Voor vandaag werd er nog maar eens op de trein gegokt. Als je van verrassingen houdt tijdens het reizen zit je geheid goed bij onzen IJzeren Weg. Je valt er nogal met regelmaat in de prijzen met stakingen, defecten aan rollend materieel en infrastructuur, spectaculaire vertragingen, afschaffingen en ga zo maar door. Maar we gaan niet de zagevent spelen vandaag. Vanaf de zijlijn is het steeds gemakkelijk om commentaar te geven. Erg ver wilden we niet sporen aangezien de dagen nu te vlug beginnen korten. Herentals, hoofdstad van onze Kempen, en haar omgeving waren de bestemmingen voor vandaag. Hier worden er uitgebreide mogelijkheden geboden tot natuurrecreatie. Wandelen maakt daar ongetwijfeld het grootste deel van uit en misschien dekt het wel de ganse lading. Wandelsport is helemaal geen kunst als je fysiek nog een beetje weerbaar bent. En een atleet hoef je daar ook al helemaal niet voor te zijn. Ik zie nog geen Gouden Bottien of een Zilveren Wandelstokje uitreiken aan de één of andere verkozen 'Wandelaar van het Jaar' beladen met indrukwekkende prestaties. Daar hoef je niet aan te twijfelen.
Herentals heeft haar naam te danken aan de haagbeuk, een plant die je daar veelvuldig in de natuur aantreft. Haagbeuk werd vroeger jaren immers Heers genoemd. Ook op het wapenschild van Herentals tref je de haagbeuk aan. De stad is gelegen ten zuiden van de Kleine Nete en het noorden is vooral een bebost gebied met een rijke fauna en flora. Het is daar in dat noorden dat de lamp brandde of beter gezegd de klok luidde. Herentalsenaren worden Klokkenververs of ook wel Pee Stekers genoemd. Om in vorige eeuwen de klokken in het Belfort te beschermen tegen roest kwamen enkele pientere notabelen op een ingenieus idee. Ze lieten de klokken overschilderen. Het mooie klokkengebeier van weleer werd hierdoor helemaal vervormd en was niet meer om aan te horen. Hun bijnaam de Pee Stekers is dan weer een ander verhaal dat uit een oudere legende ontsproot. Een poortwachter vond de grendel niet van de stadspoort toen een vijandelijk leger de stad wilde binnenstormen. Een grote pee kon ook tijdelijk dienst doen als grendel totdat hij de grendel had teruggevonden. Zo oordeelde hij althans maar tijdens zijn zoektocht speelde voorbijwandelend vee de wortel ongestoord naar binnen. Ik kan me van m'n wandeling in Ninove een gelijkaardig wapenfeit herinneren.
Stipte trein vandaag, sjappoo voor de NMBS deze keer. Afgestapt in Herentals-statie rond een uur of halfelf voor een luswandelingetje van een dikke 20 kilometertjes aan de noordwestrand van Herentals. Ik, de Ronny en de Catsjoe. De andere stapmaten waren verhinderd vanwege andere plannen. Schilderen bijvoorbeeld zoals den Angelo. Hij heeft zich nog 4 borstels extra moeten aankopen. Een sjiek trackske dwars door de bossen, langs kanalen en een riviertje lag in het vooruitzicht. Volop in het groen dus. Allez, als je dat nog mag zeggen in het midden van de herfst 😔.
Maar eerst nog een stukje stad doorwandelen vooraleer dat groen kon geconsumeerd worden. Herentals is een stad met een rijke geschiedenis, vooral een militaire als garnizoensstad van verschillende legers. Zelfs tot voor kort lagen logistieke bataljons van het Britse leger hier gekazerneerd.
Van 1576 tot 1584 bezetten Staatse troepen de stad. Gezien de evolutie van de artillerie de stenen middeleeuwse muren overbodig maakten, werden er aarden vesten aangelegd die ook nu nog deels bestaan. Om de stad verdedigbaarder te maken werd een deel van de stad afgebroken. Ook het Begijnhof Herentals diende te verhuizen naar de huidige locatie aan de Begijnenvest. Herentals werd een belangrijke garnizoensstad centraal gelegen in de Kempen waardoor het wel leed onder talrijke soldatenwoelingen in de 16de, 17de en 18de eeuw en daardoor economisch achteruit ging.
