Stramme knoken deze morgen bij het opstaan. De mot begint er precies haar werk in te doen. Waarschijnlijk te wijten aan het feit dat het inmiddels 3 weken geleden is dat ik nog gestapt heb. Sorry, 2 weken. Die mot heeft blijkbaar nog een ander werkterrein. Rust roest dus en ik word het stilletjes aan gewaar.
Deze keer ben ik er onverwachts alleen op uit getrokken. In het herfstverlof zouden de stapmaten wellicht wat anders aan hun hoofd gehad hebben en om op het laatste nippertje nog een oproep te lanceren ... daar was het al wat te laat voor.
Maar verleden week vrijdag daarentegen zijn we met de stapmaten en de respectievelijke eega's nog eens bijeengekomen ten huize Ronny om de vriendschap wat op te blinken. Geweldige avond, lekker gegeten want de Ronny had daar een paella getoverd om U tegen te zeggen. Nogal royaal uitgepakt zou ik durven zeggen want er was genoeg om een heel regiment dragonders mee vol te lepelen, hun paarden mochten daar gerust bijgeteld worden. Een superieure en lekkere Rioja erbij, wat onovertroffen tapakes die Marc en Monique hadden ineengeknutseld als voorgerechtje, subliem gebak met signatuur "Maison Agnes & Hugo / Tamise" en een onvervalste crème Catalane van ons Annick als respectievelijke dessertjes. Af met ander woorden, ... alles volledig in stijl overeenkomstig onze Santiago-avonturen in Spanje die ondertussen onze stap-palmaressen al wat kleur hebben gegeven. Alhoewel, daar op die camino's hebben we het dikwijls moeten stellen met een simpel boccadilloke con jamon of queso en wat water uit de één of andere fontein of kraantje. Dat er bij deze hoorn des overvloeds de toekomstplannen werden toegelicht hoeft geen betoog. De volgende keer zal het bij ons thuis te doen zijn. Plezant, dat zal dus nog vervolgd worden !
Maar waar naartoe zo op het laatste moment ? Antwerpen Linkeroever is vlakbij en daar liggen enkele mooie natuurgebieden die beslist de moeite zijn om er eens door te wandelen. Enkele werden er wel kunstmatig aangelegd maar dat doet er niet toe. De inspanningen die geleverd werden om tot dit resultaat te komen zijn lovenswaardig.
Antwerpen Linkeroever of in de volksmond het 'Sint Anneke' daar heb ik mijn eerste huwelijksjaren nog doorgebracht, meer bepaald in zo een appartementsgebouw op het 15de verdiep. Lang heb ik het er niet volgehouden want ik ging daar stilletjes dood zoals een vogeltje in een veel te klein kotje. Het uitzicht was er wel prachtig ! De Scheldestroom, de skyline van Antwerpen en het Sint Annastrand.
Het Sint Annastrand verwijst naar het voormalige dorpje Sint-Anna dat in de eerste helft van de 20ste eeuw plaats moest maken voor de nieuwe ontwikkelingen op de Antwerpse linkeroever. Toen was het strandje een populaire trekpleister bij veel Antwerpenaren. Met een veerboot kwamen ze hierheen om van de befaamde mosselen op Sint-Anneke te genieten.
Ook vandaag kan je nog steeds mosselen proeven in een van de talrijke horecazaken. Enne, de veerboot is terug van weggeweest !
In de gauwte had ik nog een toerke getekend. Ik schat nat gewogen een goeie 20 paaltjes. Startplaats op het scoutsterrein Lange Wapper en zo naar de Burchtse Weel, vervolgens naar het Vlietbos, het Rot en de Middenvijver om dan uiteindelijk aan het Sint Annastrand te belanden, in de volksmond beter gekend als "De Plaasj". Het Sint Annabos, tot over onze landsgrenzen heen in 'vakliteratuur' gepromoot als de ontmoetingsplek bij uitstek voor onze homofiele medemens, heb ik niet in het trajectje opgenomen.
Via de Finse looppiste die mooi naast het Galgenweel loopt ging het naar de Burchtse Weel. Het Galgenweel is het grootste semi-natuurlijk brakwatermeer in Vlaanderen.
