Het is weeral eventjes geleden dat er nog eens gewandeld werd. Huishoudelijke taken vragen bij wijle om prioriteit en dan moeten de leukere dingen even wijken. En dat moest gerecupereerd worden. Ach nee, 'moeten', dat staat al een tijdje niet meer in mijne Larousse maar een beetje die regelmaat onderbreken bezorgt me toch enigszins wat ongemak. Laat me het beter omschrijven met enige onrust. Ik heb dan maar een klodder zalf gesmeerd op dat ongemakje. Met een ferme neep op dat tubeke zalf te geven spoot er een stationstapperke van Bouwel naar Heist op den Berg uit. Een dikke 20 paaltjes, nat gewogen.
Berchem station was de rendez-vous plaats met de Ronny, Catsjoe en de Marc. De Marc kwam iets na mij toe maar op de Ronny moesten we nog even wachten. Die zijn trein was afgeschaft en zou een halfuurtje later komen. Een mooi excuus om een koffietje te gaan slurpen bij onze Australische barrista waarvan reeds melding gemaakt werd in een eerder bericht.
Als je moet wachten in een treinstation is reizigers spotten een verstrooiïnggevende bezigheid. Zeker 's morgens wanneer je de mensen hun haast en stress bijna lijfelijk aanvoelt. Stralend lachende gezichten zijn in de minderheid. Zo je ze al aantreft zijn ze doorgaans in groep waarbij je, afgaand op het vertoonde enthousiasme, vermoedt dat er voor hen een snoepreisje werd georganiseerd. De aanwezige politie in de stationshal maakte hierop geen uitzondering. Met z'n zessen, gewapend tot de tanden met mitrailletten en ander schiettuig, hielden ze een rustig onderonsje. Af en toe botsen er reizigers opeen waarbij er éne de benen van onder zijn gat probeert uit te lopen in de hoop zijn trein nog te halen. De meesten lopen gehaast, daarbij elk contact vermijdend en met de blik op oneindig, hun werkdag binnen. Rare snuiters kom je ook al eens tegen. Deze morgen liep er ineens een kerel het station buiten ... "ik ben het strontmuug" ... 'IK BEN HET STRONTMUUG", keelde hij de wereld in (muug = moe en stront = poep, ter verduidelijking voor onze Nederlandse buren). Daarna begon hij wat te morrelen aan een fiets buiten in het rek. Misschien wel dat zijn eigen zoveelste fiets weeral was gejat en dat hij voor dezelfde modus operandi opteerde daar aan dat fietsenrek. Die mens was duidelijk over zijn toeren en had wat last van stress denk ik. En dan heb je nog de schare addicts die aan hun smartphone-baxter hangen en dankzij een schermpje van 10 bij 6 cm vat op het leven proberen te houden. Met een finger swipe over dat schermpje vagen ze de wereld rondom hen en zichzelf het isolement in. Ben ik weeral aan het zagen ?
Ja ? Daar kwam de Ronny met zijne Catsjoe aan zie. Nog een koffieke alstublieft voor onze maat ? We konden zo naar Bouwel sporen. Tegen een uur of 10 stapten we uit en konden we onze wandeling in het Neteland beginnen. Onderweg werd er in de trein door de Ronny al een borrel aangeboden. Een Elexir d'Anvers. De drank die aan paarden gegeven wordt als ze last hebben van kolieken. Toverdrank met een uiterst geheime receptuur. Ook zeer aanbevolen bij dames met pijnlijke maandstonden. Hoogstwaarschijnlijk was die borrel bedoeld als opkikker voor het te trotseren koude weer. Maar het was helemaal niet koud, beetje mistig en fris in de morgen, dat wel, maar de ganse dag was het prachtig weer. Hier en daar zelfs een flardje blauw en maar eerst tegen de avond trok de hemel haar grijs pak aan. Geen spatje regen en dat was een meevaller.