Goed, we stapten richting Kleine Nete uit en de Poederleese steenweg voorbij om een eerste bezoekje te brengen aan de Kruisberg. Daar treft men een zeer pittoreske kruisweg aan. Waarschijnlijk de oudste van het land. Een 15de eeuwse minderbroeder die naar Jeruzalem had gepelgrimeerd en zich in 1461 te Herentals vestigde kwam op het idee een Palestijnse kruisweg na te bootsen. Bovenop de berg staat dan de Heilige Kruiskapel (1534). Een prima omweggetje om onze katholiek getinte evocaties van verleden week wat kleur te geven. Enkele jaren geleden waren we hier al eens gepasseerd. Nu zag het kapelletje er vrij vervallen uit. Een deel van het dak was ingestort.
Van 1576 tot 1584 bezetten Staatse troepen de stad. Gezien de evolutie van de artillerie de stenen middeleeuwse muren overbodig maakten, werden er aarden vesten aangelegd die ook nu nog deels bestaan. Om de stad verdedigbaarder te maken werd een deel van de stad afgebroken. Ook het Begijnhof Herentals diende te verhuizen naar de huidige locatie aan de Begijnenvest. Herentals werd een belangrijke garnizoensstad centraal gelegen in de Kempen waardoor het wel leed onder talrijke soldatenwoelingen in de 16de, 17de en 18de eeuw en daardoor economisch achteruit ging.
Goed, we stapten richting Kleine Nete uit en de Poederleese steenweg voorbij om een eerste bezoekje te brengen aan de Kruisberg. Daar treft men een zeer pittoreske kruisweg aan. Waarschijnlijk de oudste van het land. Een 15de eeuwse minderbroeder die naar Jeruzalem had gepelgrimeerd en zich in 1461 te Herentals vestigde kwam op het idee een Palestijnse kruisweg na te bootsen. Bovenop de berg staat dan de Heilige Kruiskapel (1534). Een prima omweggetje om onze katholiek getinte evocaties van verleden week wat kleur te geven. Enkele jaren geleden waren we hier al eens gepasseerd. Nu zag het kapelletje er vrij vervallen uit. Een deel van het dak was ingestort.
De Kleine Nete zouden we nog tegenkomen iets verder en ook het Kanaal Bocholt Herentals. Altijd rustgevend zo een stukje jaagpad. In de loop der jaren zijn er heel wat infrastructuurwerken uitgevoerd in de Kempen. Zowel aan de waterwegen als aan het spoor. In 1803 beginnen de eerste veldmetingen van het Grand Canal du Nord die de Schelde, Maas en Rijn moest verbinden. In 1806 kiest men voor het tracé Antwerpen-Venlo-Neuss via Herentals. Het tracé Antwerpen-Herentals liep voorlopig via de rivieren Schelde, Rupel, Nete en Kleine Nete, doch het stuk Rupel-Herentals was quasi onbruikbaar. In 1810 toen de werken voor 2/3 voltooid waren, waaronder het kanaal Herentals-Ten Aard, vroegen de Nederlanders om de werken stil te leggen om hun monopolie op de Rijnhavens te beschermen. Kort na de oprichting van België werden de werken verdergezet. Het Netekanaal tussen de Rupel en Duffel werd in 1839 bevaarbaar, en ook de kanalisering van de Kleine Nete tot aan Herentals werd voltooid in 1839. Het hele tracé zal de Kempische Vaart gaan heten. Herentals werd ook een belangrijk spoorknooppunt. In 1855 werd het tracé Herentals-Turnhout geopend alsook het tracé Lier-Herentals. In 1878 werd het traject van Herentals naar Mol geopend als onderdeel van de IJzeren Rijn, die Antwerpen met Mönchengladbach in Duitsland moest verbinden. Door grote spoor-, steenweg-, en waterinfrastructuur werken werd Herentals een belangrijk knooppunt in het noorden van de nieuwe Belgische staat. Heel wat fabrieken vestigden zich daardoor in de stad, waaronder een ijzergieterij, lakennijverheid, en schoenfabrieken. Vooral in de 2de helft van de 19de eeuw herstelde Herentals zich economisch.
