien werd met in olijfolie gebakken korstjes oudbakken baguette overpoeierd met bruschettakruiden. Hier had de Ronny voor gezorgd. Daarna de avonddis met gebakken petatjes, rookworst, frankfurters, spek en zuurkool. Zelfs een flesje wijn stond op de sobere menukaart.
Leen, de overbuur kwam nog even langs met de vraag of we 's anderendaags even bij hem wilden komen borrelen. Tuurlijk dat, graag zelfs. En zo liep deze dag ook weeral succesvol ten einde. Vroeg in bed deze keer, den 10-urenhond was zelfs nog niet op ronde.
Woensdag
Goed geslapen in de aanloop naar een nieuwe stapdag. Na een stevig ontbijt met een rijkelijk versierde Spaanse omelet konden we er tegenaan. Deze keer een grote lus naar Wellin, eveneens een toeristisch dorpje in het Ardeense landschap. De schoonheid van dit landschap hoef ik niet meer te verheerlijken. Geef je ogen daar de kost en je komt nooit bedrogen uit.
Even buiten de camping staat in Ave het klooster van 'Les soeurs de Sainte Marie'. We liepen er voorbij en zagen daar een oud nonneke bezig met het onkruid te wieden in de grote voortuin. Labore et orate, werken en bidden. Daar moesten we eens mee gaan kennismaken. Soeur Luc was de naam. Ze was ver in de zeventig en leefde al 40 jaar in het klooster naar de regels van de Domenikanessen. Domenicanen waren beruchte inquisiteurs uit de middeleeuwen. De Malleus Maleficarum ofte heksenhamer was hun meest geliefde handboek. 40 jaar is niet zo lang was ze van mening. Tja, 40 jaar is te verwaarlozen wanneer je het vergelijkt met het uitzicht op het Eeuwige Leven in den hemel dat haar te beurt zou vallen. Een lief mens, ze gaf ons wat uitleg over het reilen en zeilen binnen haar kloostergemeenschap. De bruiden des Heren worden schaars, ze waren nog maar met z'n vijven daar in dat klooster. Haar werk bestond er in om de vele gasten die er op retraite hun geestelijke noden kwamen lenigen het naar de zin te maken. Ik bracht het gesprek op onze Santiagotocht. Ach, ze zou zo graag eens naar daar gaan. Het zal er wellicht nooit van komen mijmerde ze leunend op haar hark. Ik begon met het verhaal te vertellen van de Ronny zijn ontmoeting in Santiago met een jonge pastoor die dwars door zijn rugzak 2 paternosters kon wijden, daarna tot de vaststelling kwam dat hij er nog 2 tekort kwam, er 's anderendaags 2 ging bijkopen, vervolgens met een dilemma zat ... 2 gewijde en 2 ongewijde en wie dewelke kado doen ? ... , en dan bij het buitenkomen van de winkel, nog geen minuut later, op straat die pastoor terug tegen het lijf lopen. Toeval bestaat niet vertelde ik aan Soeur Luc. Ze was akkoord maar gaf er toch een andere verklaring voor. Nee, dat is Gods Voorzienigheid, la Providence du Seigneur wist ze me te verbeteren. Toeval bestaat inderdaad niet. Tja, ik benijd een beetje de mensen met een rotsvast geloof, ze houden zich alleszins het paradijs voor ogen.
In Wellin was het tijd voor een pintje. Een forellenrestaurant met taverne was al open. Een korte stop weliswaar maar toch lang genoeg voor de Catsjoe om de vloer deskundig van het nodige slijk en stof te voorzien. Met het op te kuisen was dit ook helemaal geen probleem. Nog een mooi stuk gelopen terug richting camping uit. Enkele jachtrefuges tegengekomen en af en toe vertelde een aan een boom gespijkerd bordje je wanneer je je best niet laat zien in dat bos. Jagers knallen je je er zo omver. Bah, dieren afmaken voor de sport.
