Voilà, 2017 is voltooid verleden tijd en laat ons hopen dat 2018 voor iedereen naar wens verloopt. Dat was voor 2017 niet het geval. Althans niet voor de schoonzus van mijn dochter. Zij verloor verleden maand haar 2 jonge kindjes, amper 3 en 5 jaar oud, in een dramatisch verkeersongeval. Haar verdriet valt niet te verwoorden. En toch ... het van zich wegschrijven kan haar misschien een beetje troost brengen. Met haar verdriet aan een blog toe te vertrouwen en dit te delen hoopt ze ongetwijfeld dat dit een positieve bijdrage levert aan het rouw- en verwerkingsproces. Tegelijkertijd brengt ze in haar schrijfsels de ontegensprekelijke boodschap dat je eigen kinderen het meest kostbare bezit uitmaken in je leven. Met tot nu toe bijna 300.000 views op haar blogpagina mag je gerust stellen dat de betrokkenheid immens groot is. Ik heb haar blog ondergebracht in het kolommetje 'Blogs van Vrienden' hiernaast op de pagina. Gedeelde smart is halve smart wordt er beweerd. Dat het de waarheid moge zijn !
Dit even ter inleiding. Ik had gewenst om wat heuglijker nieuws te mogen neerpennen maar helaas. We gaan stappen nu, met rasse schreden het jaar 2018 in. De agenda bracht ons naar Asse in Vlaams Brabant. Ons, ttz ik, den Hugo, de Ronny en de Catsjoe. Asse maakt, samen met de 43 andere gemeenten rond Brussel, deel uit van de toeristische regio Groene Gordel. Die telt een schat aan parken, tuinen en groene plekjes. Samen met de ongeschonden landschappen maakt dit de Groene Gordel tot een regio waar het verrassend herademen is in de schaduw van Brussel, de hoofdstad. Verspreid rond de gemeente vind je nog de authentieke cafeetjes en herbergen waar het lijkt alsof de tijd is blijven stilstaan. 'In't Wit paard' een kroeg in Kobbegem komt de echte bierliefhebber aan zijn trekken. In dat gehuchtje bevindt zich de geuze- en kriekbrouwerij Mort Subite. Bezoekjes aan deze etablissementen stel ik nog even uit naar een volgende wandeling. Niet te fors het nieuwe jaar instappen lijkt me zeer verstandig.
Halfelf, chegada (P) in Asse. We konden er aan beginnen met eerst nog een kijkje te nemen op het weerbericht van vandaag : Donderdagochtend is het nevelig met plaatselijke mistbanken. Overdag blijft het grijs, maar is het overwegend droog. We verwachten maxima tussen 4 en 7 graden bij een zwakke, veranderlijke wind. Daar konden we het mee stellen. Geen regen maar ook geen zon. Het mag stilletjesaan gaan veranderen. Te weinig licht zorgt bij veel mensen voor wat depressiviteit naar het schijnt.
Vanuit het station wandelden we richting park. Een mooi onderhouden stadspark en direct viel het wel op dat er wat hoogtemetertjes aan te pas zouden komen. Dat het er 360 zouden worden over glibberige landwegeltjes in een sterk glooiend landschap had ik helemaal niet verwacht.
Het was er prachtig wandelen en hier en daar kon je al een vogeltje horen fluiten. Een voorbode dat we terug mogen uitkijken naar de lente. En maar schuiven en glijden over de modderpaadjes tussen de glooiende velden in. Ik had beter mijn wandelstokken meegepakt. Toch erg jammer van dat grijze weer. De mistflarden omfloersten konstant velden en bossen die er hierdoor maar een trieste aanblik boden.
Iets na het middaguur zochten we een bankje op voor het schof. Er viel lang naar te zoeken want op het ganse traject lagen die er maar karig bezaaid. Toch hebben we er nog eentje gevonden dat min of meer kon dienen. Weliswaar scheefgezakt gezeten konden we daarop een flesje Champagne kraken. Daar had den Hugo voor gezorgd. Zelfs voor de flutten. Op het nieuwe stapjaar kon er bijgevolg in stijl geklonken worden ! Gespreksonderwerp bij het klinken was Nostradamus, de onheilsprofeet uit de 16de eeuw. Met een passend liedje van Hans Teeuwen dat den Hugo op zijn I-phone had opgezocht en liet horen konden we eens goed lachen. 'Nostradamus met zijn strakke groene broek ... ze stond hem goed', een lollig melodietje, plezante noot. De Ronny had nog een fleske Saint Feuillien bij dat eveneens soldaat werd gemaakt voor deze gelegenheid. Zelfs op een krakkemikkig bankje in volle natuur doen we onze bourgondische levensstijl alle eer aan. De Catsjoe hield daarbij de wacht. Ze bezorgde een aankomend koppeltje de schrik van hun leven met al bokkend en blaffend hen tegemoet te lopen alsof ze hen wou waarschuwen onze heilsdronk niet te verstoren. We hadden hen niet opgemerkt maar met zich te excuseren voor deze onverwachte uitval was het leed al vlug bezworen. Ik zie al uit naar de lengende dagen want dan kunnen we weer met onze kookvuurtjes starten. Nog een beetje geduld Janneman.