Tot hier een grabbel met weetjes over Herentals. Inmiddels zaten we al te midden van de Kempische Heuvelrug. Vrij mooie wandelpaadjes kris kras door een bosgebied begroeid met grove en Corsicaanse dennen. Je zit daar in een erg gevarieerde biotoop bestaande uit heidegrond, vennen, open stuifzanden, holle wegen en loofbos. Ondertussen was het zo een beetje te beginnen miezeren en we waren op zoek naar een picknickplaatsje voor het schaft. Een vogelkijkhut aan het Zwarte Water, een uitgestrekt ven, bood de ideale stek aan. De Ronny wees me er op dat er nog volk in die hut zat. Een bel was er niet en voorzichtigskes zijn we naar binnen geschuifeld. Wie weet welke taferelen je er aantreft ? Inderdaad een jong koppeltje was er even aan het schuilen voor de regenbui en tegelijkertijd wat aan het uitrusten van hun wandeling. Het was er dan ook een mooi plekje met wijds uitzicht op het grote ven. Toch nog een leuk babbeltje gehad met dat koppel. Ze gingen vaak wandelen in deze bossen. De wandeling liep verder langs de snepkesvijver richting camping 'De Korte Heide'. Even passeerden we een stel verlaten vakantiewoningen. Het bood een apocalyptische aanblik. De benaming stortplaats waardig. Onbegrijpelijk dat zulk verval door de overheid in Herentals wordt gedoogd. De aanblik hiervan is in ieder geval geen stimulans voor passanten om zorg te dragen voor natuur en milieu.
Een terrasje doen in november klinkt nogal onnozel maar we konden moeilijk voorbijlopen aan het restaurant annex café van camping De Kleine Heide. De kalandizie van dit etablissement zat binnen knusjes te genieten van een koffieke en een taartje. Die moet ons zot verklaard hebben omdat we op dat terras buiten wilden gaan zitten. Op een terraske onder een afdakje smaakt een tripeltje dubbel zo goed vind ik en er was plaats genoeg. Leeg, geen kat zat er op het terras !
Er moest nog een kilometertje of 8 afgestruind worden. Die waren voor het Olens Broek bestemd. Het Olens Broek maakte als natuurgebied langs de Kleine Nete, gelegen tussen de gemeente Olen en de stad Herentals een mooie comeback. Het ganse gebied was bijna volledig verwoest door landbouwontginning waardoor het helemaal verdorde. Een zorgvuldige aanpak van Natuurpunt heeft ervoor gezorgd dat het vandaag opnieuw in volle bloei staat. Het werd volledig in haar oude pracht hersteld. Het bestaat nu uit verschillende deelgebieden die samen één groen/blauw lint vormen langs de Kleine Nete. Samen vormen ze een gevarieerd landschap van ongeveer 185 hectare groot met elzenbroekbossen, hooilanden, rivierduinen en houtwallen. Ook weeral een topgebied om door te wandelen.
Het begon al te donkeren en ik had verdorie m'n lampje niet bij. Gelukkig had de Ronny het zijne bij want op het smalle paadje langs de Kleine Nete, de laatste kilometers tot aan de statie was het behoorlijk donker. We zijn dus heelhuids aan de statie geraakt. Iets na schema maar dat was eerder te wijten aan het verloren lopen. Op die talloze paadjes moet je goed je kaart of GPS in 't oog houden of je loopt zo de afslagen voorbij. Zeker als je druk met elkaar in gesprek bent heb je het vlug vlaggen. Daarmee werd ons trajectje van een goeie 20km met een slordige 4km verlengd. Ach een paar paaltjes meer, dat maakt geen verschil. Eens te meer werd het een heel schone dag. Gene moment verveeld.
