Eeklo, de hoofdstad van het Meetjesland

Kleine opkomst vandaag met de Ronny en de Catsjoe in de hoofdrollen. Onze maat den Hugo heeft een tripje in de Landes ingepland en moest nog wat voorbereidingen treffen. Hij zoekt dat te combineren met een bezoekje te brengen aan een oudere dame in Bordeaux die hem onderdak bood tijdens zijn Santiagoreis enkele jaren geleden. Den Angelo en de Marc zijn ondertussen al een stukje van de Eifelsteig aan het verkennen. Het kriebelde te hard en ze moesten er even tussenuit. Wat stoom aflaten als remedie tegen het stresserende beroepsleven. Nu het tijdstip in het seizoen het nog toelaat ...  groot gelijk mannen ! Ik ga hetzelfde doen en ik zoek enkele dagen de Ardennen in te trekken binnenkort. Ondertussen is dat al geregeld. 

Zojuist krijg ik nog een fotootje binnen van mijn stapvriendin Ria en haar man Dick uit Dalerveen in Drenthe. Ze stappen ergens op de GR65 tussen Le Puy-en-Velay in de Haute Loire en Conques in de Aveyron. Dit is eveneens een St. Jacobspad. Toen ik op mijn Pieterpad bij hen op logement was vernoemde Ria wel een staptochtje in Frankrijk. Waar was voor haar nog niet duidelijk maar ze heeft een uitstekende keuze gemaakt. Het is een prachtige streek daar in Frankrijk. Ik heb er mooie herinneringen aan van tijdens mijn vulkaantocht daar in de geburen. Je zou zo terug je backpack inladen en vertrekken.   

Eeklo ! Daar was ik nu nog nooit eens van mijn leven geweest zie ! Het ligt daar dan ook in zo een godvergeten gat daar helemaal in het noorden van de provincie Oost-Vlaanderen. Gekneld tussen het Protestantse Noorden en het Katholieke Zuiden lag het in de frontlijn tijdens de godsdienstoorlogen. Het heeft bijgevolg een bewogen geschiedenis achter de rug. 


In de eetkamer van het Muiderslot in het Noord-Hollandse Muiden hangt er een klein schilderijtje uit de Vlaamse school daterend uit de 2de helft van de 16de eeuw. Het schetst een wat merkwaardig tafereel en draagt de titel : De bakker van Eeklo. Van dit schilderijtje bestaat een kopie. Op deze kopie stond de naam vermeld van Hiëronymus Franken maar later werd deze hernoemd naar 'Onbekende schilder'. Op de achterkant van deze kopie vond men een vodje papier met het volgende opschrift : 

De legende van de bakker van Eeclo. Deze bakker was in het bezit van een vocht waarmee hij de menselijke hoofden kon insmeren en daarna in den oven doen. Ze werden veranderd naar den wensch van degenen die de koppen aanbrachten. Tegelijkertijd veranderden dan ook de karaktereigenschappen, eveneens volgens wensch. Het bloeden ging hij tegen door een groenen kool op den romp te plaatsen. 

Aan deze legende die dateert van plusminus 1540, hebben de Eeklonaren mogelijk hun bijnaam van 'ovenbakkers' overgehouden. Een andere plausibele versie verwijst naar hun eeuwenoude nering, zijnde de pottenbakkerij. 

Tijdens die godsdienstoorlogen in de 16de eeuw werd Eeklo volledig verwoest en het duurde decennia vooraleer er terug wat leven in de brouwerij kwam. Dit leven draaide vooral rond de textielmanufactuur en de eerder vernoemde pottenbakkerij. Maar met het verschuiven van de textielbusiness naar Azië ging het economisch opnieuw bergaf voor Eeklo. Zo verging het ook met de bloeiende meubelindustrie die van het begin 20ste eeuw tot de jaren '70 floreerde. Nu richt Eeklo zich vooral op de agricultuur. 

Tijd om de regio rond deze stad te gaan verkennen. Een op voorhand zelf uitgestippelde luswandeling, te starten vanuit Eeklo, zo over Waarschoot en terug, een 22 kmtjes, zou daarbij aan de verwachtingen kunnen voldoen. Helaas, het toertje diende door domme omstandigheden een beetje gewijzigd te worden. 
Klappen en breien gaan niet te samen. Dan laat je immers steken vallen. In Gent Dampoort diende er overgestapt te worden op de trein naar Eeklo. Op het zelfde perron, hetzelfde uur maar dan wel de tegenovergestelde kade vertrok er eveneens een trein naar Poperinge. En maar tateren en doen, niet opletten en hop de verkeerde trein op. In Waregem viel onze Belgische frank en moesten we noodgedwongen afstappen wilden we nog in Eeklo geraken.   "Hoe leg je dat uit ?", zo richtte de Ronny zich tot de loketbediende. "We nemen de trein naar Eeklo en dan komen we in Waregem uit".  Veel uitleg kwam er niet aan te pas, de sympathieke tiep was erg begrijpend en prompt bezorgde hij ons het ticketje voor verdwaalde reizigers. Terug naar de Dampoort. Maak dat maar eens mee ! 