22 paaltjes .... het hadden er best wel iets meer mogen zijn maar de korte dagen worden enigszins spelbrekers. Met een kleine 6 km te verlengen zouden we langs het kasteel 'Bouwelhof' en het vakantieverblijf 'Minnekepoes' van Felix Timmermans kunnen wandelen. 'Minnekepoes' één van zijn literaire œuvres werd daar ten velde geschreven. Aansluitend daarop zouden we nog het Cis Drijbooms wandelpad kunnen verkennen maar helaas, het zal voor een andere keer zijn. Deze Cis was een uniek kenner van het landschappelijk, architecturaal en cultureel erfgoed en hij heeft geijverd om een laatste stukje oorspronkelijk heidelandschap te behouden voor de volgende generaties. Deze brave mens is ondertussen al het aardse gepasseerd maar in een merkwaardig testament liet hij een groene erfenis achter : De Kerkeheide. Het is een domein van 8,5 hectare groot dat nu in handen is van Natuurpunt. Zij zal trachten via boomkap de heide te herstellen.
Voilà, de stap er in. Al vlug laveerden we over mooie landwegels richting bos. Tussendoor de savooien en paardenweiden in met af en toe wat malse grasvelden midden in het bos. De bospaden lagen er vanaf hier wel erg modderig bij zodat een misstapje je sowieso zware slijkbottienen opleverden maar dat deerde geenszins op zulk een prachtige wandeling. Onze positie situeerde zich al tussen Echelpoel en Langenheuvel. Ik moet toegeven, het is een prachtig bosgebied en bij een aperitiefhapje annex glazeke wijn konden we dat eens rustig overschouwen. De Marc had voor deze gelegenheid speciaal een lekkere speculaas gebakken. Mooie bruintinten in de natuur vielen er te spotten. Zeker de varens waren in een warme roestbruine herfstkleur getooid. Bij de Kruiskensberg aangekomen was het schafttijd. Een boshut "Heiderust" gedoopt leverde hiervoor de nodige accomodatie. Een electrische fietstoerist had er al plaatsgevat en bladerde er in zijn gazetje. Hij was vrijgezel en op maandag bezocht hij steeds deze stek. Vlotte kerel die zich over van alles en nog wat verbaasde. Ook dat hij tijdig zijn fietsbatterij moest opladen want regelmatig overschatte hij de actieradius van zijn vehikel.
De hut stond open wat me enigszins verwonderde want er stond toch het één en 't ander binnen dat er zo uit gejat kon worden. Een mooie nieuwe houtstoof bvb. Eventjes 3 stoelen en een tafeltje die hut buitensjouwd en we waren gesteld. We konden schoven. Lang hebben we er niet gezeten want er stonden nog 13km in de wachtrij. Nog wat verder stappen bijgevolg. Niet veel echter want boscafé 't Schipke had iets te veel aantrekkingskracht. Dat etablissement lag pal aan de Grote Nete. Enkele smakelijke Nethetrippels daar netjes geconsumeerd. De batterijperikelen van onze fietsmaat indachtig was dit enkel een kwestie van niet zonder brandstof te vallen onderweg naar Heist od Berg.
We stapten verder zuidwaarts de Grote Nete volgend op het halfverharde jaagpad in een oostelijk boogje rond Itegem. De Grote Nete wringt zich hier in ontelbare bochten door het landschap. Verbazend wel dat het vrijwel een maagdelijk landschap is. Geen boerderijen of bebouwing in de weidse omtrek te bespeuren maar wel uitgestrekte weilanden afgewisseld met flinke bospartijen. Een stevige tred werd er in gehouden en tegen 4 uur kwam de toren van de St. Lambertuskerk van Heist op den Berg al in zicht.
Heist op den Berg dankt zijn naam aan de “Heistse Berg”, een getuigenheuvel die centraal in de gemeente ligt. Op de 48 m hoge top ligt het historische centrum van de gemeente met onder andere het oude vredegerecht uit 1867, het gemeentehuis, de Sint-Lambertuskerk uit de 14de eeuw en de pastorie uit 1769. Het is het tweede hoogste natuurlijke punt van de provincie Antwerpen. Enkel de Beerzelberg in Beerzel is met 51,60 m net ietsje hoger.