Toch wel wat achtergrondlawaai van autoweg vastgesteld op de terugweg wat wanneer je er begon op te letten enigszins stoorde. Op een kilometertje van het eindpunt meende ik een fout te bespeuren in mijn uitgestippelde pad. We kwamen uit op een afspanning en zouden er los door moeten breken. Niet doen dus en beter een alternatieve route beramen. Dit hielp niet veel, een steile afdaling was te riskant. Eerder wou de Ronny dwars door het woud 500 meter boenken om op het eindpunt te komen. Het zou niet veel opgebracht hebben, die steile afdaling zou niet vermeden kunnen worden. Rond een uur of 5 waren we rond.
Voor het avondeten werd er een lekkere spaghetti gemonteerd. Leven als God in de Ardennen, ik moest terug aan Soeur Luc denken.
Tegen 7 uur zakten we af naar onze overburen Leen en Conny. Dozeke pralinekes voor de gastvrouw meegebracht vanuit Wellin en er lag weeral een prachtige dagafsluiter in het verschiet. Voor de Catsjoe had Conny al een zacht slaapmatje gespreid in de voortent van haar caravan. Leen zette een zacht muziekje op. Gezelligheid was weeral troef. Slingers met gekleurde 'lampies' gaven het interieur van onze gastheren bakken sfeer. Ik hou van die lampies, die kleurtjes, vertrouwde Leen ons toe. Lieve mensen die een mooi verhaal konden brengen. Leen, zeeman en havenarbeider geweest had een bewogen leven in de beroepsvaart achter de rug en Conny evenzeer als kokkin in een grootkeuken. Bij een smakelijk pintje en een hapje werd er veel verteld over de wederzijdse cultuur. Met ontzag luisterde ik naar Leen en Conny's verhalen over hun inzet en sociaal engagement voor kinderen die het een beetje moeilijk hadden met de opvoeding. Leen en Conny ontfermden zich een beetje over die gastjes en probeerden hen het gevoel te geven van er ook bij te horen. Leen was een aangename verteller. Zijn Rotterdams dialect werd grappig gesausd met voor ons onbekende 'lelijke woorden'. Taal van het hart die voor de hand ligt wanneer er over onrecht gepraat wordt. Ruwe bolster die Leen, maar een blanke pit ! Op het einde van de avond haalde de Ronny zijn mondmuziekske nog boven om een airke te spelen voor dit sympathieke koppel. Een mooie avond weeral. Bedtijd kwam er aan. De tijd vliegt snel als je in goeie compagnie zit.
Donderdag
Created with flickr slideshow 11918.
Goed geslapen en nu werd het rustig inpakken. Om de kosten wat te drukken hadden we geopteerd om de opkuis van de blokhut voor
onze rekening te nemen. Het scheelde 42€ en dat kon je rap zelf verdienen. Na een klein uurtje was dat ook gefikst. Als laatste orgelpunt stond er nog een uitstapje naar Rochefort gepland. Dat hammetje dat de Ronny in Han had gekocht stak me wreed de ogen uit en ik had me nog graag er ook eentje aangeschaft. Dat zou ik daar wel in de gauwte op de kop tikken. Na nog een 'au revoir' gewenst te hebben aan onze overburen reden we de camping buiten. Na een kwartiertje zaten we al in Rochefort. Het bood zoals Wellin en Han sur Lesse een desolate indruk. Het drukke autoverkeer in het centrum niet te na gesproken. Eens het toeristisch seizoen voorbij valt dat niet te verwonderen. Een klein wandelingetje door het stadje en nog een paar koffietjes geslurpt vooraleer de terugreis aan te vatten en het avontuur zat er op. Weeral een berg aan energie getankt zie !
Rond Brussel was het weeral prijs. Een uurtje aanschuiven op de ring. Wat een verschil met een ontspannen wandelingetje. Na 3 uur bollen waren we thuis. Het liedje was uit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.