Het Pieterpad is gestreden en daarmee is het enthousiasme weeral flink wat aangescherpt om er nog wat mooie kilometertjes bij te sprokkelen in de aanloop naar een volgende queeste. De Ronny spreekt nu al van de Via de la Plata te gaan lopen. Den Heilige Jacobus moet indruk op hem gemaakt hebben volgens mij. Onze maat is dus ook al aangetast door de trekkersmicrobe. Een chronische ziekte, ongeneeslijk, en hij was nochthans verwittigd. Den Hugo, nog maar juist bekomen van zijn Zwarte Madonna - avontuur, gaat zijn soelaas zoeken met door de Pyreneëen te trekken vanaf de Atlantische Oceaan tot aan de Middelandse Zee. La Voie du Piémont Pyrénées voor de ingewijden. Van Narbonne tot in St. Jean Pied de Port meer bepaald. Maar 't kan even goed omgekeerd zijn. Zijn plannen liggen al klaar en ik ... ik zou naar Rome tenen maar ik wil het voorlopig nog een jaartje uitstellen tot in '19. Het stuk door het Franse Noorden van Wissant tot in Reims spreekt me nu even iets minder aan. Het is een erg deprimerende regio met al die verwijzingen naar de Grote Oorlog. Oorlogsmonumenten voor de gesneuvelden, militaire begraafplaatsen, sombere gebouwen, kille mensen enz. Het is er in de dorpjes beklemmend ééntonig, weinig tot geen winkels of cafeetjes en ga zo maar door. Bovendien ben ik al eens in Rome geweest en het uitgesproken katholieke accent steekt me opeens ook al wat tegen. Ik kan het waarom niet meteen verklaren, het wringt wat. En ik hoef trouwens niets te bewijzen, tenminste als er al iets te bewijzen valt ! Daarentegen zou ik graag nog eens een caminoke lopen. De sfeer er op is uniek en de energie, de 'good vibes' die er door je lijf rammen en er door opgeslorpt worden werken verslavend. Alhoewel het Pieterpad een magnifieke LAW is, heb ik dat magische aura van een camino eigenlijk dik gemist. Een gemis over het ganse traject. 't Is een beetje jammer.
Ik denk er nu aan de Via Lusitana te lopen. Deze is beter gekend als de Caminho Português. Die vertrekt vanuit Lissabon en zo naar boven over Porto en daarna de grens over en hopla Gallicië binnen. Misschien valt er nog wel iets zuidelijker te vertrekken, nog een beetje meer naar beneden richting de Algarve. In Faro bijvoorbeeld of ergens daar in de geburen. Geen haast, dat maakt nog onderwerp uit van nader onderzoek. Geen idee of er daar pelgrimsalbergues te vinden zijn. Maar het hoeft niet in sé. Er blijven paaltjes genoeg over. In alle geval ben ik al aan de voorbereidingen begonnen. Gecombineerd met een citytrippeke met de wederhelft zit dat wat mij betreft snor. Beiden blij en tevreden ! Nog een beetje wachten op wat budgetvriendelijke vliegtuigticketten. En na afloop van die citytrip in Lissabon kom ik bijgevolg wel een stukje te voet naar huis. Dat drukt eveneens de reiskosten 😏 😏 😏.
Dit even terzijde want we zijn terug vertrokken met de stapmaten na een tijdje inactiviteit vanwege vakantie, verplichtingen en ook nog wat andere akkevietjes eigen aan de status "Te oud voor de Arbeidsmarkt". 't Bewijs van die bezigheden is er ... den Hugo moest naar een etentje van de één of andere vereniging en de Ronny zit nog in Kreta wat kloven en ravijnen af te dweilen. Helaas, die konden er dus vandaag niet bij zijn wegens die andere occupaties. Maar de Marc en den Angelo gaven deze keer present. Die mannen hun kraam staat daar nog altijd recht op die markt maar veel ligt er al niet meer in om te verkopen. Ze zijn aan de uitverkoop toe. Plezant dat ze er bij waren, 't was immers weeral lang geleden.