Tot hier een grabbel met weetjes over Herentals. Inmiddels zaten we al te midden van de Kempische Heuvelrug. Vrij mooie wandelpaadjes kris kras door een bosgebied begroeid met grove en Corsicaanse dennen. Je zit daar in een erg gevarieerde biotoop bestaande uit heidegrond, vennen, open stuifzanden, holle wegen en loofbos. Ondertussen was het zo een beetje te beginnen miezeren en we waren op zoek naar een picknickplaatsje voor het schaft. Een vogelkijkhut aan het Zwarte Water, een uitgestrekt ven, bood de ideale stek aan. De Ronny wees me er op dat er nog volk in die hut zat. Een bel was er niet en voorzichtigskes zijn we naar binnen geschuifeld. Wie weet welke taferelen je er aantreft ? Inderdaad een jong koppeltje was er even aan het schuilen voor de regenbui en tegelijkertijd wat aan het uitrusten van hun wandeling. Het was er dan ook een mooi plekje met wijds uitzicht op het grote ven. Toch nog een leuk babbeltje gehad met dat koppel. Ze gingen vaak wandelen in deze bossen. De wandeling liep verder langs de snepkesvijver richting camping 'De Korte Heide'. Even passeerden we een stel verlaten vakantiewoningen. Het bood een apocalyptische aanblik. De benaming stortplaats waardig. Onbegrijpelijk dat zulk verval door de overheid in Herentals wordt gedoogd. De aanblik hiervan is in ieder geval geen stimulans voor passanten om zorg te dragen voor natuur en milieu.
Een terrasje doen in november klinkt nogal onnozel maar we konden moeilijk voorbijlopen aan het restaurant annex café van camping De Kleine Heide. De kalandizie van dit etablissement zat binnen knusjes te genieten van een koffieke en een taartje. Die moet ons zot verklaard hebben omdat we op dat terras buiten wilden gaan zitten. Op een terraske onder een afdakje smaakt een tripeltje dubbel zo goed vind ik en er was plaats genoeg. Leeg, geen kat zat er op het terras !
Er moest nog een kilometertje of 8 afgestruind worden. Die waren voor het Olens Broek bestemd. Het Olens Broek maakte als natuurgebied langs de Kleine Nete, gelegen tussen de gemeente Olen en de stad Herentals een mooie comeback. Het ganse gebied was bijna volledig verwoest door landbouwontginning waardoor het helemaal verdorde. Een zorgvuldige aanpak van Natuurpunt heeft ervoor gezorgd dat het vandaag opnieuw in volle bloei staat. Het werd volledig in haar oude pracht hersteld. Het bestaat nu uit verschillende deelgebieden die samen één groen/blauw lint vormen langs de Kleine Nete. Samen vormen ze een gevarieerd landschap van ongeveer 185 hectare groot met elzenbroekbossen, hooilanden, rivierduinen en houtwallen. Ook weeral een topgebied om door te wandelen.
Het begon al te donkeren en ik had verdorie m'n lampje niet bij. Gelukkig had de Ronny het zijne bij want op het smalle paadje langs de Kleine Nete, de laatste kilometers tot aan de statie was het behoorlijk donker. We zijn dus heelhuids aan de statie geraakt. Iets na schema maar dat was eerder te wijten aan het verloren lopen. Op die talloze paadjes moet je goed je kaart of GPS in 't oog houden of je loopt zo de afslagen voorbij. Zeker als je druk met elkaar in gesprek bent heb je het vlug vlaggen. Daarmee werd ons trajectje van een goeie 20km met een slordige 4km verlengd. Ach een paar paaltjes meer, dat maakt geen verschil. Eens te meer werd het een heel schone dag. Gene moment verveeld.
En vooruit nu maar, ik ga nog een beetje aan mijne Camino Portuguèse knutselen. Beetje de Albergues opzoeken. Daar in Portugal moet ge meestal bij de pompiers gaan aankloppen om slapen te vinden. Dat is nu ook weer geen probleem. Wat heb je aan een superdeluxe bed of een ballroom als slaapkamer wanneer je je ogen dicht hebt en slaapt ? Je ziet immers geen lap ! Maar .... en daardoor begin ik weer vol enthousiasme te plannen ... ik heb ondertussen heel goed nieuws gekregen van mijne stapmaat op de Zilverroute Al Wimmer uit Portland / Oregon. Na zijn beenbreuk in '15 in Compostela heeft hij er alle vertrouwen in dat hij volgend jaar terug The Way kan gaan verkennen. Ik ben er blij om. Het heeft er een hele tijd naar uitgezien dat hij zijn been zou kwijtspelen. Gelukkig, na een heel lange revalidatie en vele operaties is alles terug in de plooien gevallen. In augustus of september zien we mekaar terug in Lissabon als het Dezeke Vader belieft. We hebben al halvelings afgesproken. We zien er al wreed naar uit ! Holy Guacamole, ik hoor het hem al zeggen. Fantastische gast den Al.13197 Created with flickr slideshow.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.