Geschriften uit de 17de en 18de eeuw spreken over het "Land ende Vrijheid van Heist". Kenmerkend voor een Vrijheid was dat het autonoom bestuurd werd, over een eigen rechtbank beschikte en privilèges genoot. Maar Heist op den Berg moet als Vrijheid al veel langer bestaan hebben. Een eerste aanwijzing is het symbool van de gemeente: een zwaan. De Heistse schepenen gebruikten dit beest reeds in 1565 op hun ambtszegel. Aan het zegel van de toenmalige Heer van Heist komt geen zwaan te pas, wat dus wijst op een zekere graad van zelfbeschikking. Wanneer het ingelijfd werd bij de Eerste Franse Republiek in 1795 verloor Heist op den Berg al haar rechten en privileges.
Via Hallaar wandelden we Heist od Berg binnen. Aangekomen in het stadcentrum zou het zonde geweest zijn om niet eens even de berg op te kruipen. Naar boven dus langs een smal trappensteegje. Jammer dat het al donker was want het schijnt dat je daarboven een mooi uitzicht hebt over de streek. Maar het pleintje daarboven op die berg oogde best ook gezellig. De wandeling liep ten einde want de statie van Heist was vanaf hier niet ver meer. Nog een klein stukje langs de hoofdwinkelstraat viel er te stappen. Deze was al compleet in de kerstsfeer gedompeld. Lichtbogen en kerstbomen smukten al het straatbeeld op. Goed voor de commerce.
Weeral mooi getimed zie. Bij aankomst hoefden we maar enkele minuutjes te wachten en de trein kwam er al aangereden. Pijnlijk momentje voor de Catsjoe ... een dame stapte in het gangpad op het beest haar staart. Een gekajiet dat de hele treinwagon deed opschrikken. Het mens was er duidelijk van aangeslagen. Helemaal van haar melk excuseerde ze zich meermaals. Een halfuurtje later stapte ik en de Ronny af in Berchem. Dag Marc, tot een volgende ! Hij spoorde nog verder tot in het Centraal Station. Een zoveelste fijne trip werd het. Tof gezelschap, mooi weer, lekkere pint onderweg, gezellige klap en dit alles in een prachtig decor. De volle onderscheiding voor deze dag ! Naar een vervolg kunnen we weeral uitzien.
Berchem station was de rendez-vous plaats met de Ronny, Catsjoe en de Marc. De Marc kwam iets na mij toe maar op de Ronny moesten we nog even wachten. Die zijn trein was afgeschaft en zou een halfuurtje later komen. Een mooi excuus om een koffietje te gaan slurpen bij onze Australische barrista waarvan reeds melding gemaakt werd in een eerder bericht.
Als je moet wachten in een treinstation is reizigers spotten een verstrooiïnggevende bezigheid. Zeker 's morgens wanneer je de mensen hun haast en stress bijna lijfelijk aanvoelt. Stralend lachende gezichten zijn in de minderheid. Zo je ze al aantreft zijn ze doorgaans in groep waarbij je, afgaand op het vertoonde enthousiasme, vermoedt dat er voor hen een snoepreisje werd georganiseerd. De aanwezige politie in de stationshal maakte hierop geen uitzondering. Met z'n zessen, gewapend tot de tanden met mitrailletten en ander schiettuig, hielden ze een rustig onderonsje. Af en toe botsen er reizigers opeen waarbij er éne de benen van onder zijn gat probeert uit te lopen in de hoop zijn trein nog te halen. De meesten lopen gehaast, daarbij elk contact vermijdend en met de blik op oneindig, hun werkdag binnen. Rare snuiters kom je ook al eens tegen. Deze morgen liep er ineens een kerel het station buiten ... "ik ben het strontmuug" ... 'IK BEN HET STRONTMUUG", keelde hij de wereld in (muug = moe en stront = poep, ter verduidelijking voor onze Nederlandse buren). Daarna begon hij wat te morrelen aan een fiets buiten in het rek. Misschien wel dat zijn eigen zoveelste fiets weeral was gejat en dat hij voor dezelfde modus operandi opteerde daar aan dat fietsenrek. Die mens was duidelijk over zijn toeren en had wat last van stress denk ik. En dan heb je nog de schare addicts die aan hun smartphone-baxter hangen en dankzij een schermpje van 10 bij 6 cm vat op het leven proberen te houden. Met een finger swipe over dat schermpje vagen ze de wereld rondom hen en zichzelf het isolement in. Ben ik weeral aan het zagen ?