Goed, na het rechtzetten van deze vergissing waren we rond 1 uur ter bestemming en hebben we maar direct richting Het Leen, een natuurreservaat, gekozen. Het is een mooi gebied dat boordevol educatieve programma's voor jong en oud zit. Aan het bosrestaurant hielden we een stop. Enkele juffrouwen van de lagere school waren er met hun klasjes present. Ze hadden volgens mij een tof bosspel ineengeknutseld voor hun mannekes want dezen liepen joelend aan en af naar hun tafeltje met een opdrachtenblad. De onderwijsstiel hoeft niet altijd in een klas beoefend te worden. In openlucht en bij voorkeur aan een terrastafeltje gezeten, daar is niks mis mee ! 

De Ronny kon het niet laten en bedacht een lumineus idee. De Catsjoe zou daarmee in een complot betrokken worden. Hij sprak één van die gastjes aan en vertelde hem dat hij een hond had gevonden in 't bos.  Hij vroeg aan dat manneke of hij die hond naar zijn juffrouw wou brengen en haar vervolgens vragen of ze hem mee naar huis zou willen nemen om ervoor te zorgen. 't Pakte nagenoeg geen verf, geen enkel kereltje durfde dit aan. Toen het bosspel er op zat en de juffrouwen hun klasjes stillekesaan verzamelden op dat terras lukte het wel. Eén juffrouw zwichtte bijna voor de Ronny zijn meelijwekkend vraag. Het was een hele opluchting voor haar toen we zegden dat het een grapje was. De Catsjoe was ondertussen onderwerp geworden van het enthousiasme van de spelende schoolkinderen. Om beurten namen die gastjes haar mee voor een wandelingetje. Ze had er duidelijk schik in. De vele snoepjes die haar daarbij te beurt vielen zullen daar zeker wel toe bijgedragen hebben. Later, ik spreek over een pauzeke nodig om enkele blonde Augustijnen te degusteren, hebben we nog kennis gemaakt met sympathiek terrasgezelschap. An, zo heette de dame in kwestie, was ook een fervente stapster. Ze had een puppieke bij. Een Cavalier King Charles. Dat beestje moest stilletjesaan wennen aan het stapwerk. Zeer toffe babbel gehad met die madam. Ze was tandarts maar de homeopathie was haar nieuwe vakgebied geworden. Ook zij wist een blonde Augustijn te appreciëren na het pannekoekje. 
Een plezant intermezzo maar de klok tikte voort en daar hadden hadden we op het moment geen oog meer voor. Bovendien verhinderden enkele zware regenbuien het terug opnemen van de draad. 
Uiteindelijk zijn we dan toch terug gestart om een stukje te gaan wandelen door het mooie natuurpark. De bokes moesten trouwens nog bovengehaald worden. Op het bosterras zou dit immers niet gepast zijn. Met een goed glaske bordeauxwijn op een bankje kon daar ook weeral aan voldaan worden. Het werd later en later. De oorspronkelijk geplande trip naar Waarschoot zat er niet meer in en er bleef niets anders meer over dan maar verder het Leen te verkennen. Mooi gebied moet ik zeggen. Een zeer rijke biotoop met een indrukwekkende verscheidenheid aan botanische specimen. Esdoorn, Spaanse aak, Gelderse roos, zwarte els, zomereik, tamme kastanje, linde, es en haagbeuk ... je vindt het er allemaal. Een grabbel tamme kastanjes was vlug bijeengescharreld om te poffen. Zouden de mensen nog weten hoe dit moet ? Een pan op de stoof, kruisje in de kastanje kerven, het is een echt herfstritueel. De herfst is trouwens volop bezig met  zijn schilderwerk en dat ook de bladeren beginnen te vallen was niet enkel aan de bomen te zien. De Ronny had er deze dag zichtbaar ook last van. De deugnieterij stak regelmatig de kop op. Plezant, ik hou niet erg van grijze muizen. Er moet wat saus bij het dagelijkse leven geserveerd worden wil je het een beetje op smaak brengen. Laat het 'kind' in jou dus nooit sterven is ons motto.  

Toch hebben we nog een kilometertje of 10 bijeengestapt. Het moet dan ook niet altijd volgens schema verlopen die wandelingetjes. En we halen binnenkort deze schade wel in. We trekken voor enkele dagen naar Ave et Auffe in de provincie Namen. Een beetje op de scheidingslijn tussen de Ardennen en de Famenne. Ik heb er al enkele mooie tripjes uitgestippeld. Han sur Lesse, Lesse zelf, misschien Rochefort, er is keuze genoeg. De wandelstokken mogen niet ontbreken want er komen hoogtemeters aan de dagorde. 

't Was inmiddels laat geworden dus na het Leen ging het terug richting statie uit. Nog een frietje gaan steken aan het statiefrietkot van Eeklo, een boeletje voor de Catsjoe, dit als verdienste voor haar bijdrage in het complot en de dag liep ten einde. Het was al flink donker en we moesten nog een klein uurtje wachten op de trein. Nog een laatste versnapering daar in een bruine kroeg en de dag zat er op. Op de trein naar Gent werd er nog kennisgemaakt met een dame die onlangs de Camino Frances had gelopen. 't Is precies of je naar elkaar toegetrokken wordt, de magie van de weg blijft duren. Het schept een band. Het bleek een prachtige dag te zijn geweest tot hiertoe maar het was nog niet gedaan. Op de trein naar Antwerpen kregen we nog een muzikale verrassing aangeboden. Een kerel die aan de muziekacademie van Gent studeerde speelde voor ons op zijn gitaar prachtige flamencomuziek. Jammer dat de danseres ontbrak, helaas. Knap, knap en nog eens knap die gitaarperformance. Een geslaagde dag weeral. Laat er zo nog maar komen.     

Created with flickr slideshow 11605.