Regelmatig verloren we hier en daar onze weg wat voor een aanpassing noodde van het oorspronkelijke traject. Babbelen en breien gaan niet samen. Maar met een wandel GPSje vormt dat echter geen enkel probleem. Je kan zo je vergissing bijsturen. Kaartlezen is er helemaal niet meer bij. Je komt er wel zonder ! Nog een 12-tal kilometertjes moesten er gestapt worden. Die verliepen verder zonder kleerscheuren. Het is merkwaardig dat zulk vaalgrijs weer toch mee de stemming bepaalt tijdens een wandeltochtje. Toch werd er veel gelachen en gegrapt onderweg en dit ondanks de sombere atmosfeer. En het geploeter in het slijk kon er maar vrolijk bijgenomen worden.
Rond 6 uur waren we weer in Asse. Een heel eindje van de statie lag het marktplein. Een bezoekje brengen aan de beeltenis van de Hopduvel zat er helaas niet meer in. Het was al te donker geworden. Deze rakker is het symbool voor de stormwind die eind augustus lelijk te keer gaat en tot de jaren zeventig de talrijke hoplochtingen die de streek van Asse-Ternat rijk was, veel schade aanbracht en de hopperanken tegen de grond smakte.
De 'Hopduvel' is in de streek van Asse een begrip geworden bij de mensen. De Hopduvelfeesten kwamen er als gelegenheid om na de pluk de verbranding van de hopduvel te vieren.
Als men weet dat Poperinge en de streek Aalst-Asse een belangrijk deel van de Belgische productie hop voorzich nam, dan is het niet verwonderlijk dat, nu de hopvelden verdwenen zijn, de hopduvel over de streek heer en meester blijft. Op de spijskaart van vele Assese restaurants prijken gerechten met hopscheuten. Er is een jaarlijkse hopmarkt en tijdens het 2-jaarlijkse hopduvelfeest wordt het beeldje voorzien van een Duvelglas gevuld met het blonde godenbrouwsel. Het beeldje houdt dan heel Asse in haar ban.
We hebben deze hopduvel dus niet gezien. Nog even een Irish pub binnengewipt om de dag af te sluiten. De cafébaas, een sympathieke dertiger, had geen al te hoge hoed op van het Ierse accent dat zijn kroeg zou moeten uitstralen. Nee, een Kilkenny behoorde niet tot zijn bierassortiment. Evenmin de Ierse folk ontbrak in zijn muzikaal aanbod. Dan maar een palmke van eigen bodem, dat smaakt even goed. Den Hugo kon dan weer genieten van een Guiness, doorgespoeld met een Irish Whiskey. Rond halfacht konden we naar de statie afzakken. Het gekende patroon van afgeschafte treinen en ontregelde spoornetten was weer helemaal van de partij.
We hebben daar op het perron kennis gemaakt met Vivi, een joviale dame, die op haar beurt moest puzellen van hoe in Godsnaam terug in Gent te geraken. 't Is wat ! Is het niet verbazingwekkend hoe je jezelf door een onzichtbare band aangetrokken voelt tot een totaal onbekend iemand waarbij er spontaan een gesprekje wordt gestart ? Eens dat de camino ter sprake komt krijgt die band betekenis. Ook Vivi had reeds 3 maal een Camino de Santiago gelopen waarvan er één zelfs heen en terug. Doe het maar eens na ! Het was haar wens om ooit nog eens terug op pad te trekken maar ze wist nog niet goed hoe ze dat in haar nieuwe relatie ter sprake moest brengen. Ik zie haar nog terug vertrekken. Zoveel is wel zeker. Het is een hardnekkige microbe.
We zijn dan toch thuis geraakt ! Geduld en begrip opbrengen zijn geen overbodige deugden wanneer je opteert voor de trein als vervoermiddel. Het was een mooie wandeling maar jammer van het grijze weer. Het vooruitzicht op de aankomende lente kon dit euvel wel enigszins compenseren.
Het was er prachtig wandelen en hier en daar kon je al een vogeltje horen fluiten. Een voorbode dat we terug mogen uitkijken naar de lente. En maar schuiven en glijden over de modderpaadjes tussen de glooiende velden in. Ik had beter mijn wandelstokken meegepakt. Toch erg jammer van dat grijze weer. De mistflarden omfloersten konstant velden en bossen die er hierdoor maar een trieste aanblik boden.