We trokken naar Alken in West Belgisch Limburg vandaag. Een mooi vervolgje op het avontuur van verleden week in het Nederlandse Limburg waar ik in Maastricht boven op de Pietersberg het finale punt mocht zetten achter mijn tochtje dwars door de Lage Landen. Alken is een dorp gelegen in Vochtig-Haspengouw. Het dorp heeft zich samen met de Brouwerij Cristal Alken ontwikkeld in de vallei van de Herk. Deze beek stroomt in noordwaartse richting waar zij de Mombeek in zich opneemt. Daar bevindt zich het natuurreservaat 'Mombeekvallei' waar ook gemarkeerde wandelingen zijn uitgezet. Andere beken in Alken zijn de Simsebeek en de Kozenbeek. Hier vindt men vochtige beemden die later met populieren werden ingeplant. De hoogte overschrijdt zelden de 60 meter
Ik had voor 2 lusjes van rond de 20 km gekozen. De rode hierboven deze van de Herkvallei en de groene, die van de Mombeekvallei. We zouden ter plaatse wel beslissen welke de voorkeur kreeg. Mijn voorkeur ging uit naar die van de Herkvallei omdat we het dorp Wellen op onze weg zouden kruisen. Een fris pintje daar zou wel aanslaan. Op het Pieterpad waren de lokaties waar er lavenis viel te verkrijgen eerder zelden te spotten. Ik moet mijn schade een beetje inhalen. Bovendien zouden we nog eens in stijl uitrukken. Het vuurke en het pannetje moest mee voor onderweg zodat we nog eens de kookkunst 'en plein air' konden beoefenen. Een openluchtcuisine dus maar toch met stip te verkiezen boven een 3-sterrenkeet.
We waren al vroeg uit de veren want rond 10 uur wensten we aan het wandelingetje in Alken te beginnen. Ondertussen waren we tot het akkoord gekomen om de Herkvallei te bewandelen. We zouden er vroeg aan kunnen beginnen maar onze spoorwegmaatschappij stak meteen een stokje in de wielen. Kapotte seininstallaties, voorrang aan de Thalystreinen en nog allerlei andere toeren hebben er voor gezorgd dat er geen enkele trein op tijd reed. Vertragingen in 't meervoud. Rond 11 uur zaten we in Alken en konden we starten. Eerst nog een stukje tot aan de dorpsrand over de grote baan en een paadje dwars door een maisveld zorgde vervolgens voor de prelude naar een mooie wandeling. Gelukkig konden we een traktorspoor volgen want ik vermoed dat de boer zich de wandelpaden tot zijn landbouwgebied had toegeëigend. Na de maisvelden trokken we door een doolhof van appel- en perengaarden. Deze fruitbomen waren hoogzwanger van de vruchten die ze droegen. Kolossale appelen en peren stonden te wachten op de pluk. Ook heel veel fruit lag er op de grond weg te rotten wat ik wel heel jammer vind. Ook bij de reeds geplukte fruitbomen lag er veel fruit op de grond. Ongeschikt voor consumptie want niet beantwoordend aan de esthetische eisen die de moderne mens stelt aan zijn koopwaar. Het oog wil immers ook wat.
Een elektrische schrikdraad versperde onze weg daar waar er een paadje diende gevolgd te worden. Dan maar er over geklauterd in de veronderstelling dat we wel een doorgang naar de hoofdweg zouden vinden. We hebben hulp moeten inroepen van een man die juist in zijn tuin bezig was. Hij was zo vriendelijk om zijn afsluiting te openen en ons langs achter via zijn tuin naar de straat te loodsen. Opletten voor den 'ellentrik' waarschuwde hij. Ik vermoed dat hij er zelf al een paar keer aan is blijven plakken. We zijn er zonder kleerscheuren van af gekomen. Een heel mooi stukje was dit al wel ! Iets verder, de baan over diende de loop van de Herk gevolgd te worden. Een kraakheldere beek omfloerst met prachtige natuur. We hebben begot in die beek zelfs een joekel van een goudvis gespot. Maak dat mee !
En ondertussen maar vertellen. Kroost en gezin blijken toch steeds een wederkerend onderwerp te vormen. Maar ook stapplannen worden er gesmeed. De Eifelsteig heeft de Marc zijn interesse gewekt en den Angelo worstelt nog steeds met de goesting om een camino te lopen. Enkel de lange afwezigheid schrikt hem nog wat af. Maar zou het zijn zoals onze Vlaamse volksdichter Willem Elsschot het zo gruwelijk poëtisch beschrijft in zijn verzen 'Het Huwelijk' ? ... Want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren. Hij schreef het gedicht op 7 mei 1910 in Rotterdam, toen hij 28 was. Het is een van zijn beroemdste werken en behoort tot de bekendste Nederlandstalige gedichten. Nee, ik geloof niet dat dit het geval is bij onze maat 😌.