Ja ? Daar kwam de Ronny met zijne Catsjoe aan zie. Nog een koffieke alstublieft voor onze maat ? We konden zo naar Bouwel sporen. Tegen een uur of 10 stapten we uit en konden we onze wandeling in het Neteland beginnen. Onderweg werd er in de trein door de Ronny al een borrel aangeboden. Een Elexir d'Anvers. De drank die aan paarden gegeven wordt als ze last hebben van kolieken. Toverdrank met een uiterst geheime receptuur. Ook zeer aanbevolen bij dames met pijnlijke maandstonden. Hoogstwaarschijnlijk was die borrel bedoeld als opkikker voor het te trotseren koude weer. Maar het was helemaal niet koud, beetje mistig en fris in de morgen, dat wel, maar de ganse dag was het prachtig weer. Hier en daar zelfs een flardje blauw en maar eerst tegen de avond trok de hemel haar grijs pak aan. Geen spatje regen en dat was een meevaller.
22 paaltjes .... het hadden er best wel iets meer mogen zijn maar de korte dagen worden enigszins spelbrekers. Met een kleine 6 km te verlengen zouden we langs het kasteel 'Bouwelhof' en het vakantieverblijf 'Minnekepoes' van Felix Timmermans kunnen wandelen. 'Minnekepoes' één van zijn literaire œuvres werd daar ten velde geschreven. Aansluitend daarop zouden we nog het Cis Drijbooms wandelpad kunnen verkennen maar helaas, het zal voor een andere keer zijn. Deze Cis was een uniek kenner van het landschappelijk, architecturaal en cultureel erfgoed en hij heeft geijverd om een laatste stukje oorspronkelijk heidelandschap te behouden voor de volgende generaties. Deze brave mens is ondertussen al het aardse gepasseerd maar in een merkwaardig testament liet hij een groene erfenis achter : De Kerkeheide. Het is een domein van 8,5 hectare groot dat nu in handen is van Natuurpunt. Zij zal trachten via boomkap de heide te herstellen.
Voilà, de stap er in. Al vlug laveerden we over mooie landwegels richting bos. Tussendoor de savooien en paardenweiden in met af en toe wat malse grasvelden midden in het bos. De bospaden lagen er vanaf hier wel erg modderig bij zodat een misstapje je sowieso zware slijkbottienen opleverden maar dat deerde geenszins op zulk een prachtige wandeling. Onze positie situeerde zich al tussen Echelpoel en Langenheuvel. Ik moet toegeven, het is een prachtig bosgebied en bij een aperitiefhapje annex glazeke wijn konden we dat eens rustig overschouwen. De Marc had voor deze gelegenheid speciaal een lekkere speculaas gebakken. Mooie bruintinten in de natuur vielen er te spotten. Zeker de varens waren in een warme roestbruine herfstkleur getooid. Bij de Kruiskensberg aangekomen was het schafttijd. Een boshut "Heiderust" gedoopt leverde hiervoor de nodige accomodatie. Een electrische fietstoerist had er al plaatsgevat en bladerde er in zijn gazetje. Hij was vrijgezel en op maandag bezocht hij steeds deze stek. Vlotte kerel die zich over van alles en nog wat verbaasde. Ook dat hij tijdig zijn fietsbatterij moest opladen want regelmatig overschatte hij de actieradius van zijn vehikel.