Het meer is ongeveer 40 ha groot. De diepte varieert van 2 tot 15 meter en heeft een oeverlengte van 3500 meter. Het meer is ontstaan na een dijkdoorbraak en staat via een sluis in verbinding met de Zeeschelde zodat het een brakwaterplas kan blijven. Ook rond het Galgenweel is het beslist eens de moeite om een kijkje te nemen. De Burchtse Weel is nu helemaal leeggedregd en biedt de aanblik van een schorre. Je ziet er al een heleboel waadvogels fourageren.
Zo belandde ik na een goed halfuurtje al in Burcht. Oscar, een viriel en kleurrijk dorpsfiguur uit Burcht had de Vlaamse Leeuw gedrapeerd aan de gevel van zijn sjiek huis in de Kloosterstraat. God weet voor welke reden ? Het bos aan de Burchtse Weel was verlaten en het leek er op dat er zojuist een hevige storm dit stukje bos had geteisterd. Overal waar je zag lagen er omvergewaaide bomen over de paadjes. Het had ook iets griezeligs in zich dat bos. Links en rechts staken er met mos begroeide resten van betonconstructies uit de bosgrond. Tot krot vervallen hangars aan de zijkant, overwoekerde industrieterreinen, hier zou eens deugdzaam werk van moeten gemaakt worden om dit terug wat op te waarderen.
Daarna kwam het Vlietbos aan de beurt. Ook hier geen levende ziel te bespeuren. Dit bos oogde iets mooier alhoewel ik de indruk kreeg dat men de natuurlijke vegetatie vrij spel liet in dit bos. Een nieuwe vorm van natuurbeheer waarbij enkel exoten en woekerende gewassen bestreden worden ter wille van de inheemse begroeiïng. Het zag er vrij woest uit maar daarom niet minder mooi. Die indruk had ik ook aan het Rot, een natuurgebied dat tegen de middenvijver aanleunde. Hier zag je dan weer duidelijk de hand in van het natuurbeheer. Mooie wandelpaadjes uit fijn grind en hier en daar een bordje met wat uitleg over fauna en flora. Op één van de bordjes stond er vermeld dat dit gebied een overwinteringsgebied is voor veel gevederde vrienden. Tevens werd er op gewezen dat dit een rustplaats was voor mens en dier en dat dit moest gerespecteerd worden. Alle begrip daarvoor maar ik stelde me toch vragen bij de notie 'rust'. De E17 met haar op- en afritten in de buurt leverde serieus wat achtergrondlawaai op. Rond de 75dB, ik heb het nagemeten, en dan mochten we nog van een kalme dag spreken midden in de herfstvakantie. Met de aanleg van de Middenvijver, enkele jaren geleden, heeft Natuurbeheer haar doel bereikt. Een uitgekiend waterdammenstelsel om de vismigratie te bevorderen werd verwezenlijkt. Op één van de bordjes werd er gewag gemaakt van de zalmtrek maar daar stel ik me als leek toch enige vragen bij. Soit, het is er aangenaam toeven.
Na de middenvijver belandde ik op de immens grote hondenweide. Het was er vrij rustig. Enkele species van de canem amans, hondenliefhebbers dus, lieten er hun viervoeters ongebreideld stoeien. Een paradijs voor de beesten. De Catsjoe heeft hier ook al rondgelopen vertelde de Ronny me. Zij kan er dus ongetwijfeld over meeblaffen.
Nog een laatste stukje diende er bezocht te worden. De Plaasj. Tevens de biotoop van Radio Minerva, de vrije zender gerund door krasse 70-plussers. Het strand lag er maar verlaten bij wat gezien de temperatuur en de periode in het jaar niet te verwonderen viel. Wie zit er nu in zijn zwembroek of bikini aan een strand in november ? In België dan nog wel ! Een heel ander beeld valt er in de zomer te spotten. Dan loop je er soms letterlijk op de koppen. De restaurantjes op de dijk daarentegen trokken al wel wat volk. Waar zou dat Bougondische hart anders nog kloppen ?
Zo mijn solotripje zat er op. Erg geslaagd als tussendoortje en het mooie weertje was ontegensprekelijk debet hieraan. Volgende week zijn de maten er terug bij. Toch wel iets gezelliger als je wat klap hebt onderweg en ook : De drempel is dan wat lager om hier of daar een kroegje binnen te duikelen voor een lekker pintje. M'n stapmaten miste ik vandaag toch wel een beetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.