Al vlug was het middaguur voorbij en er diende nog een geschikte picknickplaats gevonden te worden. Ondertussen zaten we al in Wellen en het eerste het beste café binnenspringen om op een terras met toestemming de schoofzak te mogen aanspreken zat er niet in. De cafébaas zou deze toestemming niet gegeven hebben. Heel zijn etablissement zou naar de bakharing gestonken hebben. Per toeval, na een zijstraatje ingeslagen te hebben en te belanden op een paadje naast de Herk, ontdekten we een 5 sterren picknickplaats. Mooie banken en een oerdegelijke tafel. Pannen bovengehaald en de vuurtjes, windscherm geplaatst, de kartonnen telloortjes bovengehaald, de bruine ajuinsaus opgewarmd, de bakharingen aan de pan toevertrouwd alsook de witte pensen, de fleskes wijn opengetrokken en bakken maar ! Feest is dat ! Nog wat stokbrood erbij en als afsluiter een latte machiata. Iets verderop waren er bouwvakkers aan de slag. Ze zullen onze haring wel geroken hebben. De Ronny daar in Kreta moet dat ook geroken hebben volgens mij want we werden door hem opgebeld daaraan die picknick. Even de stand van zaken uitgewisseld en binnenkort is hij terug van de partij zo wist hij ons te vertellen.
We zaten halverwege de lus ongeveer. Nog een heel stuk, het mooiste zelfs, diende nog afgelegd te worden. Maar eerst toch nog vlug een rustpauzeke ingelast voor een smakelijk trappistje bij 'Mariette', de lokale bruine kroeg van Wellen. Vissen, bakharingen zijn dat bij nader inzien per definitie ook, moeten kunnen zwemmen. Dat smaakte weeral maar van Mariette was er taal noch teken te bespeuren. De ganse kroeg zat vol venten, inclusief de uitbater.
Op stap maar terug. Opletten geblazen met dat zware bier. Je mag er niet te veel van drinken of je stapt met loden benen. Nu kwam het mooiste stukje er aan. Lopend langs een slingerend paadje tussen een opgehoogde dijk en de Herk was er veel natuurschoon te bewonderen. Het landschap hield zo een beetje het midden tussen bos, struweel en moerasgebied. Ik heb genoten van de prachtige omgeving.
De herfst komt er aan ! Ook weeral een prachtig seizoen voor de wandelaar. Trekkende ganzen die in V-formatie boven je hoofd vliegen, de bladeren aan de bomen die beginnen te verkleuren, frisse neuzen 's morgens en het zonnetje dat in de namiddag haar laatste offensief voorbereidt. Jawel, het zomerseizoen begint op krukken te lopen. De dagen zijn al flink aan het korten. Maar geen erg, de herfst heeft ook zijn charmes. Onze Marc gaf dienaangaande weer uitgebreid uitleg over de aangetroffen fauna. Sleedoorn, meidoorn, kastanjebomen, distels, rode besjes tot zelfs de brandnetels werden van kommentaar voorzien. Werklui van de gemeente Alken waren bezig met dit mooie pad te bewerken met de bosmaaier. Een mooi initiatief. Toch zeker 3km hadden ze al gekruit en dan verliest den Angelo zijn GPS toch niet zeker op dit pad ? Zijn frank viel toen we dit pad ten einde waren. Even paniek en vervolgens dan maar terugkeren op onze stappen. Toch zeker een kilometertje moeten teruglopen vooraleer de Marc hem per toeval zag liggen op het stukje nog ongemaaid pad. Een goeie 5 minuutjes later en hij zou tussen de bosmaaier beland zijn. Van geluk gesproken ! Onze maat was erg opgelucht dat hij zijn toestelletje terug had. 't Kost ook al direct wat geld zo'n wandel GPS. Dat speel je niet graag kwijt en bovendien is het je gerief.
De dag liep weeral op zijn einde. Nog een kleine hindernis moest er genomen worden bij een wegversperring aan wegenwerken bij het sportterrein om terug in Alken te geraken. Geen probleem om die hindernis te nemen, wij geraken overal door. Het werd weeral een prachtige dag. Het weer zat geweldig mee, toffe compagnie, lekkere pint onderweg en ook nog een trippeltje Karmeliet aan het einde bij de statie om af te ronden. We konden naar huis terug keren. Weliswaar opnieuw met treinvertagingen en afschaffingen maar wat zou het ons nu nog kunnen gedeerd hebben ? Na zulk een wonderschone dag !
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.