De hut stond open wat me enigszins verwonderde want er stond toch het één en 't ander binnen dat er zo uit gejat kon worden. Een mooie nieuwe houtstoof bvb. Eventjes 3 stoelen en een tafeltje die hut buitensjouwd en we waren gesteld. We konden schoven. Lang hebben we er niet gezeten want er stonden nog 13km in de wachtrij. Nog wat verder stappen bijgevolg. Niet veel echter want boscafé 't Schipke had iets te veel aantrekkingskracht. Dat etablissement lag pal aan de Grote Nete. Enkele smakelijke Nethetrippels daar netjes geconsumeerd. De batterijperikelen van onze fietsmaat indachtig was dit enkel een kwestie van niet zonder brandstof te vallen onderweg naar Heist od Berg.
We stapten verder zuidwaarts de Grote Nete volgend op het halfverharde jaagpad in een oostelijk boogje rond Itegem. De Grote Nete wringt zich hier in ontelbare bochten door het landschap. Verbazend wel dat het vrijwel een maagdelijk landschap is. Geen boerderijen of bebouwing in de weidse omtrek te bespeuren maar wel uitgestrekte weilanden afgewisseld met flinke bospartijen. Een stevige tred werd er in gehouden en tegen 4 uur kwam de toren van de St. Lambertuskerk van Heist op den Berg al in zicht.
Heist op den Berg dankt zijn naam aan de “Heistse Berg”, een getuigenheuvel die centraal in de gemeente ligt. Op de 48 m hoge top ligt het historische centrum van de gemeente met onder andere het oude vredegerecht uit 1867, het gemeentehuis, de Sint-Lambertuskerk uit de 14de eeuw en de pastorie uit 1769. Het is het tweede hoogste natuurlijke punt van de provincie Antwerpen. Enkel de Beerzelberg in Beerzel is met 51,60 m net ietsje hoger.
Geschriften uit de 17de en 18de eeuw spreken over het "Land ende Vrijheid van Heist". Kenmerkend voor een Vrijheid was dat het autonoom bestuurd werd, over een eigen rechtbank beschikte en privilèges genoot. Maar Heist op den Berg moet als Vrijheid al veel langer bestaan hebben. Een eerste aanwijzing is het symbool van de gemeente: een zwaan. De Heistse schepenen gebruikten dit beest reeds in 1565 op hun ambtszegel. Aan het zegel van de toenmalige Heer van Heist komt geen zwaan te pas, wat dus wijst op een zekere graad van zelfbeschikking. Wanneer het ingelijfd werd bij de Eerste Franse Republiek in 1795 verloor Heist op den Berg al haar rechten en privileges.
Via Hallaar wandelden we Heist od Berg binnen. Aangekomen in het stadcentrum zou het zonde geweest zijn om niet eens even de berg op te kruipen. Naar boven dus langs een smal trappensteegje. Jammer dat het al donker was want het schijnt dat je daarboven een mooi uitzicht hebt over de streek. Maar het pleintje daarboven op die berg oogde best ook gezellig. De wandeling liep ten einde want de statie van Heist was vanaf hier niet ver meer. Nog een klein stukje langs de hoofdwinkelstraat viel er te stappen. Deze was al compleet in de kerstsfeer gedompeld. Lichtbogen en kerstbomen smukten al het straatbeeld op. Goed voor de commerce.
Weeral mooi getimed zie. Bij aankomst hoefden we maar enkele minuutjes te wachten en de trein kwam er al aangereden. Pijnlijk momentje voor de Catsjoe ... een dame stapte in het gangpad op het beest haar staart. Een gekajiet dat de hele treinwagon deed opschrikken. Het mens was er duidelijk van aangeslagen. Helemaal van haar melk excuseerde ze zich meermaals. Een halfuurtje later stapte ik en de Ronny af in Berchem. Dag Marc, tot een volgende ! Hij spoorde nog verder tot in het Centraal Station. Een zoveelste fijne trip werd het. Tof gezelschap, mooi weer, lekkere pint onderweg, gezellige klap en dit alles in een prachtig decor. De volle onderscheiding voor deze dag ! Naar een vervolg kunnen we weeral uitzien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.