Iets na het middaguur zochten we een bankje op voor het schof. Er viel lang naar te zoeken want op het ganse traject lagen die er maar karig bezaaid. Toch hebben we er nog eentje gevonden dat min of meer kon dienen. Weliswaar scheefgezakt gezeten konden we daarop een flesje Champagne kraken. Daar had den Hugo voor gezorgd. Zelfs voor de flutten. Op het nieuwe stapjaar kon er bijgevolg in stijl geklonken worden ! Gespreksonderwerp bij het klinken was Nostradamus, de onheilsprofeet uit de 16de eeuw. Met een passend liedje van Hans Teeuwen dat den Hugo op zijn I-phone had opgezocht en liet horen konden we eens goed lachen. 'Nostradamus met zijn strakke groene broek ... ze stond hem goed', een lollig melodietje, plezante noot. De Ronny had nog een fleske Saint Feuillien bij dat eveneens soldaat werd gemaakt voor deze gelegenheid. Zelfs op een krakkemikkig bankje in volle natuur doen we onze bourgondische levensstijl alle eer aan. De Catsjoe hield daarbij de wacht. Ze bezorgde een aankomend koppeltje de schrik van hun leven met al bokkend en blaffend hen tegemoet te lopen alsof ze hen wou waarschuwen onze heilsdronk niet te verstoren. We hadden hen niet opgemerkt maar met zich te excuseren voor deze onverwachte uitval was het leed al vlug bezworen. Ik zie al uit naar de lengende dagen want dan kunnen we weer met onze kookvuurtjes starten. Nog een beetje geduld Janneman.
Regelmatig verloren we hier en daar onze weg wat voor een aanpassing noodde van het oorspronkelijke traject. Babbelen en breien gaan niet samen. Maar met een wandel GPSje vormt dat echter geen enkel probleem. Je kan zo je vergissing bijsturen. Kaartlezen is er helemaal niet meer bij. Je komt er wel zonder ! Nog een 12-tal kilometertjes moesten er gestapt worden. Die verliepen verder zonder kleerscheuren. Het is merkwaardig dat zulk vaalgrijs weer toch mee de stemming bepaalt tijdens een wandeltochtje. Toch werd er veel gelachen en gegrapt onderweg en dit ondanks de sombere atmosfeer. En het geploeter in het slijk kon er maar vrolijk bijgenomen worden.
We hebben deze hopduvel dus niet gezien. Nog even een Irish pub binnengewipt om de dag af te sluiten. De cafébaas, een sympathieke dertiger, had geen al te hoge hoed op van het Ierse accent dat zijn kroeg zou moeten uitstralen. Nee, een Kilkenny behoorde niet tot zijn bierassortiment. Evenmin de Ierse folk ontbrak in zijn muzikaal aanbod. Dan maar een palmke van eigen bodem, dat smaakt even goed. Den Hugo kon dan weer genieten van een Guiness, doorgespoeld met een Irish Whiskey. Rond halfacht konden we naar de statie afzakken. Het gekende patroon van afgeschafte treinen en ontregelde spoornetten was weer helemaal van de partij.
We hebben daar op het perron kennis gemaakt met Vivi, een joviale dame, die op haar beurt moest puzellen van hoe in Godsnaam terug in Gent te geraken. 't Is wat ! Is het niet verbazingwekkend hoe je jezelf door een onzichtbare band aangetrokken voelt tot een totaal onbekend iemand waarbij er spontaan een gesprekje wordt gestart ? Eens dat de camino ter sprake komt krijgt die band betekenis. Ook Vivi had reeds 3 maal een Camino de Santiago gelopen waarvan er één zelfs heen en terug. Doe het maar eens na ! Het was haar wens om ooit nog eens terug op pad te trekken maar ze wist nog niet goed hoe ze dat in haar nieuwe relatie ter sprake moest brengen. Ik zie haar nog terug vertrekken. Zoveel is wel zeker. Het is een hardnekkige microbe.
We zijn dan toch thuis geraakt ! Geduld en begrip opbrengen zijn geen overbodige deugden wanneer je opteert voor de trein als vervoermiddel. Het was een mooie wandeling maar jammer van het grijze weer. Het vooruitzicht op de aankomende lente kon dit euvel wel enigszins compenseren.
Ik ga nu nog een beetje voortwerken aan mijn Via Lusitana in Portugal. 7 etappes staan al op punt kwa track en overnachtingen. Deze keer moet ik een beetje rekening houden met mijnen Amerikaanse maat, den Al uit Oregon. Als hij mee kan stappen, laat het me hopen ! Er zitten toch een paar etappes bij van ruim de 30km voorbij. Indien we het geluk hebben om samen te mogen pelgrimeren dan gaan we zulke etappes een beetje aanpassen. Ze zullen wat ingekort moeten te worden op die lange trippen. Zijn been moet immers wat gespaard worden, vandaar. Het is nog wel een heel tijdje wachten maar ik ben graag goed voorbereid. Nog wat geduld dus maar het neemt niet weg dat ik nu al een beetje in een Portugese stemming zit ... Een swingend fadoke dan maar om hier af te sluiten 🎼🎻🎺.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Plaats een reactie als je wil.